Suðurland - 20.09.1913, Blaðsíða 4

60
SUÐURLAND
Tóbaksbúðin
í Laugavegi 5
selur í haust eins og undanfarið:
mnnntóbak, reyktóbak, rjóltóbak
og rindla í stórum og smáura kössum
ódýrast allra í bænum.
Munið að koma innn á
JSaugavQg 5
og spyrja um vorðið, það kost-
ar ekki neitt, ekki tíma heldur,
því allir fara um Laugaveginn.
íslenzkir sagnaþættir.
Eftir
dbrm. Brynjúlf Jönsson fráMinna-Núpi.
Y. |>áttur.
Ke 1 dn aman n a j) áttu r.
Prh.
Páll á Keldum var vel að sér, búhöld-
uu orðlagður og drengur góður. Þó þótti
mági hans, Páli skálda, hann eigi svo ör-
látur við sig, sem hann þóttist mega ætl-
ast til. Kvað hann margar ófagrar níðvís-
ur um mág sinn. Þá er Páil á Keldum
kom út í Vestmannaeyjar til verzlunar,
kvað Páll skáldi:
Vaxa taka vandræðin(n).
Virðist möx’gum bágur;
Kemur að fremja kaupskapinn
Keldna-Porri mágur.
dluglýsing.
Barnakennara vantar í Ásahropp
(Þykkvabæ) næsta velur. Menn snúi
sór sem fyrst til undirritaðs.
Kálfholti 15. sept. 1913
Ólafur Finusson.
J’ví kallaði hann „Porra“, að Páll á
Keldum var oinsýnn. Eitt sinn, er hann
var vcikur, kvað Páll skáldi:
Liggur Porri’ og lysir því
að lát hans só í vændum.
Vorsnar kur, — scm von or, — í
Vítis sveitar bændum.
Margt því líkt og eigi betra kvað hann
um mág sinn, þó eigi sé það hér ritað.
Sú saga gekk, að veturinn 1822 hefði
ókenndur maður komið að Keldum og
bcðist gist.ingar. Eigi þótti meiga úthýsa
manninum; en mjög stóð ölium stuggur
af honum, svo var hann illilegur og ískyggi-
legur. Hann var spurður hver hann væri
og hverra erinda hann færi. Hann sagð-
ist vera af Vesturlandi- og ætla að heim-
sækja séra Vigfús Bonediktsson. Pleiya
féklcst ekki úr honum. Er hann kom inn,
vildi hann hvergi sitja nema þar, sem
Ijós skein ekki á liann. Páli bónda þótt.i
hann þjófslegur, og bað cinn af vinnu-
mönnum sínum að fylgja honum út og inn
og víkja aldrei frá honum. Maðurinnvar
hraustur og hugaður vcl og tók þetta að
sér. A vökunni fóru þeir út í kirkjugarð.
Gesturinn gekk að hverju leiðinu eftir
annað, rak fótinn í það og spurði: „Hver
liggurhér?11 Ensvobeið hann aldrei svars,
en sagði sjálfur hver þar lægi. Stóð það
hcima um öll þau leiði, sem fólk vissi um
hveriir undir láu. Inn 'fóru þeir aftur.
Þá er farið var að losa húslesturinn, ætl-
aði gesturinn út. íln húsfrcyja sagði, að
þar yrði hvcr gestur að hlýða húslöstri,
Settist hann þá niður aftur, tók úr barmi
Prjónavél í hveijn heimili
or bið gngnlegasta áhald, serri unt er að útvega því.
Lindélis Jiciuiilisprjóliavél, sem einkarótt hefir um allan heim, er ein-
földust, hentugust og ódýrust allra prjónavóla. Á hana iná jafnt prjóna
munsturprjón og sokka, brugðna kvensokka, treyjur, nærföt, vetlinga o. s. frv.
I fyrra hlaut vélin tvenn verðlaun úr gulli.
Hún kostar að eins 55 kr. Hverri vól fylgir nákvæmur leiðarvísir.
