Suðurland - 05.07.1913, Blaðsíða 2

14
StTÐtJRLAND
Mórauða vorull B
fallega og vel vandaða kaupir
Verzlunin Einarshófn
fyrir 1,25 punóió.
ar, því bæði vilja hestar fælast hana
og oft verður naumt fyrir með að
yíkja úr vegi meðan allir eru óvanir
þessu farartæki. Það skyldu allir
ferðamenn muna, að bregða fljótt. við
og víkja til vinstri liandar þogar þeir
mæta bifreiðinni.
Á mánudagskvöldið lagði bifreiðin
á stað austur yflr fjall, og flutti séra
Jakob Ó. Lárusson austur að Ægissíðu.
Gekk ferðin hið besta, voru 7 tíma
austur og 5 tíma vestur, þótt * slæm
væri færðin. Líklega fá Eyrabúar
að sjá samgöngutæki þetta áður en
langt um iiður, og er spá Suðuilands,
að allir muni þangað augum renna.
Fiskiskipiu (skúturnar) úr Reykja-
vík eru komin og hafa aflað tregt
núna ýfir vorvertíðina. Væri rýr at-
vinna hjá sjómönnum et ekki væii
svo geypihát.t verð á fiski, sem verð
ur í þetta sinn.
Botnvörpuskipin úr Reykjavik hafa
aflað heldur vel í vor. Flest hafa þau
haldið sig fyrir austurlandinu.
Frá alþingi.
Símfr. frá Rvík 4/v—’IB.
Fiokkaskifting í þinginu í dag hefir
orðið þannig:
Alþýðuflokkur með 10 mönnum.
Formaður-Ól. Briem.
Sambandsfl. með líklega 10 menn
Heirnastjórnarfl. 10 —
Sjálfstæðisfl. 5 —
Flokksleysingjar 4 —
Fjárlaganefnd kosin. Formaður
Lárus H. Bjarnason.
Konur í Reykjavík gáfu aiþingi
slæðu eina mikla, bláa að lit, áletr-
aða „Alþingi", tii að draga á stöng
í staðinn fyrir dannebrog, en hún
hefir ekki sést þar uppi enn, og heyist
hefir að fánalaust muni alþingi set-
ið í suinar.
i
É
i
I
a

Verslun
lcLgnúsar Gunnarssonar
frá Brú
var opnuð á Stokkseyri þann 14. þ. m. ~7MI
Þar fást flestar venjulegar verzlunarvörur, svo sem:
MATVARA - TÓBAK - KAFFI - SYKUR
EXPORT - LEIRVÖRUR - SKÓFATNAÐUR
og ýmisleg
firamu ar a
fádæma falleg!
Vörumar eru öldungis óvenjulega góðar og verðið fram-
úrskarandi lðgt. Allar islenskar vörur teknar bísna háu veiði.
Ferðamenn og aðrir, sem eitthvað þurfa að verzla, gerðu
rétt ef þeir litu inn i verzlunina. Þeir munu verða geiðir
þar ánægðir.
Virðingarfyllst
Stokkseyri 19. júni 1913
Magnús Gunnarsson.

