Suðurland - 16.08.1913, Blaðsíða 4

40
SUÐURLA'ND
„Eros“, fiskílutningsskip, sprakk
í loft upp á Mjóaflrði fyrir nokkru.
Gufuketiilinn sprakk og sprengdi
skipið, og sökk það bráðlega. Prír
menn biðu bana, það voru vélamenn-
irnir; aðrir skipverjar björguðu sér
á bátum. Eitthvað af fiski var kora-
ið í skipið.
Leiðréttingar.
í „Suðurlandi" frá 27. f. m. (3. tbi.)
er smágrein frá mér með fyrirsögn-
inni: „Verkmannablaðið", sem því
miður heflr, samkv. aths. í 9. tbi.
þess blaðs, er áðurnefnd grein hljóð-
ar um, („Lestu betur!“), reynsf ósönn
að nokkru eða öllu(?) leyti. — Tel
eg mér skylt að leiðrétta það helsta,
sem ritstj. „Verkmannablað“s telur
ofsagt í nefndum greinarstúf, með
því að eg býst ekki við að nærri allir
lesendur „Suðurl." lesi Verkmanna-
blað þeirra Dagsbrúnarmanna í Reykja-
vík.
Fyrsta höfuðsynd mín er þá sú,
að eg hefi nefnt blaðið þeirra Dags*
brúnarmanna Verkmannablaðið — en
á að vera Verkmannablað. Þetta eru
góðfúsir lesendur umfram alt beðnir
að athuga, um leið og mér ber að
biðja útgef. „Verkmannablað“s af-
sökunar á fljótfærninni. —
Rangt kvað það vera og misskiln-
ingur, sem eg hefl ritað um grein-
ina „Vinnutími og kaupgjald verka1
manna í Kaupmannahöfn". Dó litur
svo út sem útgef. Verkmannablaðs
hafi tekist að finna það út við hvað
eg átti, því tilgáta hans þar að lút’
andi reynist alveg laukrétt. Mín
meining var sem sé í sem fæstum
orðnm að drepa á innihald greinar-
innar, og láta svo kylfu ráða kasti
um það, hvort væntanlegir káupend-
ur Verkmannabl. (hérna á staðnum)
fyndu nokkurt vit í þessari „einkenni-
lega röngu“ skilgreiningu minni. —
Nú er það uppvíst, að efnið 1 um-
ræddri grein er tekið úr bók, sem
samið hefir bæjarstjórn ’ Kaupmanna-
hafnar, en útgáfuna heflr annast for-
rnaður hagfræðisskrifstofu ríkisins,
(Cordt Trap kvað hann heita). Petta
orð hjá mér „sennilega" var óleyfi-
log gripdeild — eins og það líka er
óleyfilegt að bjanda saman hugtak-
inu „Landhagsskýrslur Dana“ við
áðurnefnda fræðibók, að eg nú ékki
nefni aðra eins lokleysu eins og þá,
•’ að blanda saman t. d. „hagfræðis-
skrifstofu ríkisins® og bók, sem bæj-
arstjórn Kaupmannahafnar gefut út!
Dað er ætíð leitt að þurfa að éta
ofan í sig aftur það sem maður hefir
sagt opinberlega, sérstaklega í blöð'
unum, og einkum og sér í lagi hafl
ósannindin verið sögð í flaustri, veik'
loika eða breyskleika, fremur en af
ásettu ráði. — Því að það var þó
ongan veginn tilgángur minn með
ofattumræddum grei tarstúf.
26/v—3
G. H.
llegnkápa, tneð hettu, fundin á
veginuin móts við Langstaði í Flóa.
Vitja má til Jóus Guðmundssonar á
Skeggjastöðum.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður;
Jón Jónatansson, alþingism.
Prontarniðja Suðurlands.
Staka
fundin í öskustónni.
Til klukkan fjögur sátu þeir og suðu,
í svælu og reyk, loks góða nótt þeir
buðu.
En daginn eftir þrótturinn var þrot-
inn,
þvaran týnd og eldhúsgögnin brotin.
