Verkamaðurinn - 12.06.1964, Blaðsíða 2

♦---—--------------♦
r-
A sjónskílunni
♦--------------------
Land — sauðfé — saga
Bílferð í öndverðum júnímán-
uði frá höfuðborg Norðurlands
til hinnar þarna fyrir sunnan
einkennist í fljótu bragði séð af
ryki og sauðfé veganna. Það er
eins og fé hafi þann einan bit-
haga, vegkantinn, og það er til
afarmargt fé. En það setur in-
dælan svip á landið, og lifi sauð-
kindin.
í Skagafjarðar- og Húnavatns-
sýslum eru til merhross mörg,
og nú í vorblíðunni dansa feg-
urstu ungviði íslands, folöldin,
við hlið mæðra sinna. Þau fæð-
ast dansandi, upphafin, laus við
þyngd.
Og landið er fagurt eins og
málverk eftir Kjarval. En þó er
það kannske ekki síður sagan,
sem gefur þvi líf og gildisauka í
augum ferðamanna.
Hver myndi sérstaklega vera
að góna á Hraun, ef Jónas hefði
ekki fæðzt þar. Jafnvel hinir
furðulegu drangar öðlast ljóma
enn í dag af ástarstjörnu hans.
Einstakur steinn í brekku —
hvað er hann? Nafnið eitt,
Lurkasteinn, vekur sögu, og
maður hægir ferð.
Hver myndi slaka á benzín-
gjöf hjá Bólu, ef Hjálmar hefði
ekki rist þar meginstafi sína í
tré, á blað.
Þá kynni vera, að Vatnsdals-
hólar minnkuðu ekki af þessum
tveimur hausum, sem þar fuku
hér um árið. Og kynni að draga
úr þjófnuðum og kvennafari
nútímans, ef öxi sú hin ágæta
væri enn á hálsi allra, er feta í
fótspor hjúa þeirra, er þar hnigu
í mold.
En lengi mætti saman rekja
söguna og landið. Hvar er sá
blettur, sem eigi á sína sögu? En
sjálfsagt er að merkja þá hina
fremstu sögustaði vel, er að ak-
vegum liggja, svo að augað geti
leitt inn í brjóstið fortíðina að
baki þess, er við blasir frá vegi.
Sól í auga
Sólin hefur gaman af öllu,
sem !iún getur speglað sig í. Hún
er eins og búðarstelpa, þarf alltaf
að vera að spegla sig. Einkum
hefur hún þörf til þess á kvöldin
áður en hún fer yfir til þeirra
þarna hinummegin á hnettinum.
Þá notar hún glugga húsanna og
þó alveg sérstaklega framrúður
bílanne fyrir spegil, og það er
betra fyrir hana en þá, er sitja
að baki glersins.
Nú er það svo undarlegt, að
vegurinn frá Akureyri „suður“
liggur lengst af í norður, og
skilji það hver sem má. Og það
getur verið fjandi örðugt að
Mir um sktMreyfinguiid
Á undanförnum 50 árum hafa
engin samtök haft eins mikil
uppeldisáhrif, sem skátahreyf-
ingin. Það hefur margt verið
rætt og ritað um uppeldismál á
þessum 50 árum og mörg vanda-
mál í því sambandi eru óút-
kljáð. En ég álít að skátahreyf-
ingin hafi reynt að tengja saman
hinar gagnstæðu hugmyndir á
þessu sviði. Hún reynir að inn-
ræta föðurlandsást án öfga —
hún teygir sig yfir landamæri
og leitast við að koma á alþjóða
bræðralagi.
Skátahreyfingin er örugglega
mjög þýðingarmikill liður í
þeirri viðleitni okkar, að við-
halda friði og vináttu í heimi
hér. Hún kennir okkur ekki nein-
ar þröngsýnar trúarkreddur eða
útbreiðir nein einstök trúar-
brögð — heldur reynir hún að
hlúa að þeim siðferðilegu og
andlegu verðmætum, sem mann-
kynið aðhyllist og hefur aðhyllzt
um aldaraðir. Menn munu nú
gera sér æ ljósara, um heim all-
an, að ef ekki er gaumur gefinn
2) Verkamaðurinn
að þroska þessara andlegu og
siðferðilegu verðmæta, sem eru
grundvöllur heimsmenningarinn-
ar — er hún í hættu.
