Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 24

24
ÓÐINN
hátt síðan á unglingsárum sínum, fyrst að nokkru
við lsafjarðardjúp og svo frá heimili sínu, bæði
við fiskafla á haustum og síðasta hluta sumra,
og við hákarlaveiðar á vetrum, en vanrækti þó
aldrei fjárgeymsluna á vetrum, fremur en hey-
skapinn á sumrum.
Af þessu hefur svo leitt stöðug velmegun á
heimili þessara góðu hjóna, sem margir hafa
notið góðs af, bæði sem framúrskarandi gest-
risni undantekningarlaust fyrir enga borgun og
ódýrri björg til efnalítilla heimila af sjávar-
afurðunum.
Björn var búinn að vera 25 ár hreppstjóri,
þegar hann sagði því starfi af sjer, árið 1930,
vegna sjóndepru, sýslunefndarmaður hefur hann
verið 18 ár, hreppsnefndarmaður í 35 ár, og í
stjórn kaupfjelagsins á Hólmavík i 31 ár. Öllum
þessum störfum hefur hann gegnt með sæmd,
og sjerstaklega get jeg borið um starf hans f
sljórn Verslunarfjelags Steingrímsfjarðar. Hann
var langmesti styrktarmaður fjelagsins, áhuga-
samur, ötull starfsmaður og framúrskarandi ó-
eigingjarn, að því er fjármálin snerti, eins og
jafnan hefur komið fram í öllum málum, sem
hann hefur haft einhver afskifti af.
Pað má óhætt fullyrða, að þau Smáhamra-
hjón eiga engan óvin, en marga vini; þeirra
verður ekki minst á elliárunum, sem nú eru
komin yfir þau, nema með óblandinni virðingu
og vinsemd fyrir vel unnin störf í þágu hjeraðs
sins, og þá vitanlega þjóðarinnar.
Björn var 1. des, 1931 sæmdur riddarakrossi
Fálkaorðunnar.
Gj. G.
Árni hreppstjóri Jónsson
á Marbæli.
(Mynd af Árna er í sept.-blaði »Óðins« 1919, og stutt
grein um hann eftir Jón heit. Jacobson landsbókavörð).
Árni var fæddur að Sauðá í Skarðshreppi hinn
7. sept. árið 1848. Foreldrar hans voru sæmdar-
hjónin Jón Árnason og Ingibjörg Símonardóttir,
er þar höfðu reist bú sama ár. Árni, faðir Jóns
föður Árna á Marbæli, var hjeraðskunnur merkis-
bóndi og bjó lengi á Stóru-Seylu. Jón, faðir Árna
á Marbæli, var hinn mesti þjóðhagi á járn og
kopar. — Ingibjörg, móðir Árna, var komin af
nafnkunnri gáfnaætt. Voru þau Helgi biskup
Thordersen, hinn þjóðkunni ræðuskörungur,
systkinabörn, og hún alin upp af Bagnheiði
systur hans og manni hennar Guðmundi kaup-
manni Pjeturssyni.
Með foreldrum sínum fluttist Árni ungur að
Dæli í Sæmundarhlíð og dvaldi þar æskuárin.
Framan af voru foreldrar Árna fremur efnalítil,
því börn átlu þau mörg til framfærslu, en er
Árna óx þroski fór efnahagur þeirra að lagast.
Árni var snemma atgervismaður. Vor og haust
tók hann ungur að stunda sjó og draga f bú
foreldra sinna, en á vetrum fór hann suður á
Iand til sjóróðra. Engan hluta ársins unni hann
sjer hvíldar. Flestir dáðu hinn unga og efnilega
mann, og margir sægarpar syðra keptu um að
ráða hann í skiprúm bjá sjer, en hjá sama
manni mun bann stöðugt hafa ráðist, sökum
þess að hann var aldrei breytingagjarn. Einn af
jafnöldrum hans sagði mjer eitt sinn þessa sögu
um frækleik hans á sjó: »Eitt sinn er Árni,
ásamt fleirum, reri til fiskjar, gerði ofsastorm,
og varð að berja til lands. Tveir menn voru á
hvort borð. Árni bauð þegar sinum manni að
hjálpa hinurn og komust þeir svo með heilu
og höldnu til lands«.
Frá æskuárum mínum hef jeg þessa sögu að
segja: »Eitt sinn, eftir messu á Beynistað, gengu
ungir menn til bændaglímu og smásveinar á
öðrum stað. Veitti þá Hlíðarbúum miður í glim-
unni. Gengu þeir þá til Árna og báðu hann að
rjelta glimuna. Var hann lengi tregur til. Þó
gerði hann það að lokum og tók að glíma við
kappa hinna. Ekki vanst mjer tími til að sjá,
hvort hann glímdi af fimleik, en garpinn tók
hann á loft og lagði ofur gætilega niður. Hitt
sá jeg, að hann var rammur að afli. Mjer virt-
ist eins og allir jafnaldrar hans litu upp til hans
með virðingu og aðdáun, og furðaði mig á því,
sem þá var smásveinn. Nú skil jeg það vel.
Árið 1881 fluttist Árni frá Dæli að Marbæli.
Hinn 7. sepl. sama ár kvongaðist hann Sigur-
línu Magnúsdóttur, hinni mestu ágætiskonu.
Hafði Magnús bóndi Hannesson, faðir hennar,
búið á Marbæli um langt skeið og var jörð sú
ættaróðal hans, og hlaut Árni þá ágætu jörð
með konu sinni. Ekki varð þeim hjónum barna
auðið, en hjónaband þeirra var jafnan hið ástúð-