Skeggi - 13.03.1920, Blaðsíða 1
Alúðar þakkir til allra þeirra, sem á einn eða
annan hátt, sýndu okkur hlutlekningu við fráfáll
okkar kæru dóttur og systur, Theódóru Pedersen.
Jóhanna. Árnadóttir, Gisli Lárusson
og börn þeirra.
Líffcry ggingafj elagið
„T H U L E“
iangstærsta líftryggingafjelag á ÍTorðurlöndum
Allur meginhluti árságóðans í „THULE“ fer til hinna líf-
tryggðu sem Bonus á hverju ári, eftir fimm ára tryggingu, enda
nemur hann stundum 40—50% af ársiðgjöldununi. <
„THULE“ hefur mjög hagkvæmt tryggingafyrirkomulag, og
ættu allir sem hug hafa á því að tryggja líf sitt, að leita upplýsinga
hjá undirrituðum umboðsmanni fjelagsins í Vestm'ánnaeyjum.
Jóhann 'Þ. Jósefsson.
Skólahaldið.
—:o:—
það ætlar ekki úr að aka með
vanhöldin á skólahaldinu. Feigðar-
spáin frá því vorið 1917 hefur
ræst of rækilega. þá um sum-
arið stóð mikið til á alþingi
með að loka öllum skólum
landsins, og var því afstýrt með
öflugum mótmælum almenningsí
nokkrum kaupstöðum. Eldneytis-
skortur var þá að vísu mikill um
alt land, nema t sveitunum, en
þá varð víðast komið nafni á
skólahald. Varð þó minna úr
en ætlað var, sakir ómunafrost-
harka lengi vetrar. Næsta vetur
1918—’19 stóð til að reka skól-
ana með meira krafti og var það
víða gert þrátt fyrir dýrtíðina.
Spanska sýkin gerði þó mikinn
glundroða í skólahaldið víða, og
svo varð hjer. Einnig skorti þá
húsrúm í skólanum og vinnu-
kraft til að reka skólann í full-
um stíl þann tíma sem veikin
tafði ekki. Úr þessu vildi skóla-
nefndin og bæjarstjórn bæta fyrir
síðastliðið haust, auglýsti eftir
tveim kennurum í viðbót, og
gerðu ýmsar ráðstafanir til þess
að skólahúsið yrði notað að
fullu. Ætlunin var að reka
skólann að öllu til þess að bæta
/yrir það er brostið hefur á
skólahaldið tvo undanfarna vetur.
Gerðar voru og ráðstafanir til
þess að skólinn fengi nægan
forða af kolum þeim er koma
áttu á haustnóttum. Nú fór það
svo að skipunum hlektist á
hverju eftir annað og komu
engin kolin; hlutu þar margir
baga af, einstakir menn og
stofnanir.
Kol voru fengin úr Reykja-
vík, lítilsháttar í bráðina, því að
altaf var von á kolum frá út-
löndum. Loksins, et' sjeð var
að drátturinn yrði langur, fjekst
leyfi landstjórnarinnar fyrir 10
smál. handa skólanum. »Wille-
moes“ flutti kolin.hingað, en er
til kom, vildi skipstjóri ekki
sleppa svo miklu, kvað sig vanta
kol til ferðarinnar, en ljet þó
rúml. 3 smál. þettavar skömmu
eftir nýjárið og síðan hefur
skólinn engin kol fengið. Skipið
sem átti að taka kolin í Bret-
landi beið þeirra vikum saman
og fór þaðan án þeirra, því að
þá var útflutningsbannið komið á.
þessar eru ástæðurnar fyrir
kolaskortinum og mun öllum
sanngjörnum mönnum skiljast að
hjer er um eðlilegar ástæður að
ræða. Einstakir menn og versl-
anir hafa orðið fyrir sömu ó-
höppunum. það er sjaldgæft að
margar atrennur þurfi að gera
til að koma einum kolafarmi frá
Englandi, og þessa síst að mönn-
um detti i hug útflutningsbann á
kolum þar úr landi á frjðartím-
um. En alt þetta átti sjer stað
að þessu sinni. þessvegna er
skólinn kolalaus, þessvegna eru
flest heimili á Eyjunni kolalaus.
