Þjóðhvellur - 22.09.1906, Blaðsíða 3

Þjóðhvellur
Carl Ólafsson, Ijósmyndari,
A'isturstraeti 4. Reykjav.k.
ur. Höfðu þeir með sér harmóníku og
tjald. — Héldu þeir þar sem leið ligg-
ur suður alla vegu og námu staðar í
hinum fagra og annálaða Kóþavogi;
er það ámóta röskleiki hvað gönguna
snertir og hjá Kvenfél.— getur orðið
efamál, hvort »non-temþlarar« þola
slíka raun. Ætti það að sýna Ijóslega
hinn sorglega mismun á hraustum og
óhraustum iíkama —mismuninn á vin-
nautn og bindindi. Oskandi, að nefnd-
ar kaþþgöngur gætu orðið öðrum fé-
lögum og einstaklingum til eftirbreytni.
Menn ættu að leggja það á minnið, að
með svona röskum gangi auðnast þeim
að flnna fagra staði og ókenda, er full-
komna hátíðahaldið með tign sinni og
fegurð — likt og Kópavogur og Mels-
húsatúnið! ! —
Velgerningur
væri það, ef eigandinn að bréfinu, er
ábyrgðarm. »Pjóðhv.« fann og lýst var
í síðasta bl., vildi vitja þess, svo það
þyrfti ekki að verða eldinum að bráð.
Fyrirspurn.
I einu blaði bæjarins er svohljóð-
andi auglýsing blað eftir blað :
„E L (J reiðlijól eru best“.
Vill BÍ’jóðhv.a ekki svara því, hvar
þessi reiðhjól eru til sölu ?
Þrír hjólreiðamenn.
Svar: wÞjóðhv.* veit það ekki. En
vill bæta því við, að augnamiðið með
þessari augl. sé líkl. það, að vera svo
stuttorður, að segja hvorki heilt né
hálft, svo enginn fái skilið, eða botnað
í, hvað augl. þýðir. — Auðvitað sparar
pað kaupanda og seljanda peninga!
Krabbe verkfræðingur
hefur nú rannsakað járnbrautarleið
héðan og austur í sýslur. Hyggurhann
best að leggja hana yflr Mosfellsheiði
o. s. frv. En einhver sléttur og' einfald-
ur Tón, sem hér á heima í Víkinni, hef-
ir beðið »Pjóðhv.« að geta þess, að ein-
mitt liann hafl reiknað það út i hitt eð
fyrra, er hann reið á Pingvöll, að járn-
braut væri sjálfsagt að leggja yflr Mos-
fellsheiði. — »Eins og allir geta séð«,
sagði hann, »er eg flestum »ingeniörum«
framsýnni, og má eg vera stoltur af að
hafa sama hugsanagang og krabbi«. —
Hvernig líst mönnum á þennan Jón,
sem »ingeniör« ? Er hann ekki nógu
líklegur til að geta unnið eitthvað fyrir
landbúskapinn ?
Sanibandið
milli Islands og Danmerkur var af
dönskum þegnum sýnt þingtnönnum vor-
um í sumar, er þeir voru staddir við
þjóðhátíð á Sjálandi, þannig, að piltar,
Kaffihúsið »Geysir«, tekur til starfa l.okt.
Skólavörðustíg 12. Reykjavík.
er sýndu þar íþróttir, voru látnir bera
dönsku litina: rautt og hvítt, en stúlkur,
er líka sýndu íþióttir, báru íslensku lit-
ina: blátt og hvítt. Þetta er »Symból«,
— því blessuð »Handbókin« segir: »Kon-
an skal vera manni stnum undirgefin«. ■—
Já, já, hvernig líst ykkur nú á piltar!
f
»Plausor« hefur, að sagt er, orðið fyrir
þeirri þungu sorg, að sjá á bak besta grip
hjarðar sinnar, mórauðum hrút. Bana-
meinið var elli. Skepnan hafði verið hús-
bónda sínum dygg og trú til síðuststund-
ar. — »Þjóðhv.« er neyddur til að senda
Plausor —þessum bogna hrokkinskinna —
samhrygðarskeyti, og býður honum hér
með að taka af honum eftirmæli til birt-
ingar, ef hann saknaðarins vegna getur
stunið upp nokkrum stökum.
Sem dæmi þess,
hve „Þjóðhv." var „bráð-spennandi“
síðast, verður að geta þess, að rnaður,
sem keypti hann á Hverfisgötunni og
ætlaði ofan í bæ, varð svo hugfanginn á
leiðinni, að hann gætti ekki brúarinnar og
féll í lækinn, — svo innilega hefir ekk-
ert íslenzkt blað gripið nokkurn mann!
Orðabelgur.
