Verkamaðurinn - 20.10.1945, Blaðsíða 4

4
VERKAMAÐURINN
Elinborg Lárusdóttir:
Símon í Norðurhlíð
Skemmtileg og
. fallegbók,
komin í bókaverzlanir.
0000000000000000000000000000000000000000000000000003
eHKHKKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKBKHKHKHKHKHKHKHKHKHKKHK

TILKYNNING
F R A
Viðskiptaráðinu
Viðskiptaráðið vill hér með vekja athygli innflytjenda á
eftirfarandi atriðum:
1) Að nú er að mestu lokið við reglulegar úthlutanir gjald-
eyris- og innflutningsleyfa fyrir yfirstandandi ár.
2) Að umsókniir sem berast hér eftir, verða því aðeins tekn-
»
ar til greina á þessu ári, að um brýna nauðsynjavöru sé að
ræða, eða aðrar sérstakar ástæður séu fyrir híndi, enda séu
hinar sérstöku ástæður í þeim tilfellum rökstuddar af um-
sækjanda.
3) Að þótt öll þau leyfi sem í umferð eru, og ónotuð kunna
að vera, gildi í lengsta lagi til loka þessa árs, verður beiðnum
um framlengingu þeirra fram á næsta ár ekki sinnt fyrr en
samtímis því að leyfisveitingar fyrir næsta ár hefjast, sem líkur
eru til að ekki verði fyrr en upp úr næstu áramátum.
18. október 1945.
Viðskiptaráðið.
KKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhk
KhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKhKKhKhKhKhK
TILKYNNING
Þann 17. október sl. framkvæmdi notarius publicus á Ak-
ureyri útdrátt skuldabréfa fyrir Verklýðshúsið á Akureyri, og
voru dregin út þessi númer:
T Ty' T flnV11 * \ 40 PÝ7
Cr II. flokki: 2, s/lO, 40, 41, 64, 83, 137, 162, 171,191, 200,
214, 218, 249, 251, 296, 315, 341, 348, 362, 380, 394, 398, 426,
428, 435, 440, 447, 456, 474, 506, 520, 522, 539, 544, 584, 598,
608, 624.641, 642, 650, 670, 711, 723, 724, 747, 754, 758, 762,
769,»78^ 788, 794, 799, 814, 820, 821, 872, 881, 894^, 896, 910.
Skuldabréf þessi verða greidd gegn afhendingu þeirra, svo
og áfallnir vextir, í Verklýðshúsinu, sunnudaginn 16. des.
næstkomandi kl. 3 til 6 eftir hádegi.
Akureyri 18. óktóber 1945.
HÚSNEFNDIN.
JOHAN BOJER.
14
Ásýnd heimsins
(Framhald).
um, hann kom til Rubens og Velasquez. En hversu margar ólíkar tilfinn-
ingar vakti ekki hver einstök myrtd?
Hann hafði æft sig í því að geta fundið til með línum og litum mál-
Verksins, en það var ekki nóg. 1 dag gat hann ekki annað en séð þá tíð,
sem þau áttu rætur sínar í. Ridctarar van Dycks með spora og í flaueli
komu frá afreksverkum og ætluðu til hirðarinnar. Þeir stóðu þarna
reiðubúnir til að sveifla sér á hestbak og fara af stað á stökki, og því næst?
Tímabilið, fólkið umhverfis þessa yfirstétt? Hann hafði ekki hugsað um
það fyr en í dag. En það fór á sömu leið og við kampavínið í skóginum,
hátíðin fékk afkeim. Hinar heilögu veizlur Tintorretti virtust anga
af ávöxtuin og víni, það heyrðist beinlínis skrjáfa í silkinu á gest-
um hans. Englar Rubens eru litlir flugbelgir fullir af fjöri, og konur
Tizians teygja úr sér með lifandi roða á hörundinu, svo maður væntir
þess að þær muni hreyfa sig þá og þegar og bjóða gestinn velkominn.
Andi marga alda og menn stigu lifandi út úr þessum endalausu röð-
um af verkum, og konur og menn dagsins í dag fóru fram hjá og stað-
næmdust og drukku í sig þetta fjarlæga líf, sem einhver listamaður hafðf
bjargað frá dauða — drukkn það inn í vitund sína og nærðust af því. Og
héldu síðan áfram til annara mynda og síðan heim aftur, og fanst þá hafa
verið lengi inni í ókunnum heimum.
