Óðinn - 01.01.1936, Blaðsíða 38

38
Ó Ð I N N
Jeg vildi ekki og stóð innarlega í ganginum, a’llur
fannbarinn. Flygenring kvaðst þá skyldi sækja brjefin
og á meðan talaði jeg við frúna og var að sannfæra
hana um að mjer væri óhætt, jeg gæti ekki vilst.
Svo kom Flygenring og sagði við konu sína: »Farðu
nú upp og búðu um gestarúmið. Jeg hef aflæst öll-
um dyrum, svo að hann getur ekki sloppið út«. Svo
sagði frúin, að hún mundi ekki festa blund, ef jeg færi út
í þetta veður. Ljet jeg þá undan og var þar nóttina
og langt fram á næsta dag í besta yfirlæti. — Þetta
var eina nóttin, sem jeg gisti í Hafnarfirði á þeim
árum. — Jeg hafði mikið yndi af að koma til Og-
mundar Sigurðssonar, skólasfjóra, og var hús hans
mjer ávalt opið. Það var bæði lærdómsríkt og skemti-
legt að siíja á tali við hann, því hann var vel að sjer
í bókmentum, og fór jeg aldrei þaðan svo, að jeg
lærði ekki eitthvað. Voru þau hjón mjer bæði afar-
góð og vildu alt fyrir mig gera. Jeg hafði svo góðan
fíma til þess að heimsækja fólk á mánudögunum, þar
sem jeg hafði ekkert að gera funda milli, frá kl. 1
fil kl. 8. — Hjónin í húsinu, þar sem jeg leigði, Jón
Lauga og Ingveldur kona hans, reyndust mjer framúr-
skarandi vel, og varð Jón seinna fjelagsmaður og
velgerðamaður fjelagsins á marga lund.
Sumurin 1912 og 1913 voru mjer einnig sjerlega
unaðsleg. Jeg tók mikinn þátt í knattspyrnustarfinu;
hafði tvö fjelög, »Val« og »Hvat«, í Reykjavík, og
var á flestum æfingum, og ungt fjelag í Hafnarfirði.
Það kom mjer í góðar þarfir, að jeg var þá fyrir
skömmu (1910) búinn að læra að nota reiðhjól; hafði
mjer verið gefið ágætis reiðhjól og varð það mjer
bæði til gagns og skemtunar. Jeg fór einu sinni á því
austur að Þjórsá, til þess að sjá ána og brúna. Jeg
gisfi þá á Eyrarbakka hjá Guðmundi Guðmundssyni
og Ragnheiði, vinkonu minni frá Kornsá, dóttur Lár-
usar Blöndal. Þótti mjer skemtilegt að sjá allan
drengjahópinn þeirra. Þó þótti mjer á vanta, að elsti
sonur þeirra, Björn, var í sveit, en hann hafði jeg
ekki sjeð síðan hann var barn, eins og getið er um
áður. — A útmánuðunum 1912 varð jeg þess var,
að nokkrir piltar voru farnir að æfa sig í að leika á
lúðra; voru það sumir áhugamestu piltarnir í knatt-
spyrnumálinu og öðrum framfaramálum fjelagsins.
Jeg fjekk þá, sem áhuga höfðu fyrir þessari list, til að
sameina sig í flokk og hafa reglulegar æfingar, og
varð þeíta úr, og fengum vjer Hallgrím Þorsteinsson
fil þess að kenna. Lagði hann við það mikla alúð.
Hljóðfæri voru útveguð, en sum þeirra voru skrifli
og sitt úr hverri áftinni. Svo var fjelagið stofnað á
háfíðarfundi á sumardaginn fyrsta, og kallað »Sumar-
gjöfin«. Á fundinum ljeku þeir tvö lög, sem þeir höfðu
best æft. Var nú þar á eftir gengið með kappi og
áhuga að æfingunum. Mjer fanst, að framför flokksins
mundi hindrast, ef hljóðfæri væru Ijeleg, og rjeðist í
að panta um 20 hljóðfæri frá Þýskalandi, og kostuðu
þau um 1000 krónur. Jeg fjekk bankalán til þess að
borga þessi hljóðfæri, og gerði við bankann þann
samning, að á hverjum mánuði yrðu borgaðar 50 kr.,
en það var hin mánaðarlega afmælisgjöf mín. Annað-
ist Júlíus Árnason þá innborgun, fór með peningana
þangað, í staðinn fyrir til mín, þann 25. í hverjum
mánuði, því að jeg þorði ekki að fá þá sjálfur í
hendur, af ótta fyrir því, að þeir eyddust þá í annað, og
þannig fann jeg ekki til þyngsla skuldarinnar. —
Mikill var nú fögnuðurinn, er þessi ágælu hljóðfæri
voru lögð fram og æfingar með þeim byrjuðu. Varð
flokkurinn síðar til gagns og skemtunar í fjelaginu
á marga lund.
Á útmánuðum vetrarins 1913 var hið mesta fjör í
fjelagsstarfinu í öllum deildum; hinir yngri menn úr
Unglingadeildinni færðu líf og fjör með sjer inn í
aðalfjelagið (A D) og fundir voru vel sóttir, unglinga-
deildin var í blóma og yngsta deildin ætlaði að sprengja
stóra salinn. Var það að þakka fjörmiklu starfi »Úr-
valsins*. Þorvaldur bóksali Guðmundsson flutti oft
sína skemtilegu og fróðlegu fyrirlestra, og mikið var
af ýmsum sjerfundum, bæði meðal ýmissa stjetta og
í sjerstökum starfsgreinum fjelagsins. Islendingasög-
urnar voru mikið lesnar og oft talað um þau efni.
Svo fór að koma til tals meðal »ÚrvaIsins« og pilta,
sem voru sjerlega handgengnir því, að stofna sjerstaka
grein fyrir drengi, og líkja eftir »Frivillig Drenge-
forbund* í Danmörku og skátahreyfingunni á Eng-
Iandi, en byggja það starf á föstum kristilegum og
þjóðlegum grundvelli. Jeg hjelt erindi um þetfa um
páskaleytið í U D og lýsti hugsjónum mínum; vakn-
aði þá svo mikill áhugi fyrir þessu, að hreyfingunni
varð ekki haldið í skefjum, og var samt í mjer eins
og einhver hrollur og kvíði, að leggja út í það. En
hinir yngri starfsbræður mínir voru fullir af áhuga og
hrundu málinu fram.
Var nú farið að undirbúa alt til stofnunar þessari
grein. Konur úr K. F. U. K. sátu við að búa til bún-
inga. Þeir voru sniðnir eftir fornaldar sniði, en gæta
varð þess samt, að þeir yrðu svo ódýrir sem kostur var á.
Það var blár kyrtill eða stakkur, með hvítum brydd-
ingum og belti fyrir rýting, þar yfir rauð skikkja,
með hvítu loðhlaði og krækju uppi í hálsmálinu með
spennu. Á höfði var hjálmhúfa rauð og blá, með
hvítum skúf framan í, og var hún í laginu sem bátur