Búast mætti við, að æsingarnar gegn
ritsímanum færu að réna úr þessu, þar
sem gagnsemi hans er farin að koma
í ljós; en það er síður en svo sé, æs-
ingarnar, blekkingarnar og fúlmensk-
an heldur enn áfram, og þegar út-
séð er um, að mennirnir megna ekkert
til að hefta framgang hans, þá er farið
að heita á forsjónina og náttúruöflin að
tortíma og eyðileggja símann; skal þessu
til sönnunar bent á ummæli í einu blað-
inu: „. . . Væri því heppilegt að fá nú
bráðlega ofsarok, svo að síminn slitnaði
nú þegar . . .“. Tilgangurinn með þann-
ig löguðum ummælum er svo tuddaleg-
ur, illgirnislegur og svfvirðilegur að undr-
um sætir, hatrið, úlfúðin og óþokkaskap-
urinn svo Ijós, að þjóðinni er ekki of-
ætlun að sjá, hvar fiskur liggur undir
steini, og gjalda þessum óhróðurs eyslum
rauðan belg fyrir gráan.
Giftingar.
Eftir þvl sem landshagsskýrslurnar
þykjast sanna, lítur út fyrir að giftingum
sé að fækka hér á landí, og má vera að
satt sé, en ólíklegt þykir »Þjóðhv.« það;
og er þess fullviss, að það á að minsta
kosti ekkí við Reykvíkinga
d kvöldin.
Hinn geisimikla
»Þjóðhv.« bergmálar nú hver munn-
ur borgarinnar. Mér fi/ist sem mig
dreynti um, að ekki séu ófalskir tónarnir
Húsgagnaverzlun Guðm. Stefánssonar,
Bankastræti 14. Telefón 128
um fund hellisins í Hafnarfjarðarhrauni.
Munu það ekki hafa verið skólapilt-
ar í Flensborg sem fundu hann haustið
1903? Svar óskast upp á þessa spurningu
með nægum sönnunargögnum. Einnig
um það, hvar hellirinn liggur í hrauninu.
IX/9—06. Kunnugur.
Aths. „Þjóðhvellur" vill helst vera laus
við að ráða drauma. En það, að skóla-
piltar frá Flensborg muni hafa fundið
hellirinn 1903, telur hann ólíklegt, — og
varla hefði því verið haldið leyndu, ef
svo hefði verið. En þótt bóli á lítilshátt-
ar öfund hjá stöku Hafnfirðingi út af því
að Reykvlkingar skyldu finna þennan
helliáundan Hafnfirðingum lætur „Þjóð-
hv.« afskiftalaust.—Hvar hellirinn liggur
1 hrauninu má fá uppl. um f Fjallk. 7. sept.
í „Þjóðhv.“ um (lag'inn segir, að einn
pjltanna er Hvatshellir fann heiti Matthías
Olafsson; það er rangt, hann er Þ o r-
steinsson.
Hugfangiii var liún
vissulega, unga laglega stúlkan, er hún
gekk frarn hjá vinnustofu í Þingholts-
stræti sunnudaginn annan en var. Hún
sá ungan svein uppi í glugganum, sem
hún hefir sjálfsagt þekt; hún hlaut að
heilsa honum og kinkaði þvf yndislega
kollinum til hans; en þá vildi svo óheppi-
lega til, að stein-nibba varð fyrir netta
fætinum hennar svo hún féll við, en þá
misti hún lfka böggulinn sem hún var
með ofan í götuna, — en úr honurn féll
þá blóðmör og lifrapylsa og fleira góð-
rneti svo gatan varð á bletti þakin mat-
björg. — En hvað það væri nauðsynlegt
að bæjarstjóinin léti kippa þessum ólukku
nibbum upp svo ekki eyðilegðist rnatur
fyrir fólki þeirra vegna.
Einkennilega til orða tekið.
Fyrra laugardagskvöld kom einn fregn-
riti „Þjóðhv." inn á annað hótelið í fregn-
leit. Lftið gerðist markvert, nema það,
að tveir menn háðu þar harðan orðaleik
og hafði annar betur; loks hljóp hinn
að dyrunum og sagði um leið og hann
opnaði: »Farðu fj.......til. Þú getur
verið h.......mánudagur fyrir mér !—
Þetta þótti fyndið og hló þingheimur. En
fregnritinn komst að þeirri niðurstöðu,
að þessi orð ættu rót sína að rekja til
þess, að þeir sem þjóna »bakko« ósleitu-
lega, hafa oft drepandi »timburmenn«
mest allan mánudaginn, er þeir hafa ver-
ið svo óforsjálir að »drekka sig blinda«
á sunnudegi.
Á kaffiliúsi
hér í Víkinni var ritstj. „Þjóðhv.“ stadd-
ur kvöldið eftir að blaðið kom út. Voru
þar rnargir gestir, en enginn þekti ritstj.