Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 9

ÓÐINN
9
rúminu. Vjer, sem vorum á þiljum uppi, höfð-
um glögt yfirlit yfir hætturnar sem ógnuðu, en það
má mæta og búast til varnar gegn þeirri hættu,
er maður sjer. Þannig er það ekki vjelarúminu.
Þar niðri var hávaðinn enn þá geigvænlegri af
þvi orsakirnar sáust ekki. Þeir, sem þar voru,
vissu að eins að ógnir dauðans umkringdu skip-
ið á allar hliðar, en hættuna var hvorki hægt
að mæla nje vigta, og þó voru þar einmilt öfl-
in, hin glóandi öfl, sem ef til vill alt reið á að
væru í sem besfu lagi. Aldrei hefur vjelsfjóri
haft erfiðari stöðu en hr. Kindler á þessum degi,
og aldrei hefur meistarasætið verið betur skip-
að. Skipstjóri Young hrósar líka hr. Kindler sjer-
staklega í skýrslu sinni.
Hærra og hærra flóði vatnið í vjelarúminu,
full 2 fet, — sjórinn tók kyndurunum í hje —
og heitara og heitara varð það. Við veltuna á
skipinu skolaðist vatnið upp á eldopin eða á
hlerana og alt fyllist af gufumekki. Kl. 5 Ijet
Kindler skipsljórann vita, að hann gæti ekki
lengur haldið gufu á, sem þyrfti til að halda
aftur af skipiuu. Ofviðrið hjeltst með sama ofs-
anum og sjórinn hækkaði. Vjelkrafturinn sneri
skrúfunni á vjelunum að eins 20 snúninga á
mínútu og engin vissa var fyrir því, að geta hald-
ið þeim hraða, og enn á ný varð vjelameistari að
gera þá skyldu sína, að tilkynna skipstjóra allar
ástæður. En svo nauðugur gerði hann þetta, að
helst virtist sem hann áliti sjálfan sig i sökinni-
Skipsfjóri fól honum að ráða fram úr þessu
sem best hann gæli og hann sem sjerfræðingur
gæti varið. (Þeim til skýringar, sem ekki eru
fróðir í þessum sökum, er rjett að geta þess, að
ketilsprenging gat orðið, ef varúðar var ekki
gætt). Vjelameistari sendi þá kyndara sina upp
á þiljur. — Þeir höfðu bólgna fætur og voru
orðnir svo illa haldnir í heita vatninu, að þeir
mistu neglurnar af tánum. Kindler var nú einn
eftir í vjelarúminu, og hjelt sjálfur áfram að
kynda þangað til klukkan rúmlega sjö, að hann
var leystur frá þessu langa, erfiða og óttalega
starfa, eftir að hafa verið á verði allan timann,
frá því óveðrið skall á. Sjórinn hafði loks náð
eldunum og slökkt þá.
Myrkrið færðist nú yfir, loftið var skýjað og
engin norðurljós sáust þetta kvöld. Vjelin hafði
stöðvast, engin skrúfa dreif skipið áfram svo
það ljet ekki að stjórn, en eins og áður var íult
af isjökum, ísbjörgum og ísfjöllum á víð og dreif
í kringum oss, og enn þá var sama öskrandi
rokið í fullum æðisgangi. Pá kom skipstjórinn
loks niður í lyftinguna og sagði: »Nú er alt vort
ráð í Drottins hendi I Man can do no more«.
Það var geigvænlegt ástand. Engin stjórn á
skútunni, sem flaug áfram með sama brunandi
hraða. ísbjörg, hörð eins og klettaveggur Nor-
egs, á sveimi allt í kring. Níðdimm nóttin. Þetta
var útlitið. Því var ekki undarlegt, að einn og
annar yrði alvarlegur í huga og færi að hugsa
um sinn hag, eftir því sem horfurnar gáfu til-
efni til.
Þá, eins skyndilega og þetta suðaustanrok skall
á, eins skyndilega sletti í logn um kl. 8 um
kvöldið. Þetta varð alt í einu — eitt augnablik
blæjalogn — en síðan rann á bramseglskæla af
norðri, er gekk til vesturs þegar leið að nótt.
Sjógangur var mikill og auður sjór. Vjer vor-
um lausir úr hafísnum. Nú voru að eins á dreif-
ingu borgarisjakar, sem í ár var svo mikið um
í Davissundi að sunnan. Þetta var alveg öfugt
við árið 1859, þegar Shaffner á »Wyman« hafði
farið sína farsælu glæfraför og hitt á gott tsár
við vesturströnd Grænlands. Hann hafði nú feng-
ið kynni af hafísnum og breytt skoðun sinni á
»þeim hjegóma«.
Þótt vjer værum lausir úr isnum, og öll ó-
sköpin um garð gengin, þá var enn þá tölu-
verður geigur í mönnum, sem hvarf fyrst smám
saman. 1 nælurmyrkrinu gat árekstur auðveld-
lega orðið og að komast í kast við ísfjall í svona
brimi var enginn leikur. Á hættustundinni, með-
an æsingin er og glímuskjálftinn í manni, kemst
engin hugsun að og þess vegna heldur ekki öm-
urleikinn, hann kemur fyrst — eftir bardagann
— um leið og slenið kemur eftir æsinguna. Vjer
leituðum í rekkjur vorar, til að njóta þeirrar
hvíldar sem líkaminn þarfnaðist. Jeg þakkaði
guði í kvöldbæn minni fyrir frelsun vora og fól
mig hans vernd og miskunn á hendur nú og
æfinlega, en fjelagi minn var á þeirri skoðun,
að það hefði aldrei verið hið eiginlega takmark
og tilgangur ferðarinnar að liggja hjer og farast
í ísnum út í miðju Davissundi, og þetta sagði
hann með sem næst kæruleysislegri rósemi, sem
Islendingum er svo eiginleg«.
Það er nokkru síðar í frásögninni um dvöl-
ina í Grænlandi, að Zeilau fær tækifæri til
að minnast á fjelaga sinn. Hann segir svo frá:
»Frá Irpsumiak voru sendir tveir flokkar í land-