Finski myndhöggvarinn rölti fram og aítur, gagnrýninn á svip, eins og
sá, sem skilur alt og velur og hafnar samkvæmt listaskilningi sínum í dag.
En á Þóru varð Haraldur að horfa. — Þóra gekk þarna með augun full
af ævintýrum. Það var eins og alt þetta skraut á veggjunum smitaði hana
sjálfa, fylti huga hennar af heitri gleði, hún ýtti brjóstinu fram, hreyf-
ingar hennar voru léttar, brosið fjarrænt, staðnæmdist andartak, gekk
síðan af stað aftur, nam staðar aftur og beinlínis speglaði sig í þeirri op-
inberun alls þess, sem hugsanir hennar sífelt snerust um. Og í andliti
hennar var ofurlítill, fíngerður roði eins og hún sveiflaði sér af stað í
dansi með þeim, sem hún elskaði í leyni.
Hann stóð við hlið hennar fyrir framan hina stóru mynd Davids og
krýningu Napoleons. Keisaranum með lneysikattarkápuna á herðunum
og eikarlauf yfir ennið, virðist að það gangi of silalega hjá ganda páfan-
um, og svo hefir hann sjálfur gripið kórónuna og ætlar nú að setja hana
á höfuð krjúpandi keisarainnunnar. Og umhverfis þau er söfnuður af
frúm og herforingjum lýðveldisins, sem ekki geta leynt brosi sínu yfir
þessum guðrækilega skopleik, sem þau héldu að væri tir sögunni í eitt
skifti fyrir öll.
Og Haraldur segir skyndilega: „Hann þarna er einn af mestu glæpa-
mönnum heimsins.“
Þóra kippist við eins og hún hefði heyrt byssuskot er hún hluStaði á
músik.
„Hvað!“ sagði hún og starði á hann og hleypti brúnum. „Hvað er það
sem þú ert að segja?“
„Nei, nei, það var bara það, að hann þarna spilti byltingunni. Góði
guð, hversu heimurinn hefði verið kondnn langt áleiðis, ef hann hefði
tapað orustunni hjá Lodi.“
„Er það þannig, sem þú skoðar listaverk?" sagði hún gremjulega og
leit ósjálfrátt í kringum sig eftir myndhöggvaranum, sem nálgaðist.
„Æ-nei, gei, vertu nú róleg. Það var bara dálítið sem eg fór a^Mtugsa
um.
„Þú ert sjálfsagt ennþá á mótmælafundi," sagði hún og sneri sér frá
honum.
„Hvað er það?“ spurði myndhöggvarinn.
Haraldur brosti og hélt áfram: „Hafið þér tekið eftir því, að málarar
endurreisnartímabilsins binda sig næstum ætíð við yfirstéttina? En allar
manneskjur hafa sjálfsagt ekki klæðst flaueli og rósasilki þá frekar en
nu.
„Það er ekki satt!“ sagði kona hans æst, og sneri sér að honum aftur.
„Mér sýnist að Rembrandt hafi málað bæði ræfla og ístrumaga, og hérna
rétt fyrir innan hefir Murillo götustrák, sem situr og. . . . tínir lýs úr
skyrtunni. Er það ekki heldur nægilega lýðræðissinnað?"
„Hún er öskureið við mig enn,“ hugsaði Haraldur og var nú einn
út af fyrir sig eftir þetta.
En það var satt, hann gat ekki bundið hugann við verkin hér inni eins
og áður. Óviðkomandi áhrif trufluðu á baksviði vitundar hans og brut-
ust áfram og fengu hann tímunum saman alveg til að gleyma því fyrir
framan hvaða mynd hann stóð og horfði á í raun og veru. Það kvaldi
hann ,en hann fann samt sem áður að það gat ekki verið öðruvísi. Fyrir
framan hinar fögru aðalskonur Veroneses hugsaði hann um, hversu
marga þræla þyrfti. til að vinna fyrir slíkum lúxushlut. Flvað er það svo
sem þú framleiðir, ó, mannsandi! Hvað er allt þetta fyrir mig, sem stend
hér og lifi í dag? List? Er það nóg? Fegurð - er það nóg? Menning - er
það nóg?
(Framhald).