Kári.
íslenzkir sagnaþættir.
Eftir
dbrm. Brynjúlf yönsson fráMinna Núpi.
V. þáttur.
Ecldnamaunaþ áttur.
Páll var elztur barna þeirra Guðmundar
og Guðrúnar. Unni móðir hans honum
rnjijg og kom því til leiðar, að hann lærði
skrift og rcikning, sem þá var fátítt hjá
alþýðu. Var hann nolckur ár bókhaldari
við verzlun í Vestmannaeyjum og fékk
Þuriðar, dóttur Jóns Eyjólfssonar, undir-
kaupmanns þar. Sagt var raunar, að Jón
væri ekki son Eyjólfs, heldur hefði hann
gengið við faðerní hans fyrir Hans Klogh,
kaupmann í Eyjunum. Kona Jóns, móðir
[’uríðar, var Hólmfríður Benidiktsdóttir,
systir Vigfúsar prests á Kálfafellstað.
Bróðir Þuríðar var Páll skáldi. Var haun
miklu yngri. Þau Páll og Þuríður bjuggu
fyrst á Brúnum. Jón, faðir Þuríðar varð
bráðkvaddur. Hún tók þá Pál, bróður
sinn, til sín að Brúnum. Var hann þar
smaladrengur um hríð. Þá bar svo við
að Vigfús sýslumaður Þórarinsson var þar
á ferð og hitti drenginn, spurði liann um
ætt hans og fleira og þótti liann svara
gáfulega. Bauð hann honum til sín og
kostaði hann til skólanáms. Varð hann
um hríð prestur í Vestmaunaeyjum. Hann
drakk mjög, sleppti embætti og flakkaði
síðan. Hann dtukknaði í Rangá, að ætlað
var, vorið 1846, var einn á fcrð, sem jafn-
an, og kom hvergi fram. Vissa er þó
fyrir, að bein hans rak í Þorlákshöfn og
vorujörðuð í Hjallakirkjugarði. Þess vavð
Þórunn Sigurðardóttir vísari, scm segir í
þætti liennar.
Þau Páll á Brúnum og Þuriður, kona
hans, áttu eina dóttur barna. Sótti Páll
móður sína að sitja yfir Þuríði. Þá er
Guðrún hafði laugað barnið, vísaði Þuríð-
ttr henni á klæðnað handa því. En Guð-
rún sagði, „Eg hafði með mér það, sem
eg lét utanum hann Pál mínn, nýfæddan“-
Tók hún það upp, reifaði barnið og vafði
um reifalinda, spjaldofnum. Var ofin í
hann mcð höfðalttri vísa þcssi:
Bíði sú, sem bandið á,
bót á hverju meini.
Voðinn Jienni víki frá,
Veit það Guðs son hrcítii.
Sagðist Guðrún vona, að lindanum fylgdi
blessum bæði vegna vísuunar og,eigi síð-
ur vegna þess, að liúu sjálf hefði oft flutt
bænir sínar yfir honum, er hún notaði
hann áður. Þuríður lét hana ráða. Barn-
inu gaf Guðrún nafn sitt. Olst Guðrún
yngri upp með foreldrum sínum og þótti
snemma efnileg.
Það, sem nú var frá sagt um Gúðrúnu
eldri, bendir á, að hún hafi verið trúkona
mikil í anda sinnar tiðar. Fara og fleiri
sögur af því. Hún var t. d. vön að lesa
„Faðir vor“ fyrir munni sér yfir matnum
í hvert sinn, er liún skamtaði hann, Og
á hverjum degi, er hún var heima á
Keldum, fór hún út í kirkju og baðst þar
fyrir. Þeim sið hélt hún í elli sinni, Er
irá því sagt. að einn dag, er kafaldsbylur
var, kom hún fram í bæjardyr er PáJl
kom frá gegningum og bað hann að hann
að hjálpa sér út í kirkju. Hairn færðist
undan því fyrst, sagði, að Guð mundi eins
heyri bænir honnar aunarsstaðar, eins og
í kirkjunni. En liún sagði: „Þar á eg
Lang ódýrasta og besta versli# landsins
er
99
Yerðandi“ Hafnarstræti 18
Reykjavík.
