Þjóðhvellur - 20.10.1906, Blaðsíða 3
Þjóðhvellur
15
Pétur Brynjólfsson, Ijósmyndari,
Hvcrfísgötu.________Reykjnvik.________Telcfón 76.
á læknaskólanum, en eg segi það samt
óhikað, að eg þori fullkomlega að bjóða
bæði þeim og öðrum út, þegar um ran-
sókn á kjaftapest er að ræða. — En er
nokkur „bakaður eða óbakaður", sem vill
taka að sér að lækna pestina? Eg er
hræddur um að það verði fáir. — En eitt
er víst, að í Víkina vantar góðan kjafta-
pestarlæknir — en því miður get eg ekki
bent á neinn í þetta sinn. Hamingjan
varðveiti líka þann lækni, sem sjúklings
vitjaði í vesturhlutanum. — Ja, sá ætti
svei mér ekki upp á háborðið!
Drauma-Jón.
Pjóðhv. getur ekki felt sig við, að málæðis-
pest eigi sér frekar stað í Vesturb., en annar-
staðar í bænum, enda þótt hinn óþekti greinar-
liöf. komist að þeirri niðurstöðu liér að ofan.
cTiyasía nýtt.
Húðskammaður
var áb.m. þ. bl. fyrra laugard. af manni,
hvers nafn vér ekki dyrfumst að nefna,
en það leyndi sér ekki, að maðurinn hlýt-
ur að vera andans maður mikill og skáld.
Tilefnið mun hafa verið srnágrein ein
undir fyrirsöginni „Bæjarmolar", í síðasta
bl., er byrjar á þessa leið: „Areiðanlega
er það sjúkdómur—“ o. s. frv. — Hugsun-
arkerfi mannsins og hin skáldlega anda-
gift komst á svo mikla ringulreið, að
skelkur greip viðstadda áheyrendur, er
nutu þó skemtunar í hálftíma, og virtust
flestir játa, að aldrei hefði manninumtek-
ist jafnvel upp og hafði hann þó margt
skrafað og skrifað smellið um dagana.
Fúkyrðin voru svo skáldleg og áhersl-
urnar svo áhrifamiklar, að engum gat
blandast hugurum hvers eðlis andi manns-
insvarþá. Hugmyndaljóminn og kraftur-
inn í hugsunarkerfi hans hafði þau áhrif
á andlitsásýnd hans, að hún leit út eins
og ógnandi þiumuský, er eldingum þeytir
í ýmsar áttir, án þess að hirða um, hvort
af því stafar skelfing og dauði. Frá aug-
um hans þeyttist hagl og gneistar, er
flaug í gegnum loftið með leifturs hraða;
heilar runur af hrópyrðum þeyttust fram
af vörum hans í alveg spánnýjum tón-
tegundum, sem naumast eru finnanlegar
í fræðikerfum tónlistarinnar, en hefðu
þar líklega stórmikla þýðingu, væri þeim
komið þar haganlega fyrir; menn litu
svo á, að maðurinn hlyti að vera söng-
snillingur, — og þannig héit þessari orða-
hríð áfram, og gerðu menn ýmist að dáðst
að manninum, eða þeim stóð stuggur af
honum, — rétt eins og mættur væri á með-
al vor einhver stórfeldur nútíðar Neró.—
Ab.m. gerði lítið annað en skarnma Völ-
und duglega í huga sínum fyrir að vera
ekki búinn með „húsið innfrá", svo að
Húsgagnaverzlun Guðm. Stefánssonar,
Bankastræti 14. Telefón 128
maðurinn ætti kost á að gista Klepp og
fá þar notalega hýsing, til þess að geta
í góðu næði fylt upp aftur höfuð síns
andlega tóm — því allir vitsmuna- og hug-
sjónaskúrar mannsins höfðusennilega ger-
tæmst eftir þettn nýafstaðna steypiflóð—
er gekk út af honum með fossins hraða
og fimbulróm.
Hvílíkt voðatjón Þjóðhv. bíður við það,
að maður þessi reiddist út af nefndum
línum, er ekki auðið að giska á, en eins
og geta má nærri, má búast við að það
verði voðalegt!!!.
En ef hann stendur í þeirri meiningu,
að hann hafi „difið mér í“ með öllum
hrópyrðum sinum og skömmum, þá vil
eg geta þess, manninum til athugunar,
að naumast eru dæmi til að nokkur hafi
hleypt sjálfum sér jafn-myndarlega á sund
í pytt sinnar eigin heimsku, heldur en
einmitt hann gerði þettakvöld út af engu.
Og varla mun Þjóðhv. hirða um að birta
þær ferðaminningar, er sund þetta
kann að gefa í aðra hönd.
