Skeggi - 05.02.1920, Blaðsíða 2

SKEGGI
»Skeggi* kemur venjulega út e i n u
sinni í viku, og oftar ef ástæður
leyfa. V e r •: 5 kr, árg. (minst 50
blöð).
A u g 1 ý s i n g a v e r ð: 1 kr, pr.
« m.; kr. 1,50 á 1. bls.
Útgefandi: Nokkrir eyjarskeggjar.
%
Afgreiðslu- og innheimtum.
Ounnar H. Valfoss,
Ritstjóri og ábyrgðarm.
Páll Bjarnason. •
Hjá
Sápuspænir
sem gera þvottinn hvítan sem mjöll
fást í verslun
G. J. JOHNSEN.

kaupa allir
sínar ^
TóbaksYörur'

ustu landa í nýja heiminum og
hinum forna. »Vits er þörf,
þeim’s víða ratar“, var vorri
þjóð kveðið á morgni sögunnar,
og það spakmæli hefur ekki
breytt merkingu, þó að tímarnir
breytist og mennirnir með.
Til athugunar fyrir formenn.
Að gefnu tilefni, eru allir bifbátaformenn alvarlega
ámintir um, að sleppa ekki legufestum sínum á höfninni fyrr enn
merkið er gefið, því auk þess sem slíkt veidur óreglu, þá getur
það líka, ef til vill, valdið meiru eða minna tjóni, enda bannar
3. gr. róðrasamþyktarinnar fortakslaust, að bátar leggi á »Leiðina“
of nærri hver öðrum, heldur með hæfilegu millibili. — Yfir
höfuð munum við gera alt sem í okkar valdi stendur tii að tylgja
róðrasamþyktinni í þessu atriðl sem öðru, með aðstoð annara
þar tii kvaddra manna.
Illugaheliir
Og
lllugaskip.
—o—
Færri munu þeir Eyjabúar
vera, sem hjer hafa dvalið mörg
ár æfinnar, að þeir þekki ekki
111 ugahellir og Illugaskipið, og
jafnframt hafi heyrt munnmæla-
sögur þær, sem þar við eru
tengdar. Steinnökkvinn er ein-
kennilegur, sjerstaklega er hag-
lega gerð röndin, sem er eptir
endilangri skipshliðinni, þeim
megin sem að Ofanleitis-veginum
snýr. Mun margur, sem nemur
þar staðar og athugar röndina
spyrja: Hvemig er þetta til
orðið? þar á eru þó áreiðanlega
hvorki meitils- eða axarför, en
þar má berlega sjá ósvikin fingra-
för hinnafr umbrotamiklu náttúru,
sem tönn tímans hefur enn ekki
tekist að afmá. Jeg leiði hjer
hjá mjer að gefa nánari skýringu
þess, hvernig röndin er tilorðin,
því að það var ekki tilgangur
minn með línum þessum. —
Hitt vil jeg taka fram, að mjer
brá dálitið, er mjer fyrir nokkru
var reikað þar um, að sjá, að
farið var að brjóta skipið —
skemma það að óþörfu. Hafði
jeg órð á því við mennina sem
unnu þar að, og skal það sagt
þeim til hróss, að þeir hafa hætt
uppbrotinu þar, enda óhægt að
vinna á skipinu, eftir því sem
einn þeirra tók fram, og betra
til grjótfanga annarstaðar. En
saga mín er ekki á enda. Ný-
lega var mjer enn reikað um
þessar slóðir, og þá sá jeg enn
ný mannaverk. Nú voru ein-
hverjir byrjaðir á því að vinna
á hellinum. — Jeg er ekki hjá-
trúarfyllri en aðrir menn, jafnvel
síður, en það verð jeg að segja,
að það særir mig, og eflaust
marga þá sem hjer eru uppaldir,
hafa dvalið hjer lengst af æfinni
og bera að sjálfsögðu hlýjan hug
til hólmans litla, að sjá þá staði
afmáða, sem einhverjar sjerstakar
sagnir eru tengdar við og hafa
því í hugum margra á sjer sjer-
staka helgi. » Ekki datt þeim í
hug, sem f. d. tók móann tii
ræktunar umhverfis Sængurkonu-
stein, að hrugga við steini þeim
og mátti þó vel brjóta hann
niður og sljetta yfir minningu
hans. Hví þá ekki að lofa
honum Illuga gamla að vera í
friði í hellinum sínum og skípinu
hans að hvolfa óskemmdu enn
nokkrar aldir yfir auðæfum
gamla mannsins? það er búið
að hreyfa margan steininn þarna
umhverfis fyrir löngu, þá þegar
fyrirrennarar okkar hjer bygðu
þarna, sem viða annarstaðar,
fiskigarðana og fiskbyrgin sín,
en engum þeirra kom til hugar
að bera járn á menjar Iiiuga
gamla. Látið því staðar numið
hjer, góðir menn, en reynið að
bæta gamla manninum það sem
þið hafið brotið fyrir honum;
það er enn hægt, því að vel gæti
