Þjóðhvellur - 03.11.1906, Blaðsíða 3

Þjóðhvellur
19
Pétur Brynjólfsson, ljósmyndari,
Hverfisgötu. Reykjavík. Telefón 76.
miklu til flutnings peninganna í bankann.
Einkum þóttist eg vita, að honum kæmi
það vel nú, eftir að hann er farinn að hafa
útsölu á Dagblaðinu og alt fyllist eintóm-
um tvíeyringum, auk allrafimmauraneftó-
baks-kaupanna. En þegar eg var í þessum
hugleiðingum, heyri eg alt í einu einhvern
hávaða að baki mér. Eg leit við og kom
brátt auga á tvo kvenmenn hinum megin
götunnar, er voru að þrátta um það, hvor
þeirra skyldi víkja úr vegi fyrir annari.
Hvor um sig þóttist hafa fullkomna
heimild til þess að halda beint áfram
leið sinni. — Eg er ekki mikið fyrir það
gefinn, að sletta mér fram í deilur manna,
allra síst ef stórveldi eiga í hlut, eins og
hér átti sér stað. En þó fanst mér, að
eg gæti ekki með góðri samvisku staðið
hjá og horft á tvær heiðurskonur berast
á banaspjótum, þó aldrei nema væri í orði.
Eg gekk því til þeirra og reyndi að sýna
þeim fram á, að þær yrðu gárungunum
til athlægis með þessu háttalagi. Sagðist
eg gera þá miðlunartillögu, að þær vikju
báðar nokkuð til hægri hliðar, þannig, að
þær kæmust leið sína. Sú, er að vestan
kom, kvað hina eiga að ganga stéttarbrún-
ina, en það gerði hún ekki, og því viki
hún ekki einn þumlung. Hin sagðist ein-
mitt vera á ystu brún gangstéttar, og því
til sönnunar tylti hún sér á stein-nibbu,
er stóð þar upp úr veginum, og et hún
viki úr vegi, yrði hún að fara út á akveg-
inn og yfir sorpræsið, sem œtti að liggja
meðfram hverri gangstétt. Eg sá, að hér
þurfti skjótra úrræða, og datt mér þá í
hug uþþdrátturinn af Miðbœnum, sem eg
var nýbúinn að fá í hendur og til allrar
hamingju var með í vasanum. Eg dró
hann upp í snatri og mældi á honum
breidd gangstéttarinnar, skrefaði síðan
stéttina og sýndi og sannaði kvenmönn-
unum, að ysta brún gangstéttar væri réttum
tveimur fetum ofar, og því væri hvorug
þeirra á stéttinni. Þær sefuðust lítið eitt
við þetta, og fyrir viturlegar fortölur varð
það úr, að þær vikju hvor um sig eitt fet
til hægri hliðar. Slðan rendu þær hvor
fram hjá annari með feikna hraða, en
hattarnir á höfðum þeirra rákust svo hart
á, að þeir snerust við, og varð af hár
brestur, líkt og þegar skreiðarskip renn-
ast hjá, hausabaggarnir snertast og þús-
undir þorskkvarna hringla 1 einu. — Kunn-
ingi minn, sem eg sagði frá þessu æfin-
týri, sagði, að eg ætti skilið að komast í
sáttanefnd fyrir viðvikið.
* , *
- . . *
I sambandi við framanritað sögukorn,
getum vér ekki varist þess, að taka til í-
hugunar hina alvarlegu hlið þessa máls.
Nær helmingur (austurhluta) syðri gang-
stéttar Austurstrætis er orðinn svo troð-
inn, eða sokkinn, að óvíða getur greint
takmörkin milli akvegs og stéttar. Þegar
margt fólk er á gangi, fara því margir út
Húsgagnaverzlun Guðm. Stefánssonar,
Bankastræti 14. Telefón 128
á akveginn, en hver heilvita maður sér (að
minsta kosti þeir, sem hafa verið í er-
lendum stórborgum) hvllík hætta það er,
þar sem er sífeld vagna-umferð, að vér
ekki nefnum bifreiðina hans Thomsens,
sem altaf er á fleygiferð fram og aftur um
bæinn, eða kolavagnana frá Edinborg
með 320 punda skippundin. Hér þarf eitt-
hvað að gera. Bæjarstjórnin ætti sem allra
fyrst að láta hlaða upp stéttina, svo ekki
komi til þess, að mál verði höfðað gegn
henni fyrir banatilræði við íbúa borgar-
innar. Högni.
c)~ijasta nýtt.
Ur bréfabaulinum.
Srona kemst hann að orði:
»S. G., er tældi til samlags við sig úti
í haga lausláta hálfbjánastelpu drukna,
er dæmdur í 8 mán. betrunarhúsvinnu".
