Alþýðublaðið - 19.04.1921, Qupperneq 1

-•****-
€aglr satnmngar.
Gngir samningar né samkomu*
lag hefir enn orðið miili atvinnu-
rekenda og verkamanna um eftir-
vinnuna Lítur svo út, sem at-
vinnurekendur vilji ails ekki semja,
og hvað verkamönnum viðvíkur,
íer þeim sennilega úr þessu að
standa á sama hvort samkomulag
verður eða ekki. Verkamenn vilja
helst að þeim sé ekki þrælt í ó
þarfa eftirvinnu, svo þeim iíkar
vel að hún sé látin að mestu falla
niður. Og ekki líkar þeim ver að
fá þrjár krónur fyrir þá eftirvinnu
sem unnin er (og sunnudagavinnu)
en það sem fengist hefði með
samningum, en það hefði auðvitað
verið eitthvað minna. Samt mun
aldrei hafa staðið á verkamönnum
við samningstilrauiiir þær, sem
nefndin úr bæjarstjórninni gerði.
Það voru atvinnurekendur sem
voru tregir að semja.
í gærkvöld kl. 6 var hætt við
einn togara stundvíslega, en við
annan var unnið lítið eitt fram
yfir tímann. Lýsti verkstjórinn því
yfir í heyranda hljóði, að hann
borgaði glaður 3 kr. um tímann
fyrir það sem unnið væri fram
yfir kl. 6.
Á öðrum stað við höfnina var
unnið eftir kl. 6 og var þar einnig
borgað 3 kr. fyrir eftirvinnu.
Það verður því eigi annað sagt,
en að málefni verkalýðsins séu í
allgóðu horfi.
Heybrökarvisur.
Man eg svona brækur bezt
blásnar f rjáfri hanga,
nú hafa þær á þingi sézt,
þózt vera menn og ganga.
Hvarflaði þá í huga minn,
hvað eru þær að viljaí
En þegar eg lít á þingþekkinn
þá fer eg að skilja. h.
Skrílræði.
Jafnaðarmönnum og Bolsevíkum
hefir stundum verið borið það á
brýn, að, stefna þeirra leiddi til
skrílratðis. Flestir, sem hlutdrægn-
islaust kynna sér málstað þeirra,
munu ganga úr skugga um, að
ásökun sú er óverðskulduð. Hitt
mun sanni nær, að vilji þeirra sé,
að allir hafi rétt til að hlutast til
um þau mál, er varða sjálfa þá,
en enginn sé beittur ofbeldi.
Annars er orðið »skríll“ mjög
rúmt hugtak. Skríll er tii í öllum
stéttum þjóðfélagsins, og skríis-
luadin getur komið fram i mörg-
um myndum. En altaf er hún
söm við sig að því leyti, að hún
beitir ofríki á hvaða sviði sem er.
Hún þekkist altaf á ójöfnuði
þeim og ósanngirni, er hún hefir
í frammi. Samúð og umburðar-
iyndi „á ekki uppá pallborðið*
hjá henni. Andmæli þolir hún
ekki. Sjóndeildarhringur hennar
er hvorki víður, heiður né hár.
Þessa má, því miður, oft sjá dæmi.
Hér skal nefnt eitt glögt dæmi:
Guðm. Friðjónsson heldur fyrir-
Iestur um Bolsevismann. Tiigang-
urinn átti víst að vera að vara
við stefnunni. Til þess hafði hann
fulla heimild. Fyrirlesturinn var
að öllu leyti eins og siðuðum
manni sómdi. Um það skal aftur
á móti ekki dæmt hér, hvernig
honum hafi tekist að sýna fram á,
að . nauðsyn bæri til að úthýsa
Bolsivismanum. Stefna þessi er
snúin saman úr mörgum þáttum,
sem verða ekki raktir sundur i
einum fyrirlestri. Og reynslan er
ekki, eins og gefur að skilja,
nándarnærri búin að leggja úrslita-
dóm á þetta bam, sem fætt er
með harmkvælum. . . . Sleppum
þvf, — en hitt má ekki Iáta óá-
talið, að þegar Ólafur Friðriksson
bjóst til að hreyfa andmælum
gegn Guðraundi, létu ýmsir af
þeim, sem viðstaddir voru, sér
sæma að beita ofríki, því vopn-
inu, sem mótstöðumenn Bolsivíka
bregða þeim svo oft um að þeir
neti. Samkoman stappaði, gargaði
og skelti saman lófum. Þetta göl-
uga(!) hljómasamrænti minti mig
á asnakjáikana á dómsdegi, sem
Jónas Hailgrimsson talar um!
Húsráðandl hafði þó, að sögn,
veitt Ólafe 5 mínútna málfrelsL
En það var altef mikil náðargjöf
f augum samkomunnarl Áreiðan-
lega ættu þeir menn, sem unna
ekki andstæðingum sínum mál-
frelsis, að tala sem minst uœ
tilhliðrunarsemi og frjálslyndi!
Það liggur Ifka altaf nærri að
halda, að með slfku athæfi sem
því, er hér hefir lýst verið, sé
verið að bregða skildi fyrir við-
kvæma höggstaði, og að andleg
vopn séu a. m. k. ekki á reiðum
höndum. Við lappir og lófaskelli
er ekki hægt að rökræða.------------
Sumir fóðra þetta með þvf, að
þeir vilji ekki hlusta á æsinga- og
öfgaræður. En hvað liggur í þessuf
Einmitt það, að þeir, er slíkt
segja, eru sjálfir æstastir, eðí.
að minsta kosti ýfnir („nervösir").
Og siðvendni slíkra manna verður
ekkert tekin til greina. Ef and-
stæðingar Bolsevismacs halda að
vopn ofstækis og gjörræðis bíti
best á hann, þá skjátlast þeim
hraparlega, eias og öllum, er slík-
um vopnum beita. Þau snúast ait-
af í hendi þeirra, er nota þau, á
móti þeim sjálfum. Og ekki eru
allir svo stiltir, að þeir hafi það
ekki á tilfinmngunni, að „óvandaðri
sé eftirleihirÍKK" og hagi sér ekki
eftir því.
G. Ó. Fells.
t; a- k: a.
Aldrei skaltu brjóta blað
né byrja söngmn aftur,
þó að læðist aftan að
einhver grenjakjaftur.
Jík S. Bergmann.