Alþýðublaðið - 22.04.1921, Blaðsíða 1

3
1921
Föstudaginn 22. apríl.
90 tölubi.
Vökurnar á tngnmnnm,
Minnihlutinn í togaravökumálinu
I sjávarútvegsnefnd neðrideildar
alþingis hefir nú látið frá sér
nefndarálit. Gn minnihluti nefndar
innar, eða sá hluti hennar, sem
vill ekki lofa sjómönnum að sofa
sve mikið sem eina 6 fíma á sólar-
hring, en vill láta þrælka þá
miskunarlaust, það eru góðmennin
Einar Þorgilsson og Pétur Ottesen.
Hvaða rök hafa þeir þá fram
að færa, þessi tvö góðmenni?
Þvf er fljótsvarað: Rökin eru
engin.
Að þessu sinni skal aðeins
minst á eitt atriði nefndarálitsins.
Þegar þeir, sem eru á móti lög-
boðnum hvíldartfma, eru komnir
í algerð þrot, þá kemur vanalega
þetta: Því semja hásetar ekki um
þetta við útgerðarmenn?
Svarið er: Um jafn sjálfsagt
atriði og þetta á ekki að þurfa
að semja. Hér er um almenn
mannréttindi að ræða, sem hver
maður sér að löggjafarvaldið á að
sjá um. Færu sjómenn að semja
um þetta við útgerðarmenn, yrðu
þeir skiljaniega að gefa eitthvað
eftir í kaupkröfunum, til þess að
fá mál sitt fram á þessu sviði.
Qg hér er að ræða um réttindi,
Alþbl. hefir verið beðið fyrir
eftirfarandi:
Athugase'mdir
við vitamálagreinarnar i
Alþýðublaðinu
nr. 79 og 82 þ. á.
Þar sem eg sé ekki neina leið-
réttingu á grein kunnugs, er hann
skrifar um smfði vitanna 1915—r6,
orðrétt: — »En þar var afkasta-
lítill trésmiður (verkstjóri) og aan-
að fólk eftir því.*
Þar sem þvf kunnugur gefar í
skyn að þarna hafi aðeins usnið
sem enginn á að þurfa að kaupa
sér með þvf, að gefa eftir af öðr-
um réttindum sfnum.
Og hvað stæðu svo slikir samn
ingar lengi? Það er ekki iangt
síðan útgerðarmenn reyndu að
hlaupa frá gerðum samningum.
Og hvernig færi með þá útgerð-
armenn sem stæðu utan fjelags
skaparins.
Nei, um þetta mál geta samn-
ingar { ekki átt sér stað, hér þarf
löggjöf. Og um hvað ætti þing-
mönnum að vera ljúfara að gefa
lög, en það, að bannið sé að
eyðileggja hið dýrmætasta er þjóð
in á, vinnukraftinn, með heimsku-
legum vökum. Því heimskuleg
ar eru vökurnar á togurunum;
heimskulegar fram úr hófi, þvf
framleiðslan mundi ekki minka
þó lögboðinn væri hvíldartími,
heldur sennilegra er hið gagn-
stæða. Það er því óhætt að segja
að sjaldan hafi legið mál fyrir
þinginu, sem hafi verið jafn upp-
lagt og þetta.
En þið tvö góðmenni Einar og
Pétur, hafið þið háborna skömm
fyrir nefndarálit ykkar, og vitið
það að alþýðan man ykkur þetta I
slæpingar — samanber sömu grein
fyr — má búast við að ókunnugir
dragi líka þá ályktun. En eg vii
leyfa mér að mótmæla þessum að-
dróttunum, og til sönnunar benda
hálfkunnugum á, að Hkurnar eru
þvert á móti.
Þó „kunnugur" segi verkstjór-
ann atkastalitinn trésmið, er það
engiu sönnun þess, að hann sé
ekki duglegur verksjóri eða af-
kastamikill járnsmiður. Eða mér
er spurn, eru ailir járnsmiðir af-
kastasamir trésmiðir ? 111
En hvað sem þvi líður, þá mun
verkstjórinn hafa verið vel vaxinn
starfi sfnu, bæði sem verksjóri og
járnsmiður, við slfka vinnu sem
vitasmiðin var og með þeim vél-
um er til voru.
Hvað verkamönnunum viðkenc-
ur, má benda „kunnugum* og
hálfkunnugum á, hvað þeir sömu
menn eru einmitt orðnir síðan, að
það á síst við nú að drótta að
þeim áhugaleysi. Áhugalausum
mönnum mundi síst hafa verið
trúað fyrir þeim stöðum, sem eiœ-
mitt þessir menn hafa unnið sig
upp í síðan — iestir vita áð menn
gerbreytast yfirleitt ekki svo snögg*
lega, og þá þesslr ekki fremur en
aðrir.
Einnig vii eg minna greinarhöf.
á og aðra hálfkunnuga, að einmitt
einn af þeim mönnum, sem ucnu
við vitasmíðið 1915—16, er eic-
mitt eftirsóttasti járnsmiður þessa
bæjar, fyrir dugnað sinn og smfðs-
hæfileika.
En hvað viðvíkur þvf, sem vits-
málastjóri segir í grein sinni utn
dýrleik vinnunnar við.smíðið, telsfc
vfst kraftur sá er vélarnar eru
drifnar með, en þar sem engin
hreyfivél var f húsinu, varð að
kaupa hreyfiaS úr annari verk-
smiðju, sem sjálfsagt hefir ekki
gefið sitt fremur en aðrir.
En sem iítið kunnugur get eg
verið sammála „kunnugum* f fyrri
grein hans, að landssjóður spari
mikil útgjöld við vinnu með þeinu
auknu véium sem brúarsmiðjan
hefir eignast nú á sfðustu árum.
Má þar helst benda á „sandblást-
urinn* — hreinsun járnsins undir
málun — og sem einnig er marg-
falt betur gert en „riðskafa* af
handkrafti.
Urður.
Staka.
Hver sem efnishyggjuhaus
hjartans brennir eldi,
getur ferðast fylgdarlaus
fram að hinsta kveldi.
J. S. Bergmnnn.