Suðurland - 12.07.1913, Blaðsíða 3

SUÐURLAND
19
Rússakeisari hafði, áður en ófriður-
inn hófst, bannað S»rburn og Búlg-
örurn að berjast, en það liefir ekki
hriflð. Nú"er ekki talað um neina
ihlutun frá hans hendi eða annara.
Búlgarar fara hrakfarir fyrir Serb
um og Grikkjum.
Miklir ólánsmenn eru Balkanbúar
ef þeimí_verður sigurinn’onýtur fyrir
innbyrðis rifrildi og landgræðgi.
Nýjustu fregnir segja að Sorbar og
Grikkir berjist innbyrðis. Annars er
alt óljóst ennþá urn ástandið á Balk-
anskaga. Pað eitt er víst að alt er
þar í uppnámi milli sambandsþjóð
anna.
Mannalát,
Guðmundur Ámundason (fyr bóndi
á Urriðafossi) er nýlátinn í Reykjavík,
eftir langa legu.
Ásgeir sonur Ásgeirs Sigurðssonar
konsúls, er og nýlátinn eftir nokkra
legu. Hann var 16 ára.
Guðmundur Hjaltason
veiður ^extugur á fimtudaginn kem
ur, 17. þ. m. Væri rétt fyrir ung
mennafél. að aðgæta það.
Hans verður nánar minst í næsta
blaði.
----C-------—
Frá Höfn er símað, að litið sé á
fánatökuna á Reykjavíkurhöfn sem
brot á alþjóðareglu.
Á víð og dreif.
Grasvöxtur er með minna móti
í öllum sveitum hér sunnanlands, og
líklega viðar. Er það eðlileg afleið
ing af kuldunum í vor. Ágætt gras-
veður heflr veiið undanfarna daga,
svo það er góð von um að betur skip-
ist um grasvöxtinn en áhorfðist um
tírna.
Vatnayextir með me^ta mótieru'
sagðir í eystri Rangá í vor og í vet-
ur seinni partinn, er húu nú sögð
ill yfirferðar.
Aflalaust er á Eyrum gjörsamlega,
Og hefir svo verið í alt vor.
Fótboltafclag er verið að stofna
á Eyrarbakka. U. M. F. Stokkseyr-
ar hafði fótboltaflokksíðastliðinn vetur.
Eldarnir hafa ekki sést nú um
langan tírna. Vonandi eru þeir hætt-
ir að þessu sinni. Furðulitið tjón
hafa þeir gert.
(íjallarhorn á að fara að koma
út í Reykjavík.
Loiðrétting;.
i 8>ðasta blaði stendur um ófriðinn :
Eru það Búlga,ai. og seiöar annars
vegar o. s. frv, \ aQ vera: Grikkir
og Seibai annáisvegar og Búlgarar
hinsvegar o. frv.
Nýr hnakkur
til sölu fyrir hálfvirði. Upplýsingar
á skrifstofu Ingólfs á Stokkseyri.
íslenzkir sagnaþættir.
Eftir
dbrm. Bryujúlf jfónsson fráMinna Núpi.
V. þáttur.
K e 1 (l n a m a n n a þ á 11 u r.
Guðmundur hét maður og var Erleuds-
son. Haun bjó í Keldnaseli á Rangár-
völlum. fiað var hjáleiga frá Keldum og
stóð skammt upp frá Knafahúlum. Halla
hét kona Guðmundar. Þau voru fátæk.
Börn áttu þau mörg; en hér er aðeins
getið tveggja dætra: Ingvaldar og
Ragnhildar. Ingveldi átti Jóu bóndi
Þorgilsson á Rauðnefsstöðum og var þeirra
son Þorgils, er þar bjó og enn verður get-
ið. Ragnhildi átti Páll í Kornmúla. Var
þeirra dóttirj Halla, kona Jóns Magnús-
sonar í Koti. Þeirra börn voru: Böðvar
í Dagverðarnesi, Guðmundur í Hallskoti
í Flóa og Halla yfirsetukona í Kollabæ,
kona Bárðar Sigurðssouar, Bárðarsonar,
Sigvaldasonar, er getið verður. Börn
Guðmundar voru ung þá er sagan hefst.
Þá ólst upp á Geldingalæk Guðrún Páls-
dóttir bónda þar, efnileg stúlka. Það var
eitt sinn um vetur, að húu var send að
Keldnaseli. Er ekki getið nm erindi.
Hún var illa klædd, í cinu pilsi og úlpu-
gartni yfir sér. Gjörði þá kafaldsbyl.
Treystist hún ekki að liaida réttri leið,
lét fvrirberast í klottskúta og taldi sér
víst að láta þar lif sitt. Þá bar þar að
Guðmund í Keldnaseli, er var að leita
kiudá sinna. Hann barg Guðrúnu til bæj-
ar. Halla dó nokkrum árum síðar. Þá
bað Guðmundur Guðrúnar. Húnsvaraði;
„Ekki er álitlegt að taka að sér barua-
hópinn með engum efnum. En þú gafst
mér lífið og or mér skylt að muna það.“
Giftist hún honum. Tók hagur hans
smámsaman að rétta við eftir það. Kom-
ust, þau í góð cfni. Guðrúu var orðlögð
fýrir hagsýni, nýtni og þrifnað, var skör-
ungur í skapi og sagði meiningu sína af-
dráttarlaust, og þó reiðilaust, hver sem í
hlut átti. Hjá hónda sínum réð hún því,
or hún vildi ráða, fór þó jafnan hægt, en
kom síuu fram með lagi. Guðmundur var
og stiltur að jafnaði, en við bar að í hann
faulc og gat þá orðið æði hrottalegur í
orðum. Guðrún tók því með stiilingu og
færði alt til betra vegar. Ranu honum
þa brátt reiðin. Og hann virti hana og
unni honni, og lét mjög að orðum hennar.
