Þjóðhvellur - 20.10.1906, Blaðsíða 1
ÞJOÐHVELLUR
BLAÐ TIL SKEMTUNAR, FRÓÐLEIKS OG ALVARLEGRA ATHUGANA
Nr. 4 KEYKJÁVÍIÍ, 20. OKTÓBER 1900 I
C. & L. Lárusson, Laugaveg, 1,
Reykjavik. Póstliólf A. 31. Telefón 10.
Ðenedict Gabríel Benedictsson, skrautskrifari,
Austurstræti 3. Reykjavik.
Bækur, ritföng o. íl. á Laugavegi 19.
Reykjavík um dag og nólt.
Sundurlausar athuganir
eftir Berirþór.
(Frh.). ----
Þótt hinn andlegi gauragangur
trúboðanna sé allharður í köflum
og þeir haíi úti allar klær til að
hremma áhangendur, eru þó örfáir,
sem bætast við hjarðir þeirra; en
af þeim fáu samansöfnuðu líður
varla vika svo, að ekki hafi ein-
hver sauðurinn orðið viðskila við
hjörðina og hætt sér inn í hóp hafr-
anna fvrir utan. Þykir það hin
hróplegasta synd. Eru þá sendir
rit herskarar að leita lians. Einn
bölvar og bannsyngur hinum tjmda
sauð, annar hiður honum hlessunar
og afturhvarfs, og þriðji, að kon-
ungur allra konunga taki hann til
sín »í dýrðina«, svo að heimurinn
fái ekki freistað hans.
»Heiminn áttu að hata og um
fram alt elska ekki glingur lians«!,
hrópa þeir.
»Hata þeir þá okkur hina?« spyr
maður í mesta grandaleysi kunn-
ingja sinn, er herskararnir fara
fram lijá.
»Það er auðvitað! Ur því að þeir
segja manni að liata veröldina, nfl.
drottins dásemdarverk, þá er sjálf-
sagt meiningin, að maður eigi að
hata hvor annan. Annars skil eg
ekki baun í b .... mótsögnunum
hjá þessum kennilýð. Þeir prédika,
bölva manni og bannsyngja, sníkja
peninga í kassa og keröld út úr
fátækum lýð, og segja svo að hann
Jóhann Ármann Jónasson, úrsmiður,
Laugaveg 12._______________Telefón 112,
fari til a.......... fyrir vantrúar
sakir. Það eru þakkirnar fyrir, að
hann hefir svalað auragirnd þeirra
og ásælni. Þú skilur mig kunn-
ingi«, sagði hann.
»Eru þeir þá Farísear, b.........
þrjótarnir?« spyr hann aftur.
»Auðvitað! — Þeir »spekúlera«
með trúarbrögðin til þess að liafa
eitthvað »upp úr« þeim, rjett eins og
við gerum með lóðarblett eða gamalt
húsgargan nú á timum, þá er færi
býðst«, svarar hann.
Svona er talað um trúboðana hjer
og þar. — Er ekki von að þeir kvarti
og kveini? Getur maður álasað þeinr
þótt þeir veini ár og síð: »Veröldin
er vond og leið :—« og lýsi van-
þóknun sinni yfir vonsku mann-
anna, hégómagirni þeirra og öllu
líferni á nótt sem degi? Fólkið hlær
og trúboðinn ltjökrar — eða svo sýn-
ist manni. — Menn eiga að njóta
lífsins eftir þeirra reglum, leiðast af
þeim í smáu og stóru. »En hvað
verður lífið þá?« spyr Pjetur. »Að
eins bænagarg, — engin þekking, —-
engin tilbreyting, — jafnvel ekkert
annað en myrkur!« svarar Páll. Og
svo þegar fjöldinn heyrir, að skoð-
anirnar eru eins margar og trúboð-
arnir, þá vandast málið.
»Hverju á annars að trúa, fyrst
sitt segir hver?« verður mönnum að
orði. »Eða er alt þetta tál og
blekking?«.
Niðurstaðan verður, að íjöldinn
fjarlægist trúboðana — en þeir
halda áfram krossgöngu sinni með
5—6 sjúka áhangendur um óákveð-
inn tíma. Fjöldinn lifir lífi sínu
eins og áður og snýr sér að lífs-
nautninni, gleðinni og glaumnum.
Þannig hlýtur lifslijólið að snúast
Jónatan Porstcinsson, kaupm.,
Húsgagnaverslun. Laugaveg 31. Telefón 04.
um langan, langan tíma, hvað sem
líður glamri og getgátum misbrúk-
aðrar guðfræði. Meira.
Frá kringlótta borðinu.
Ungfrúin (ber að dyrum).
Spdkonan: Kom inn!
Ungfr.\ Sæl og blessuð!
Spdk.: Komdu nú blessuð og sæl,
elskan mín! Það er nýtt að sjá þig! Gerðu
svo vel og fáðu þér sæti. Hvað segir þú
nú annars 1 frjettum?
Ungfr.: Ekki neitt.
Spdk.: Þú drekkur auðvitað hjá mér
einn bolla af kaffi?
Ungfr.: Kærar þakkir! Jeg hefi fyrir
löngu ætlað að heimsækja þig, en aldrei
gefið mér tfma til þess. Annars er það
aðalerindið, að biðja þig að »slá upp«
fyrir mig.
Spdk»Slá upp«! Góðamfn! Eg er
alveg hætt að »slá upp«; eg er hætt að
hafa trú á ótætis spilunum.
UngfrEr það mögulegt!?
Spdk.: Þeg ar við eruro búnar að drekka
kaffið, þá skulum við gera eitt, sem er
mikið meira að marka. Þá skulum við
koma í borðdans.
Ungfr.: Borðdans! Eru menn ekki
alveg hættir við þessa andatrú?
Spdk.: Hættir! Nei, víst ekki alveg,
góða mín. Eftir því, sem eg hef heyrt,
fjekk annar miðillinn sumarleyfi, meðan
björtust var nótt, en hinn kvað hafa mist
gáfuna. Og nú eru þeir byrjaðir aftur
»uppá kraft« hjerna úti í Vinaminni. En
borðið mitt þarna úti í horninu hefir ekki
mist gáfuna, og nú skaltu sjá.
Ungfr.: Æ, góða! Það vil eg helst
vera laus við; mér stendur stuggur af því!
Spdk.: Góða mín! Ekkert er að ótt-
ast. Þú hefir heyrt talað um höggin, sem
andarnir gefa með borðlöppinni.
Ungfr.: Já, heyrt hefi eg það, en hvað
merkja þau högg?
Spdk.: Nú skal eg segja þér: i högg
merkir „já", 2 högg „veit ekki“, 3 högg
„nei“ og með 5 höggum kveðja þeir og
heilsa. Þetta fyrirkomulag hefir mér reynst
best.