Verkamaðurinn - 03.04.1964, Page 3

Lyndon B. Johnson, núver-
andi forseti Bandaríkj anna, er
ekki óvitur maður og veit því,
að alþýða Bandaríkjanna veit-
ir þeim foringja lið, sem henni
þykir líklegastur til að veita
henni forystu gegn ofurvaldi
auðvaldsins, sem henni stendur
mikill beygur af. Því nú þegar er
svo komið, að heil fylki eru að
kalla komin í auðn og orðin
eins konar elliheimili eða heim-
kynni volaðs fólks, en hvert
sæmilega gefið ungmenni reyn-
ir að hafa sig á brott áður en
það er um seinan. Um það bil
helmingur litaðs fólks lifir í fá-
tækt og um 40% sveitamanna.
Fyrir mann eldri en 45 ára er
illmögulegt að halda sæmilega
launaðri atvinnu og ógerlegt
fyrir ungan mann, sem ekki á
föður, sem getur haldið honum
í skóla langt fram á þriðja tug
æfinnar, að komast í vel borg-
að starf, því að sjálfvirknitækni
auðhringanna er að gera ame-
Qull
í
tÁ
Það væri kannski ekki úr
vegi að rifja upp harmsögú
höggormsins fræga í Eden,
samkv. skilningi eins af skáld-
um vorum fyrrverandi. Allavega
séð var þetta harmsaga:
Undir gamla eplatrénu
Adam sat og hraut.
- Gægðist ég um gat á veggnum,
sá hvar Eva lá í laut.
Fór ég þá í flugulíki,
fagra hringi spann
yfir hennar hvítu brjóstum.
-— Og ég breytti mér í mann.
Það er öllum sælt að svala
sinni dýpstu þrá.
Samt er eitthvað öðruvísi
gaman, þegar maður má.
Og við stálumst út um hliðið,
inn í þennan heim.
Eva þreyttist, okkur leiddist
baslið saman, báðum tveim.
Síðan oft ég hugsa hnugginn,
harmatölum með:
Hefði ég aldrei gægst í gegnum
gatið, forðum daga, á veggnum,
hefði ég aldrei hana séð,
aldrei lent í þrautum þessum.
— Það var hún, sem réð.
Og ég hrópa hátt og reiður,
húms á myrkum stig:
Gastu ei vaknað,gamli skröggur,
hennar gætt og garðinn varið,
undir hæli marið mig.
rísku þjóðinnni ofaukið í Banda
ríkjunum, eins og þrælahald
rómverska auðvaldsins til forna
útrýmdi rómverska bóndanum,
handverksmanninum og verka-
manninum og gekk af rómverska
heimsveldinu dauðu. Við vonum
þess vegna fyrir hönd amerísku
þjóðarinnar, að yfirlýstur vilji
L. B. Johnson, að vera foringi
hennar í stríði hennar við eymd
ina og fátæktina, sem blasir við
nokkrum hluta hennar, ef auð-
ast útlimalausir, fábjánar eða
geðsjúklingar; og jafnlítið við
því að gera. En eitthvað er dóm-
greind þeirra ábótavant, sem
kjósa sér slíka að andlegum leið
togum og láta þá segja sér fyr-
ir verkum.
En hjá flestum eru sennilega
sömu kenndir að verki og hjá
hvolpi, sem ýlfrar og geltir af
taumlausri ílöngun og kútveltist
milli þúfna á árbakka, þegar
hann heyrir hundahóp sitja um
um heims og er enn í dag hjá
verulegum hluta mannkynsins.
Talið er, að í dag sé þriðjungur
mannkynsins ekki undir hung-
ursvipunni, og við erum taldir
til þess þriðjungs vegna þess að
við fáum kornmatinn, efni í
smjörlíki og fóðurbætinn, sem
stendur undir helmingi mjólkur-
framleiðslu hérlendis, sem ölm-
usu frá Bandaríkjastjórn eða
sem óafturkræf lán frá sama að-
ila, og svo hefur verið að meira
>so^oo$oooooo^soo$oosos^gsg^soo^^soooooooooooooooooooooooooooooooooco»o«
Valið er þitt
sjúklingar og hagfræðingar
halda áfram úrslitavöldum í
ameríska þj óðfélaginu, sé ann-
að og meira en veiðibrella æfðs
stjórnmálamanns í þjónustu af-
ætna, og að, ef hann reynist
maður, reynist honum líka fært
að varast morðtól leigumorð-
ingja ameríska auðvaldsins.
De Gaulle er orðinn valda-
mesti maður Evrópu, vegna þess
að menn treysta honum bezt til
varnar Evrópu og gegn einveldi
amerísks auðvalds yfir Frökk-
um.
