Suðurland - 06.12.1913, Síða 4

104
SUÐURLAND
Gjaldd&gi Snðmiands er liðinn!
Kaupendur’’„Suðar]ands“ á Eyratbakka og í grend, sem ekki eru búnir
að borga, eru vinsamlegast beðnir að gera það sem fyrst, geta þeir þá vitjað
kaupbætisbókanna um leið og þeir borga blaðið til gjaldkerans
Onðmundar E b e n e z e r s s o n a r
skósmiðs á Eyrarbakka.
Sjaléöagi f)Suður/anós“ var 1. növcmbar.
***************************
hlaupist á brott áður en ltann rændi
nokkru. Pó var lögreglan sótt og í
viðurvist hennar var svo skápurinn
opnaður. Má nærri geta hvort þeim
hafi ekki brugðið í brún er þeir sáu
hver dýrgripur hafði þar bæst við
fjársjóðuna er fyrir voru.
Snjallræði. í rúm tuttugu ár
Iiafði Andersen borðað á sama veit-
ingahúsinu og alt if sat hann í sama
stað, við lítið borð úti í homi.
En einu sinni þegar hann kom til
að borða, er ókunnugur maður í sæti
hans og les þar í blaði. Andersen
vissi nú ekkert hver ráð hann átti
að hafa til þess að koma manninum
burt, en hitt vissi hann, að matar-
Jyst mundi hann enga hafa fyr en
hann settist í gamla sætið sitt.
En svo datt honum ráð í hug.
itann gekk þangað sem gesturinn
sai.
— Góðan daginn, hr. Andersen!
sagði liann vingjarnlega.
— Fyrirgefið þér, svarar ókunni
maðurinn. En eg heiti ekki Andersen.
Yður hlýtur að skjátlast.
— Nei, þér þurfið ekki að gera
gys að mér, svaraði Andersen. And
ersen hefir nú setið við þetta sama
borð í rúm 20 ár, og eg veit að
enginn dirfist að ræna hann sætinu,
og hann borðar altaf á þessum tíma.
i’ér hljötið að vera Andersen.
Ókunni maðurinn reis nú á fætur
og settist við annað borð.
— Eg vissi alls ekki að þetta sæti
væri ætlað vissum manni, sagði hann,
oii eg fullvissa yður um það, að eg
heiti alls ekki Andersen.
— Nú, þá er það líklega eg, sem
hoiti Andersen, svaraði hinn og sett-
ist.
Taskan dýriuæta. Bóndi nokkur
koin inn í járnbrautarvagn og hafði
tösku í hendi sór. Hann gat þess
við þá er fyrir voru í vagninum, að
hann hefði fundið þessa tösku, og af
þvi að í henni væri ýmislegt einkenni.
Icgt smádót, þá ætlaði hann nú með
hana til borgarinnar og vita hvort
hann fyndi ekki eigandann. Sagðist,
h mn vonast til þess að fá há fundar-
laun fyrir hana með öllu sern í henni
væri. „Meðal annars" sagði hann,
„er hér blaðf sem ritað er á með
blóði. Það er eitthvað leindardóms-
f ilt við það, annaðh vort samsæri eða
annað verra".
Þegar hann kom til borgarinnar, sett
ist bóndinn að í gistihúsi nokkru og
geymdi töskuna vandlega.
Næst.adagkemur einn samferðamað-
ur hans frá deginuin áður, og vilj
kaupa töskuna afbónda. Hann hafðj
þá um morguninn séð auglýsingu í
blaði, Þar sem lýst var eftir töskunni
og heitið 500 frönkum í fundarlaun
Bauð hana þvi binda lOfranka fyrir
gripinn, en það þótti honum of lítið.
Að lokum sætti hann sig við það,að
fá fyrir töskuna 100 franka og lagði
hú kaupandinn á stað og hrósaði
happi.
En honum brá eigi lítið í brún,
er hann fann alls eigi götuna, hvað
þá heldur manninn sem auglýst hafði
í blaðinu þá um morguninn.
Þaut hatin nu aftur til gistihússins
og ætlaði að taka í lurginn á bónd-
anum, en greip auðvitað í tómt.
(Morgunbl.)
Grasfræ.
Suðurlaud vill vekja athygli á aug-
lýsingunni frá kaupfél. Ingólfur um
grasfiæplöntur. Ættu þeir sem þurfa
á grasfræi að halda í vor, að sinna
þessu tilboði og sjá hvernig gefst.