Hún hefii' meðal annars á boðstólum:
allsk. Næríatnað — Peysur, þýskar, danskar, enskar og færeyskar,
Handklæði, fjölda stærðir — Jerscyföt fyrir börn — Axlabönd — Húfur
Suiulföt — Rekkjuvoðir — Vasaklúta og Treila.
Oliufatnað karla og kvenna — Trawlarastakka og bnxur — Rcið-
skálmar, flgætar fyrir ferðamenn.
Sömuleiðis hín alkunnu
Öngla
VE130 ARFÆI.
s. s. Línur — Manilla — Kúlur — Nctagarn — Lúðarbclgi
allar stærðir, og yflr höfuð alt sem að útgerð lýtur.
Lítið inn í
VERDANDA
áður en þið festið kaup annarsstaðar.
Ekta
Demants-brýni
cru Bezíu IjáSrýni í fícimi.
Jafngóð á allskonar cggjárn, bæði iiörð og dcig.
Vinna afar-fljótt.
Gera flugbeitt á fáum sckúndum.
Eru sérlega endingargóð, og vcrða þvi ódýrust allra brýna.
Spara tíma, fé og fyrirhöfn.
Þeir, sem eitt sinn liafa reynt þau, kaupa aldrei önnur brýni.
Athug’iðí
Demantsbrýnin eru því aðeins ektá, að þau séu með einkennismiða með
nafni mínu.
Varist einskisnýtar eftirlíkingar, sem hafðar eru á boðstólum.
EinkasaJi á íslandi:
Stefán Runólfsson
Ingólfsstræti 6. Reykjavík,
heima, og þar kann eg bezt við mig“.
Lét hann þá að orðum hennar.
Guðmundur Erlcndsson bjó að Keldum
til þoss er hann dó 25. júni 1815 og var
hann þá 81 árs gamall. Ari síðar hrá
Guðrún búi. Fluttist Páll þá frá Brúnum
að Keldum og bjó þar síðan til dauðadags.
Móðir hans fór til hans og var hjá honum
meðan hún lifði. Hún dó 2. sept. 1827
og var þá 84 ára. Synir lionnar voru
allir við jarðarför hennar, og allir drukkn-
ir, en Páll þó minst. Steinn og Halldór
voru svo „fullir“, að þeir gátu ekki þagað
meðan Þorgrímur prestur flutti líkræðuna.
Hann nafngreindi börn hinnar látnu og
tók fram live mörg börn hvert þeirra ætti.
Þá cr hann sagði að Steiun ætti 14 börn,
kallaði Steinn upp: „Mestur gamli Steinn!“
Þá er prestur sagði, að Halldór ætti eina
dóttur, kallaði Halldór upp: „Lofaðu
henni Guddu litlu að vera. með“. Þá gekk
fram af Páli, hann mælti til Halldórs í
vandlætingargremju: „Skammastu þín og
lialtu kjafti!“ Hafði Halldór oft áður, er
hann var drukkinn, gefið í sltyn að hann
ætti Guðbjörgu. Mjög þótti það illa farið
að synir slíkrar ágætiskonu sem Guðrún
hafði vcrið, urðn til hneykslis við jarðar-
arfiir hennar. Sagt, var það líka, þeim til
ámælis, að þeir hefðu kallað það rétt, að
láta hálfsyst.kyn sín engan hlut fá af arfi
eftir föður þeirra, Þar eð hann var fátækur
mcðan yrri kona lians, móðir þeirra, lifði.
Frh.
Af Eyrum.
Aflabrögö. Um síðustu vikumót
ViU' róið héðan af Eyrum út á SeP
vogsgrunn. Afli um 50 í hiut af
löngu, þorski og vænni ýsu. Siðan
hefir ekki verið róið.
Skipakomur. „Nordlyset" með
olíu til verslananna á Eyrarbakka.
„Hólar" eiga að koma í dag.
i