Þjóðhvellur - 06.10.1906, Blaðsíða 2

10
Þ J Ó Ð H V E L L U R
Lifsábyrgðarfélagið »Standard«,
Bergstaðastræti 3. Reykjavík.
inn umhverfis hann, er heldur til
herbúða sinna sigri hrósandi yfir
einhverju, sem enginn sá eða skildi.
— En viku síðar er sami maður
orðinn eins og áður — óbreyttur liðs-
maður í »dundi daglegs lífs«; hafði
þá eiginlega slegið slöku við pré-
dikanir.— Og svona gengur það. —
Meira.
Nýjasta nýtt
Símasamband íslands
við umheiminn var opnað til almennr-
ar notkunar á Laugardaginn var, kl. 4
síðd., með »minni háttar viðhöfn«. —
Ráðherrann hjelt ræðu, sem allir virtust
dáðst að, nema 20—30 þjóðræðismenn,
er hlustuðu á á móti vindi. Kvæði, sem
Guðm. Guðmundsson hafði ort var sung-
ið af söngflokk, og einnig „Eldgamla Isa-
fold“, en viðstaddur fjöldi: synir og dæt-
ur Gamla Fróns, gátu þá ekki, fremur
en endrarnær við hátlðleg tækifæri, verið
að þreyta raddböndin með því að taka
lagið og raula undir sem kallað er; —
að taka ofan höfuðfatið, meðan „Eldg.
Isaf.“ var sungið, kom ekki öðrum í hug
en söngmönnunum og örfáum öðrum í
þyrpingunni. Auðvitað ber þess að geta,
að fjöldi karlmanna komst með hendina
upp að hattbarðinu, er hann sá söng-
flokkinn taka ofan, en hendurnar sigu
máttvana niður aftcr svo lítið bar á, en
höfuðfötin sátu á sínum stað eins og þau
væru lóðuð við með tini. — Eftir að ráð-
herrann hafði talað, leið löng, óviðkunn
anleg þögn, þangað til loksins að í ein-‘
hverjum rumdi, er sagði: „Island lengi
lifi“, og var undir það tekið með fáeinum
ósamhljóma röddum. — Ekki var hróp-
að húrra fyrir konungi eða ráðherra, —
enda forstöðunefndin, er fyrir þessu há-
tíðahaldi stóð frábæjarstjórnarinnar hálfu,
lfklega ekki álitið það brýna þörf, að
vera að eltast við húrrahróp og hávaða
að þarflausu — þótt þetta lítilræði: rit-
síminn og talsíminn — væri opnað til
almennra nota. — O-jæja, það gerir nú
minst til. — Bara ef engin hefur syndg-
að meira síðustu árin út af hraðskeyta-
fyrirtækinu, en þessi nefnd úr bæjar-
stjórninni, þá geta menn verið hárvissir
um eilífa umbun.
Úrsmíðavinnustofa Carls Bartels,
Laugaveg 5. Telefón 137.
Ja, þyí seg’eg það — nú og þá—
O-já — víst stóð jeg þarna niður frá á
laugardaginn, er símasamböndin voru opn-
uð. — Múgur og margmenni stóð í þéttri
fylkingu frá Nýju-bryggiunni og lang-
leiðina suður að kirkju. Svei mér þá!
„bændafundurinn« sællar minningarstóð
mér svo greinilega fyrir hugskotssjón-
um,—jafnfagur og tignarlegur sem hann
þó var — og eg hlaut að bera atvikin
nákvæmlega saman nú og þá: Nú var
verið að fagna því fyrírtæki, sem átti að
steindrepa árið áður. Engar raddir
létu á sér bóla á þá leið, að fyrirtækið
væri »þéttofinn svikavefur, »húmbúkk«
eða hindurvitni«. Þvert á móti! Bros
skein af hverri brá yfir þessari miklu
menningarbót. Og svei mér þá, þeir
Björn og Hannes gengu þarna hvor fram
hjá öðrum eins og brosandi sólstafir. —
Og fari eg þá b......hafi eg nokkurn-
tfma fyr séð Hannes hafa hálsinn upp
úr herðunum og Björn hendurnarí buxna-
vösunum fyr en einmitt þá.— Svona geta
mennirnir breytst á örskömmum tíma. —
Það var eins og allir ættu von á skeyt-
um einhversstaðar að úr veröldinni —
en auðvitað brást sú von að öðru en því,
að kongurinn sendi alþjóð samfagnaðar-
skeyti — og þakka eg honum minn hluta
af þvf, blessuðum. Högni.
