Þjóðhvellur - 20.10.1906, Blaðsíða 2

14
Þ.TÓÐHVELLUR
Lífsábyrgðarfélagið »Standard«,
Bergstaðastræti 3. Reyk.javik.
Ungfr.'. Hafa þá allir andar sömu
merkin?
Spákr. Já, allir andar sem koma til
min. En nú skulum við byrja; þú skalt
styðja fingrunnm á borðið, en samt ekki
mjög fast, og svo máttu ekki segja neitt
ljótt. Nú kemur hann um leið og eg spyr.
Spák.: Er andi i borðinu?
(i högg með borðlöppinni.)
Spák.: Heyrirðu? Nú er hann kom-
inn. Er það N.?
Bordið: Já.
Spák.: Heilsaðu okkur með 5 höggum!
Borðlöppin (heilsar með 5 höggum).
Spák.: Komdu nú blessaður og sæll!
Ungfr.: Komið þér sælir!
Spák.: Ætlarðu að segja mér alt, sem
eg spyr þig um, og segja mér alt satt;
lofar þú því?
Borðið: Já.
(Hér er slept því venjulega trúlofunarhjali, og um-
tali um nágrannana, sem borðið veit öllum betur.
Þegar samtalinu er lokið segir)
Spák.: Viltu kveðja okkur með 5 högg-
um.
Borðlöppin: 5 högg.
Spák.: Vertu blessaður og sæll!
Ungfr.: Verið þér sælir! Kæra þökk
fyrir upplýsingarnar!
Spák.: Þetta borð hefir sagt mér margt,
sem allir vita ekki, og mér er óhætt að
reiða mig á það. En þykir þér þetta
ekki undarlegt?
Ungfr.: Jú, ákaflega einkennilegt, og
það hlýtur að vera áreiðanlegra en spilin.
Spák.: Það eru ýmsir, sem halda því
fram, að eg búi þetta til sjálf, en það get
eg svarið, að eg segi aldrei annað en
það, sem borðið segir. En hvað heldur
þú að þú segðir, ef þú sæir fulla kommóðu
dansa?
Ungfr.: Er það mögulegt? Getur þú
það?
Spák.: Nei, eg get það ekki, en eg
veit af manni, sem getur það; eg læt mér
nægja litla borðið; það er langtum ljettara.
Ungfr.: Eg þakka þér fyrir kaffið og
alt, og nú verð eg að fara.
Spák.: Fyrirgefðu góða mín, en mundu
eftir að koma bráðum aftur. Eg verð að
bregða mér til kunningjakonu minnar, en
ef þú kemur 1 kvöld, geturvel verið að eg
geti sagt þéreitthvaðl fréttum,—eg sé og
heyri svo margt, og get því sagt frá mörgu.
X.
Þegar eg kom heim.
(Aðsent).
Eg var ekki lengi í utanferð minni síð-
ast; en er eg kom heim aftur og sá öll
þau ósköp, er borið höfðu við í Vfkinni
á meðan, gekk svo fram af mjer, að eg
stóð og horfði á þau með undrun og
skelfingu. — Eg hef fengið orð fyrir að
Úrsmíðavinnustofa Carls Bartels,
Laugaveg 5. Telefón 137.
vera fremur athugull og eftirtökusamur,
enda rak eg strax augun í það, er „Laura"
skreið inn hjá Engey, að klæðaverksmiðj-
an var brunnin, og einnig, að Nýja-bryggj-
an var 1 aðgerð og ýmislegt fleira, sem
að vísu ekki vakti sérlega undrun mína
þá í svipinn, því að eldseyðileggingar og
stórframkvæmdir sér maður miklu stærri
erlendis.
En það var annað, sem jók undrunmína
og það var hvað fólkið í Vfkinni var orð-
ið breytt, — eg tók strax eftir því, er
fyrsti báturinn kom út að skipshliðinni,
sem auk flutningsmanna hafði mjög lítið
annað innanborðs en fullorðnar konur.
Eg sagði við samferðamann minn, sem
stóð hjá mjer á þilfarinu:
„Sýnist þér ekki þetta fólk þarna í bátn-
um einkennilegt?"
„Hvernig þá?“ sagði hann.
„Sýnist þér ekki sumar af konunum
hafa einkennilega stóran miuin — en aft-
ur sumar einkennilega stór eyru}“
„Jú, það er alveg satt“, sagði hann,—
„en sérðu ekki þessa tvo menn, sem þarna
koma f hinum bátnum ? Þeir eru líka
einkennilegir".
„Að hverju leyti?“
„Þeir hafa báðir troðfull eyrun af
baðmull".
„Jú, vissulega einkennilegt; en þetta
eru bestu kunningjar mínir, og erusjálf-
sagt að sækja mig“.
Eg hafði ekki tíma til að tala meira
við samferðamann minn, því þetta voru
einmitt þeir, er flytja skyldu mig í land,
og kvöddumst við þá þegar.