svo farið, að geigur yrði í aug-
um ef hann ljeti brúnir síga og ]
yrði sjálfur að heimta bæturfyrir
spjollin á híbýlum og skipi.
það eru eflaust engin þau iög
til, sem verndað geti menjar
lliuga gamia, en það ætti að
geta verið tii það sem heitir
virðing fyrir því sem gamalt er,
og þar sem sú virðing fær að
njóta sín, er hún jafnaðarlegast
máttugri en lög, sem lítið erhirt
um að hlýða og ef til vill því
síður hugsað um að framfylgja.
J. A. G.
Bæjarstjórnar-
fundur.
2. febr. 1920
1. Fundargjörð hafnarnefndar
31. jan. og 1. febr,
Hafnargerð.
Oddviti skýrði frá för sinnitil
Danmerkur í þarfír hafnargerðar-
gerðarinnar. Upphaflega var
ætlast til að hann yrði þar sam-
tímÍ8 forsætisráðherra og skyldu
þeir báðir leita samninga við
! Monberg um framhald verksins
og samkomulags um eldri reikn-
inga. Forsætisráðh, var farinn
heimleiðis er fógeti kom til K-
hafnar og hafði heidur eigi verið
falið erindið af neinum. Ekki
kvað fógeti Monberg með neinu
móti fáaniegan til að takaverkið
að sjer fyrir ákveðið verð, taldi
þá aðferð ekki tíðkast nú á þess-
um tímum, þar sem alt verðiag
er á hverfanda hveli. En tilboð
gerlr hann um að vinna verkið
fyrir reikning bæjarins og fá
sjálfur sem svarar 20% af vinnu-
kostnaðijo.fl. í ómaksiaun. Tilboðið
sem lagt var fram hljóðar aðeins
um hafnargarðana. Áætlun fylgir
ekki því að hún er ekki fullger
og verður ekki sjeð nje sagt
hversu há hún kann að verða.
Ennfremur viil Monberg seija
bænum áhöld þau, er hann á hjer
fyrir 40 þús. kr.
Gömiu reikningunum heldur
hann enn fram og telur sig eiga
fuifa kröfu tii að fá þá greidda,
yfir 270 þús kr., og enda meira.
þó býðst hann til að sætt sig
við að fá greiddar 240 þús. kr.,
ef hann fær þær refjalaust. Meira
vili hann ekki slaka til.
þá gat oddviti þess, að þafnar-
nefnd hefði haft málið til með-
ferðar á tveimur fundum; þætti
nefndinni kostirnir harðir, en þó
vildi nefndin ekki iáta leggja
málið á hilluna. Lagði hann
síðan fram tilboð Monbergs og
tiilögur hafnarnefndar.
Næstur honum tók til' máls
Jón Hinriksson. Taldi hann
kostina afar-harða, og miklu
verri en bæjarstjórn og hafnar-
nefnd hefðu gert sjer vohir um.
Taldi það illa farið að slík ókjör
væru nú boðin, er verktakanda
hetði verið skýrt frá málavöxtum
öllum af þeim manni, sem kunn-
ugastur var málinu, nefnil. bæjar-
fógetanum. Lítið þótti honum
gert úr kröfum vorum um íviln-
anir á greiðslu eldri reikninga,
og ófýsilegt að fela sama mann-
inum alt á vald „e'ftir reikningi*
framvegis. þó kvað hann málið
horfa svq við frá sínum bæjar-
dyrum, að hann mundi hika
við að greiða atkvæði gegn til-
boðinu, því að þá væri hætt við
að hafnargerðinni yrði að fresta
Iengur en hóf er að.
Fleiri tóku ekki til máls í það
sinn, og var fundinum frestað
þangað til daginn eftir.
3 febr.
Oddviti Iagði málið enn fram
og óskaði eftir bendingum og
breytingartillögum.
Páli Bjarnason taldi frestinn
til umhugsunar of stuttan fyrir
svo stórt mál, hefði getað verið
lengri því að langt væri síðan
fógeti kom heim. Kostirnir í
tilboðinu afar-harðir, einkum að
þvi er iýtur gömlu reikningunum,
og mikið í húfi að ákveða að
ráðast í hafnargerð „eftir reikn-
ingi" meðan ekki lægi fyrir svo
mikið sem áætlun. Taldi ófært
að landsstjórnin hjálpaði ekki
til við að jafna ágreininginn um
gömlu reikningana og búa í
haginn fyrir nýja samninga.
Henni bæri brýn lagaieg og sið-
ferðisleg skylda til að greiða
fyrir málinu á alla lund, bæði
sem stjórn og landsdrotni. Vildi
þó að lokum ekki greiða atkvæði
á móti tilboðinu því að þá væri
málið komið í strand, en óvíst
hver ráð gæfust til að koma því
í gott horf bráðlega. Garðarnir