Verkamaðurinn - 10.02.1945, Blaðsíða 4

4
VERKAMAÐURINN
Tilkynning írá Nýbyggingarráði
Umsóknir um fiskiskip
Umsóknum skulu fylgja upplýsingar, svo
Nýbyggingarráðs fyrir marzlok þ. á.
Nýbyggingarráð óskar eftir því að allir þeir,
sem hefðu í hyggju að eignast fiskiskip, annað
hvort með því að kaupa skip eða láta byggja
þau, sæki um innflutnings- og gjaldeyrisleyfi til
sem hér segir:
a) Ef um fullsmíðað skip er að ræða: aldur,
smálestatala, skipasmíðastöð, fyrri eigend-
ur, vélartegund, veiðiútbúnað og annan út-
búnað, verð, greiðsluskilmála o. s. frv.
b) Ef um nýsmíði er að ræða, sem óskað er eftir
innanlands eða utan: stærð, gerð, tegund,
vélartegund, hvort samninga hafi verið leit-
að um smíði og hvar, verðtilboð, greiðslu-
skilmála o. s. frv.
Taka skal fram, ef óskað er aðstoðar Ný-
byggingarráðs við útvegun skipanna.
Nýbyggingarráð.
6

AKUREYIVRBÆR
TILKYNNING
Ár 1945, þann 30. janúar, framkvæmdi notarius publicus í
Akureyrarkaupstað hinn árlega útdráttáskuldabréfumbæjar-
sjóðs Akureyrar fyrir 6% láni til raforkuveitu frá Laxár-
virkjuninni.
Þessi bréf voru dregin út:
LITRA A. Nr. 31 - 38 - 45 - 49 - 56 - 67 - 84.
LITRA B. Nr. 7 - 41 - 59 - 62 - 66 - 100 - 135 - 148.
LITRA C. Nr. 4 - 16 58 - 65 - 76 - 95 - 120 - 144 -
151 - 164 - 169 - 212 - 223 - 241 - 244 - 298 - 304 - 318
- 341 - 343 - 365 - 393 - 409 - 446 - 471 - 486 - 506 -
544 - 552 - 557 - 601610 - 622 - 624 - 631 - 642 - 644
- 648 - 670 - 700.
Skuldabréf þessi verða greidd á skrifstofu bæjargjaldker-
ans á Akureyri þ. 1. júlí 1945 ásamt hálfum vöxtum fyrir
yfirstandandi ár.
Á undanförnum árum hafa eftirtalin bréf verið dregin út
en ekki framvísað til greiðslu:
Ár 1942: Litra A. Nr. 109 og Litra C. Nr. 530.
Ár 19^3: Litra B. Nr. 32 og Litra C. Nr. 106 - 108 - 110 -
111 - 126.
Ár 1944: Litra A. Nr. 117 — 120 og Litra B. Nr. 98. Litra C.
Nr. 102 - 148 - 459 - 460 - 466 - 503 - 538 - 689.
Bæjarstjórinn á Akureyri, 31. janúar 1945.
STEINN STEINSEN
CH!H!HÍHCHCH!H!H!HCHCHCHCH!KHCHjHCH!H!HCH!H!HCHCHCHCHCHCHCHCH!H!HÍHCKHCHCM!H!HCHCHCHCHCHCHCH5H!HCHCHCH<
Kaup verkakvenna í febrúar 1945
Dagv. Eftirv. N. 85 hdv.
Almenn vinna og hraðfr....................• • • • kr- 4.27 6.41 8.54
Síldar- og íshúsvinna.......................... — 5.07 7.53 10.14
Við þvott og hreing............................ — 4.95 6.47 9.90
VERKAKVENNAFÉLAGIÐ „EINING“.
WHCHCHCHCHCHMWCHKHCKHCHCHJHXKHCHCHiHIHCHCHSOiJHCHCHSHCHMHÍOOOOCHCKHJHMHiHKHÍW:
og skyldan bauð mér. „Noblesse oblige“ þarf nú venjulega meira rekst-
ursfé, í háfleygum skáldsögum, en fimm dali. En í daglega lífinu má ein-
stöku sinnum baslast af með það. Eg átti nú það tvöfalda hlutverk fyrir
hendi, að gefa goðsvprin og kaupa farbréfið. Svo eg setti á mig svip, sem
minnti í hæfilegum hlutföllum á Salomón sáluga og farbréfasalann á
Long Island.
„Kæra ungfrú Lowery,“ byrjaði eg, eins sannfærandi og eg gat. „Lífið
er stundum býsna undarlegt.“ (Æ, ekki var þetta nú sérlega frumlegt.
