Skeggi - 05.02.1920, Blaðsíða 3

SKEGGI
i
Karlmannafatnaðir
mjög vandaðir
frá kr. 93 - 128
Versl. Páll Oddgeirsson.
væru í veði eins og er og höfn-
inni ekki að treysta. Lagði alla
áherslu á gerð garðanna, að
*^lr yrðu sem allra fyrst gerðir
traustir. Einhver ráð kynnu að
koma síðar meir með innri
hafnarvirkin, því að von væri
þegar á nýjum framleiðslufyrir-
tækjum.
Magnús Guðmundsson taldi
sjer ekki vonbrigði að kostunum;
hefði ekki átt von á ,betra eftir
því sem með málið hefur verið
farið. Kvaðst litla von hafa utn
mikinn árangur af að leita gerða-
dóms, þó að beiskt væri að
borga suma reikningana. Vildi
að lokum aðhyllast tilboðið, til
að firra bæinn þeim voða að
málið færist fyrir.
, Oddviti taldi kostina ,góða
eftir atvikum“ og ekki hafnandi.
Nauðsynlegt taldi hann að fá
sjerstakan verkfræðing, þann er
vit hefði á málinu, til að standa
fyrir verkinu, og vinna að undir-
búningi þess. Fje taldi hann að
fást mundi hjerlendis eða erlendis,
jafnvel mætti reyna að fá það
hjer í bænum. þakkaði að lok-
um fulltrúum fyrir liprar og gæti-
legar undirtekttr undir málið.
Að lokum var samþykt svo-
hljóðandi tillaga, og ákveðið að
sfma Monberg hana:
Að því er snertir tilboð þetta
um byggingu hafnargarðanna
leggur nefndin til að gengið sje
að því, en hún lítur öll svo á
að ekki geti vírið ætlast til að
20% viðbótin eigi að greiðast
afandvirði keypts byggingarefnis,
svo sem cements, timburs og
járns, fremur en verkfæra og
áhalda og kostnað við þau, enda
getur ekki samþykt annað.
Ennfremur liggur í hlutarins eðli
að þetta verk verður ekki £ram-
kvæmt nema bæjarstjórn sam-
þykki væntanlega áætlun um
verkið.
Ennfremur leggur nefndin til
að tilboðið um greiðslu i-eikning-
anna sje samþykt, en því aðeins
að umrætt verk nái framgangi,
og er þetta aðeins sau.þykt til
samkomulags.
I sambandi við hið breytta
fyrirkomulag á framkvæmd
verksins, leggur nefndin loks til
að samþykt sje að kaupa verk-
færi og annað, sem um ræðir í
tilboðinu eins og þar segir, þó
dregst það frá, sem kann að
upplýsast að ekki hafi verið til
eða verið ónothæft, eða flutt á
burtu. •
Allar þessar samþyktir eru því
skilyrði bundnar að byrjað sje
á verkinu á komandi vori, með
'hæfilegum verkfærum og mann-
afla.
Sjóstígyól með tróbotnum
ágæt tegund - fæst hjá
S. 3*
Ennfremur getur bæjarstjórnin
ekki bundið sig samkvæmt sam-
þyktum þessum, nema henni
takist að útvega það fje er með
þarf.
Auðumla,
Furðu-ótrúlegt til , frásagnar
virðast Norðurlandabúum márgt
í átrúnaði fornþjóðanna í Austur-
löndum og Suðurlöndum. Sagt
er að sumir Indverjar tilbiðji enn
í dag tígrisdýr, apa og krókódíla,
og fórni þeim jafnvel mönnum.
Dæmi eru þess að indverskar
mæður hafa borið kókóhnetur
og blóm, sem fórn vegna barna
sinna, fram fyrir járnbrautarvagn,
haldið hann vera ,eld-guð“, því
að hann væri svo „sterkur og
hjálpsamur“. Fyrir nokkrum
árum tóku trúboðar í Burmah
eftir því að sjúklingar nokkrir
voru farnir að tilbiðja tómar
meðalaflöskur, sem kólerumeðal
hafði verið í, hugðu verndarvætt
búa í flöskunum. í uppreisninni
miklu 1857, skutu herflokkar
Sepoya á aðgerðalausar fallbyssur
Englendinga, því að þeir hjeldu
að í þeim byggju goðunum bornar
vættir.
það er ekki að undra þó að
k ý r i n komist til hárra met-
orða þar sem trúarbrögðin eru
svo einföld. Hún stóð fyrir
augum ýmsra fornþjóða, sem
lífgjafi og næringarlind. Hjer á
landi hefur hún lengi verið
kölluð „bjargargripurinn* og
mjólkin hennar sætasti safi, næst
hunangi. þess er getið í sköp-
unarsögunni í Snorra Eddu, að
kýr fæddi fmi jötnaföður og er
það orðað svo:
„Næst var það að hrímið
draup, og þar varð af kýr sú,
er Auðumla hjet, ejl fjórar
mjólkár runnu úr spenum hennar,
og fæddi hún Ými. — þá mælti
Gangleri: „Við hvað fæddist
kýrin ?*. — Hárr segir: „Hún
sleikti hrímsteinana, er saltir voru,
og inn fyrsta dag er hon sleikti
steinana, kom úr steininum að
kveldi mannshár, annan dag
mannshöfuð, þriðja dag var þar
allur maður; sá er nefndur Búri;
hann var fagur álitum, mikill og
máttugur. . .*.