Annað er það, sem gæta þarf
að í uppeldismálum nú til dags
og það er afstaða einstak-
lingsins til þjóðfélagsins. Þarfir
einstaklingsins eru æði mikið
fyrir borð bornar. Hér stefnir
skátahreyfingin að því að þroska
einstaklingseðlið — án þess þó
að gleyma skyldum hans við
samfélagið — því að skátastarf
er ekki rétt út fært, ef það er ekki
að miklum hluta í þágu þjóð-
félagsins.
Þannig reynir skátahreyfingin
að brúa bilið á milli einstak-
lingsins og þjóðfélagsins —
þjóðrækni og alþjóðabræðra-
lags.
Að þessu athuguðu, tel ég ör-
uggt, að skátastarf eigi eftir að
vaxa og blómgast um ókomin ár
og eigi eftir að verða öllum heim-
inum til blessunar.
Dúi Björnsson.
greina veginn út dalina. Langi-
dalur með „vífavalið“ fræga, er
slæmur að kvöldi í júní, undir
sól að aka. Og þar sem ekki er
von funda við neitt „vífaval“ er
sama þótt hann sé ekinn áður en
ungfrú sól fer að fína sig til
fyrir Ástralíunegra og það svarta
hyski, sem býr í næturlandinu.
H vað mó bjóða herr-
anum?
Það, sem sízt er meðfætt ís-
lendingi af „dyggðum“ er að
þjóna undir aðra. Þó er nú eins
og allir telji sig í það fædda.
Skyldi vera hægt að græða á
því? Alls konar veganesti rísa
upp í rykhafi vegkantanna og
bjóða nammanamm, hvert í kapp
við annað. Auk þess eru dýr-
indishótel á mörgum stað.
Blönduós getur hýst á annað
hundrað manns, og borð eru sett
krásum. Boðið er upp á her-
bergi með einkabaði og síma.
Hún Varmahlíð tekur þér ekki
illa. Fornihvammur — Bifröst -
Hreðavatn — Hvítárbrú — Fer-
stikla. Nei, það væri munur að
vera beiningamaður nú, heldur
en þegar þeir voru að lognast út
af hér áður af því að þá höfðu
menn ekki rofið örlagasnúru
meðfæddra eiginleika, vildu
ekki þjóna vegfarendum.
Þó taka menn eftir því, séu
þeir glöggir, að þjónustuenglar
nútímans vilja gjarna fá dálítið
af því, sem fortíðarbetlarar báru
sjaldnast á sér: peninga.
En það léttir bifreiðina þína
að koma víða við í ríki þjón-
ustuengla og benzínbjóða. Það
er einnig gott að geta fengið
fyrirgreiðslq. Og hvað er einn
án annars?
Ferðalög eru nú önnur en
áður, vegfarendur borgandi
betlarar. Allir græða á öllu og
af öllum.
Land — saga — ryk
Þokast áleiðis. Baula er þó enn
litríkari á veggjum Norðlend-
inga en í veruleika — þökk sé
Jósef.
Glerbrot og vindlabútar æsk-
unnar frá Hvítasunnumóti í
Grábrókarhrauni sökkva í mold.
— Framsóknarbrúin ekki komin
yfir Borgarfjörð. — Hallgrímur
kallinn í Saurbæ ekki búinn að
fá seld hlutabréf upp í turnspíru
sína á Skólavörðuholti. Her-
braggar upplitast í Hvalfirði,
eins og ljóminn af vernd íbúa
þeirra. Olíutankarnir gerast
svartir af Rússagrýluleysi og
hvalgrútarlykt. Þjóðsagan vefst
um andabúgarðinn fræga, Álfs-
nes, segir níunda veðrétt for-
svara eina milljón. í Kollafirði
vaxa fiskar og tré.
Og á hvað blikar svo fram-
undan með háturna og hreysi,
hvað nema höfuðið, sem er að
eta líkamann undan sér? k.
IIIlIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!Illlðia!13Ii!iiÍi!Ii!B3!9ie!!IÍl!i!I!EIIII!I!III!
Fæsf í bóka-
verzl. og hjó
höfundi.