Sama er sagan frá Bretlands-
eyjum. Þjóðir þeirra veita lið
þeim flokki og stj órnmálamönn-
um, sem þær treysta bezt til
varnar gegn amerískri auðvalds-
heimsku: Sir Alec og Mr. Wil-
son eru báðum jafnljósar þess-
ar staðreyndir.
Skynugu fólki hérlendis er
líka almennt að verða ljóst, að
gróðahyggja og völd afætna eru
að leiða þjóðina í kviksyndi,
þaðan sem illmögulegt er að
leita lífsbjargar. Og göfugt fólk
er líka hérlendis farið að vara
þjóð sína við þeim örlögum, er
auðhyggjumenn skapa henni.
Þess vegna beita auðhyggju-
mennirnir nú ríkisvaldinu til að
koma Islendingum í gildruna,
áður en þeim verður almennt
ljóst, hvað til stendur, og kapp-
kosta dag hvern að villa æ meira
fyrir og segja rangt til vegar,
svo að fólkið verði eins illa
statt og lamb fast í dýi, með
kroppandi hrafna á kollinum,
sem gæða sér á augum þess.
Ástæðurnar til þess, að menn
fæddir af íslenzkri móður og
getnir af íslenzkum föður, leit-
ast við að koma þjóð sinni í
þessa aðstöðu gagnvart alþjóða-
auðvaldinu, eru margar og marg
víslegar. Hjá mörgum er senni-
lega fyrst og freinst um að ræða
meðfætt lélegt innræti. Það er
jafn sorglegt og að menn fæð-
kind hinum megin árinnar og
vera að rífa hana sundur. Þá'
þykist hvolpurinn vera orðinn
hundur með hundum, ef hann
nær sér í varnarlaust lamb. í
þessu mun fólgin skýringin á
því, að svo margir fyrirmenn
þjóðarinnar spara sér nú orð-
ið enga fyrirhöfn í þeirri við-
leitini sinni að verða íslending-
um til sem mests ógagns. En það
er eitthvað furðulegt og ógn-
vekjandi að fylgjast með, hvern-
ig þessir menn leynt og ljóst
vinna að því, að íslendingar
flosni sem fyrst upp úr landi
sínu og verði úti á milli bæja.
Sama er sagan í Danmörku og
líklega miklu víðar í hinum
„frjálsa“ vestræna heimi, því
eðli auðvaldsins er ávallt nei-
kvætt, og þar sem það ræður
ríkjum vegnar mönnum því verr
sem þeir eru þjóðfélagi sínu
betri þegnar. Og þess vegna lend
ir þjóðfélagsúrkastið í valda- og
áhrifastöðum, og vopnið, sem
þeim dugir bezt, er skipulögð
fáfræði um allt, sem til góðs
horfir; en staðreyndir eru æfin-
lega harðar viðkomu.
Þjóðin telur í dag um 185000
sálir, og ef tekst að afla fæðis,
húsnæðis og nokkurn veginn
sömu lífskjara hér og í nágranna
löndunum, verða landsmenn um
360000 árið 2000. Eða svo er
oftast talað og ritað, sem það
væri sj álfsagður hlutur, að f j öldi
Islendinga verði þá þessi, en
engar rökstuddar líkur eru fyrir
því að svo verði.
Ef núverandi þj óðfélagsstefnu
verður leyft að halda sínu striki,
kemur brátt að því, að matur-
inn verður aftur takmarkandi
þáttur á fólksfjölgun íslendinga,
eins og lengst af hefur verið í
sögu þj óðarinnar. Meirihluti
barna hennar hefur dáið beint
eða óbeint af hungri og afleið-
ingum þess. Svo hefur æfinlega
verið lengst af hjá öllum þjóð-
eða minna leyti síðan Marshall-
aðstoðin byrjaði. Það eru má-
ske ekki hörð örlög manni eða
þjóð að vera kjölturakki mjög
auðugra manna; örugglega er
það sem stendur léttbærara en
það var að vera sveitarómagi
áður fyrr.