Þannig leyfir blaðamaður sér að haga
orðum sínum um ógæfusama stúlku, sem
leidd er á glapstigu — viti sínu fjær. —
Það er svo ónærgætnislega að orði kom-
ist — bæði gagnvart stúlkunni og aðstand-
endum hennar, ef nokkrir eru — sem
frekast má verða, og er blátt áfram til
minkunar, og virðist, því miður, bera vott
um alt of mikinninnbyrðis lubbaskap. —
Enda þótt stúlkan kunni að vera lítil-
sigld, sem engum getum skal leitt um,
eru þessi ummæli um hana jafn-tuddaleg
eins fyrir það, — og varla mundi ritstjór-
inn hafa hagað þannig orðum sínum, ef
um honum skyldari mann hefði verið að
ræða. — Svona er að vera umkomulaus
og yfirgefinn! — 8—2.
Bruiiarnir.
Sannarlega er það einkennilegt, ef að
blaðamenn höfuðstaðarins gera sér það
í hugarlund, að þeir vinni Reykjavík eða
öðrum kauptúnum landsins gagn með
því, þegar þeir eru að þvaðra um það,
aðþessieðahinn bruninn sjeafmanna-
völdum. Er það ekki bæði þeim og öðrum
hulið, þegar ekkert sannast við rjettar-
rannsókn?
Að gefa í skyn að ástæðulausu, að hér
úi og grúi af brennivörgum, getur ver-
ið stórtjón fyrir landið og afarviðsjár-
vert að fullyrða slíkt, nema augljósar
sannanir séu fyrir.
Skyldu slík ummæli ekki getá átt sinn
þátt í væntanlegri iðgjaldahækkun sem
ef til vill kann að verða heimtuð af hús-
eigendum frá hálfu brunabótafjelaganna ?
f’. I’. Clementz, vélfræöingur.
Verkstæði: Laugav. 39 og Hverfisgötu 6. Rvík.
Væri svo, gerðu blaðamenn og fleiri
réttara í því að vaða grynnra. L.
Blöðin
eru nú orðin býsna mörg hérna, og
það segi jeg, að
Ég fse engri undrun lýst
yfir því, þótt sumum þeirra veitist örðugt
að basla fyrir tilverunni, en auðvitað fer
það eftir því, hversu þau kunna lag á, að
koma sér við fólkið, og eftir því, hversu
efnisrík þau eru. Og
þó efnisrýr sé Blada
stundum, og lítið annað en augl., þákem-
ur það þó fyrir, að hún flytur greinar,
sem eru lesandi.-—„Reykjavfkin" er tölu-
vert fjölbreytileg að efni, en með
því hún átti að vera (og er það víst)
viku-útgáfa „Dbl.“, og þess vegnu lítið
annað 1 henni en það, sem í því hefur
staðið; enda segja sumir áskrifendur
„Rvíkur" hér í borginni, að ekkert sé í
henni nema upptugga. Og þó það væri svo
aldrei nema ..plata '
gegn áskrifendum, eins og sumir vilja
segja, þá trúi eg því ekki. Fyrir sveita-
menn er hún þó að minsta kosti ágætt
frjettablað, eins og sjá má á greinunum:
„Raddir almennings", sem staðið hafa í
„Dbl.“, og „Rvík“ flytur væntanl. í dag. Og
Ef ókunnugur segði svo
að það væri nú ekki gott að vita hvað-
an þessar „Radddir" kæmu, er eg viss
um, að allir kunnugir myndu segja, að
— hann sýndist líkur flóni—s
að hugsa til þess, að fara að gagnrýna,
eða efast um nokkuð það, er „málgagn
sannsöglinnar“ flytur. „Sannleikur er alt,
sem það blað flytur", mundi eg svara til
þess; og ef ókunnugur enn spyrði:
„Og úr hverjum? — Engum, sko,
er það kunnugt", mundi eg þá svara:
utan honum Jóni“,
sem er ritstj. blaðsins, og hjá honum færðu
ekki neitt að vita um það, þótt svo að
þú byðir honum fimm aura.
Kunnugur,
í kirkjuna niína
fór eg einn sunnudag í sumar sem oft-
ar; tók eg mér sæti á bekk í miðri kirkj-
unni, niðri; var þar að eins einn ung-
lingspiltur fyrir. — Þegar presturinn var
kominn á að giska aftur í miðjaræðuna,
varð mér litið til piltsins, sat hann þá
íboginn og rýndi í bók, — hélt eg fyrst,
að það væri sálmabókin. Eg ýtti mér
samt ofurhægt nær honum, — því bölvuð
forvitnin ásótti mig þá sem oftar — og
komst eg þá að raun um, að það var
Sæmundar-Edda, sem pilturinn las. —