Skeggi - 24.08.1918, Blaðsíða 3

Þeir sem hafa pantað hann, eru beðnir að vitja
hans strax; verður annars seldur öðrum.
Nokkrar rúilur ennþá óseidar.
Brynj, Sigfússon.
Minnisblað.
Símstöðin opin virka daga kl
8 árd. tillOsíðd. Helga daga
10-7.
Póstafgr. opin alla virka daga ki
10—6.
Lyfjabúðin alla daga kl. 9—10.
Ishúsið alla virka daga kl 4—7
síðd.
Sýslubókasafnið sunnud. 9 — 11
árd.
Hjeraðslæknirinn heima daglega
12-2.
bandalagi Norðurlanda á sínum
tíma. Mikils væri um vert að
brjóta ekki af sjer slíka samúð.
Stórþjóðirnar hafa enn ekki
látið uppi álit sitt um þetta mál,
en vitanlega skiftir það miklu
hvað þær leggja til málanna.
Vera má að þær láti sjer lynda,
það sem þjóðirnar, íslendingar og
Danir, semja sín á milli og viður-
kenni ísland sem fullvalda riki.
Næsta þingi er nú falið málið
til fyrirgreiðslu. Alvarlegra mál
hefur ekki verið lagt fyrir neitt
íslenskt þing á síðari tímum.
Hugir landsmanna fylgja þing-
mönnum nú af meiri einlægni en
nokkru sinni áður. þingið hefur
takmarkalaust traust þjóðarinnar
til að leiða þetta mikla mál far-
sællega til lykta.
Svar
frá
Jes A. Gfslasyni
411
Gunnars Ólafssonar
út af
„gula bæklingnum®.
—o—
»Fjöllin tóku jóðsótt«.
Jafnhliða því sem greinar
mínar um höfnina og hafnar-
málið í Vestmannaeyjum komu
út í „Skeggja", fór það að kvis-
ast um hjeraðið að hr. Gunnar
Ólafsson kaupmaður væri að
stritast við að taka saman svar
til að andmæla þeim sannleika
og þeim upplýsingum, sem komu
fram í þessum greinum mínum.
Vildu sumir ekki trúa því, að
Gunnar hefði það í hyggju, að j
fara að berja á sannieikanum, |
en aðrir fullyrtu, að við því (
mætti þó búast. Síðan fóru
ýmsir að koma fram, sem
sögðust hafa lesið handritið hjá
Gunnari, sem ætti að vera svar
gegn greinum mínum um hafnar-
málið, og kom þeim öllum
saman um, að svarið væri bæði
langt og svæsið.
Svo elnaði sóttin smámsaman
®ftir því sem nær dró sólstöðum,
°g eftir mikil harmkvæli, og
margfalt strit, ótal svitadropa og
andlega og líkamlega áreynslu,
þegar búið var með öllum lífs
°g sálar kröftum að safna á
einn stað, öllu því sem óstjórn-
lega reiðar, en þröngsýnar manns-
sálir geta af sjer getið, þá fæddist
loks á Tanganum bæklingur sá,
sem alment er hjer kallaður
„gula hæiian“.
Við vitum hvað felst í hug-
takinu, gula hættan, að þar er
át» við hættu þá, sem stafar frá
þjóð, sem svo er þröngt orðið
um heima fyrir, að hún verður
að leita út, og hyggst þá með
ofbeldi og ójöfnuði og allskonar
óleyfilegum meðulum að kúga
undir sig nágrannaþjóðirnar og
bægja þeim frá landi þeirra og
eignum með harðneskju samfara
yfirgangi. En við þetta geta
menn naumast átt þegar þeir
eiga við svar-bækling G. Ól.,
einkum þegsr þess er gætt, að
hann er runninn undan tungu-
rótum hvítta manna og að það
eru þó hvítir menn, sem hafa
lagt til fóðrið í hann og kostað
tötra hans. Mun hjer eflaust
annað búa undir nafni, sem sje
það, að bæklingur þessi hefur
það eina markmið að troða undir
fótum og misþyrma augljósum
sannleika og leitast við að blekkja
þá sem ekki þekkja til, nteð því
að þyrla upp fjallháum mekki af
blekkingarþoku, rangfærslum,
hártogunum, og öðru líku góð-
gæti, og á þann hátt að Ieitast
við að vinna ógagn mönnum
þeim, sem sjá lengra og betur
en þeir, hvað til heilla horfir og
jafnframt stuðlar að því að halda
framfara- og áhugamálefnum í
því botnlausa feni, sem ekki er
annað fyrirsjáanlegt, en að alt
muni fyr eða síðar sökkva ofan
í og hverfa í, ef ekki er bráð-
lega tekið alvarlega í taumana
og augu manna opnuð,'svo að
þeir sjái hvað er að gerast.
Sem merkisberi þessarar stefnu,
mun rit þetta hata hlotið nafnið
„gula hættan" og er það að
maklegleikum, enda hefur það að
kalla má vakið megnasta viðbjóð
hjá flestum, sem það hafa sjeð og
lesið að undanteknum einum
skraddara og einum lyfsala þó.
það sem meðal margs annars
sjerstaklega rýrir gildi bæklings-
ins í augum allra sjáandi manna
er það, að hann er ritaður í ein-
hverju óstjórnlegu reiðis-kasti,
þannig að mennirnir sem þar
hafa lagt orð í belg, vita alls ekki
hvað þeir segja og snúa því
Hestu öfugt þar.