Nú ber ameríska ríkinu eng-
in skylda til að framfæra okkur,
sjálfstæða þjóðina, og má því
og getur kippt að sér hendinni,
hvenær sem því þóknast, enda
verður bónbjargarmaðurinn að
lokum öllum hvimleiður. Af inn
anríkis-þjóðfélagsástæðum hefur
ameríska ríkisvaldið haft á
höndum nokkuð miklar fyrning-
ar á kornmat, sem hungraðar
þjóðir hafa ekki haft efni á að
kaupa. En nú bjóðast Rússar til
að kaupa þær fyrir gull, og eru
líkur fyrir því, að svo verði fyrst
um sinn, því að þeir hafa verið
nauðbeygðir til of mikillar fjár-
festingar í iðnaði vegna stríðs-
hættu og landvarna og þess
vegna þurft að afrækja búnað-
arframleiðsluna. — Kínverjar
kaupa með hverju ári æ stærri
hlut í búnaðarframleiðslu Kan-
adamanna, Ástralíumanna, Arg-
entínumanna og Ný-Sjálendinga,
og eru líkur fyrir, að svo verði
framvegis í sívaxandi mæli. Og
er aðeins gott um það að segja,
að hönd styðji hendi.
En fyrrnefndar ölmusugjafir
ameríska ríkisvaldsins eru að
verða amerískum almenningi
mikill þyrnir í auga og litlar lík-
ur eru til að framhald verði á
þeim, þegar búnaðarframleiðsl-
an er orðin gulls ígildi í milli-
ríkjaviðskiptum vegna þess, að
skortur er á henni, og svo mun
verða í sívaxandi mæli, því að
fólksfj ölgunin er ör í heiminum,
og víðast hvar gengur frjósemi
jarðar ört til þurrðar vegna
gegndarlausrar rányrkju.
Maturinn hefur hingað til í
mannkynssögunni ráðið að veru
legu leyti gæfu og gengi manna,
ætta og þjóða, og íslendingar
hafa öðrum þjóðum fremur fund
ið fyrir því, vegna þess að hér
hafa æfinlega verið miklar sveifl
ur í árgæzku, svo að matarforði
var lífið í bókstaflegri merkingu.
Þess vegna er það, að íslenzka
bóndanum ber að vera fyrit-
hyggjumaður, svo að búfé hans
verði ekki arðlaust vegna ófeiti
eða deyji úr hungri og vesöld.
Og því er það einnig, að umboðs
menn ríkisvaldsins, fóðurásetn-
ingsmenn, koma tvisvar á ári í
hlöður bænda til að ganga úr
skugga um, hvort bóndinn sé í
raun fær um að vera bóndi og
forsjárvald yfir búfé! Ef svo
reynist ekki, ber þeim að lögum
skylda til að svipta hann völdum
yfir búfénu, gera hann í reynd
ómyndugan.
Fáum bændum mun það þvert
um geð að hafa skyldur umfram
aðra menn, því það er svo í heil-
brigðu þjóðfélagi, að virðing
vex í réttu hlutfalli við það, hve
miklum þjóðfélagsskyldum er
farsællega gegnt. íslendingum
fjölgar allra Evrópuþjóða mest
og þurfa því öðrum framar að
auka framleiðslu til framfærslu
þjóðarinnar, ef hún á ekki aftur
að festast í feni eymdar, sem
áður var, því að litlar sem eng-
ar líkur eru fyrir því, að við
getum um alla framtíð verið vel
haldnir sveitarómagar hj á Banda
ríkjastjórn. Það getur tekið
mjög snöggan enda, þegar auð-
æfi þjóðarinnar eru að fullu
seld eða veðsett og síðasti snef-
i 11 af virðingu umheimsins fyrir
henni eyddur, því að þá verður
henni ráðstafað á einn eða ann-
an hátt, eins og sveitarómaga
áður fyrr. Og það er heimsku-
legasta óskhyggja að ímynda sér,
að auðfurstar og hagfræðingar
þeirra verði mjúkhentari við ís-
lendinga framtíðarinnar en
hreppsnefndir fortíðarinnar
voru við sveitarþunga. En að
þessu markmiði, að þjóðin
flosni sem fyrst upp úr landi
sínu og verði ráðstafað sem nið-
ursetningum, er gangi sér til
húðar til hámarksgróða fyrir
þá, sem auðinn hafa, er nú sótt
af hinu mesta kappi af þeim,
sem í dag hafa völdin á íslandi.
Þess vegna er þeim, sem afla
bjargar í þjóðarbúið, nú óspart
lýst sem glæpamönnum og
skemmdarvörgum , gagnvart
þjóðfélaginu, og þess vegna er
ríkisvaldið notað til rána og
þjófnaða frá þeim á hinn marg-
breytilegasta hátt. Vinnandi
menn í þéttbýli hafa nokkur tök
á í gegnum samtök sín að verj-
ast þessari ásókn, en í strjálbýl-
inu eru þeir mjög illa staddir í
þessu tilliti. Sögufróður og
skynugur bóndi komst fyrir
nokkrum árum síðan svo að
orði, að það væri þungbært að
Verkamaðurinn — (3
Föstudagur 3. apríl 1964