H..........vagnarnir!
Hvar voru „pólitíin" á laugardaginn
kl. 4? Hvernig er það —sjást þau aldr-
ei, þegar þau geta gert eitthvað til þarfa?
—Jeg er svo heitvondur út í þau, að eg
gæti með gleði séð þau „leidd upp eftir“.
Hugsið ykkurl Þegar þyrpingin stóð
sem þéttust í Austurstræti, komu tveir
vagnar austan götuna og riðluðu fylk-
ingunni — annar vagninn var með hesti
fyrir. Þegar eg ætlaði að ýta mér til
svo eg yrði ekki fyrir hjólunum, var
mér hrundið hranalega til baka svo það
stóðst á stömpum, að hjólið klipti báða
hælkappana af flunkurnýjum boxkalf-
skóm, er eg var nýbúinn að kaupa mér
í Edinborg og hrumlaði til stórskaða
aðra löppina á mjer; maður, sem stóð
skamt eitt vestar, misti bakstykki úr nýj-
um sfðfrakka á þann hátt, að járngadd-
ur, sem sóð út úr öðru hjólinu, festist 1
frakkanum. Sumir litu út eins og mold-
arhnausar, því leðjan af hjólunum þurk-
aðist utan í þá. — Það er allt annað en
huggulegt, þegar maður heiðrar hátíðleg-
ar samkomur með nærveru sinni, í þokka-
legum fötum, að verða frá að hverfa þá
G. Gíslason & Hay, umboðsverslun,
Ilverfisgötu. Talsími 142.
er hæst stendur, eins og rifið ræksni
og grútforugur, vegna eftirlitsleysis frá
lögreglunnar hálfu. — Og er það ekki
hegningarvert og háðung mesta, að lög-
regluþjónar skuli ekki stemma stigu fyr-
ir vagna-umferð um þær götur sem eru
alskipaðar fólki — líkt og þarna var á
laugardaginn var ? II.
Tunnustaflr flrenna.
Fyrra föstdag, um hádegisbil, kvikn-
aði í olíutunnu suðrá Melum. Það rauk
og logaði í r5 mínútur, „brunakallarar"
þeytlu horn sín í 25 mínútur, en „spraut-
ur og brandlið" var nokkurnveginn í lagi
eftir 30 mínútur — einmitt um það bil,
er síðustu glæðurnar voru að kulna út
— svo var dælt lofti á melinn, því eng-
inn var vatnsdropinn — og þannig
slokknaði eldurinn, — náttúrlega fyrir
ötula framgöngu, sem að vanda, — og
eðlilega sýndi það sig þarna, eins og
annarstaðar, hvernig slökkvilið á að
vera. Þvf eins og skiljanlegt er, vilja
allflestir vera „pólitf', reka burtu strák-
ana og stjórna með göngustöfum, — en
sem betur fer lendir það erfiði oftast á
„fínu mönnunum" í borginni, sem naum-
lega nenna að bera skjólur eða dæla,
heldur horfa á og verma sig við eldinn
1 hæfilegri fjarlægð.
Enginn hnekkir
virðist stafa af því fyrir „Þjóðhv.“, þótt
enn þá sé hann hart dæmdur af mörg-
um, og vonar hann, að það haldist sem
lengst. Því miður hefur hann ekki rúm
til að telja upp hinar ýmsu tegundir af
skömmum, sem hann fær. — Þrjár eða
fjórar stúlkur kalla hann afhrak og úr-
þvætti íslenskra blaða — og eru það
hin ágætustu meðmæli. Vottorð hefur
hann fengið, undirskrifað með afarmik-
illi mergð af upphafstöfum — þess efnis,
að hann sé vitlausasta blað landsins, —
líka eru það meðmæli og þau alls ekki
af verri endanum — einkanlega, þegar
samhliða er gefið 1 skyn í vottorðinu, að
hin blöðin séu líka vitskert — þótt ekki
eigi þau að jafnast á við hann. En hver
vill efast um, að þau ekki nái honum
með tímanum? Ekkert er eðlilegra en
það, þai sem alt logar í framför.
Gullgreftinum
er haldið áfram með sama dugnaðinum
og áður. Náman alveg óausandi fjár-
sjóður — gefur lftið eftir Klondyke, að
sagt er. Mikið á höfuðstaðurinn að