Þjóðhvellur - 17.11.1906, Blaðsíða 1

ÞJÓÐHVELLUR
BLAÐ TIL SKEMTUNAR, FROÐLEIKS OG ALVARLEGRA ATHUGANA
Nr. 6 IIEYKJAYÍK, 17. NÓYEMBER 1906 I
C. & L. Lárusson, Laugaveg, 1,
Reykjavík. Póstliólf A. 31. Telefón 10.
Benedict Gabríel Benedictsson, skrautskrifari,
Austurstræti 3. Reykjavik.
Bækur, ritföng o. fl. á Laugavegi 19.
Meö þessu t>laöi
er i. ársfjórðungur Þjóðhv. útrunninn,
og eru þeir, sem verið hafa áskrifendur
að blaðinu þennan ársfjórðung beðnir
að endurnýja áskrift sína, og borga næsta
ársíj. (6 blöð) fyrirfram með 50 aurum,
ef þeir vilja halda biaðið á sama hátt og
áður. — Ennfremur eru þeir, sem birt
hafa nafn og heimilisfang í blaðinu, beðn-
ir að gera því aðvart um, hvort það á
að standa áfram eða ekki.
„Horniu“.
Það þóttu bæjarbúum ill tíðindi í fyrra,
er kunnugt varð, að Lúðraflokkurinn hefði
rofið félag sitt og afhent bæjarstjórninni
plögg sín. Og verri grikk gátu „horna-
menn" ekki gert bæjarbúum.
Það var því engin furða, þótt mönnum
fyndist það gieðitíðindi og framfaravottur,
er það varð hljóðbært hér á dögunum,
að lúðraflokkurinn væri „upp aftur ris-
inn" og fengi bráðum ný hljóðfæri og
fullkomnari en þau gömlu. — Þessi fregn
flaug eins og ör um borgina; menn
komust á loft og hrópuðu: „Lúðrafélagið
lifi!"
Þessi hvíld hjá lúðrafélaginu, er numið
hefur rúmu ári, hefur orðið til góðs, að
mínu álíti, því hún hefur bókstaflega fært
bæjarbúum heim sanninn um það, hvað
þeir hafa mist. Menn hafa saknað þess-
ara hljómsterku hljóðfæra afartilfinnan-
lega með köflum, því að ýms hátíðahöld
hafa orðið mjög snauð að skemtun og
léleg einungs vegna þess, að lúðrana hefur
vantað.
Margir hafa gefið lúðrafélaginu sök á
þessu og látið þess getið, að stórmenska
þess og leti hafi ráðið því, að þeir hættu
að „spila á hornin". En sökin er alls
ekki hjá því, heldur bæjarbúum sjálfum.
Menn muna sjálfsagt eftir tombólunni,
sem lúðrafélagið hélt síðast; menn litu
naumast við henni; meira en helmingur
góssins gekk ekki út; en sú tombóla var
Jóhann Ái'mann Jónasson, úrsmiður,
Laugaveg 12. Telefón 112.
undantekningarlaust hin eina, þá um
haustið, sem gersamlega „fór 1 hundana".
Það var þvf ofureðlilegt að lúðrafél. sviði
þetta sárt,— en tólfunum kastaði þó fyrst,
er alþingi svifti®) fél. þessum lítilfjörlega
landsjóðsstyrk í fyrra (bændafundarsum-
arið), enda var álit flestra, að sá nirfils-
háttur þingsins hefði verið hreinasta háð-
ung. — Og er lúðrafél. sá, að verk þess
var vettugi virt og smáð af þjóð og þingi,
— hættu þeir að „spila fyrir fólkið", og
verður því ekki sagt, að þeir hafi gert
það að ástæðulausu. — Það flaug um eyru
manna eftir í. ágúst 1 fyrra, að meiri hluti
þingsinshefði blátt áfram svift* lúðrafél.
