Skeggi - 16.03.1918, Blaðsíða 2

SKEGGI
»Skeggi« kemur venjuiega úí e i n u
s i n n i í v i k u, og oftar ef ástæður
leyfa. Verð: 5 kr, árg. (minst 50
blöð).
Auglýsingaverð: 50 aur. pr.
c.m.; 60 aur. á 1. bls.
Ú t g e f a n d i: Nokkrir eyjarskeggjar.
Afgreiðslu- og innheimtum. Gunnar
H, Valfoss, ,
Ritstjóri og ábyrgðarm.
Páll Bjarnason.
sökudólgum, sem undir brjefinu
stóðu, á sinn fund til hirtingar,
eins og henni muti hafa verið
ríkast í huga hjer 1912, þegar
völlurinn var sern mestur á henni,
þá þegar nefndinni fanst hún um-
fram alt þurfa að hirta Gísla John-
sen og mig út af undirskript okkar,
ásamt 96 mönnum öðrum, undir
umkvörtunarskjali til netndarinnar,
aðallega út af Ijósaleysi þá á Sýslu-
,bryggjunni. Nefndin taldi þá, að
við hefðum afvegaleitt þessa fyrr-
nefndu, og erum við þakklátir
nefndinni fyrir það ótakmarkaða
álit sem hún hafði þá, og kann
að hafa enn á okkur, sem Ieiðandi
mönnum. Auðvitað höfðum við
þá ekki skap í okknr til þess að
mæta fyrir þessum sjáifskipaða
hæstarjetti, og varð nefndin því að
láta sjer nægja að nöldra við sjáifa
sig. Okkur minti, að það hefðu
v$rið »háttvirtir kjósendur*, sem
kusu meiri hluta nefndarinnar á
sínutn tíma og mundi sú regla enn
giidandi að þjónarnir yrðu að
svara fyrip verk ssn.
Jeg er viss um, að hver sem
hefði sýslunefndargerðina frá 1912
með höndum, hefði gaman af, ein-
hvern landlegu-daginri, að lesa þar
þann feiknar gorgeir ojg misskilning,
sem þar er haugað saman út af
þessu 98-manna skjali. En aðaí-
tilganginum var náð, Ijósin komu
á bryggjuna, og má heita að þau
hafi aldrei sloknað þar síðan, hvorki
dag nje nótt.
Aftur á móti virðist neíndinni
hafa farið það fram síðan, að hún
virðíst algjörlega æt!a að skella
skoileyrunum við pg stinga undir
stól því eríndi frá 1916, sem ræðir
um bryggjustæðið. Enginn skyldi
þó ætla að nefndiri þyröi ekki að
leggja þetta atriði fyrir alm. fund?
En hvað veldur? Trassaskapur eða
hvað? En við vesiingarnir, sem
undirskrifuðum skjalið, bíðum ró-
legir; bjuggumst fyrst við því dag-
lega, síðan í hverri viku og mán-
uði og síðan á hverju ári síðan
1916, að einhverntíma yrði sú
auglýsing staursett bjer, sem boð-
aði tii alm. fundar tii að ræða um
fyrirhugaða »Bratta«-bryggju, og
við bíðum enn, bíöum þangað ti!
andinn kemur yfir nefndina.
Áður en jeg vík af sýslubryggj
Sparið tíma • yðar og peninga!
í>að gerið þjer hvorttveggja best með því að skoða vörurnar
og gera kaupin þar sem ruest og besí er úrvaiiö, og þar sem
mestar líkur eru til að þjer getið fengið það sem yður vanhagar um,
alt á sama stað, hvort það er til faíar eða matar, útgerðar eða
annars, en öll þessi mikilvægu skilyrði uppfytíir best verzlun
S 3« 3í&wset\/
unni rek jeg mig á þrengslin þar, á
henni ofantiJ, sem stafa af húsum,
eða aðallega húsi, sem stendur þar
upp og fram meö henni að vestan.
Það hefur lengi þótt nauðsyn að
reyna að fá þetta hús fjarlægt. í
fyrra bauðst fækifærið; þá voru
húsin vestanmegin seld, og jeg
vissi til þess, að einn af sýslu-
nefndarmönnutium gerðí formanni
nefndarinnar aðvart um þessa söiu,
en af einhverjum ástæðum, auð-
vitað aiveg óskiljanlegum almenn-
ingi, slepti nefndin þessu fækifæri,
ræddi elcki einn sinni málið, og
kaupmaður nokkur hjer keypti.
En hvernig fer nefndin að afsaka
þetta tómlæti sitt? H/er var um
nauðsýn að ræða, sem snerti al-
menning, en ekkert er aðhafst.
Þeir ættu, þeir herrar sýsiunefndar-
menn, að koma þarna niður á
bryggjuna þegar umferðin er að
marki þar: Þegar tugum vagna,
ýmist fullum eða tómum, er ekið
fram og upp og alt stendur fast
við hornið. Að jeg minnist ekki
á óþægindin og tafirnar, sem af
þessu leiðir, þá er mildi, að ekki
skuli opt slys af hljótast. Enginn
taki orð mín svo, að jeg iáí þeim
er keypti, þótt hann keypti þessi
hús, því hann þarfnaðist húss
þarna. Þrátt fyrir það væri ekki j
:
óhugsandi, að hann seldi sýslunni ‘
fremsía húsið, sem er versti þrösk- j
uldurinn á veginum, og ætti sýslu- ;
nefndin að reyna að ná samningi
við hann sem fyrst, því að mál
þetta þolir enga bið, og ekki víst
ef eigendaskipti yrðu, að hægra
yrði að semja síðar, því aö fafllað
taka húsið og lóðina eignanámi,
eins og jafnvel einhver úr sýslu-
nefndinni hefnr látið sjer um munn
fara, að reka muni að fyrr eða
síðar, er leitt, og ætti ekki að þurfa,
ef sanugirni rjeði á báða bóga.

