Verkamaðurinn - 01.09.1945, Blaðsíða 4

..................................«■•■•.................................................................................................................................„„...................„„„„„..........................................
VERKAMAÐURINN

íslendingasögurnar
HEILDARUTGAFA
ásamt a. m. k. 17 nýjum þáttum, sem ekki hafa
fylgt fyrri útgáfu, eru nú í prentun og koma út í
einu lagi síðla næsta sumars. Aðalritstjóri verksins
er einn kunnasti fornritaútgefandi landsins, Guðni
Jónsson magister.
Verð til áskrifenda verður kr. 300,00 í vandaðri
kápu. Enn er ekki hægt að segja um verð á bandi,
en það verður selt með kostnaðarverði.
Sögurnar eru þessar:
íslendingabók Þorsteins saga hvíta
Landnáma Þorsteins saga Síðuhallssonar
Egils saga Skallagrímssonar Eiríks saga rauða
Harðar saga og Hólmverja Þorfinns saga karlsefnis
Hænsna-Þóris saga Kjalnesinga saga
Kormáks saga Bárðar saga Snæfellsáss
Vatnsdæla saga Víglundar saga ,
Hrafnkels saga Freysgoða íslendingaþættir (fjörutíu)
Gunnlaugs saga ormstungu Ný viðbót, sem ekki hejir áður
Njáls saga birzt með íslendingasögum
Laxdæla saga sem heild:
Eyrbyggja saga Droplaugarsona saga
Fljótsdæla saga Kristnisaga
Ljósvetninga saga Krókarefs saga
Hávarðar saga ísfirðings Gunnars saga Keldugnúpsfífls
Reykdæla saga Þorsteins þáttur Síðuhallssonar
Þorskfirðinga saga Einars þáttur Sokkasonar
Finnboga saga ramma Stjörnu-Odda draumur
Vígaglúms saga Bergbúa þáttur
Svarfdæla saga Kumlbúa þáttur
Vallaljóts saga Brandkrossa þáttur
Vopnfirðinga saga Þorsteins þáttur skels
Flóamanna saga -Geirmundar þáttur heljarskinns
Bjarnar saga Hítdælakappa Haukdæla þáttur
Gísla saga Súrssonar Armanns saga
Fóstbræðra saga Völsa þáttur
Vígastyrs saga og heiðarvíga Sagan af Hrana hring
Grettis saga Þáttur af Þóri hast og Bárði birtu
Þórðar saga hreðu og ef vill fleira.
Bandamanna saga ,
Hallfreðar saga
íslendingasögumar eru þær bókmenntir, sem
bezt hafa verið ritaðar á íslenzka tungu og lestur
þeirra betur fallinn en nokkuð annað til að glæða
málsmekk og þjóðerniskennd íslenzkrar æsku.
Þetta verður því bezta gjöfin, sem valin verður ung-
um mönnum og konum.
Áskriftarlisti liggur frammi í Bókaverzl. Eddu.
Sími 334
Duglegir umboðsmenn óskast í hverju héraði í |
Eyjafjarðar- og Þingeyjarsýslum.
Allar nánari upplýsingar gefur
Árni Bjarnarson,
Akureyri.
s
|
i
8
JOHAN BOJER:
Ásýnd heimsins
8
(Framhald).
ár, hvers vegna átti hún þá ekki að láta ögn eftir sér núna? Nú setti
hún líka upp ljósan stráhatt við dökka hárið, og það var hægt að binda
hin stóru börð niður við eyrun, tildursleg eftirlíking af konunum í
Bretagne. Síðan sté hún eitt skref aftur á bak, studdi höndunum á
mjaðmirnar, íhugaði allan sinn unga spengilega skapnað og sveif síðan
með nokkrum danssporum yfir gólfið, um leið og hún jafnframt reyndi
að fylgjast með mynd sinni í speglinum. Hvað mundi Haraldur segja,
þegar hann kæmi: „Þú mikli, algóði Guð,“ mundi hann segja. „Er þetta
þú, eða er það ekki þú?“ Og svo mundi hann renna grun í samhengið,
taka fiana í faðm sinn og kasta lienni upp í loftið og blátt áfram verða
frávita af gleði. Og nú kæmi hann sjálfsagt bráðum.