4 Hjer vakir ljóslega fyrir sam-
bandið milli mannsins og dauðu
náttúrunnar, kýrin er þar ómiss-
andi mllliliður til að vekja mann-
inum (bóndanum?) líf og nær-
ingu af hjeludögg þeirri er hún
aflar sjer af dauðum steinum.
Forn-Egiftar >gerðu mynd af
„móðurgyðjunni“ Hathor, er þeir
kölluðu' svo, og höfðu kýrhöfuð
á. þá gekk ekki lítið á er
kálfurinn Apis fæddist. Enn
,rótgrónari er þó átrúnaður á
‘kúnni í Indlandi. „Móðir vor
kýrin‘ segja Hindúar „gefur okkur
mjólk og ghee (indv. smjör),
áburð á akra og cldiviðinn“.
Stundum synda Hindúar yfir ár,
á þann hátt að þeir haída í
hala kúnna, og láta þær draga
sig yfir. þá hafa þær starf
Charons með ferjubátinn, er
flytur sálir framliðinna yfir „Ána
dimmu'* í ósýnilega heiminum.
Sannur Hindúi etur aldrei nauta-
kjöt, og trúir því, að dræpi hann
kú. þá færi hann beina leið í
kvalastaðinn. — Englendingur
nokkur spurði einn þeirra: „Hvað
ætli verði um Breta, sem slátra
kúm og eta þœr?. Hví skyldi
þeim ekki fyrir löngu vera eytt
af jörðinni?“, Hindúinn svaraði:
,’,þetta var ekki í trúnni upphaf-
lega; það er komið frá presíun-
um“. Kýrin er í þeirra augum
ímynd auðsveipni, hógværðar og
auðmýktar.
Eftirfarandi smásaga sýnir dá-
laglega hvað segist á því að lóga
nautkind í Indlandi:
Nautahirðir nokkur bar heim
ungkálf á ,herðum sjer, en fjell
með hann óviljandi, og hrygg-
brotnaði kusi. Brahma-prestarnir
dæmdu hann stjettarrækan og
settu hann í hið strangasta bann,
sem lög Hindúa leyfðu, og skyldi
hann sitja í banni sex mánuði.
þeir tóku fram í dómnum að
hann hefði ekki getað drýgt
stærri synd en þetta, aö drepa
kú, en þar eð hann væri óment-
aður maður þá vildu þeir hlífa
honum. Honum var gert að
skyldu að lifa á betli meðan hann
sat í banni, skyldi binda kaðal
um háls honum og stúf af róf-
unni af kálfinum sálaða við öxl
honum; með þetta átti hann að
fara pílagrímsferðir til nokkurra
helgra staða í landinu. Frændum
hans var forboðið að veita hon-
um mat eða húsaskjól; skyldu
þeir sæta sömu forlögum sem
hann ef út af væri brugðið.
Lok^ins fjekk þó veslingshirðir-
inn að koma aftur heim í þorpið
sitt, búa varð hann í grasi þökt-
Kvenna og karla
(stórt úrval).
6dd^eussott
um kofa sem honum var reistur,
þangað til „hreinsunin“ hafði
farið fram. Maður af auvirði-
legustu stjett var fenginn til að
„hreinsa'* hann. Rakari var
fenginn til að skera hár hans og
neglur og afhenti hann „hreinsar-
anum“ afklippurnar; skyldi sá
brenna þær, því rakarinn þótti
of góður til þess. Að því loknu
var hirðirinn ataður í kúamykju
og honum síðan varpað í ána
Sarju; kom hann þaðan upp
„hfeinsaður“. En þetta þótti
þeim ekki nóg. Hann varð að
halda veislu fyrir 50 Brahma-
presta og hundrað frænda sinna.
Eftir það fjekk hann von uin
að verða tekinn aftur upp í
stjett nautahirðanna.
Ekki verður Brahmaprestunum
ámælt fyrir að þeir hafi ekki
rekið rjettar ungkálfsins svika-
laust.
Verkaður fiskur
og útfluítur
1918 og 1919.
—:o:—
19 18:
Skipp. kg.
þorskur............. 11382 96
Langa.................1901 152
ísa................... 595 40
Smáfiskur .... 83 150
Keila.................. 69 30
Upsi.................. 116
Labradorfiskur . . 15 10
Alls 14163 m.. 158
V
1919:
Skipp. kg.
þorskur 12487 24
Langa 2605 52
ísa 910 25
Smáfiskur .... 94 21
Keila 65 116
Upsi 187 148
Labradorfiskur. . . 22
Alls 16372 66
Frá f. ári er óafskipað 8546 skippund. • um
Vestm eyjum 27. jan. 1920.
Kristm. þorkelsson.