■ ■ CD Dömi íiiká i- dut
S- nýtt úrval 3» 3«^\set\.

Um auðkenni
á veiðarfærum.
því var hreyft á formanna-
fundinum 26, f. m. að ein um-
bótin, sem gera þyrfti við sjávar-
útveginn væri það, að menn
merktu veiðarfæri sín greinilega.
þessu sama hefur áður verið
haldið fram í öðrum veiðistöðv-
um, og það var til umræðu á
síðasta fískiþingi. Raunar er það
gamall siður að merkja veiðar-
færi, t. d. lóðir með leðurspjaldi
og dufí með brennimarki, en
þessi mörk hafa reynst miður
en skyldi, þar sem mikill yfír-
gangur er á miðum, eins og
verða vill þegar fjölment er úr
ýmsum bygðarlögum og sjósókn
mikil, svo er t. d. hjer við Vest-
mannaeyjar, kringum Garðskaga
og víðar. Á þessum stöðum
hefur veiðarfæratjónið verið mesta
plága á síðari árum og það sem
lakast er, að margt af því er skeð
af mannnvöldum. Vitaskuld er
örðugt að merkja svo glögt að
full vörn sje í fyrir yfirgangi þeirra
manna, sem hann temja sjer, en
örðugra verður þeim ætíð að
helga sjer hluti, sem eru greini-
lega merktir öðrum. Fleiri á-
stæður má telja fyrir því að
merkin eru nauðsynleg. Ein er
sú, að veiðarfæri sem finnst í
sjó, og ekkert merki er á, getur
enginn einstakur eignað sjer,
jafnvel þó hann haldi sig þekkja
það; er það þá eign hins opin-
bera og ekki þess, sem finnur.
Enn er það, að hásetar, sem ekki
mundu vilja vera samsekir for-
manni í yfirganginum, ættu miklu
auðveldara aðstöðu til að spyrna
á móti; enda ættu þeir þá meira
í hættunni.
þetta, sem hjer er sagt að
ofan, viðurkenna flestir sjómenn,
telja enda sumir nauðsynlegt að
lögbjóða ákveðin merki á veiðar-
færum. Mál þetta var til um-
ræðu á síðasta fiskiþingi, sem
fyr segir, og borið þar fram
samkv. ályktun sambandsþings
Sunnlendingafjórðungs. Umræður
urðu töluverðar um málið, og
lauk þeim svo að samþykt var
áskorun til alþingis um að setja
lög um þetta efni. Frumvarp um
það kom fram á alþingi, en það
var tekið aftur.
Alþingi virðist ekki hafa þótt
ástæða til að setja lög um þetta
efni, hefur ef til vill litið svo á,
að þess þyrfti ekki með, menn
væru skyldugir til að merkja
eftir eldri lögum eða samningum
við aðrar þjóðir. En hvernig
sem því er varið, þá er það vist
að töluverður ruglingur er á um
merkin, vantar yfirleitt einhverja
reglu, sem menn gætu svo hagað
merkjunum eftir.
Fiskimenn verða sjálfir að taka
til sinna ráða um þetta efni, úr
því að lögstjórnin leiðir sinn
hest frá því. Greiðast væri að
formenn í hverri veiðistöð kæmu
sjer saman um merkin og ljetu
gera skrá yfir þau, og væri hún
geymd á góðum stað, t. d. hjá
hreppstjóra. þar með væri því
afstýrt, að nágrannar ættu sam-
merkt. Kostnaður við þetta
þyrfti sama sem enginn að vera,
en það væri ofurlítið spor í þá
áttina að friða veiðarfærin á
fiskimiðum vorum. Sú.forganga
verður að koma frá fiskimönnum
sjáltum, og fiskifjelögum, úr því
að þjóðfjelagið vanrækir meö öilu
þá skýlausu skyldu sína.
Hjer er verkefni fyrir deildir
fiskifjelagsins.
Ástandið
—o—
í hverri viku berast hinar á-
takanlegustu raunasögur frá Finn-
landi. Sultur og hernaður, það
er upphafið og endirinn. Ófriður-
inn kemur víst ekki eins ómak-
lega niður á neinni þjóð sem
Finnum. þeir fóru í bardagann
með þeirri þjóðinni, sem hefur
þjáð þá öldum saman, gerðu það
af borgaralegri hlýðni, í von um
það, að rjettur þeirra kæmi því
fremur til greina, þegar friður
verður saminn. En þegar keis-
aradæmið var afnumið t fyrra,
þóttust þeir lausir allra mála við
rússneska ríkið. þá var upp-
reisnaralda um alt Rússland og
þóttust Finnar eiga einir að ráða
öllum sínum málum, er svo var
komið. Gekk það í þófi lengi
vel, en þó höfðu þeir sitt fram,
og fengu ríkið viðurkent snemma
í vetur. Settu þeir stjórn hjá
sjer og komu upp her. En
stjórnarstarfið ervandasamt, þjóðin
er kúguð af áhrifum hernaðarins,
samgöngur við útlönd sáralitlar,
nema við Rússland, en þaðan
var þeim lítillar bjargar von.
Atvinnuvegir hafa lagst mjög
niður af samgönguleysinu. Aðal-
útflutningsvaran er timbur, og ekki
verður þeim það að vöru nema
því verði komið burtu. Korn-
yrkjan brást, og rjett ógerningur
að ná sjer korni og öðrum nauð-
synjum meðan Eystrasalt er lok-
að; ástandið í Rússlandi bætti
heldur ekki fyrir. Tók brátt að
sverfa að fólki og gerðist hung-
ursneyð víða um landið. Ofan