Verkamaðurinn - 08.06.1956, Blaðsíða 3

Föstudaginn 8. júní 1956
VERKAMAÐURINN
3
Theodóra Fr. Þórðardóttir:
Vinsfri sinnaðir menn í öllum flokkum sameinasf
um Alþýðubandalagið
Soffía Guðmundsdóttir:
Kosningarnar nú eru fyrsf og
fremst barátta fyrir sjálfsfæði
þjóðarinnar og kjarabarátta
Það ætti ekki að vera vandi
fyrir vinnandi fólk til sjávar og
sveita að ákveða, hvar það setur
atkvæði sitt í þeim kosningum,
sem fara í hönd, ef athugaðir eru
svolítið flokkamir, sem taka þátt
í kosningunum.
„Framsókn" hefir sýnt það í
verki, að hún metur, því miður,
meira sérhagsmuni foringja sinna
heldur en fólksins, sem hún segist
vinna sérstaklega fyrir — og byrj-
aði líka þannig — og lofar nú öllu
fögru. En hverjar eru efndirnar?
Samstaða með Sjálfstæðisflokkn-
um, þegar upp úr því er hægt að
hafa völd og peninga handa þeim,
sem þar eru á oddinum. Og hvað
finnst ykkur um það, sem Steingr.
Steinþórsson hélt fram í ræðu
þeirri, sem hann flutti 1. maí sl.,
að með allri vinsemd og virðingu,
sem hann kvaðst bera fyrir verka-
lýðshreyfingunni og verkalýðnum,
þó væri verkföll alveg úrelt og
ættu ekki að eiga sér stað, og
fjarri öllu væri að þau beitti sér
fyrir samstöðu vinstri aflanna í
pólitík. En hvernig haldið þið,
kjósendur góðirað ráðherrann hafi
viljað að verkalýðsfélögin ættu að
haga sér. Svo var að heyra, sem
þau ættu að vera eins og þau eru
að mestu, óvirk í landsmálum öll-
um, og þetta ætlast hann til að
hlustendur taki á móti án þess að
finna, hvað þetta boðar. Finnst
ykkur ekki svona lagað vera lítils-
virðing á kjósendum, því hver
meðalgreindur maður sér í gegn-
um þetta, ef hann vilí hugsa sjálf-
stætt. En þeim er mesta vorkunn,
sem bera svona fram, því það hef-
ur tekizt oftar en skyldi að blinda
kjósendur í því moldviðri, sem
þyrlað er upp.
Og svo er það atkvæðagreiðslan
um tillöguna, þar sem lagt var til
að Framsókn neitaði samvinnu við
Sjálfstæðisflokkinn. Þetta allt
þýðir ekkert annað en samstarf
við þann flokk eftir kosningar.
Sjálfstæðisflokkurinn hefir pen-
ingavaldið, eins og allir vita, og
þar af leiðandi mundu þessir
flokkar láta verkalýðsmálin öll
dansa eftir sínu höfði, og sá dans
yrði enginn leikur. Þeir mundu
banna öll verkföll, binda kaup og
vísitölu o.s.frv., og þá væri glatað
allt, sem verkalýðshreyfingin hefir
komið í framkvæmd með ótrúlegri
fómfýsi og áratuga erfiði.
