Reykjavík - 09.02.1907, Blaðsíða 1

1R e $ k j a v tk.
Ið löggilta blað til stj órnarvalda-birtinga á íslandi.
VIII, 10 | | Laugardag 9. Febrúar 1907. | A,t,it;it?"iÍob0*,‘um | VIII., 10
ALT FÆST 1 THOMSENS WAGASlHl. *gg>3S
Oína og eldavélar selur Krisiján Þorgrimssoo.
Ofnar og eldaTélar
„REYKJ AYlK“
Árg. [60—70 tbl.] kostar iimanlands 2 kr.; erlendis
fer. 3,00—3 sli.— 1 ftoll. Borgist fyrir 1. Júlí.
Auglgsingar innlendar: á 1. bls. kr. 1,60;
3. og 4. bls. 1,25 — Útl. augl. 83*/»°/« hærra. —
Afsláttur að mun, ef mikið er auglýst.
Útgef.: Hlutafélagið „Reykjavík“.
Ritstjóri, afgreiðslumaður og gjaldkeri:
«J ón Olaígson.
Afgreiðsla Laufásvegi 5, kjallaranum.
Ritstjórn: ---„ stofunni.
Telefónar:
29 ritstjóri og afgreiðsla.
71 prentsmiðjan.
I. Pláz
0,50
Börn
Gleymiö ekki
að s]á inar
DL Pláz
0,25
i
Reyldavilur
Börn
I. Pl. 0,25
BiograMer
II, PL 0,15
verður fullprentað i næstu viku,
og mega innanbæjar áskrifendur,
sem skuldlausir eru við blaðið,
vitja þess á afgreiðslustofu blaðsins
næsta Laugardag'.
Danmörk og Island.
sagði, sem satt var, að dönsk blöð
gerðu alt of mikið úr flagg-málinu.
Kvað fyrir llestum vaka að eins hugs-
un um staðarlegt flagg, eins og fálka-
flaggið hefði verið óátalið notað lengi,
en ekki um hitt, að útrýma inu lög-
lega verzlunarflaggi og herflaggi. Auð-
vitað hefir hann dregið hér heldur úr,
því að flaggbarátta „strákapólitíkur-
innar“ fer öll í þá átt, að íitrýma al-
ríkisflagginu hér.
„Politiken" svarar (og hefir þar nokk-
uð til síns máls), að hór só um meira
að ræða, en staðarlegt einka flagg. Og
hún endar á þessum orðum, sem eru
eftirtektarverð, ekki sízt í hennar
munni:
„í stað þess að reyna að draga fjöð-
ur yfir það sem fram hefir komið í
þessu máli, ætti inn heiðraði sýslu-
maður heldur að reyna að sannfæra
landa sína um, með hverja fjarstæðu
þeir fara í þessu máli. Og hann gæti
vel bætt því við, ef hann kynti sér
tilfinningar manna í Danmörku, að
framkoma íslendinga í þessu máli mun
naumast hafa hott áhrif fyrir þá við
samninga þá sem til er hugsað að
reyna“.
Biaðið vissi eðlilega ekki, að hr.
L. H. Bj. hafði þegar (í grein í ,,Rvík“)
bent löndum sínum á, hve fjarstætt
þetta flagguppþot væri, og jafnframt
látið í Ijósi ótta sinn við, að þessi
gauragangur myndi áreiðanlega spilla
samkomulagsfýsi Dana.
í>á gerðu stjórnfjendabiöðin hér háð að
þessu, sögðu það hugarburð einn úr
sýslumanninum; það gæti aldrei komið
til mála.
Nú sjá þeir, hvað ritstjórn útbreidd-
asta vinstri-blaðsins í Banmörku segir.
Nú sjá allir, hvort það hefir verið
uppspuni eða hjartveiki úr L. H. Bj.,
að þessi gauragangur skaðaði málstað
vorn.
Dönsk blöð fá fregnir hóðan, einkum
„Politiken“, símaðar frá sérstökum
fregnritum. Og einn airæmdur ísiend-
ingur í Höfn laumar einnig fregnum
inn í „Extrabladet" og önnur blöð, og
eru þær ýmist beint frá sjálfum hon-
um, ýmist frá bréfrita hóðan, en ávalt
nafnlausar. Þessar fregnir eru ávalt
frá þjóðræðismönnum hér og fara með
sannleikann eins og þeim er títt.
Lárus sýsium. Bjarnason hefir stund-
um tekið svari íslands, eða leiðrétt
villandi öfgar, í blöðum í Höfn.
Þannig reit hann í „Dannebrog“ og
Ekki eralt gull, sem glóir.
(Eftir ,,Vínlandi“).
