Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 48

r
48
ÓÐINN
Skógræktar-bletturinn á, að sjálfsögðu, að vera
eign sveitarinnar, og girtur traustri girðing. Það
ætti að fela hann unglingum og börnum á skóla-
aldri til hirðingar og ræktunar. Sveitin á að
kosta trjáplöntur og trjáfræ, sem með þarf,
leggja til verkfæri við gróðursetninguna og halda
við girðingunni. Alla vinnu við að planta eiga
börnin og unglingarnir að leggja til ókeypis.
Æskufólkið á að starfa að þessu undir stjórn
barnakennarans í sveitinni, eða annars manns,
sem er fær um að standa fyrir verkinu. Hið
verklega starf, sem börnin eru látin inna þarna
af hendi, ætti að vera liður í þeirri skyldu-
fræðslu, sem þau eiga að njóta í skóla og á
heimilum. Til þessarar vinnu á að taka 1—3
daga á ári, og nefna þá skógræktar- eða trjá-
ræktar-daga. Skógræktarstarfinu má ekki haga
svo til, að það verði þvingun eða þreytandi
kvöð, fyrir þá sem leysa það af hendi, heldur
kappkosta að gera það svo ánægjulegf, sem
kostur er. Barn, sem byrjar gróðursetningar-
starf 10 ára gamalf, eða yngra, ætti á fermingar-
aldri að vera búið að planta minst 1000 trjá-
plöntum, annars skyldi það látið halda áfram
að planta næstu árin, þangað til þessi upphæð
er fengin. Má vera að bjer sjé fengið eitt ráð
til að glæða áhuga manna á skógrækt, að íá þá
á unga aldri til að taka þátt í gróðursetningu.
Þegar lokið er við að undirbúa trjáræktar-
stöðina, girða hana og friða og tryggja henni
trjáplöntur, er kominn tími til fyrir sveitastjórn
og skólanefnd, að ákveða einn eða fleiri skóg-
ræktardaga á ári, og skylda öll börn á skóla-
skyldu-aldri í dalnum, að taka þátt i gróður-
setningunni.
Varla þarf að taka fram, að skilyrði fyrir
trjárækt munu tæplega vera miklu betri annar-
staðar en í Vafnsdal, vegna þess væri mönnum
óhæft að leggja hönd á plóginn. Einstöku bænd-
ur í dalnum hafa sýnt lofsverðan áhuga á, að
rækta trje nálægt bæjum sínum. Trjáræktar-
tilraunir þeirra hafa gefist mæta vel, þó ekki
hafi verið kostur á, að velja plöntunum bestu
skilyrðin, sem fáanleg eru í dalnum.
1 skógræktar-blettinn skyldi safna öllum villi-
jurtum, á einn stað, sem vaxa í dalnum, og
bæta nýjum við, eftir því sem kringumstæður
leyfa. — Þarna gæti orðið samkomustaður, og
skemtistaður Vatnsdæla undír beru lofti.
Eftir, á að giska, 150 ár mætti gera ráð fyrir,
að kominn væri svo mikill og þroskaður skógur
í dalnum, að hann byrgði Vatnsdæli upp með
eldivið og húsavið á ári hverju um óákveðinn
tíma, með áframhaldandi ræktun.
Með aukinni skógrækt, friðun og annari rækt-
un, endur-heimtist aftur nokkuð af hinum fornu
gæðum — »grösum og skógum«, sem Vatnsdalur
geymdi í skauti sínu á Landnámsöld. Hollvættir
dalsins munu þá enn, um langan aldur, standa
við mynni hans og sópa skýjum frá sól, svo
að ávextirnir af skini hennar beri með sjer, að
hún fái óhindruð að lauga hann og verma með
geislum sínum. Guðm. Davíðsson.
&
Sjera Friðrik Friðriksson:
Starfsárin.
Ferð um Austurland.
Þannig leið nú tíminn stóratburðalaust fram lil
sumarsins 1905.
Á því vori fjekk jeg beiðni frá norsku sjómanna-
fjelagi um að taka mjer ferð á hendur til Austfjarða
til þess að halda samkomur fyrir norka sjómenn, sem
væru á víð og dreif um firðina. Á því sumri var
mesti sægur af Norðmönnum á Austfjörðum. Hingað
og þangað voru menn að síldveiði og svo eitthvað
um 300 fiskimenn frá Lófóten, er komið höfðu með
róðrarbáta sína til útræðis. Þar að auki voru það
sumar 4 hvalveiðistöðvar þar eystra: ein á Fáskrúðs-
firði, ein á Hellisfirði og tvær á Mjóafirði. ]eg tókst
fúslega þessa ferð á hendur, og það því fremur sem
einn af mínum góðu vinum úr Latínuskólanum, Magn-
ús Qíslason frá Búðum í Fáskrúðsfirði, hafði boðið
mjer að dvelja þá stund, er jeg yrði á Fáskrúðsfirði,
hjá foreldrum sínum. Magnús var mjög vel gáfaður
og góður piltur og var mjer einkarkær. Lagði jeg af
stað frá Reykjavík með »Hólum«, er gekk í strand-
ferðir sunnanlands. Sigldum vjer sunnudaginn 9. júlí
og voru margir viðkomstaðir. Keflavík var fyrsti á-
fanginn, og næsta dag lágum vjer lengi fyrir utan
Stokkseyri í rjómalogni en töluverðum undirsjó. Svo
var haldið til Vestmannaeyja og þaðan til Víkur í
Mýrdal. Það var nokkurt brim í lendingu, og gátum
vjer í sjónauka sjeð hreystilegar aðfarir sjómanna
þar, er þeir rjeðu bátnum gegnum brimið í land.
Þar næst komum vjer til Hornafjarðar og komumst