Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 54

54
ÓÐINN
höndum sjer. Bjuggu þau þar Vilhjálmur Árnason
frá Hofi og Björg, frænka mín, dóttir Sigurðar Stef-
ánssonar, sem þar hafði áður búið. Drengirnir þeirra,
einkum þeir elstu, hændust vel að mjer, og varð mjer
dvölin þar einkar Ijúf. Niðri á Hánefsstaðaeyrum bjó
systir Sigurðar, dóttir Stefáns í Stakkahlíð Gunnars-
sonar, Arnbjörg; hún var þá ekkja og átti tvö börn,
dreng og stúlku. Arnbjörg var mjög gáfuð kona og
hafði jeg mikið yndi af að tala við hana um andleg
mál, enda þótt við værum ekki vel sammála um alt.
Hún fór seinna til Ameríku. Síðan hjelt jeg inn í
Seyðisfjarðarkaupstað og ætlaði jeg mjer að dvelja
þar all-langa stund, því þar var margt af Norðmönn-
um, bæði í kaupstaðnum og víðar út með firði. —
Mjer þótti leitt að Jóhannes sýslumaður ]óhannesson
var ekki heima. Hann var á þingi. En Jósefína kona
hans, dóttir Lárusar Blöndals sýslumanns, var mjer
kær sem systir, frá Kornsárdögum mínum. Var jeg
boðinn og velkominn á sýslumannssetrið, og hafði
mikla unun af að leika mjer við Lárus litla, son þeirra
hjóna. Hann var þá kornungur, og mjög skemtilegur.
Jeg hjelt til á gistihúsi Kristjáns Hallgrímssonar þá
stund, er jeg var inni í bænum.
Eftirminnilegur er mjer einn af fyrstu dögunum,
sem jeg dvaldi á Seyðisfirði. Þá kom þar skip inn,
norskt seglskip. Hafði það laskast í hafi og komst
nauðuglega inn á höfn. Jeg man óglögt þau atvik,
er lágu til þess, og eigi heldur man jeg með vissu,
hvert ferð skipsins var heitið. En á skipinu voru 4
hásetar fyrir utan yfirmenn; þar að auki voru 5 far-
þegar, sem áttu að fara til Siglufjarðar. En er þessi
skipshöfn kom í land, varð jeg til að leiðbeina þeim
á ýmsan veg; höfðu þeir spurt, að jeg væri þar sem
trúboði fyrir norska sjómenn, og leituðu þeir mig því
uppi. Jeg fylgdi þeim á sýslumanns skrifstofuna og
talaði máli þeirra hjá sýsluskrifara, sem þá fór með
sýslumannsstörfin. Það var Árni Jóhannsson, síðar
bankaritari. Ekki man jeg hvers þeir þurftu við. —
Þennan dag var blíðskaparveður og skein sól í heiði.
Skip kom þá að sunnan, mig minnir að það væri
»Vesta«, og með henni voru ýmsir kunningjar.
Jeg gekk einu sinni út á Búðareyri, þar, á óbygðu
svæði milli Oldunnar og Búðareyrarinnar, rakst jeg
á Norðmennina mína og voru þeir þar komnir í áflog
og talsvert »blekaðir«. Jeg stilti til friðar og grensl-
aðist eftir ágreiningi; fjekk jeg að vita, að þeim hafði
lent saman, hásetum og farþegum, og báru þeir sakir
hvorir á aðra. Hásetar sögðu farþegana vera mestu
þorpara, sem á allri ferðinni hefðu beitt háseta mikl-
um ójafnaði og yfirgangi. Farþegar báru á háseta
líkar sakargiftir. Einn þeirra var særður í viðskiftun-
um og hafði fengið svöðusár all-mikið í greip vinstri
handar, milli þumalfingurs og vísifingurs. Blóðið lag-
aði úr því. Jeg hafði með mjer sáraumbúðir nokkrar
og bjó um hendina til bráðabirgðar. Meðan jeg var
að þessu, bar þar að tvo menn. Þeir heilsuðu mjer
og kendi jeg annan þeirra, en hinn var mjög nafn-
kendur maður, prestur frá Noregi, sjera Stórjóhan
að nafni. Hann var nokkuð hniginn að aldri en þó
enn hinn röskasti. Hann hafði verið einn af frum-
kvöðlum sjómannatrúboðsins í Noregi og mikill fram-
kvæmdarmaður, ötull og óvæginn nokkuð í trúmálum,
og næsta harðhentur á villum »nýju guðfræðinnar*.
Jeg þekti hann vel af spurn og varð jeg feginn fundi
okkar. Jeg skýrði honum frá deilumálum landa hans
og las hann yfir þeim tekstann. Jeg sendi svo hinn
særða á læknis fund til frekari viðgerðar. Það, sem
eftir var dagsins, var jeg svo með sjera Stórjóhani
og skýrði honum frá ferðum mínum o. s. frv. Um
kvöldið skildum við með góðri vináttu, er hann fór
áleiðis með skipi sínu. Hann hafði komið til íslands
að kynna sjer kristilegt starf í landinu. — Næstu dag-
ana átti jeg annríkt, því að Norðmennirnir ljetu mig
aldrei í friði, og varð jeg þrisvar að fara út á. skip
þeirra til þess að miðla málum milli skipstjóra og
manna hans. Klastrað var eitthvað við skipið, svo að
það gæti haldið til Siglufjarðar, en sjómennirnir voru
tregir til að fara og sögðu, að það væri ósjófært og
mesti manndrápsbolli. Hásetarnir heimtuðu að jeg
rannsakaði skipið og úrskurðaði það ófært. Jeg sagði
þeim, að jeg hefði alls ekkert vit á þessu, og hefði
heldur ekkert vald til að kveða upp neinn dóm. En
þeir jöguðust við mig sí og æ. Jeg sagði þeim einu
sinni, að þeir gætu eins vel tekið til dæmis hann
hjeppa þarna (og benti á hund er hljóp eftir götunni)
eins og mig; það kæmi að sama gagni. Loksins bað
skipstjóri mig að koma út á skip. Hann fór með mig
í ýmsa afkima og rak hníf í viðina og spurði, hvort
nokkuð væri fúinn viðurinn. Mjer fanst hann ágætur.
Þar á efíir dró einn af hásetum mig með sjer fram
í klefa þeirra hásetanna og rak hníf í viðinn og spurði,
hvort mjer ekki sýndist, að þetta væri grautfúinn dallur.
Jeg sagði, að svo mætti vel vera, en jeg bæri ekki
skyn á slíkt. — Loksins lagði nú skipið af stað og
varð jeg feginn að losna við alt þetta þjark, enda
þótt mjer í aðra röndina þætti það hálfbroslegt og
hafði gaman af. Nokkru seinna heyrði jeg, að það
hefði komist með herkjum til Siglufjarðar.
Jeg hjelt samkomur, íslenskar og norskar, bæði úti
á Búðareyri og Vestdalseyri. Jeg fór eitt sinn út að