(Frh.) ----
Skilnaðarhugmyndin hefir enn ekki
náð því gildi að hún geti talist með
þeim, sem erú „markmið íslenzkrar
stjórnarbáráttu“. En þess er vert að
geta, að allir sannir íslendingar óska
þess af heilum hug, að ísland verði
sjálfstætt; en þeir sjá það flestir í
hendi sér, að þjóðin er enn þá of smá
og þróttlítii til þess að ráðast í það
stórræði, að stofna sjálfstætt lýðveldi,
V erzlunin
Edinborg.
Þrjár ástœður ættu kaupendur ávalt að hafa
í huga þegar þeir gera innkaup sin:
1. Að vér höfum úr stœrstu vörubirgðum að velja.
2. Að vér seljum að mun ódgrara en aðrir, þegar
kegpt er mikið í einu.
3. Að þegar vér gerum okkar innkaup erlendis,
leggjum vér aðal-áherzluna á gœðin.
Par af leiðandi er hvergi
betra að verzla en við verzl-
unma
EDINBORG“.
OOOOOOOCOOOOOOOOOOOOOOOOQQOOOOOO
og vilja því láta það bíða betri tíða,
og fara þess ekki á leit að svo stöddu.
Þeir berjast nú fyrir því, að ná öllu
því sjálfræði, er þeir frekast geta feng-
ið, án þess að slíta sambandi við Dan-
mörku eða brjótast undan yfirráðum
Danakonungs. Fyrir meiru en þessu
vilja þeir ekki ráð gera að sinni. Guðm.
læknir Hannesson (og fáeinir aðrir?)
er þar hrein undantekning. Hann vill
— eða hefir viljað til skamms — að
ísland segi nú skilið við Danmörku,
og gerist sjálfstætt lýðveldi sem fyrst.
Hann hefir rætt það mál af kappi
miklu og djörfung, og málstað sinn
ver hann oft með rökum, er enginn
getur hrakið, enda hlýtur sá málstaður
að vera hverjum sönnum Islending
geðþekkur í raun og veru; — en hann
sér ekki, eða vill ekki sjá verstu tor-
færurnar, sem á vegi eru. Þar skilur
með honum og þjóðinni.
Nú tekur ritstj. Breiðablika að sór,
að flytja mál^þetta fyrir Vestur-íslend-
ingum. Skilnaðarmálið er aðalumræðu-
efnið í grein hans, þeirri er áður var
nefnd, og þykir oss þörf að athuga
nokkuð hvernig hann fer þar á stað.
Hann hefur máls á því, að kröfurn-
ar séu djarfar, og hætt sé við að langt
líði áður þeim verði framgengt. —
„En um það má aldrei hugsa“, segir
hann.
Þau orð sýna mæta vel hvernig hann
tekur í strenginn.
Hann spyr: „Hvað gæti þjóð vor
tekið til bragðs ef Danir beitti hana
valdi?“ En svo gerir hann ráð fyrir
að aldrei muni til þess koma, og svarar
ekki spurningunni. Þykir honum lík-
legast, að þeir myndi skella skolleyr-
unum við þeim kröfum, „hlæja að
þeim eins og keipum óþekkra krakka
og ekki gera nokkurn skadaðan hlut“.
En hvað íslendingar ættu þá til bragðs að
taka, lætur hann ósagt.
f'ví næst fer hann að ræða um síð-
ustu viðskifti íslendinga og Dana; til-
slökun Dana í stjórnmálum; „heimboð
íslenzkra þingmarma til Danmerkur
síðastliðið sumar“, og „huglátssemi
ýmsa, er þá kom fram við íslenzka
þingmenn, svo ekki varð á betra kosið“.
En nú fer honum ekki að lítast á
blikuna. Fingmannaför þessi verður
voðaleg i augum hans. „Hún ætti“,
segir hann, „að hafa opnað augu þjóðar
vorrar allrar fyrir því, hvar flskur ligg-
ur undir steini með Dönum. Óbland-
inn ofurlítilli eigingirni er naumast
allur þessi kærleikur þeirra til íslend-
inga“.
Og svo gerir hann grein fyrir því,
hvernig þessi „ofurlitla eigingirni" Dana
muni koma fram í viðskiftum þeirra
við íslerxdinga. Hann fullyrðir, að þeir
ætli sér „að færa sér landhelgi og öll
hlunnindi landsbúa í nyt“, og þá muni
„danskir botnvörpungar umkringja
strendur landsins", en „íslendingar
mætti þá eins vel öllum sjávarútveg
hætta og leggja árar í bát. Og ið sama“,
segir hann „myndi uppi verða á ten-
ing með aðrar auðsuppsprettur, er
opnast kynni, og arðsamleg fyrirtæki.
Meir og meir eru þeir (Danir) líklegir
að færa sig upp á markið“ o. s. frv.
Eðlilegt myndi flestum virðast að