Verkamaðurinn - 13.10.1945, Page 4

4
VERKAMAÐURINN
Svissnesk
Kjóla-Crepé
nýkomin
Brauns Verzlun
PÁLL SIGURGEIRSSON.
}iiiiiimiiin»iii ii MiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii 111111111111 iii iii iii iiiiiinii||k
| TILKYNNING
t =
j :
i FRÁ VERÐLAGSNEFND LANDBÚNAÐARAFURÐA.
I. Verð á söltuðu dilka- og geldfjárkjöti I. og II. gæða- I
flokks, hefir verið ákveðið sem hér segir:
A. Heildsöluverð til smásala:
kr. 825.00 hver 100 kg. tunna.
B. Heildsöluverð til annarra en smásala:
kr. 850.00 hver 100 kg. tunna.
C. Smásöluverð kr. 9.85 hvert kíló.
! I
II. Verð á söltuðu ærkjöti, Æ I, hefir verið ákveðið:
A. Heildsöluverð til smásala:
kr. 500.00 hver 100 kg. tunna.
B. Heildsöluverð til annarra en smásala:
kr. 525.00 hver 100 kg .tunna.
S j
i . :
Verðjöfnunarsjóður greiðir sláturleyfishöfum kr. 1.27 á |
( hvert kíló saltaðs dilka- og geldfjárkjöts og kr. 1.20 á hvert i
| kíló saltaðs ærkjöts, sem selt er innanlands.
Reykjavík, 6. október 1945.
• s
Verðlagsnefnd landbúnaðarafurða.
•ii immimmmmimmmmimiiiimiMmimiiimmiiiiiimimimmiimimmmiiiiimmiiimimiiimmiimmiiimiiiimmmmmmmmimmmmmimmmmimi*
Aðalfundur
Fiskifélagsdeildar Akureyrar
verður haldinn í Verzlunarmannafélagshúsinu n. k. sunnu-
dag 14. þ. m. kl. 5 e. h.
Dagskró:
1. Reikningar deildarinnar
2. Lagabreytingar
3. Stjórnarkosning
4. Kosning fulltrúa á fjórðungsþing
5. Onnur mál.
Þess er fastlega vænst að útgerðarmenn og sjómenn á
Akureyri, sem ekki eru í deildinni, mæti á fundinum og
gerist meðlimir, ennfremur fiskiðnrekendur.
Stjórnin.

Tilkynning til atvinnurekenda
Með því að atvinnuleysi er tekið að gera vart við sig meðal verka-
manna hér í bænum, mun Verkamannafélag Akureyrarkaupstaðar
framvegis ganga ríkt eftir því að 10 gr. samnings þess við atvinnu-
rekendur sé haldin, sn þar segir m. a.: „Meðlimir Verkamannafélags
' Akureyrarkaupstaðar og annarra þeirra stéttarfélaga í bænúm, sem
eru í Alþýðusambandi íslands og aðrir þeir, sem stjórn félagsins
veitir vinnuréttindi, skulu sitja fyrir þeirri verkamannavinnu, sem
framkvæmd er.“
Verkamannafélag Akureyrarkaupstaðar.
ooooaiPMtmimiTT'rirTTTT------------------*—'
JOHAN BOJER: VI
Asýnd heimsins