Æ, þessi kveljandi bið hafði gert þau að svo góðum vinum aftur, þau
fóru ekki lengur hvert sínar götur, en töluðu saman og horfðu hvort
á annað eins og tvær persónur, sem spegla sig í hugsunum livor ann-
arrar. Og nú yrði það áreiðanlega alveg dásamlegt að búa saman, þegar
þetta mikla meðlæti færði þeim gleði og ánægju, og þess vegna skyldi
hátíð haldin í dag, það skyldi verða eins og brúðkaup að nýju. Á heim-
leiðinni hafði hún veðsett gullúyið sitt til þess að geta haft ráð á að
halda þeim tveimur ríkulegan miðdegisverð, og keypt rifjasteik, ávexti,
grænmeti og ein flaska af freyðandi Búrgundarvíni, sem með góðum
vilja var hægt að drekka eins og það væri kampavín. Nú kæmi hann sjálf-
sagt bráðum, en auðvitað gat hún ekki setið hér-og beðið, hún varð að
flýta sér á móti honum.
Hún tók sólhlífina og fór í hvítu hanskana og flýtti sér þvínæst niður
tröppurnar. En úti í hinum steikjandi hita varð hún beinlínis að súpa
á loftinu, hún bjargaði sér undir skuggsælar trjákrónur hinum megin
við torgið, staðnæmdist andartak við Avenue de Marie til þess að lofa
sporvagni að fara framhjá og lagði síðan af stað inn á milli hinna lágu,
óhreinu húsaraða, sem teygja sig vestur á bóginn í áttina til Pasteur-
stofnunarinnar.
í þessu hverfi voru skranbúðir, búðir þar sem seld voru gömul föt, og
verkstæði og smiðjur og vörugeymsluhús kaupmannanna í aðalborginni.
Óhreinar kerlingar sátu úti á götunni og steiktu kastaníuhnetur sínar,
og litlir krakkar með svart, hrokkið hár,. skriðu eftir göturæsunum og
léku sér. Unga, ljóshærða konan horfði á alt þetta með einkennilegu
brosi, enginn heyrði hana raula, en það byltist allan tímann ljóshaf í
huga hennar. Skyldi hann ekki koma bráðum? Hún starði og starði eftir
hverri þeirri götu, sem hún beygði inn í.
Hana — loksins.
Hatturinn hans hallaðist út í vangann, hann hafði stóra bók í handar-
krikanum, og hann dingláði mikið lausu hendinni og var útskeifur. Ætli
hann sjái mig bráðum? hugsaði hún og lét sem ekkert væri. Hana-nú,
þarna snarstoppar hann. Hann stendur kyr og hreint og beint glápir. Og
hún hélt stöðugt áfram í áttina til hans og gleymdi öllu í heiminum
nema honum.
„Nei, en mikli, algóði Guð!“ Þetta varð honum að orði, alveg eins og
hún hafði hugsað sér, og þá gat hún líka ekki annað en numið staðar og
komið auga á hann.
„Ert það þú, Haraldur?" sagði hún og setti upp sakleysislegan svip.
„F.r það ég? Mér sýnist ekki síður kynlegt að þetta ert þú!“
„Hversvegna?" spurði hún sakleysislega. „Er það í fyrsta skifti sem
eg kem á móti þér. Eða ertu vonsvikinn, af því að það var ekki önnur?“
„Heyrðu nú, Þóra, hefir þú verið á ferðinni og framið innbrot? Þú hef-
ir ekki átt þennan kjól áður?“
Nú var komið meira en nóg, hún smeygði hendi sinni undir lausa
handlegginn hans og dróg hann með sér.
„Geturðu ekki giskað á, hvað það eiginlega er, bjáninn þinn?“
„Símskeyti?“
Hún kinkaði kolli.
Pú! stundi hann og nam staðar til þess að þurka svitann af enninu. Pú!
Hann þurfti að fá að blása vel mæðinni. Byrði var skyndilega létt af, en
hann hafði ekki þrek til að verða glaður strax.
]ú — ójú. En bíddu andartak. )ú, nú — nú get eg hæglega gengið
aftur.“
Og nú fóru þau, og leiddust. „Ha, ha!“ sagði hann og leit í kringum
sig og það var eins og hann langaði til að nudda augun, máske óttaðist
hann að sig dreymdi. „Jú, það var rétt af þér, Þóra, að prúðbúa þig ögn.
Eg vona að þú hafir tekið hver neinasta skilding til að skrýða þig, því nú
getum við fengið lánað hjá hinum eða þessum, uns við fáum fé að heim-
an. Nei, hvað þú ert snotur, stúlkan mín — ef við stæðum ekki á götunni,
þá skyldi eg sannarlega taka þig og kyssa?“ «
Þau gengu hratt og urðu ekki lengur vör hitans. Það var eins og ham-
ingjan ætlaði fyrir alvöru að koma, þegar þau yrðu alein. Uppi á fjórðu
(Framhald).