styrkinum vegna þess, að fél. gerði það
fyrir „Þjóðræðismenn" „bændafundardag-
inn", að blása lagið, sem á við erindið:
„En þeir fólar" o. s. frv. En hamingjan
ein veit, hvort fyrir því er nokkur fótur,
— naumast er það trúlegt —en sannleikur
er það, hvað sem hver segir, að 6 eða 7
stjórnarvinir létu á sér skilja, að „horna-
menn" ættu skilið, að vera sviftir*) styrk-
inum af þeirri ástæðu. — En það ætti að
vera fyrirgefanlegt, þótt menn láti eitt-
hvað skaðvænt leika um varir sér þegar
heilbrigð hugsun fær ekki að njóta sín
fyrir margrödduðum misskilningi og póli-
tískum eldibröndum.
En alviskan ein veit, hvort lúðrafélagið
hefði nokkurntíma vaknað til þessa lífs,
ef svo heppilega hefði ekki viljað til, að
konungur vor ætlar að koma að sumri.
Og hræddur er eg um, að ráðstafanir
frá hærri stöðum hefðu ekki hrært við
lúðrafél. svona fljótt, hefði konungs ekki
verið von.
I sambandi við það, sem að framan er
sagt, get eg ekki bundist að geta þess,
hve tilfinnanlegt það var fyrir þjóðhátið-
arhaldið í sumar er leið, að lúðraflokkinn
*) Þar sem hinn heiðraði greinarhöf.
segir hér, að þingið hafi í fyrra svift
hornaflokkinn styrk, er það ekki rétt,
því þingið veitti þá fél. styrk í eitt
skifti fyrir öll; smelti honum þannig fyr-
ir munninn á hornaflokknum sem eilíf-
um græðiplástri, svo að þingið kæmist
hjá styrkbeiðslum úr þeirri átt framvegis.
— En með þeirri aðferð má segja, að
þingið hafi svift hornafél. von um styrk
í framtíðinni frá þess hálfu. Ritstj.
Jónatan forsteinsson, kaupm.,
Ilúsgagnaverslun. Laugaveg 31. Telefón 64.
vantaði - enda ber öllum saman um, að
aldrei hafi þjóðhátíðargleði hér verið jafn
léleg og sárvesöl, eins og í sumar, — en
einkennilegast af öllu, og hlægilegast, var
það, er skrúðgangan rölti um götur bæ-
jarins með trommugarminn í brjósti fylk-
ingar, — og naumast hefði meira „grín"
verið gert að skrúðgöngunni, þótt gargað
hefði verið á „harmoníku" í fararbroddi.
En slík skrúðgönguforusta verður von-
andi ekki endurtekin eftirleiðis á þjáðhá-
tlðum Reykjavíkur ef túdrafélagid lifir.
Hornavinm.
Reykjavík 11 dag og nótt.
Sundurlausar athuganir
eflir öeríiþór,
(Frh.). -----
Við lilutaveltuborðið í sunnan-
verðum salnum, andspænis dyrun-
um, stendur ung stúlka, frið sýn-
um og myndarleg. Hún segir við
sjálfa sig, alla eða engan: »Það
lítur sannarlega út fyrir, að liér ætli
að verða þröngt«; eru þá þrengslin
orðin svo mikil, að lítt þolir meira.
— Verslunarmaður, með eyrun á
réttum stað, stendur skamt frá stúlk-
unni og horfir á glingrið á borðinu
annað veifið. Hann víkur orði að
því, er stúlkan sagði, og samsinti
því. Meira þurfti ekki. Það hafði
sín áhrif; þau hófu samtal. Eftir
litla stund segir hann:
»Þóknast ekki frökeninni, að draga
einn drátt, eða svo?« Hann dreg-
ur 5-krónaseðil úr veski sínu og
rjettir henni.
»„Takk“ fyrir. Ekki spillir, þó
maður reyni „lukkuna“«, segir hún,
tekur við seðlinum dálítið hikandi
og lítur í kringum sig.
Eftir augnablik kemur hún með
samanbrotinn snepil og réttir hon-