Suðurland - 06.09.1913, Blaðsíða 3

SUÐU'RL AN’D
51
lýtt! Rýtt! Hýtt!
í hinni nýju verzlun minni fæst nú meðal annars:
Margskouai ve fnaðar var a — tilbiíinn fatnaður — alklæðt — döniuklæðí — lireinlætfsvörur — ágætis oliufatnaður af öllum stæröum.
— Karlm. skinnvestt — kven sklnnvesti og kvcn prjónavesti. —
— Margskonar kaffibrauð — kaffl — export — nielis — strausykur — rúsinur — syltetoj — sjókólaði — karamellur. —
_ — Margskonar tí r a mnioplion-plöt u r sungnar af Herold og Forsel, og með íslenskum söugvum.
-m SKÓFATNAÐUR
af ilestum tegundum, frá Firmainu „Lárus G. Lúðvígsson" í Reykjavík, með sama verði fæst nú hjá undirrituðum og margskonar tegundir af gulum og
svörtum skóáburði á Boxkalf- og Chevreau skó. Yaselinsverta á vatnstígvél. Ennfremur:
allskonar krydd — fægismyrsl — þvottabláina — fiskilím — vaselin — ofnsvertu (universal pasta) — lyftiduft eggjaduft búðingacfni
liárþvottaduft — cfni i rauðgrauta og apricotsgrauta — ágæta saft í pottflöskum — soya — fjölda margar tegundir af vindlum og vindling-
um — eldspítur og margt margt ficira. Altaf eitthvað nýtt!
(xjörið svo vel og komið og litið á vörurnar. Allir velkomnir!
Góðar vörur! 'VS Lægsta verð!
Virðingarfyllst
Andrés Jónsson.
farandi. Það eru torfkofarnir
ekki þola hristinginn.
— ... <s+O°0----
Hvað veldur?
n
Svo verður manni að spyrja þegar
stöðugar umkvartanir berast afgreiðsl-
unni um vanskil á blaðasendingunum.
Því miður, getur afgreiðslan ekki
svarað spurningu þessari fullnægjandi.
Blöðin fara héðan með aukapóstinum
1 veg fyrir aðalpóstinn og samkvæmt
tilmælum hans sundurlesin þannig,
að Árnessýslublöðin eru sér, svo ekki
þurfi að lesa þau úr austanpósti.
Samt sem áður kvarta Grímsnes-
ingar og Tungnamenn yfir því að
hvað eftir annað hafi ekki nema nokk-
ur hluti af blaðsendingunum komið
þangað uppeftir og hítt ekki fyr en
seint og síðarmeir, þá úr austanpósti.
Hvernig er þessu varið?
Póstafgreiðslan í Hraungerði hefir
orðið þessa vör, en veit þó ei hvað
veldur.
Kvartanir hafa og komið um Kefla-
víkurpóst, hann komi stundum frá
Reykjayík eftir fleiri mán. dvöl ein-
hversstaðar. —
Póstmenn eru alvarlega boðnir að
gæta þess, að blöðin fari ekki í ranga
sem
átt með póstum og þeir er blöðin
taka á bréfhirðingastöðunum að glata
ekki né eyðiieggja þau, en greiða fyrir
þeim sem best. Kaupendur sem ekki
fá blöðin með skilum, gerðu vel í að
skygnast um í nágrenni sínu og gera
sitt til að komast fyrir vanskilin.
Allir hljóta að sjá og viðurkenna,
að skilvísir kaupendur eiga heimting
á að fá blaðið sem þeir borga, og
ekkert blað stenst heldur við að
102
sem hafði fleygt sér niður á stól og snéri baki að henni og starði
á gólfið.
„Látið þetta ekki fá svo mjög á yður“, sagði hún, „nú er það
versta afstaðið, en kvöldið það var hún þungt haldin, og þegar eg
kom heim með lyfin, var ungfrúin með ofsalega hitasótt. Pegar
hún hafði tekið tnn, hægði henni töluvert, og um miðnættið fór
læknirinn og sagði þá að ö!l hætta væri úti og nú svæfi hún vært
og Það væri batamerki. Allir í húsinu gengu nú til náða nema eg,
og þá gat eg ekki lengur staðist, ekki af forvitni, heldur vegna þess
ef eg gæti orðið að einhverju liði með því að gefa frænda hennar
bendingu og svo gekk eg hljóðlega að skrifborðinu hennar og
lauk upp bréfageyminum. Það var rétt, þarna lá bréf í innsigluðu
umslagi; en þegar eg sneri umslaginu við og sá utanáskriftina, varð
eg sem þrumulostin, er eg sá að yðar nafn stóð utan á bréfinu.