O hvað eg var kátur, er eg sá kunn-
ingja mína, enda þótt þeir væru með
baðmull í eyrunum; — eg spurði þá tíð-
inda, en af því eyrun voru úttroðin heyrðu
þeir ekki hvað eg sagði, en sögðu eins
og út f bláinn, að hér í Víkinni gengi
mjög skæð kjaftapest. — Datt mjer þá í
hug, hvort það mundigott ráð til að sýkj-
ast ekki, að troða ull í eyrun; eg ásetti
mér samt að gera það ekki af því mig
langaði til að heyra heillaóskir þær, er
eg fengi, þegar eg kæmi til kunningjanna.
Þá er við komum að bryggjunni, stóð
þéttur veggur af fólki frá bryggjusporði
og langt upp á götu. — En hvað flest af
þvf fólki var munnstórt! Hvorki gerði
að detta né drjúpa af margmenninu, en
það leyndi sjer samt ekki, að allir vildu
eitthvað segja.
Kunningjar mínir og eg gengum upp
bryggjuna sem var illfarandi.— Mér hafa
oft dottið í hug þjófar og morðingjar í
öðrum löndum, þá er eg hefi verið í
margmenni, en aldrei hef eg álitið mig
í eins mikilli lífshættu eins og einmitt
þegar eg í þetta sinn gekk upp bryggj-
una í Víkinni, því mjer datt ekki annað
í hug, en að eg þá og þegar mundi hverfa
Klæðaverzlun Guðmundar Sigurðssonar.
Reykjavík. Telefón 77.
í stóru munnana, sem stóðu opnirábryggj-
unni, því satt að segja hafði alveg óvart
orðið mjer samferðaung, ógift og ótrúlof-
itð stúlka — en eg var nú giftur, ogkon-
an var ekki með.
Þegar við komum úr mannþrönginni,
þótti mér ilt að geta ekki átt tal við vini
mína, en til þess sá eg engan veg ann-
an en að fá þá tíl að taka ullina úr eyr-
unum, en við það var ekki komandi. —
Mjer leiddist þetta svo, að eg sætti lagi
og þreif ullina úr öðru eyra þess vinar
míns, sem bæði er greindurog vfðlesinn
og spurði hann hvernig á því stæði, að
fólkið hjerna væri orðið svona einkenni-
legt og vanskapað.
Hann spurði mig þá aftur, hvort eg
væri ekki svo fróður að vita, að væri
einn hluti líkamans notaður meira en
annar, yrði hann tiltölulega stærri,— eins
og eg t. d. gæti sjeð á þessari konu, — en
1 þvf gekk hjá okkur kvenmaður, sem var
mjög góð kunningjakona mín, áður en
eg fór utan — enda þótt sumir létu það
í Ijósi þá, að hún væri hreint ekki mál-
stirð — en nú ætlaði eg ekki að þekkja
hana. — En hvað konan gat verið orð-
in umbreytt. Höfuðið var nú ekki orðið
annað en munnur. Og hefði einhver annar
átt í hlut en kunningjakona mín fyrver-
andi, mundi eg segja að höfuðið hefði
ekkert verið annað en voðalega stór kj...!
„Er það af því að fólkið kj.... svo mik-
ið, að það er orðið svona munnstórt“?
sagði eg við hann.
„Ekki er það af öðru", svaraði hann.
„En, segðu mér eitt! Hvernig stendur
á því, að eyrun á sumum eru svona stór?“
„Það stafar af því, að þeir hafa orðið
að hlusta á það, sem stóru munnarnir
hafa sagt“.
„En hvernig víkur því við, að t. d. þið
og svo margir aðrir hafið ull í eyrunum ?“
„Við gerum það til þess að þurfa hvorki
að hlusta né kjafta neitt, annars kemst
maður ekki hjá því að verða vanskapaður.
Þess vegna vil eg ráðleggja þér, ef þú
vilt komast hjá því að lenda í kjaftapest-
inni, að troða í eyrun undir eins, — því
pestin sú er sannarlega búin að gera nóg
að þvf, að eyðileggja menn og konur,
pilta og stúlkur hér í Vfkinni".
Mér datt ekki í hug, eins og eg hafði
þó hlakkað til að koma heim, að heim-
koman yrði þannig.
Eg ásetti mér að hætta ekki fyrri en
eg væri búinn að komast að því, hvar
pestin væii megnust; eg gekk aftur og
fram um allan bæ, — og ætti eg að gefa
læknfræðislega skýrslu, mundi hún verða
á þessa leið:
Miðbærinn: Tölpverð sóttarumleitun.
Austurbærinn: Aköf hitasótt.
Vesturb.: Sóttin á hæsta stigi (drepsótt).
Að vísu hef eg nú ekki bakast í tíu ár