(Framhald).
Hann var ekki kominn heim ennþá. En þegar hún var komin í rúmið
fór hún að hugsa um alt það, sem hafði skeð síðan um morguninn. Ó,
þessi dagur, sem bæði höfðu þráð eins og Paradís, liann átti að enda
svona. Var það hennar sök — að þatt gátu ekki ráðið við hamingjuna,
þegar hún loksins kom? Ó, Guð, ó, Guð!
Hún breiddi teppið fyrir höfuðið og brast í ákafan grát.
IV.
Þau óku næsta dag, sem var sunnudagur, gegnum borgina, sem var
hrein og þvegin af regninu, gegnum París í angan og birtu fyrstu júní-
daganna. Hvarvetna rak maður sig á eitthvað bjart og hressandi, það
var eins og öll tré og blóm hefðu einmitt sprungið út núna. Og yfir öllu
saman himinninn, svo bjartur og blár, svo titrandi af sólskini, að það
var eins og hann hvolfdi sér yfir jörðina eins og fjarlægt sambland af
músik og ljósi.
Það var finski myndhöggvarinn, sem var kominn og hafði numið þau
brott. Hann var kátur náungi og íklæddist í dag næstum því hvítum
sumarfötum. Hann fékk þúsund franka á mánuði frá föður sínum, rík-
um jarðeiganda í Finnlandi, og peningarnir hrukku í þrjá, fjóra fyrstu
dagana, eftir það borðaði hann upp á lán í litlum matsölustað og vann
af kappi. I dag var hann vel fjáður aftur, og þá varð hann auðvitað að
fá einhverja með í gildi til heiðurs sumrinu. Og til þess að byrja ofur-
lítið myndarlega, hafði hann pantað tvo vagna til að aka á eftir þeim,
sem þau voru sjálf í, og báðir voru fullir af blómum.
Þóru og Haraldi kom ekki svo vel saman um morguninn, svo að það
var hrein hepni, að þessi æringi konn og tók þau með. Og nú ók lestin
niður eftir Avenue d’Orleans, fram hjá Ney marskálki, sem stóð þarna á
sínum steinstalli og hafði dregið sverð sitt úr slíðrum fyrir Frakkland, og
svo áfram fram hjá Luxembourggaíðinum, þar sem gosbrunnarnir gutl-
uðu milli líkneskja, grasbletta og blóma og grasbletta og aftur grasbletta.
Haraldur Marx gafst upp, hallaði hattinum út í vangann og hallaði sér
aftur á bak í vagninum og lét hressandi sólskinið skína á andlitið. Hann
hló. Finninn sagði sögur, og þau hlóu öll þrjú. Fólk nam staðar og glápti
á þessa skrúðfylkingu, þennan vagn, sem tveir vagnar óku á eftir fullir
af öllu þessu skrauti. Nú voru þau þegar komin yfir Seinen, og Tuielleri-
garðurinn breiddi út ævintýrafaðna sinn móti þeim, grasfleti, minnis-
varða, stór ker, myndastyttur og steinsúlur og á allar hliðar haf af rauð-
um og gulum og hvítum blómum. Það var hér, sem Finninn gaf nýjum
vagni bendingu um að koma, fékk blómasölumenn til að fylla hann af
rósum og bað hann að slást í hópinn. ,,Þér eruð geggjaður, þér eruð bók-
staflega vitstola," sagði unga konan hlæjandi, en varð að klappa saman
höndunum og ljóma af gleði. „Þannig vill hún liafa manninn sinn,“
hugsaði Haraldur. „Nú líður henni vel.“
Og nú nálguðust þau Place de l’Etoile og þutu inn undir hina háu
hvelfingu sigurbogans og síðan áfram niður eftir í áttina til Boulogne-
skógarins. Alstaðar var urmull af ljósklæddum manneskjum, af vagna-
röðum, sem streymdu að og frá. Bílar öskra milli prjónandi hesta, fer-
eykisvagn kemur eins og gríðarstórt rósabeð, en svo kemur í Ijós að hann
er ’fullur af kvenhöttum, skeftigleraugum er lyft fyrir framan púðrað
andlit, ungur herra stendur upp í vagninum og hneigir sig djúpt. 1 loft-
inu svífa smábylgjur af andlitsdufti og ilmvatni. En hér niður eftir í
áttina til skógarins er líka riddaralið, veröld laufblaða, grænna bletta,
ungra hvítklæddra kvenna. Loftið er fullt af hlátri, börnin leika sér.
París breiðir úr sér og er eintómur ilmur og sumar.
Þau borðuðu morgunverð í laufskála í skóginum, Þóra söng, Finnlend-
ingurinn söng, Haraldur blístraði. Það var komið með kampavín á borð-
ið, og þangað til hafði Haraldur verið í hátíðaskapi, en yfir hinu freyð-
andi víni fór hann að hugsa um verkafólkið, sem lét hinum finska stór-
jarðeiganda í té tekjur hans. Sonurinn sóaði sjálfsagt á tveimur dögurn
því sem einn af húsmönnum hans vann sér inn á einu ári.
Á heimleiðinni námu þau staðar við eina álmu Louvre, og þessar þrjár
ungu manneskjur gengu upp hinar breiðu tröppur að málaradeildinni
á annari hæð. Fótatak og raddir frá mannstraumunum, sem gekk fram
og aftur gegnum hina stóru og litlu sali, bergmálaði í hvelfingunum.
Lykt af málverkasafni lagði á móti þeim, lykt af olíu, litum og ryki.
Enginn stóð við veggina til að endurteikna, af því það var sunnudagur.
En málverkin verða aldrei eins lifandi, og þegar maður finnur, að það
er sumar úti. Hinn hlýi sólgeislastraumur gegnum háu gluggana örvar
skilningarvit manns, svo það er næstum því eins og þau breiði út faðm-
inn til að taka á móti miklum og fögrum áhrifum. Verk meistaranna
hanga ekki lengur á veggnum, þau streyma inn í huga manns. Gullflóð
ljóssins gerir skuggana svo mjúka og þrungna af daufri glóð. Haraldur
gekk hér um og gleymdi sér alveg. Hann kom frá kampavíninu í skógin-
(Framhald).