Þá varð mér alt í einu Jjóst hvernig ástatt var, þá skyldi eg hvers-
vegna þér höfðuð ekki svarað bréfl mínu. Hin forna ást yðar hafði
vaknað á ný í hjarta yðar og þér viiduð ógjarnan skrifa mér
ósannindi".
Pá stökk hann á fætur, greip hendur hennar og horfði á hana
tárvotum augum.
„Prúður , sagði hann, „þú ert hjartabesta og elskulegasta ver-
an undir sólunni, og þó eg segði þér um daginn að eg elskaði þig
af heilum hug, þá sagði eg það satt, og það er óbreytt enn í dag.
Pú getur rétt til um það, að eg vildi ekki draga þig á tálar. í
bréflnu þarna hefðirðu fengið að vita um þetta alt saman, og að eg
unni annari meira en þér, og að eg beiddist fyrirgefningar á því að
eg væri neyddur til að taka tilboð mitt aftur, því ætli maður að
gifta síg, verða viðkomendui’ að eiga hjarta hvers annars óskift. Nú
hefii þú orðið íyrri til, og eg finn að eg er enn auvirðilegri eftir
en áður".
Hann þrýsti höndum hennar, hvað eftir annað, og snéri sér
undan til að leyna geðshræringu sinni.
„Þetta er engin minkun fyiir yður“, sagði hún, „þér hafið
heldur ekki sært mig neinu holundarsári, því þótt eg gjarnan vildi
verða konan yðar, verður það mér ekki að aldurtila þótt sú von
brygðist. Eg hefi einu sinni áður verið trúlofuð, og þegar kærast-
inn tók aðra fram yfir mig, auðsins vegna, fanst mér eg mundi
Gabricl frændi. 99
Hann hristi höfuðið yfir þessum ósköpum og fór heim aftur. En
húsbóndinn kom ekki heim aftur þann daginn, og daginn eftir komu
aðeins lausleg skilaboð frá honum með hádegis ferð eimferjunnar,
að ekki þyrfti að vonast eftir sér þann daginn, hanri vissi ekki sjálf-
ur nær hann mundi koma heim aftur.
Nú, í uppskeruannríkinu, hefði verið full þörf fyrir návist hans,
en svo liðu 5 dagar og ekkert fréttist til hans. Loksins á 6. degi
— morgunþokan lá ennþá eins og heljarfarg yfir ánni og hæðunum,
og það var eins og sólin ætlaði ekki að geta náð yfirhöndinni í
dag — þá heyrðist hófaták úti á veginum og vínyrkjumennirnir
sáu nú hvar óðalsbóndinn ungi kom riðandi í hægðum sínum og
báru bæði maður og hestur ótvíræð þreytumerki og þörfnuðust hvíld-
ar og hressingar. En ráðsmaðurinn, sem spurði húsbóndann ótta-
sleginn hvernig honum liði, fékk ekkert svar. Þegar hann rétti
honum bréfin, sem komið höfðu á meðan hann var að heiman, þótt-
ist hann verða þess var, að húsbóndinn aðgætti, líkt og í angist,
utanáskriftina á bréfunum, eins og væri hann hræddur um að rek-
ast á hina leyndardómsfullu skrift, og þegar hann sá að það voru
aðeins viðskiftabréf, virtist honum hughægra. Nú varð hann að
fara, því liúsbóndinn lokaði að sér og settist við skrifborðið og byrj-
aði nú á bréfi, sem hann hafði lengi verið búinn að undirbúa í huga
sér. Hann var rétt búinn að skrifa kveðjuna „Kæra Geirþrúður",
og ætlaði að fara að skrifa hina hjartanlegu og þó svo sorglegu
játning sína, sem hann varð að skrifa henni, þegar ráðsmaðurinn
barði að dyrum og kallaði að húsbóndinn yrði að fyrirgefa, það
væri ung stúlka úti fyrir, sem hefði komið með eimferjunni og þyrfti
nauðsynlega að finnna hann í mikilvægum erindum.
Hann opnaði dyrnar með skjálfandi hendi, og grunur hans rætt-
ist, Prúður stóð þar úti í ganginum í ferðafötum og með litinn
böggul undir hendinni.
„Með leyfi?“ sagði hún og gekk inn fyrir án þess að bíða eft-
ir svari, hann skelti hurðinni þegar aftur en aflokaði þó ekki; engan
skyldi þurfa að gruna neitt misjafnt um ungu stúlkuna sem komin
var.
„Þrúður“, sagði hann, þegar þau stóðu hvort gegnt öðru í her-
berginu, „þú ert þá korain sjálf, líttu á, þarna var eg byrjaður á
að skrifa þér“.