Eins og kunnugt er hefir alment
verið kvartað yfir því að grasfræ frá
Danmörku, sem hingað til hefir verið
notað hér eingöngu, væri dýrt, og sú
kvörtun er ekki að ástæðulausu, hitt
er þó meira um vert, að sumt af
því sýnist miður harðgert en skyldi.
Um þetta var talsvert rætt i sum-
ar á Búnaðarþingi og skorað á Bún-
aðaifólagið að taka að sér að bæta
úr þessu. Má vera að það hafi eitt-
hvað leitað fyrir sér, en það er Suðurl.
ókunnugt um.
MÍklu skiftir að fræið sem keypt
er hingað sé þar ræktað sem nátt
úruskilyrði eru sem líkust því sem
hér er, eða að fiæið sé sem harð-
gerðast. Eru miklar líkur til að
annað fræ sé oss hentara en dinska
fræið.
Reynsla sú sem fengin er af sáð
slétlunum hér sýnist benda á að það
séu einkum 2 tegundir sem menn
ættu að sá, sem sé vallarfoxgraft og
háliðagras, um hinar tegundirnar flest-
ar, er notaðar hafa vorið í fræblönd-
un, er litilsverf. Bó ef til vill væri
rétt að nota eitthvað örlítið af 1 eða
2 þeirra. Grasfræ eiga menn að kaupa
óblandað en bianda tegundunum sam-
ar, sjálfir. Er þá hægra að fullvissa
sig um að menn fái þær tegundir er
um var beðið og ekki aðrar.
Uin þessar tvær giastegundir, sem
best hafa gefist^ hór, má geta þess,
að önnur þeirra mun vora oinhver
liin ódýrasta en hin einhver hin dýr
asta af þeim tegundum er verið hafa
í fræblöndun þeirri sem hér hefir ver-
ið notuð. En af dýrari tegundinni er
fræið afar létf. Af þessu geta menn
nokkuð séð hver áhrif það hofu á
verðið (<-f miðað er við það verð sem
hér hefir verið á grasfiæi í blöndun)
ef þessar tegundir væru notaðar nær
eingóngu.
Ritstj. Suðurlands hefir séð sýnis-
horn af vallai foxgrasi hjá kaupfél.
Ingólfur, og líst mjög vel á.
Draumurinn. Draumur Guðm.
Guðmundssonar er hér birtur eftir
blaðinu „Yisir“. Hefir Suðurlandi
þót.t rétt að gefa sem flestum hér á
svæðinu, þar sem draumurinn gerist,
kost á að lesa hann. Draumur þessi
er að vísu efnislítill, og galli er það
að Guðmundur muudi ekki visurnar
báðar. Annars er draumurinn skiít-
inn og gaman að lesa hann.
Taki þeir sig nú til sem draum
spakir eru og setji höfuðið á vísuna
og ráði drauminn.
íslenzkir sagnaþættir.
Eftir
dbrm. Brynjúlf Jönsson fráMinna Núpi.
V. þáttur.
A f
Magnúst Krlstjánssyni.
mormúna.
Kristján hét maður, Kristjánsson bónda
á Soli í Stokkseyrarhreppi og Salgorðar,
systur þurlðar formanns. Kristján yngri
bjó á Kekki í Stokkseyrarhreppi. Katrín
hét kona hans, Magnúsdóttir. Magnús
hét son þeirra. Fleiri börn áttu þau, er
okki koma við þessa sögu.
Magnús misti móður sína ungur, en
faðir hans giftist aftur. Olst Magnús upp
hjá föður sínum og stjúpu við heldur
harðan kost, því þau voru fátæk, Um
upplýsingu var ekki að rœða. Var það
bæði, að þau höfðu ekki efni á að kosta
neinu til þess, enda var þoiin ekki Ijóst,
að þess væri nein þörf. Um þær mundir
stofnuðu þeir Guðmundur Thorgrimscn,
verslunarstjóri á Eyrarbakka og Porleifur
hreppstjóri Kolbeinsson á Háeyri barna-
skóla á Eyrarbakka, sem síðan heflr hald-
ist. í þann skóla gengu margir bænda-
synir þar úr sveitinni og enda úr nágranna-
sveitunum. En ekki var Magnús íþeirra
tölu.
Á Kekki voru 3 býli. Syðsti Kökkur,
Mið Kökkur og Kakltarhjáleiga. Kristján
bjó á Syðsta Kekki. Á Mið Kckki bjó
Jón Þorsteinsson, orðlagður fróðleiks- og
vitsmunamaður, vinsæll og vel motion, en
þó cigi ríkur. Þorstcinn hét son hans.