Einkasali *3aRo6 <3unnlögsson,
Köbenliavn K.
ooooooooooooooooooooooooooo
sér blaðaskæður og hélt þeim fyrir vitum
sér um lesturinn. Um morguniun fór hann.
Eigi spurðist til ferða hans eða náttstaða
fyi-ir eða eftir komu hans að Keldum. "Var
þó spurst fyrir um það. Seinna kom sú
frcgu, nær þossum tíma eða litlu síðar
hefði sóra Vigfús, móðurbrúðir l’uríðar á
Keldum, dáið og cigi þótt alt mcð feldu
um lát hans. En hann var haldinn fjöl-
ltunnugur meðan hanu lifði. Er því get-
andi til, að eftir lát hans hafi þessi fregn
myndast, sem niðurlag galdrasagnanna,
sem um hann höfðu gengið, og verið sett
í samband við það, að á Kcldum hafi gist
sérvitur flækingur og verið sagnafár um
liagi sína.
Prh.
Á Merkurhrauni á Skeiðaveginum
fundust í vor stígvéiagariuar. Vitja
raá til Odds Loftssonat' í Þrándarholti
í Gnúpveijahreppi gegn fundarlaunum
og borgun á auglýsingu þessari.
Atvinna í boði!
Duglegur maður og áreiðan-
legur óskast í haust til að fara
bókasöluferðir, með ýmsar góð-
ar og ódýrar bækur.
Lysthafendur snúi sér til
Afgreiðslu Suðurlands
Eyrarbakka,
Peiliiiftabutlda, með kr. 7.78,
tapaðist á veginum frá Þjórsárbrú að
Skeggjastöðum. Skiiist gegn fundar-
ianrnini á pi-entsrrn Suðurlands.
Ritstjóri og ábyrgðarniaður;
Jón Jónatansson, alþiugism.
l’rontsmiðja Suðurlands.
104
við og veifaði til hans í kveðju skyni og roðinn í andliti hennar bar
vott um afturfundna lífsgleði og göfuga sál, sem horfði ókvíðin móti
framtíðinni.
Uppskeran var fyrir löngu gengin um garð, brúnu óg skræln-
uðu blöðin voru fokin af vínviðinum og sá timi kominn, sem fáum
er kærkominn, öðrum en hamingusömum elskendum, sem spyrja
lítt um veður og vind, vegna þess að þeir sjá sér sjálfir fyrir sól-
skyni og regni. í stóra salnum í Rínstræti 27 loguðu giæður á
arui, svaladyrnar stóðu ennþá opnar og pálmarnir tveir höfðu verið
færðir lítið oitt innar. Það var farið að skyggja, og ennþá einu sinni
auðnaðist Gabríel að sitja hjá frænku sinni og njóta návistar honn-
ar, en nú sátu þau ekki hátíðleg og ókunnugleg hvort gagnvart
öðru. Nei, nú sátu þau hvort í annars örmum í legubekknum und-
ir stóra landslagsmáiverkinu og voru að byrja að opna heillaóska-
skeyti víðsvegar að, aí þeim hafði borist fjallhár hlaði síðan um
morguninn. Því verður ekki neitað, að mörg önnur bróf eru efnis-
ríkari og tilbreytingameiri, en fá bréf eru lesin með meiri ánægju
en slik bréf.
Alt í einu tók Kornelía bréf, sem var næsta ólíkt hinum öli-
um. „Sko, Gabríel", sagði hún, „þarna kemur víst betlibréf, sem
iiefir notað tækifærið að smokka sér hingað inn, af því það er ai-
kunnugt, að hamingjusamir elskendur geta naumast neitað nokkurri
bón. „Til hávelborinnar ungfrú Kornelíu —“, „þessa lrönd þekki eg
ekki, og eg er viss um að hún skrifar ekki ineir en tvö bréf á ári“.