Svo gengur sá flokkur, sem hef-
ir kennt sig við alþýðu, og vann
líka fyrir hana í byrjun, svo geng-
ur hann til samstarfs við fyrr-
nefnda tvo flokka vitandi hvað á
eftir fer, eða ætlar hann að vísa
„Framsókn“ á þann veg, sem hún
upphaflega fór? Ef svo væri, þá er
vel. En það er ekki sársaukalaust
að viðurkenna að engar líkur eru
á því, þar sem vinstri armur
flokksins er genginn frá honum,
annað hvort rekinn fyrir of mikið
starf í þágu alþýðu landsins, eða
farið af eðlilegum ástæðum vegna
atefnu flokksins, þar af leiðandi
eru það staðreyndir, sem ekki er
hægt að sniðganga, að þarna renna
saman í eina heild hægri armar
„Framsóknar" og Alþýðuflokksins,
því að vinstri menn „Framsóknar“
eru einnig reiðubúnir til vinstri
samvinnu. Þar af leiðandi tóku nú
höndum saman vinstri sinnaðir
menn, hvar í flokki sem þeir stóðu
áður, og stofnuðu Alþýðubanda-
lagið, sem hefir nú vinstri menn í
kjöri í hverju kjördæmi landsins,
konur og karla, margt ungt og
glæsilegt fólk, sem berst fyrir því
að verkalýðshreyfingin verði ekki
óvirk í landinu, berst fyrir því að
hún geti eitthvað lagt til málanna
um afkomu sína á löggjafarþingi
þjóðarinnar, berst á móti auðvald-
inu, sem ekkert bítur á nema sam-
tök fólksins voldug og sterk. Þess
vegna kjósum við Alþýðubanda-
lagið 24. þ.m.
En fyrirgefið, ég var nærri búin
að gleyma að minnast á Þjóðvarn-
arflokkinn. Ég áleit fyrst að hann
væri skársti miðflokkurinn, en
þegar hann neitaði vinstri sam-
vinnu í vor við þessar kosningar,
sem framundan eru, þá sé ég ekki
að stofnun hans hafi haft annað
markmið en að sundra röðum
verkalýðshreyfingarinnar, og aldr-
ei hefi ég fundið út úr stefnuskrá
þessa flokks neina markaða línu,
nema helzt um burtför hersins
héðan, en þá kröfu hafði Sósíal-
istaflokkurinn sett fram og barist
fyrir áður en „Þjóðvöm“ var til,
svo það var ekkert nýtt, sem hún
bar þar fram. Um líf Þjóðvarnarfl.
spái ég engu. Það kemur í ljós
eftir kosningar.
Ég veit að þessir flokkar allir,
eða foringjalið þeirra, hafa það
allir fyrir blóra, þegar þeir neita
vinstri samvinnu, að þeir geti ekki
starfað með §ósíalistum. Flokkur
þeirra sé landráðaflokkur stjómað
af Rússum og þar fram eftir göt-
unum, eins og við höfum séð og
heyrt, en mér dettur í hug í sam-
bandi við „Stalinsglæpina" svo-
kölluðu, sem útvarp og blöð tala
nú mikið um og er ekkert um það
að segja í sjálfu sér. En ef Rússar
hafa hér eins mikil ítök eins og
andstöðuflokkar sósíalista segja að
þeir hafi í Sósíalistaflokknum,
hversvagna þögðu þeir þá ekki
um þessa svokölluðu „glæpi“ Stal-
ins fram yfir kosningar, því aug-
ljóst er- að það mundi ekki bæta
stöðu þess flokks, — sem þeir eru
sagðir stjórna, — í kosningunum.
Er ekki augljóst þeim, sem ekki
loka augunum fyrir staðreyndum,
að þarna er á ferðinni ein blekk-
ingin ennþá gagnvart Sósíalista-
flokknum, til að spilla sambúð só-
sialista við verkalýðinn, sem þeir
hafa barist fyrir og aldrei brugð-
ist.
Bandaríkin virðast hinsvegar
hafa meira en lítinn áhuga á þeim
kosningum, sem framundan eru,
eftir því sem heyrist úr blöðum
þeirra. Hvað finnst ykkur um það,
eða máske er það ekkert athuga-
vert, þó þeir telji að hægt sé að
kaupa þjóðina með dollurum?
Við hér á Akureyri höfum á-
gætan frambjóðanda fyrir Alþýðu-
bandalagið. Gáfaðan, róttækan
mann, sem hefir sýnt það í verki,
að við getum treyst honum í
verkalýðsmálum. Og þið, sem
kjósið Alþýðubandalagið munið
að setja krossinn við nafn fram-
bjóðanda en ekki landslistans.
Það sýnir traust á frambjóðanda,
sem kjósendur þurfa að sýna.
Að lokum, látum ekki verka-
lýðshreyfinguna og öll landsmál í
höndum auðvaldsins, þá eru þau
dauðadæmd.