Stóru skotin i bæklingnum sem
skella eiga aðallega á mjer og
Gísla J Johnsen á víxl, eftir því
hvor betur þykir horfa við skot-
marki og sem öll bera hið al-
kunna „firmamerki", svo að ekki
verður á því viist, hvar þau eru
tilbúin, eru þessi: „illgirni“ og
„heimska", „heimska" og „fá-
fræði“, „gert móti betri vitund“,
„dylgjur“, „ósannindi“, „hrein
ósannindi", „vísvitandi ósannindi"
o. s. frv. — Jeg var alveg hissa
þegar jeg sá að Gunnar Ólafsson
kynokaði sjer ekki við að láta
nafns síns getið við útgáfu
bæklings þessa, og jeg gat ekki,
og get ekki enn skilið til fulls
hversvegna hann er svo reiður,
að hann hikar ekki við að mann-
skemma þá, sem alls ekki hafa
átt orðastað við hann. Nema að
reiði hans stafi af því, að jeg læt
hans hvergi getið í greinum
mínum um hafnarmálið, sem
reyndar var eðlilegt og átti að
vera mjer fyrirgefanlegt, því að
hann var fyrir Iöngu horfinn úr
sýslunefndinni, fyrir löngu búinn
að vinna sjer þar til óhelgis svo
sem alkunnugt er hjer, þegar jeg i
reit greinar mínar. En þó er
Gunnar furðu kvikusár og mun
jeg síðar minnast á ástæðuna til
þess, en hvernig sem því er
varið, þá er þó óhætt að fullyrða
það, sem karlinn sagði einu sinni
við kerlinguna sína:
„Mikið vinnur þú fyrir
Höskuld, gæzka“.
það er ekki í fyrsta skifti í
bæklingi þessum, að Gunnar
Ólafsson mokar haugi að mjer
síðan hann kom hingað til Eyja
og gerir hann aðallega vegna
hinna alkunnu tengsla hans við
sýslumanninn, sem hann af ímynd-
aðri uppgötvun, heldur fram að
við’ Gísli Johnsen sjeum ávalt að
ofsækja að ósekju, sem aftur
stafar af því að Gunnar er alger-
lega sneyddur þeim hæfileika að
greina að menn og málefni, heldur
rennur þar alt út í eitt fyrir
honum, og verður að óaðgrein-
anlegu mauki í hugsunardalli
hans þegar til þess kemur að
hann á að dæma um hvað er
maðurinn og hvað er málefnið.
Jeg ann Gunnari vel vinsemda
hans við sýslumanninn og hefi
aldrei, hvorki í orði eða verki
reynt til að ræna hann því mikla
happi og því síður er það ætlun
mín nú, að styggja hann, þótt
jeg leyfi mjer að líkja sambandi
þeirra við samband samgróinna
tvíbura, sem hafa sameiginlegt
hjarta og sameiginleg andfæri.
Af þessu, samfara ofbirtunnj sem
ljómar afþessum fóstbróður hans,
stafar það :dn^g,í;.^þ ^uauari
förlast svo oft sýn, hikar ekki við
að svívirða og mannskemma þá
sem verið hafa kunningjar hans
og aldrei lagt honum til lastyrði
hvorki leynt nje ljóst. Hjelt jeg,
að eftir að Gunnar hjer um árið
mokaði kappsamlegast að mjer
„Á krossgötum", þegar hann
viltist þar sem oftar, er hann
skammaði ýmist mig eða Björn H.
Jónsson kennara, og vildi báðum
um kenna að við hefðum hætt
sig og fleiri, en sem hann að
ýmsra sögn tók svo sára iðrun
fyrir, að hann mundi hafa virt
þá svo við mig þá kurteisi mína
að jeg ljet hann afskiptalausan
út af því frumhlaupi hans á
hendur mjer, sem hann ljet mál-
gagn sitt, blaðsnepilinn „Frjettir*
undir ritstjórn óskabarns þeirra
V. Ottesen’s, birta hjer um hjer-
aðið, að hann ekki enn á ný
brendi sig á sama soðinu, ljeti
ekki enn á ný hafa sig til að
moka fúkyrðum í þeirra garð,
sem vitanlega vilja verja hjeraðið
slysum, og forða því frá besýni-
legum asnahnykkjum. En verði
þjer að góðu kunningi, þar sem
þú húkir í austursrúmi, á hrip-
leku fleytunni, sem helst hefur
ekki sjest annarstaðar, síðan þú
komst þar innanborðs, en brölt-
andi á skerjum óframsýninnar og
þvergirðingsins, og víst er um
það, að of mikið vinnur þú þar
fyrir Höskuld.
Læt jeg svo staðar numið við
þessar hugleiðingar, enmun þessú
næst snúa mjer að þvt að kveða
niður og koma fyrir helstu
öfgunum í „gulu hættunni“.
Frá útiöndum.
—o—
Berst fátt stórra tíðinda frá
útlöndum. Bardaga er lítið getið
nema í Frakklandi og í Rúss-
landi. Bandamenn sækja á seigt
og fast en þjóðverjar þoka undan
á stöku stað og þó heldur hægt.
Mikilsverðum stöðvum hafa þeir
slept, látið margt manna og her-
gögn talsverð. Síðasta framsókn
Bandamanna var í nánd við
Noyon, komust þeir þar 8 km.
áfram. Búist er við að þjóðv.
hörfi enn lengra undan, en ætli
svo að búast um því betur og
veita örugt við. Flokkar af
flugvjelum Bandamanna hafa
flogið yfir ýmsar þýskar borgir
og látið rigna sprengikúlum yfir
þær, svo að nemur tugum smál.
Aftur skerpa þjóðverjar kafbáta-
hernaðinn, bæði við England og
Ameríku og sökkva skipum
unnvörpum.
Óeyrðirnar i Rússlandi halda
enn áfram. Maximalistar hafa
látið þau boð út ganga, að þeir
sjeu á góðum vegi með að „friða
landið", með tilstyrk þjóðverja.