Hún hélt bréfinu hlægjandi móti kærastanuin, án þess að veita
því eftírtekt að hann tók engan þátt í kæti hennar, og þegar hann
hafði litið á það fljótlega, stóð hann alt í einu á fætur, eins og hon-
um væri orðið ofheitt. fessi hönd hafði líka áorkað það, að blóðið
steig honum til höfuðs og liann blóðroðnaði. Hann hafði ekki séð
þessa skrift nema í þetta eina skifti, fyrsta og síðasta sinn, sem
hann hafði fengið bréf með þessari hönd. Daginn eftir að Þrúður hafði
komið til hans, hafði hann að vísu skrifað henni larigt og ástúðlegt
bréf, en hún hafði engu svarað aftur. Þegar ekkort bréf kom frá
henni aftur, hefði hann talið víst að hún væri í góðum höndum og
liði vel og saknaði hans ekkert frekar, fyrst hún lét ekkert til sín
105
hoyra. Hin forna ást hans hafði líka gagntekið hann og síðan hvað
af hverju, gleðiríkir endurfundir eftir allar hættur og kvalir aðskiln-
aðarins, hann hafði því ekki haft tíma til að grenslast eftir hvernig
Þrúði liði og hvort hún þarfnaðist aðstoðar hans. Hann stóð nú
hugsandi við slaghörpuna og horfði þungbúinn útí kvöldskímuna.
„Heyrðu til, elsku Gabríel minn“, sagði Kornelia, sem nú var
búin að lesa bréfið. „Þegar eg veiktist, fengum við nýja stúlku, og
þó mér liði svona illa, varð eg strax hrifin af henni; hún var ötul-
asta, trúasta og elskulegasta sveitabarn sem eg hefi nokkurntíma
þekt, og svo framúrskarandi umhugsunarsöm og nákvæm, eins og
hún hefði verið fóstursystir mín. Kg hefði áldrei slept henni, jafn-
vel þó eg hefði óttast það að hún gæti orðið þér hættuleg. En alt
í einu kom þetta undarlega barn og bað um leyfi til að finna móð-
ur sína og vera í burt í tvo daga. Við ieiíðum henni það, af því
okkur þótti svo vænt um hana, en hún stóð ekki við orð sin. í
stað hennar kom frænka hennar, sem or gift krármanninum hérna
í þorpinu, og bað afsökunar á því að hún gæti ekki komið aftur,
þvi móðirin vildi ekki sleppa henni til bæjarins í annað sinn, en við
gátum okki skilið í því, hversvegna hún vildi alt í einu komast á
brott. Nú sé og að fornar ástir hafa þar haft hönd í bagga, þótt
hún játi það ekki beiniinis. Heyrðu nú hvað hún skrifar:“
„Kæra náðug ungfrú!“ — (ójá, hún er ekki sterk í málfræð-
inni) — „Eg hefi séð það í blöðunum að þér séuð trúlofaðar, og
af því þér voruð altaf svo góð við mig og eg fór nauðug frá yður,
hefi eg hugsað að þér Lækuð það ekki illa upp þó eg skrifaði yður
fáeinar línur og óskaði yður allraundirgefnast til hamingju. Guð
gefi að þér og unnusti yðar hljóti alla blessun og hainingju i ríkum
mæli. Eg heyri sagt að unnusti yðar'sé elskulegur og lærður og
mentaður maður, og að þór hafið lengi þekt hann. Það er víst
iíka best, því hafi menn þekst lengi, verður ástin varanlegust. Svo
verð eg nú iíka að segja náðug ungfrúin, að eg ætla að gifta mig
á allra heilagra messu, manni, sem eg hefi iíka lengi þekt. Hann
hefir vorið giftur áður, en misti konuna eftir að hún hafði fætt hon-
um svolítinn strákorm, og nú er hann móðurlaus — og af því við
erum gamalkunnug og liann átti þessa konu, sem var rík, aðeins
til að þóknast föður sínum, hefir hann nú spurt mig hvort eg vildi
koma til sin, og eg lieíi sagt já, því hann kemst vel af og „seint