Ábm. »Þjóðliv.«
Fjörið í fólkinu
er nú, eins og eðlilegt er, síðan fjölg-
aði í bænum, farið að færast í aukana.
Götur bæjarins alskipaðar fólki hvert
kvöld, hverju sem viðrar oghvernigsem
færðin er. — Aðgangur óþægilegur i köfl-
um sem eðlilegt er, því alt rekst hvað á
annað og þvælist hvað fyrir öðru: vagn-
ar, menn og hestar — það gerir Ijós-
leysið. — En engir finna þó eins tilfinn-
anlega til umferðarinnar eins og skóar-
arnir, því vinnumenn og vinnukonur
ganga í lestaferðum á hverjum morgni
inn á skóaraverksmiðjurnar með þung-
ar klyfjar í bak og fyrir af sundurtætt-
um, skektum og gereyðilögðum skógörm-
um, og heimta aðgerðir á þeim fyrir sól-
arlag sama dag. — Víst má kalla velti-
ár þegar svona gengur.
Á sunnudagskvöldið var
voru skemtanir mjög vfða í borginni.
I Báruhúsinu varlifandi myndasýning ;
húsið var troðfult út fyrir dyr, og engin
stórslys áttu sér stað, en rétt áður en
sýningunni skyldi lokið, greip áhorfend-
urna svo mikill leiðinda-titringur yfir því
að verða að fara, að óhjákvæmilegt þótti
að lýsa því yfir, að næstu kvöld yrðu
myndasýningar haldnar; hafði það sín
áhrif og tóku menn aftur gleði sína.
I „Iðnó“ var tombóla; húsfyllir var
að vísu, en ágóði varð engin, að sagt
var, og var það tilfinnanlegra en tárum
taki, þegar þess er gætt, að „missiónin"
kvað hafa átt að njóta hans. — Ekki var
b. P. Clementz, vélfræöingur.
Bústaður: Laugav. 39. Verkstæði: Hverfisgötu 6.
Beykjavík.
þar hættulaust að vera, því gólfið var
þakið bollabrotum og títuprjónum. —
Helmingur tombólugóssins var ódregið
þegar síðast fréttist (um kl. 12), og er
það beinlínis vítavert, hvað fólkið virt-
ist ekkert „spent" fyrir þessu tombólu-
rusli. — Nefnd þessarar tombólu ætti að
geyma leyfarnar og halda allsherjar-út-
sölu á þeim á sölutorginu væntanlega,
sem, ettir vanalegri bæjarstjórnar-flugferð,
verður opnað ekki síðar en um næstu
aldamót. — Það ætti að borga sig vel.
I Templarahúsinu var haldin skemtun
sú, er gárungar nefna »skrall«; stóð það
langt fram á nótt, og fengu færri snún-
ing en vildu, því mannfjöldinn var svo
yfirgnæfandi, — hefði líklega orðið minni
ef fundur hefði verið — því það er ein-
hver munur á því að fara á „ball“ held-
ur en á fund. — En hvað sem um það
er, komust flestir heim í háttinn, óleidd-
ir, einhverntíma um nóttina, kvefaðir og
dauð-uppgefnir, eins og vant er.
Brugðist hafa mönnura vonir
afartilfinnanlega að því er símskeyta-
fréttirnar snertir í blöðunum hér. Flest-
um virðist sem þau séu litlu fréttaríkari
nú en áður, þrátt fyrir símann, og má
það merkilegt heita, ef ekkert það ber
við í hinum ýmsu löndum, er kaupend-
um blaða hér þætti skemtun og fróðleik-
ur í. —• Dagblaðið t. d., sem auðvitað
ætti að geta flutt daglega viðburði hvaða-
næfa úr veröldinni, er mestmegnis fult
af auglýsingum og neðanmálssögupeðri,
sem mörgum finst lítið í varið. — Það
mætti þó virðast sem blaðið það hefði
efni á, að afla sér útlendra fregnskeyta.
—• Það tjáir ekki að bera á borð fyrir
fólk her tómar auglýsingar — það heimt-
ar mat með sem von er — og það er
blaðamönnum hér skylt að athuga, þótt
græðgin í auglýsingagjaldið sé orðin
nokkuð víðtæk nú upp á síðkastið.
Tímamót
i æfi þriggja manna hér í bænum hafa
verið látin vekja almenna athygli:
Björn Jónsson, ritstjóri „Isaf.“, varð
sextugur 8. þ. m.,
Magnús Stephensen, fyr landsh., sjö-
tugur 18. þ. m. og
Benedikt Gröndal skáld og alt mögu-
legt, áttræður 6. þ. m.
Allir eru mennirnir merkir og hefur
hver þeirra sitt ágæti; og koma við sögu
landsins hver á sinn hátt; en hvorki
þeim eða öðium má þó hæla svo og hefja