Kjósum Alþýðubandalagið 24.
júní!
Það er ekki oft að valdhafarnir
geri sér títt við hina óbreyttu kjós-
endur, eða sýni mikinn áhuga á
hagsmunum þeirra. Þó er sú und-
antekning er kosningar fara í
hönd, að þeir gerast mjög áhuga-
samir um afkomu hins vinnandi
fólks, þess fólks, sem skapar þau
verðmæti, sem þjóðin öll lifir á.
Og það stendur sjaldnast á lofs-
orðum hinna háu herra: Aukning
atvinnutækjanna, skapar næga
vinnu, gera fólki kleyft að eign-
ast þak yfir höfuðið, svo nokkuð
sé nefnt. Sem sagt, allt skal nú í
lag fært, sem í ólestri hefir verið.
Og nú standa einmitt kosning-
ar fyrir dyrum. Sjálfstæðisflokk-
urinn og Framsóknarflokkurinn
hafa gefizt upp á því, sem þeir
kalla að stjórna landinu. Lýsa því
jafnframt yfir að efnahagsmálin
séu komin í algjört öngþveiti. Það
sé tap á öllu, tap á togurum, tap
á bátaútvegnum, landbúnaðurinn
beri sig ekki. Og orsökin, hún er:
of há laun til sjómanna og kaup
verkamanna alltof hátt. En þeir
minnast ekkert á milliliðina, ekki
á hneykslin í afurðasölumálunum,
ekki á okurmálin, ekki á allt sukk-
ið og svindlið í efnahagsmálum
þjóðarinnar.
Og nú klæðast þessir menn sín-
um kosningarfötum og leita kjör-
fylgis okkar, sem framleiðslustörf-
in vinnum. Og við skyldum ætla,
Alþýðubandalagið er samtök
alls vinnandi fólks í landinu, til
sjávar og sveita. Þúsundir karla
og kvenna sem eiga allan sinn hag
undir nýrri og betri stefnu i efna-
hagsmálum þjóðarinnar, hafa skip-
að sér undir merki þess. Kosning-
ar þær, sem nú standa fyrir dyr-
um, bera því fyrst og fremst svip
kjarabaráttu, þar sem alþýðan
beitir nú kjörseðlinum sem vopni.
Um það verður kosið, hvort land-
inu skuli stjórnað gegn verkalýðn-
um eða hann fái nægilega sterka
að þeir væru með alla vasa fulla
af bjargráðum, þegar þeir svo op-
inberlega viðurkenna öngþveiti
efnahagsmálanna. En það er nú
eitthvað annað. Um bjargráðin eru
þeir hljóðir, en segja þó, að ýms-
ar, óvinsælar ráðstafanir þurfi að
gera, og séu þær svo óvinsælar
að ekki sé gerandi að koma með
þær fram, fyrr en eftir kosningar.
Og hverjar skyldu nú þessar
óvinsælu ráðstafanir vera, kjós-
andi góður? Það eru þeirra gömlu
húsráð: gengisfelling, skattaálögur
og kaupbinding í einhverri mynd.
Við þekkjum þessi ráð. Við mun-
um álögurnar í fyrra og árangur
þeirra. Arangur þessara bjargráða
er alltaf sá sami, að gera hina
ríku ríkari. Svo má ekki gleyma
hinni heitustu ósk þessara manna,
en það er hæfilegt atvinnuleysi
í stéttum verkamanna og sjó-
manna.
En þrátt fyrir ráðleysið og dáð-
leysið koma forustumenn stjórn-
arflokkanna til okkar kjósenda og
leita kjörfylgis. Og þeir eru ekki
óskreyttir. Þeir hafa fundið sér
litla fjöður, f.jöður sem vart er
annað eftir af, en blá fjöðurstaf-
urinn, sprunginn og skáldaður,
nokkrir forstjórar og værukærir
embættismenn, sem skreyta sig
með Alþýðuflokksnafninu, en ólík-
legri arftaka hins gamla verka-
iýðsflokks er varla hægt að hugsa
sér.
