Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 41

ÓÐINN
41
vinsæll meðal kunningja sinna og námsfjelaga
frá yngri árum. Á hann ýmsar minjar um það
í gamanbrjefum og Ijóðum frá sumum þeirra,
sem ekki eru ætluð almenningi til lesturs. —
Þegar þeir stúdentarnir frá 1884 áltu 45 ára af-
mæli, vorið 1929, gat sjera ólafur ekki komið
á mót, sem þeir hjeldu hjer syðra, en sendi
þeim kveðjuskeyti á latínu, sem þeir svöruðu
með eftirfarandi simskeyti, og voru þeir þá í
Arnarbæli í Ölfusi hjá sjera Ólafi Magnússyni:
»Præposite Olave Bjarnanesensis venerabilissime,
orator. eloqventissime, navigator impavidissiine,
eqvestribus artibus eruditissime, in rebus agri-
culturae efíicatissime, te sex sodales, Arnarbæli
pro tempore manentes, salutant, et tibi felicitatem
usqve ad urnem optant. — ólafur Magnússon,
Porleifur H. Bjarnason, A. V. Tulinius, Svein-
björn Egilson, Páll Stephensen, Skúli Skúlason«.
Sumarið 1929 lenti sjera Ólafur i þrætumáli
út af einni af jarðeignum Bjarnanessprestakalls.
Þáverandi dómsmálaráðherra snerist mjög ein-
dregið á móti honum í því máli, en prófastur
taldi sig hafa lög að mæla, og fór svo, að af
því að hann vildi ekki beygja sig og segja af
sjer prestskap var honum vikið frá embætti án
eftirlauna. Hann var þá farinn að eldast og
lýjast og hefði að líkindum ekki verið við prest-
skap mörg ár eftir það, þótt þelta hefði ekki
komið fyrir. En hann fór í mál út af eftirlaun-
unum og vann það. Voru honum dæmd full
eftirlaun frá 1. ágúst 1929. Síðan hækkaði Al-
þingi 1931 eftirlaun hans að töluverðum mun,
eftir tillögum bískups, og ljet þannig í Ijósi, að
hann hefði orðið fyrir órjetti. Sama kom fram
í yfirlýsingu frá fjölda af safnaðarmönnum hans,
og sjómennirnir í Höfn sendu honum þakkar-
ávarp fyrir starfsemi hans í þeirra þágu.
1930 fluttist sjera ólafur, ásamt konu sinni
og nokkrum börnum, suður að Auðnum, og
hefur dvalið þar síðan. Um eitt skeið þjónaði
hann Kálfatjarnar-prestakalli, í veikindum sjera
Árna heitins Björnssonar.
Nú siðustu missirin hefur hann þjáðst af
veikindum.
*
Stefán skðld frá Hvítadal orti þessa vísu skömmu
fyrir andlát sitt:
Siglan feld og fallinn byr;
feigðarveldin toga.
Glaðir eldar, eins og fyr,
undir kveldið loga.
Guðný Ólafsdóttir
frá Gilstreymi.
Þann 18. ágúst 1931 andaðist Guðný Ólafs-
dóttir frá Gilstreymi I Borgarfirði. Pað kom
enginn hjeraðsbrestur við andlát hennar, og
saga hennar er eins og gerist um sögu flestra
einstaklinganna. Þeir smátýna tölunni; en heild-
in varir samt og fer sinna ferða. Saga Guðnýjar
verður sennilega aldrei skrifuð, enda yrði hún
aldrei annað en
sagan um kon-
una, sem altaf
gerði skyldu sína,
var altaf þar, sem
hún átti að vera,
og var altaf lil-
búin að leysa af
hendi verstu verk-
in, og krafðist
einskis fyrir sjálfa
sig, nema að sjá
verk sín bera á-
vöxt.
Guðnýheitin var
fædd 7. nóvember
1857 í Hlíðarhús-
um í Reykjavik og
ólst þar upp. Foreldrar hennar voru Ólafur
Guðlaugsson útgerðarmaður, er lengi bjó í
Hlíðarhúsum, og kona hans Sesselja Guð-
mundsdóttir. Af systkinum Guðnýjar er Þórð-
ur prófastur einn á lífi. Gift var Guðný Krist-
geiri Jónssyni. Þau bjuggu lengstaf í Gilstreymi
í Borgarfirði. Börn Guðnýjar eru fjögur: Sveinn
verslunarmaður f Canada, Kristrún og Jón í
Reykjavík og Grímur á ísafirði. Síðustu ár æfi
sinnar dvaldi hún á ísafirði hjá syni sinum,
en kom suður til Reykjavíkur rúmum mánuði
fyrir andlát sitt til þess að sjá ættingja og vini.
Þá var hún hress og ljett í anda. Tók hún þá
snögglega það mein, er leiddi hana til bana eftir
miklar þjáningar. Þannig atvikaðist það, að hún
var til moldar borin á æskustöðvum sínum.
Þegar á unga aldri kendi hún heilsuveilu og
varð upp frá þvi mikinn hluta æfi sinnar að
berjast við þrálát veikindi; en lífskjör hennar
voru þannig, að hún gat ekki tekið tillit til þess
sem skyldi. Varð hún því oft með framúrskar-
> V-
Guðný Ólafsdóltir.