Pannig er sagt að hún hafi komið viti
fyrir hann með Ijárbeit, svo hann hætti
að missa fó úr hor. sem árlega var áður.
Var hann þó mjög elskur að sauðfé af
náttúrufari. Sögn er, að eitt sinu hafi
hann átt móflekkóttan sauð, sei,ö. hpnfim
þótti svo væut um, að liann tímdi ekki
að slátra honum, þó liann væri orðinn 6
vetra gamall. Guðrún'sá, að það váT skaði.
Og einn dag er Guðmundur var ekki heim a,
lét hún vinnumann taka Morflekk og slátra
honum. Þá er Guðmundur kom heim, bar
Guðrún honum mat. Þar með var Dýr
sauðarmagáll og féllst honum vel á. Þá
sogir Guðrún: „Þykir þér nú elcki mag-
állinn af honurn Morflekk nógu góður,
Guðmundur minn?“ Þá varð Guðmundur
svo roiður, að aldrei varð haun eins reið-
ur: hann kastaði magálnum til licunar og
sag'ði: „Ettu hann-sjálf og slc.. úr
þér við!“ Hún tók magálinn og sagði
brosandi: „Það þarf nú ekki við því
arna, Guðmundur minn!“ Ekki töluðu
þau fleira um þetta. Rann Guðmundi
reiðin von bráðar og lét sem ekki hefði í
orðið. Þó þetta sé lausasögn, þótti rétt-
ara að taka hana með, því seunilegt er,
að Jiún gefi nokkurnveginn rétta hugmynd
um skapferli þeirra hjóna.
Þá or Guðmuudur Erlendsson bjó í
Keldnaseli, bjó á heimajörðinni Kelduin
Guðmundur stúdcnt Magnússon, prests á
Þingvöllum, Sæmuudssonar. Kona Guð-
r
s
A
m
r
k.
á
L
á
r
s
S veitamenn!
Munið eftir, þegar þór komið til Reykjavíkur, að lita inn í
Verslun Marteins Einarsson
Laugaveg 44,
Þar munuð þór gera best kaup á allskonar álnavöl’U, tilbúnum
fatnaði, rcgnkápum og stormfötum. Og gleymið ekki hinum
ágætu og alþektu
SJÖLUM
og mörgu, mörgu fleiru.
Virðingarfylst
Marteinn Finarssnn.
4
*
\
*
mundar var Ingibjörg Brynjúlfsdóttir,
sýslumanns í Hjálmholti, Sigurðssonar.
Með henni hafði hann fengið Keldnaeign-
ina. Lítt búnaðist honum. Það var
sumar eitt, að Guðmundur Erléndsson sló
„blöðku“ (þ. e. melgras) i óskiftu laudi.
En Guðmundur Magnússon þóttist eiga
þar fremri rétt og hirti haim blöðkuna
handa sér. Næsta vor varð haun hoyla i s
um sumarmál. Var þá hart, og höfðu
fáir hey aflögu. Eu Guðmundur Erlends-
son var vel heybirgur. Kom nafni hans
til hans og falaði hey. Var Guðrún þá
ekki heima, hún hafði verið sótt til könu,
því yfirsetukona var hún góð. Guðmund-
ur tók nafna sínum tálega, kvað hann nú
verða að láta sér duga blöðkuua, se m
hann tók frá honutn. Fékk hann enga
úrlausn og fór heim svo búinn. Sá hann
ekki annað líklegra, enn að skepnur lians
mundu allar deyja. Þá er Guðrún kom
heim, sagði hóndi hennar henni frá komu
nafna síns og hvað þeim fór á milli. Hún
sagði þá: „Þetta áttirðu ekki að gjöra,
Guðmundur minn! Þú áttir að hjálpa
honum um heyið“. Þá sendi Guðmundur
nafua sínum töðu á 2 hestum. Barg það
skepnum hans, svo ekkort féll. Litlu síð-
ar fór hann frá Keldum og varð að selja
þá eign. Bauð hann nafna sínum haua
fyrst.um manna. Kvaðst gjöra það í þakk-
lætisskyni fyrir hjálpina. Keypti Guð-
mundur Erlendsson þá Keldnaeignina og
settist á heimajörðina, en lagði Keldnasel
í eyði. Voru þar siðan fjárhús fráKeld*
um og túnið árlega slegið fram að 1882.
Þá blés þar upp og er nú sandauðn ein.
Guðmundur Magnússon flutti að Rauð*
nefsstöðum, en síðan að Barkarstöðum.
Þar bjó hann þar til er liaun vigðist til
Kálfatjarnar, 1786.
Frh,
Vorull þvegna
kaupir
Verzlunin Kanpangnr
í Reykjavík
hán verði.
Selur útlendar vörur
lágn verði.
NINI9M9MÍMNNNNNN
Yfirlýsinp'.
Vegna þess, að margir hafa beðið
mig um að panta ú r o. 11. frá R. F.
Lugano Schveitz og H. Spingarn
Krakau Östrig, sem auglýst hnfa í
ýmsum íslenskum blöðum, lýsi eg
því hér með yflr, að eg vil ekkeit
hafa samati við nefnd veislunarhús
að sælda, þar sem reynsla þeirra, er
fengið hafa varning frá þoim, sýnir,
að vöiur þær er þeir auglýsa eru
lítilsvirði, og svara ekki til skrumsins
í auglýsingum þeirra.
Eyraib. n/7—’ 13
K. H. Bjarnorson.
Munið eftir
HROSSAMARKáÐl
„INGÓLFS"
í næstu viku.