I
Dánarminning.
Hinn 31. rnars s. 1. andaðist að
Bjórsártúni Einar Sigurðsson frá
Sandhólaferju, eftir 2 daga legu þar,
af kviðslitsholskurði.
Einar Sigurðsson var fæddur að
Kálfholtshjáleigu árið 1836. Foreid-
rar hans voru: Sigurður Sigurðsson
og Sigriður Brynjólfsdóttir, prests
Guðmundssonar í Kálfholti. Föður
sinn misti hann á 3. ári og fluttist
þá að Háfshól til móðurbróður sins,
séra Jóns Brynjólfssonar. Þar ólst
(xabriel frændl.
85
86
að skammast yðar. Þér áttuð sannarlega ekki skilið að eg væri
vingjarnleg við yður. Þér höfðuð straks eitthvað ilt í hyggju, og
eg vil ekkert meira hafa saman við yður að sælda. Hafið þér skilið
inig?“
Hún slengdi hárftettunum svo hart aftur á bakið, að vatnið
hríslaðist framan í hann, en hann lét það ekki á sig fá og færði sig
nær og sagði í fastri alvóru:
„Þrúður, þú hefir mig fyrir rangri sök nú, eins og áðan. Eg
vil þér ekkert nema gott, og eg er aðeins kominn tíl að sannfæra
þig um það. Við höfum ekki þekst lengi, en maður þarf ekki lang-
an tíma til að kynnast svo að maður geti dæmt um hvort hann
verðskuldar traust eða ekki. Þessvegna legst það í meðvitund manns,
sem verður hýgnari en nokkur reynsla, og þegar meðvitund þín *
sagði þér að eg væri heiðarlegur og ráðvandur maður, reyndist það
engin svik, því Guð veit að eg er enginn ódrengur. Þú mátt trúa
því, barn, að þeir, sem maður hefir kynst frá barnæsku, geta alt í
einu orðið manni svo ókunnir, að manni verði ískalt um hjartaræt-
urnar."
„Já“, tók hún frammí skyndilega og leit alvarlega niður fyrir
sig. „Eg þekki það, eg hefi sjálf reynt það“.
„Þarna geturðu séð það“, hélt hann áfram og náði nú í báðar
hendur hennar, sem enn voru rakar og kaldar, og lét hún það svo
vera, „hafi mann hent slíkt, hvað á hann þá að gjöra? Ef hann
alt í einu hittir manneskju sem honum finst að hann geti borið fult
traust til — traust, sem aldrei muni bregðast, á hann þá ekki að
taka hana tveim höndum og spyrja hvort hún vilji vera hjá honum
og þola með honum súrt og sætt?“
Hún leit upp á hann stórum undrandi augum. „Guð minn
góður“, sagði hún, „eruð þér nú aftur fai inn að gera að gamni yð-
ar, eða er það vínið sem ræður orðum yðar?“
„H.orugt, barn, það er bláföst alvara mín. Eg finn að hjarta
þitt er hreint og falslaust, og ef þú elskaðir einhvern mann, mund
irðu gjðra hann hamingjusaman, og án þess að raupa af sjálfum
mér, hygg eg að þá er vildi hætta á slikt við mig, mundi ekki iðra
þess, og fyrst að alt fór út um þúfur fyrir mór eitt, skifti, ætti eg
það skilið að mér gengi þess betur aftur. Mér finst þess vegna
réttast fyrir okkur að tengjast trygðaböndurn og taka ðaman hönd
um og biðja Guð um blessun sína yfir sáttmála okkar, sem aldrei
verður rofinn".
Meðan hann talaði, var enga svipbreyting að sjá á henni, eða
hver áhrif orð hans hefðu á hana. Hún horfði stöðugt á hringinn
á hendi hans, eins og hún hlýddi á einhverja óskiljanlega sögu, en
kurteysis vegna þyrði ekki að biðja um skýringar. Honum hafði
aldrei sýnst hún jafnfögur og nú, þar sem hún stóð, fól í andliti og
breiðu augnalokin með löngu augnahárunum skygðu á hnöttótt.u
kinnarnar hennar.
„Mig langar til að biðja yður eins,“ sagði hún lágt og leit á
hann rannsakandi augum, eins og hún byggist við að honum mundi
mislíka þessi dirfska hennar, „að lána mér hringinn yðar sem snöggv-
ast, eg skal gá að honum."
„Gjörðu svo vel“, sagði hann, „hann er þér ætlaður, og mór
var íullkomin alvara í kvöld, þegar eg sagði að eg þyldi hann ekki
á fingrinum".
„Nei, nei, nei,“ svaraði hún fljótt. „Það er bara til að reyna
nokkuð'*. Hún tók hringinn varlega milli fingra sér og hvarf inn í
húsið.
Þegar hann hafði staðið litla stund við brunninn, sokkinn nið-
ur í hugsanir sínar, kom hún aftur til hans með leyndardómsfullu,
feimnislegu brosi.
„Ertu búin undireins?" spurði hann.
Hún hneygði sig játandi.
„Og alt er í lagi?"
Hún blóðroðnaði. „Þetta er víst bara heimsku hjátrú", sagði
hún, „eg legg nú lítinn trúnað á það. Það er sagt, að vilji inaður
vita hvort einhverjum só alvara með á3tieitni sína, þurfi ekki ann-
að en fá hring hjá honum, binda harm í spotta og halda honum
svo yfir tómum bolla. Ef hann fer sjálfur að sveiílast fram og aft-
ur og berjast í bollabrúnina, er alt i Iagi“.
•„Nú, og minn? Hefir hann gjört skyldu sína?“
„Samstundis, já, hann var valla kominn oían í bollan fyr en
hann fór að sveiflast, og það svo hart, að bollinn ætlaði að springa".
„Þarna sérðu það,“ tók hann fram í og greip hönd hennar
moð hringnum og dró hana að sér, innilega glaður. „Þá ferðu víst
að tiúa mér? Þá geturðu afráðið hvort þú vilt verða konan mín