HRING
HENDA
eftir
RÓSBERG
G.
SNÆDAL
liiniiiiiiHHiiiiiiiiiiimiiiimimiiiiiiiigiimiiisiiiíiiiiiiiiiiiiiiii
nemendur í G.A.
Gagnfræðaskólanum á Akur-
eyri var slitið s.l. laugardag.
Settur skólastjóri, Sverrir Páls-
son, flutti skólaslitaræðu og gaf
yfirlit yfir skólastarfið á liðnum
vetri.
24 fastakennarar og 13 stunda-
kennarar störfuðu við skólann;
og nemendur voru alls 639 í 18
bóknámsdeildum og 6 verknáms-
deildum. Brautskráðir gagnfræð-
ingar voru 75. Hæstu einkunn á
gagnfræðaprófi hlaut Erna
María Eyland, 8,51, 2. Helga
Gísladóttir, 7.75, og 3. Þóra
Baldursdóttir, 7,69.
Landspróf þreyttu 44, en úr-
slit þess eru ekki kunn enn.
Unglingaprófi luku 208, og
hæstu einkunn þar hlaut Þór-
halla Gísladóttir, 9,00. Hæstu
einkunn í skóla hlaut Sigrún
Valdemarsdóttir, 1. bekk, 9,11.
Skólahúsið rúmar ekki lengur
nándar nærri alla nemendurna,
svo að taka varð á leigu 6
kennslustofur utan þess, þannig
að almenn kennsla fór fram á 4
Fró Fegrunarfélaginu
Stjórn Fegrunarfélags Akur-
eyrar skorar á bæjarbúa til sam-
starfs við hreinsun lóða og
óbyggðra svæða, sem ekki hafa
þegar verið hreinsuð. Sérstak-
lega eru menn beðnir að losa og
setja í hrúgur grastægjur sem
vaxa með lóðagirðingum götu-
megin. Bifreiðar á vegum félags-
ins munu aka á brott rusli, föstu-
dag og mánudag n.k. — Nánari
upplýsingar gefur Jón Kristjáns-
son, sími 1374.
VERKAMAÐURINN
ÁbyrgðarmaBur:
Þorgteinn Jónataniíon.
PrentsmiCja Björns Jónssonar h. f.
stöðum í bænum. Nú er hins
vegar að rísa vegleg viðbótar-
bygging, sem væntanlega verður
tekin í notkun í haust. Þar fást
8 almennar kennslustofur auk
nýrrar kennarastofu og smíða-
stofu.
10 ára gagnfræðingar færðu
skólanum að gjöf fagran verð-
launabikar, sem vera á farand-
gripur og veitist árlega þeirn,
sem hlýtur hæsta einkunn í ís-
lenzku á gagnfræðaprófi ár
hvert. Nú hreppti bikarinn Erna
María Eyland.
Gagnfræðingar frá 1953 færðu
skólanum málverk af látnum
bekkjarbróður, Sveini Eiríks-
syni, flugmanni, málað af einum
bekkjarbræðranna, Kristni Jó-
hannssyni, listmálara.
Gagnfræðingar 1962 gáfu
minningarskildi um tvo bekkjar-
bræður sína, Gylfa Stefánsson
og Guðmund Ingva Arason, er
báðir létust á síðasta ári.
Lionsklúbburinn Huginn veitti
tvenn bókaverðlaun fyrir bezta
árangur í stærðfræði, bókfærslu
og vélritun á gagnfræðaprófi,
og hrepptu þau Margrét Guð-
mundsdóttir og Haki G. Jóhann-
esson.
Verðlaun frá skólanum sjálf-
um hlutu Valdemar Gunnarsson,
umsjónarmaður skóla, Guð-
mundur Kristmundsson og
Gunnar Aðalsteinsson, allir í 4.
bekk, fyrir vel unnin störf og
trausta framkomu og Halldór
Halldórsson, 3. bekk landsprófs-
deildar, fyrir yfirburði í námi.
í lok athafnarinnar ávarpaði
settur skólastjóri nemendur
nokkrum orðum, kvaddi gagn-
fræðingana, þakkaði þeim góð
kynni og bað þeim góðs farn-
aðar.
Jakob Tryggvason stýrði söng
við athöfnina.
Föstudagur 12. júní 1964