Tilraun sú sem gerð var á
dögunum með að brenna grút
,með öðru fleiru, gefur ekki
miklar vonir. Mikill óþefHr
fylgdi þeirri brenslu og vafa-
samt hvort fólk vill láta börn
sín hafast við í því andrúmslofti
dag eftir dag. Til þess kom
heldur ekki. Grúturinn fæst
ekki, róðrar fáir síðan og mikil
eftirspurn eftir öllu því er brent
verður.
Önnur ástæða er fyrir lokun
skólans. Tvær farsóttir hafa
gengið, kíghóstinn fyrst, inflú-
ensan svo. Við báðum sóttun-
um voru settar varnir.
Ekki hefur landsstjórnin fundið
ástæðu til þess að hlaupa undir
bagga með skólanum og senda
honum »koks“. Góður eldiviður
er það þar sem miðstöðvarhitun
er, en stjórnin mun ekki eiga
ofmikið af þeirri vöru.
Einasta úrræðir sem nú gæti
verið um að ræða, er að kenna
í húsinu óhituðu. Heldur má
það heita óefnilegt úrræði, og
alls ekki hættulaust. Steinhúsin
eru köld þó að veður sje gott
úti. Fjölda mörg börn þolaekki
kuldann og hráslagann í óhituðu
steinhúsi og mikill vandi er það
fyrir kennara að skera úr hver
kuldann þola og hver ekki.
þau láta sum ekki á sjá fyr en
þeim er of-gert.
Vanhöld þessi á skólahaldinu
ár eftir ár eru stórtjón fyrir
bæjarfjeiagið í heild sinni. Krónur
þær er við það sparast vega
ekkert upp á móti óhagræðinu
Öllum aðstandendum skólans,
skólanefndinni og kennurunum,
er full-ljóst hvert stefnir ef ekki
fæst nein úrbót þessa máls.
Reynsla síðustu 'vetra er nokkuð
lærdómsrík, og mun skólanefndin
hafa það í hyggju að gera hvað
hún má til að taka ráð í tíma
fyrir næsta vetur. það þóttist
hún reyndar gera síðastl. haust
þó að svona færi. Hún verður
naumast sökuð um þó hún
reyndist ekki margfaldlega fram-
sýnni en allir aðrir í bænum í
haust, ríkisstjórnin íslenska, og
ríkisstjórnirnar í nágrannalönd-
unum; það væri ósanngjörn krafa.
En afleiðingarnar eru slæmar fyrir
alla þá er skólann nota, og ekki
síst fyrir kennarana, er mega
horfa á starf sitt og vonirnar um
árangur af’því, að engu orðið.
það er ekki upplífgandi að vera
kennari síðustu ár, þegar grunn-
urinn er grafinn undan skólunum
öllum megin frá, að sjálfráðu og
ósjálfráðu.
Stokkseyrar-
báturinn.
Flesta kunnuga menn furðar
á míðferð þeirri er Jón Stur-
laugsson hafnsögum. á Stokks-
eyri og fjelagar hans sættu í
ferðalaginu á dögúnum. Ýmsum
sögum fór af því hver atvik
lágutil þeirra hrakninga. „Skeggi"
hefur leitað sjer upplýsinga hjá*
Jóni sjálfum og hefir hann leyft
að hafa eftir sjer það er hann
verður borinn fyrir hjer.
Hjer koma helstu atriðin úr
ferðasögunni:
Fór frá Stokkseyri 16. febr.
kl. 12, kom til Vestm.eyja kl.
4l/2* þegar að »Steinbryggjunni“
kom var þar maður fyrir sem
kallaði eitthvað til okkar, en jeg
heyrði það ekki fyrir hávaðan-
um í mótornum; ekki var hann
í neinum einkennisbúningi. Litlu
§mr Vefnaðarvöruúrvalið mest, verðið lægst.
S. 3. Sotmjen.