Þjóðhvellur - 20.10.1906, Blaðsíða 1

Þjóðhvellur - 20.10.1906, Blaðsíða 1
ÞJOÐHVELLUR BLAÐ TIL SKEMTUNAR, FRÓÐLEIKS OG ALVARLEGRA ATHUGANA Nr. 4 KEYKJÁVÍIÍ, 20. OKTÓBER 1900 I C. & L. Lárusson, Laugaveg, 1, Reykjavik. Póstliólf A. 31. Telefón 10. Ðenedict Gabríel Benedictsson, skrautskrifari, Austurstræti 3. Reykjavik. Bækur, ritföng o. íl. á Laugavegi 19. Reykjavík um dag og nólt. Sundurlausar athuganir eftir Berirþór. (Frh.). ---- Þótt hinn andlegi gauragangur trúboðanna sé allharður í köflum og þeir haíi úti allar klær til að hremma áhangendur, eru þó örfáir, sem bætast við hjarðir þeirra; en af þeim fáu samansöfnuðu líður varla vika svo, að ekki hafi ein- hver sauðurinn orðið viðskila við hjörðina og hætt sér inn í hóp hafr- anna fvrir utan. Þykir það hin hróplegasta synd. Eru þá sendir rit herskarar að leita lians. Einn bölvar og bannsyngur hinum tjmda sauð, annar hiður honum hlessunar og afturhvarfs, og þriðji, að kon- ungur allra konunga taki hann til sín »í dýrðina«, svo að heimurinn fái ekki freistað hans. »Heiminn áttu að hata og um fram alt elska ekki glingur lians«!, hrópa þeir. »Hata þeir þá okkur hina?« spyr maður í mesta grandaleysi kunn- ingja sinn, er herskararnir fara fram lijá. »Það er auðvitað! Ur því að þeir segja manni að liata veröldina, nfl. drottins dásemdarverk, þá er sjálf- sagt meiningin, að maður eigi að hata hvor annan. Annars skil eg ekki baun í b .... mótsögnunum hjá þessum kennilýð. Þeir prédika, bölva manni og bannsyngja, sníkja peninga í kassa og keröld út úr fátækum lýð, og segja svo að hann Jóhann Ármann Jónasson, úrsmiður, Laugaveg 12._______________Telefón 112, fari til a.......... fyrir vantrúar sakir. Það eru þakkirnar fyrir, að hann hefir svalað auragirnd þeirra og ásælni. Þú skilur mig kunn- ingi«, sagði hann. »Eru þeir þá Farísear, b......... þrjótarnir?« spyr hann aftur. »Auðvitað! — Þeir »spekúlera« með trúarbrögðin til þess að liafa eitthvað »upp úr« þeim, rjett eins og við gerum með lóðarblett eða gamalt húsgargan nú á timum, þá er færi býðst«, svarar hann. Svona er talað um trúboðana hjer og þar. — Er ekki von að þeir kvarti og kveini? Getur maður álasað þeinr þótt þeir veini ár og síð: »Veröldin er vond og leið :—« og lýsi van- þóknun sinni yfir vonsku mann- anna, hégómagirni þeirra og öllu líferni á nótt sem degi? Fólkið hlær og trúboðinn ltjökrar — eða svo sýn- ist manni. — Menn eiga að njóta lífsins eftir þeirra reglum, leiðast af þeim í smáu og stóru. »En hvað verður lífið þá?« spyr Pjetur. »Að eins bænagarg, — engin þekking, —- engin tilbreyting, — jafnvel ekkert annað en myrkur!« svarar Páll. Og svo þegar fjöldinn heyrir, að skoð- anirnar eru eins margar og trúboð- arnir, þá vandast málið. »Hverju á annars að trúa, fyrst sitt segir hver?« verður mönnum að orði. »Eða er alt þetta tál og blekking?«. Niðurstaðan verður, að íjöldinn fjarlægist trúboðana — en þeir halda áfram krossgöngu sinni með 5—6 sjúka áhangendur um óákveð- inn tíma. Fjöldinn lifir lífi sínu eins og áður og snýr sér að lífs- nautninni, gleðinni og glaumnum. Þannig hlýtur lifslijólið að snúast Jónatan Porstcinsson, kaupm., Húsgagnaverslun. Laugaveg 31. Telefón 04. um langan, langan tíma, hvað sem líður glamri og getgátum misbrúk- aðrar guðfræði. Meira. Frá kringlótta borðinu. Ungfrúin (ber að dyrum). Spdkonan: Kom inn! Ungfr.\ Sæl og blessuð! Spdk.: Komdu nú blessuð og sæl, elskan mín! Það er nýtt að sjá þig! Gerðu svo vel og fáðu þér sæti. Hvað segir þú nú annars 1 frjettum? Ungfr.: Ekki neitt. Spdk.: Þú drekkur auðvitað hjá mér einn bolla af kaffi? Ungfr.: Kærar þakkir! Jeg hefi fyrir löngu ætlað að heimsækja þig, en aldrei gefið mér tfma til þess. Annars er það aðalerindið, að biðja þig að »slá upp« fyrir mig. Spdk»Slá upp«! Góðamfn! Eg er alveg hætt að »slá upp«; eg er hætt að hafa trú á ótætis spilunum. UngfrEr það mögulegt!? Spdk.: Þeg ar við eruro búnar að drekka kaffið, þá skulum við gera eitt, sem er mikið meira að marka. Þá skulum við koma í borðdans. Ungfr.: Borðdans! Eru menn ekki alveg hættir við þessa andatrú? Spdk.: Hættir! Nei, víst ekki alveg, góða mín. Eftir því, sem eg hef heyrt, fjekk annar miðillinn sumarleyfi, meðan björtust var nótt, en hinn kvað hafa mist gáfuna. Og nú eru þeir byrjaðir aftur »uppá kraft« hjerna úti í Vinaminni. En borðið mitt þarna úti í horninu hefir ekki mist gáfuna, og nú skaltu sjá. Ungfr.: Æ, góða! Það vil eg helst vera laus við; mér stendur stuggur af því! Spdk.: Góða mín! Ekkert er að ótt- ast. Þú hefir heyrt talað um höggin, sem andarnir gefa með borðlöppinni. Ungfr.: Já, heyrt hefi eg það, en hvað merkja þau högg? Spdk.: Nú skal eg segja þér: i högg merkir „já", 2 högg „veit ekki“, 3 högg „nei“ og með 5 höggum kveðja þeir og heilsa. Þetta fyrirkomulag hefir mér reynst best.

x

Þjóðhvellur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðhvellur
https://timarit.is/publication/222

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.