Og hvaða svar getum við gefið
þessum mönnum? Við getum ekki
gefið þeim nema eitt svar. Við
hljótum að veita Alþýðubandalag-
inu brautargengi, þeim kosninga
flokki, sem hefir verið stofnaður
fyrir atbeina Alþýðusambands
íslands, og er studdur af fólki úr
öllum flokkum og stéttum. Flokk-
ur, sem er flokkur fólksins sjálfs,
þess fólks, sem skapar þau verð-
mæti, sem þjóðin öll lifir á.
En við gefum hinum frí, þeim
mönnum, sem aðeins muna okkur
nokkra daga fyrir kosningar. Við
getum hæglega verið án þeirra.
Við kjósum Alþýð ubandalagið.
Við kjósum Bjötn Jónsson.
aðstöðu á Alþingi til að hindra sí-
fellda kjaraskerðingu.
Þróun mála á síðasta vetri hef-
ir fært verkalýðnum heim sanninn
um það, að verkföll eru skamm-
góður vermir, eigi verkalýðssam-
tökin ekki öflugan málsvara á
þingi. Verkfallið í fyrra leiddi í
ljós hvers samtökin eru megnug.
Þá var ekki spurt hvar í flokki
menn stæðu, heldur skyldu allir
stefna að því sameiginlega marki
að rétta við hlut hins vinnandi
fólks. Stofnun Alþýðubandalags-
ins er óræk sönnun þess, að verka-
lýðnum hefur lærzt að leggja til
hliðar öll smærri ágreiningsmál,
hefur tekið höndum saman um
að vernda hagsmuni sína og mun
nú enn sækja fram til nýrrar bar-
áttu fyrir efnahagslegu öryggi
sínu. Mönnum er einnig farið að
skiljast, að vinnandi fólk í sveit-
unum og við sjávarsíðuna á sam-
stöðu og hefur í einu og öllu sam-
eiginlegra hagsmuna að gæta. Sig-
ur Alþýðubandalagsins í kosning-
unum getur einn tryggt verkalýðs-
stéttunum, að þær kjarabætur,
sem nást með langvinnum verk-
föllum, verði ekki jafnharðan
skertar stórlega. Þar eru þær stór-
felldu álögur, sem Alþingi sam-
þykkti nýlega, merkasta dæmið.
Verðhækkanir þær, sem nú flæða
yfir landið, og skerða dag frá degi
kaupmátt launa alls almennings,
gætu verið mönnum vísbending
um, hvar í flokki þeim ber að
standa, sem vilja spoma við því
að lengra verði haldið á þeirri
braut.
í utanríkismálum tekur Alþýðu-
bandalagið skýra og eindregna
afstöðu. Hver sá sem gefur því at-
kvæði sitt, stuðlar að því að her-
.nn verði sem skjótast látinn
hverfa héðan á brott. Við getum
ekki kallað okkur sjálfstæða þjóð,
meðan við hlítum því að erlent
herveldi hafi hluta af landi okkar
til umráða. Hersetan hefur raskað
til muna atvinnu- og efnahagslífi
okkar, auk þeirrar siðspillingar,
sem herseta hefur óhjákvæmilega
í för með sér. Reynt er að telja
mönnum trú um að við getum
ekki lifað í landi okkar án hersins,
en minnumst þess, að einnig þá,
er við áttum við Dani að etja,
voru uppi þar raddir, sem töldu
Islendinga ekki mega vera án
danskrar íhlutunar.
Gangi Alþýðubandalagið með
sigur af hólmi í kosningunum,
mun launamisrétti karla og
kvenna hverfa úr sögunni svo að-
eins eitt sé nefnt af þeim mann-
réttindamálum, sem bandalagið
hefur á stefnuskrá sinni. Það ætti
að vera óþarft að hvetja allar kon-
ur til að neyta kosningaréttar síns.
Verum þess minnugar, að hann er
dýrmætur arfur, sem horfin kyn-
slóð hefur skilað aftur og árangur
harðrar baráttu.
(Framhald á 4. síðu).
Theodóta Fr. Þótðatdóttir.
Páll Indriðason, vélstjóri:
VALIÐ ER LÉTT