Hann var 3 árum eldri enn Magnús.
Flann gekk á barnaskólann. Þar gekk
honum svo vel, að Thorgrímsen fékk mætur
á honum og kora því til leiðar, að hann
gekk á latínuskólann í Reykjavík. Síðan
las hann læknisfræði og varð héraðslæknir
í Vestmannaeyjum. Mcðan Þorsteinn
var heima, drógst Magnús að honum og
vildi fræðast af honum nm það, er Þor-
steinn vissi betnr Mun Magnús hafa haft
gagn af því En eigi mun hafa verið-
laust við, að Þorsteinn gjörði gis að hon-
um á æskuárunum við því er mörgum
drengjum hætt,er finna hjá sér yfirburði yfir
lcikbræður sína. Þá var Þuríður formaður,
ömruusystir lians, orðin háöldruð; fór þó enn
upp í sveitir á hverju sumri og heimsótti
kunnfölk sitt. En nú var bún eigi einfær
og fékk sér fylgdardreng til aðstoðar.
J’á cr Magnús var 12 ára, var hann eitt
sumar fylgdarmaður hennar. Hún var dag
cTCús íil teicju og sölu
hjá 4
Guðm. Júnssyní í llcklu. sr
um kyrt á Minná-Núpi, sem hún var vön.
Sá er þetta ritar. var þá nm fermingaraldur.
Atti hann tal við Magnús og fann, að hann
var greindur eftir aldri, en þó hedur fá-
fróður. Hann gat Þorsteins, og mátti finna
það á Magnúsi að hann trúði ekki öllu sem
Þorsteinn hafði sagt honum. Um sjálfan
sig talaði Magnús fátt. Haun fann sjálfur
að hann var lítilmenni að burðum. Hann
var þá eigi stærri enn meðalstór 8 ára
drengur. En hann hafði góða von um
að sér færi fram með aldrinum, því liaun
gæti „drukkið hrátt hrossablóð og hráiýsi“.
Það var hið eina sem hann taldi sér til
gildis. Horium brást oigi lieldur fram-
fnravonin. Raunar varð hann aldrei
„mikill vexti“; náði tæplega meðalhæð.
En hann varð „þéttur á vclli og þéttur
í lund“ með aldrinum. Vistgengur var
hann tvítugur. Fór hann þá frá föður
og stjúpu, og er þess ekki getið að hann
saknaði stjúpu sinnar mjög.
Frh.
Atvinna í boði!
Duglegur maður og áreiðan-
legur óskast í vetur til að fara
bókasöluferðir, með ýmsar góð-
ar og ódýrar bækur.
Lysthafendur snúi sér til
Afgreiðslu Suðurlands
Eyrarbakka,
Jorðin Hjálmholtskot
fæst til kaups og ábúðar í fardögum
1914.
Semja ber við ábúandann, Guðm.
Jónsson.
Þakkarorð.
Við börn og tengdabörn vottum
okkar innilegasta þakklæti þeim er
veittu okkur þá ánægju að fylgja til
grafar móður og tengdamóður okkar,
Guðríði sái. Guðmundsdóttur á Núp-
um, er andaðist 9. nóv. sl.
Jörp liryssa.
8 vetra, tapaðist i Ölfusi síðastíiðið
vor. Mark; biti fr. h.
Hver sem kynni að hafa orðið var
við hryssu þessa, er beðinn að gera
aðvart sem fyrst, annaðhvort eigand
anum Guðmundi Guðmundssyni í Háa-
mula í Fljótshlið, eða Guðmundi Jóns-
syni í Steinskoti á Eyraibakka.
Moldskolótt bryssa
2 vetra, tapaðist úr pössun siðastl.
vor. Mark: biti a. b. (að mig minn-
iij. Með miklu fuxi, brennimerkt á
framhófum J. J. S. A. 13. Spjald í
tagli merkt Ö. Jónsson A. 7 Miðfell.
Ilvern sera yrði var við hryssu
þessa bið og gera mér aðvart sem
fyrst.
Eyði Sandvík 24. nóv. 1913.
Jónas Jónssoii.
Jörðin Syðri-Gegnishólar
í Gaulvei jabæjarhreppi í Árnessýslu
fæst t.il kaups og ábúðar hálf oða
ölt, í fardögum 1914, eða til ábúðar
hálf eða öll et somur. Semjist við
ábúanda.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Jón Jónatansson.
Preutsmiðja Suðuilands.