Mér fannst eitthvert kvæðabókarbragð að því). „Menn fá sjaldnast að
njóta fyrstu elskhuga sinna. Okkar fyrstu ástarævintýri með öllum sín-
um æskuljóma, verða sjaldnast að virkileika. En endurminningarnar um
þau geta oft varpað hlýrri birtu yfir seinna líf okkar, hversu alvörulaus
og óframkvæmanleg sem þau annars hafa verið. Lífið er sambland af
virkileika og dagdraumum, en það er ómögulegt að lifa á endurminn-
ingunum einum. — Og má eg nú spyrja yður, ungfrú Lowery, haldið þér
ekki að þér gætuð lifað hamingjusömu — eg meina, farsælu og rólegu
lífi með herra Dodd, ef hann, að undanteknum ljóma æskuhugsjónanna,
virðist hafa þá kosti til að bera, sem gera hann — hm — gera hann viðun-
anlegan, ef eg má komast þannig að orði?“
„O, það er svo sem ekkert út á Hiram að setja,“ svaraði ungf-rú
Lowery. ,,Og það er engin hætta á að okkur komi ekki vel saman. Hann
hefir lofað að gefa mér mótorbát og bíl. En þegar komið var svona nærri
giftingardeginum, þá gat eg ekki stillt mig um að óska að — eg meina,
að fara að hugsa um George. Það hefir hlotið að koma eitthvað fýrir
hann, því annars mundi hann áreiðanlega hafa skrifað: Daginn sem
hann fór þá tókum við hamar og meitil og hjuggum í sundur tíu senta
pening. Eg tók annan helminginn og George tók hinn, og svo hétum við
að vera hvort öðru trú og geyma partana þangað til við sæjumst aftur.
Eg geymdi minn alltaf í öskjunni í efstu skúffunni 4 kommóðunni
minni. Eg býst við að það hafi bara veiið barnaskapur af mér að koma
hingað og reyna að finna hann. En mér datt aldrei í hug að bærinn
væri svona voða stór.“
Hér þtirfti nú Tripp endilega að taka orðið. Áhyggjurnar um brenni-
vínsdalinn létu hann auðsjáanlega aldrei í friði, svo hann var óþreyt-
andi að benda á nýjar hliðar á ,,söguefninu“. Hann rak upp skerandi
kuldahlátur og sagði: „Ja, blessuð verið þið, það er nú engin ný bóla, þó
sveitapiltunum gleymist hitt og annað þegar þeir koma í læri til borgar-
innar. Ef þið spyrjið mig, þá gæti eg best trúað að George væri kominn
á flæking, eða kannske hefir einhver annar pilsvargurinn lagt við hann
beislið, ellegar hann er kominn í hundana út af póker eða brennivíni.
Þér skuluð bara fara að ráðum herra Chalmers, og fara beina leið heim
aftur. Það er það langbesta fyrir yður.“
En nú var ekki til setu boðið, því það var komið fast að hádegi. Svo eg
leit grimmilegum augum á Tripp, og sneri síðan máli mínu í mildum
og heimspekilegum vendingum að ungfrú Lowery. Með hofmannlegri
varfærni sýndi eg henni fram á hversu óhjákvæmilegt væri að hún færi
strax til baka aftur. Og eg benti henni á að það væri ekki endilega nauð-
synlegt skilyrði fyrir framtíðarvelferð hennar, að lnin segði Hiram frá
ferð sinni til boi^arinnar, sem gleypt hafði veslings George.
Hún sagðist hafa bundið hestinn sinn (aumingja hrossskepnan!) við
tré skammt frá járnbrautarstöðinni. Við Tripp brýndum fyrir henni að
stíga viðstöðuiaust á bak liinum þoíinmóða reiðskjóta, þegar
hún kæmi til Greenburg, og ríða lífreið heim. Þar gæti hún út-
málað hvað gaman hefði verið að sjá Susie Adams. Eg þóttist viss um að
hún gæti sansað Susie — eins og alla aðra — og öllu mundi vera borgið.
Og af því að eg var nú ekki ósæranlegur af hinum hárbeittu örfum
þokkagyðjunnar, þá gekk eg hér hlutverkinu alveg á hönd. 1 skyndi ók-
um við tii ferjunnar, og þar var mér sagt að farbréf til Greenburg kost-
aði aðeins einn dal og áttatíu sent. Eg keypti eitt og stóra rauða rós fyrir
tuttugu sentin og gaf ungfrú Lowery. Síðan stóðum við á bakkanum og
horfðum á hana veifa vasaklútnum til okkar, þar til hún hvarf okkur
augum.
Þá snerum við okkur við og litunr hvor á annan. Við vorum horfnir
aftur til jarðarinnar, og stóðum, snauðir og örþreyttir, í grámyglu
virkileikans.
Töfrahjúpurinn, sem æska og fegurð hafði kastað yfir okkur um
stundarsakir, var horfin með öllu. Eg leit á Tripp og nærri því urraði.
Hann var ennþá aumlegri, ennþá tötrugri og ennþá þreytulegri en
nokkru sinni áður. Eg handlék tvo silfurdalina, sem eg átti eftir í buxna-
vasa mínum, og horfði þrjóskulega á hann. Hann leit undan.
„Er þér ómögulegt að skrifa sögu um það?“ sagði hann í hásum rómi.
„Svolitla sögu. Jafnvel þótt þú þurfir að skálda inn í.“ ?
„Ekki eina einustu línu, Tripp,“ sagði eg. „Mér er sem eg sjái upplit-
ið á ritstjóranum, ef eg reyndi að selja honum annað eins rugl og þetta.
(Framhald),