Þjóðhvellur - 17.11.1906, Blaðsíða 2

22
Któðhvellur
Ursmiðavinnustofa Carls Bartels,
Laugaveg 5. Telcfón 137.
uin. »Þetta hlýtur að vera happa-
dráttur«, segir hún.
»Því miður ekki. Lítið þér á,
fröken«. Snepillinn var auður. —
»Gerir hrorki til né frá. O, drag-
ið þér aftur! Takið þér eftir: nú
ltomið þér með tölustaf«, sagði hann.
»Almáttugur! Það er óþolandi!
Eg e r svo óheppin! Þér getið ekki
t r ú a ð, hvað eg g e t verið óhepp-
in«, sagði hún, hló yndislega og
velti vöngum.
»Verið þér nú ekki að þessum
efasemdum. Sjáum nú til, fröken«,
sagði hann og benti henni á núm-
era-hylkið, — sem geymdi haming-
juna og töfrar hverja einustu sál,
er sækir þessar samkomur. Hann
brosti á eftir henni — þessu ein-
kennilega veiðimannabrosi piltanna,
sem er svo algengt í Víkinni.
Svo kom hún aftur. »Þetta er
dráttur; það get eg „dáið upp á“«,
sagði hún og rétti honum.
»Já, og hann víst ekki af lakara
tæginu«, sagði hann efablandinn og
greiddi sundur miðann. »Sjáið þér
til! Númer 1000. Fyrirtaks drátt-
ur, fröken! Eg þori að sveija það!«
Þau hlóu bæði; voru eins innileg
og þau hefðu þekst í margar vikur.
Þau gengu nú langs með borðinu
austur á við, og biðu þess, að hlut-
urinn fyndist, en það gekk treglega,
og var þó kappi beitt.
»Var það númer 1000?« kallaði af-
greiðslukona við austurálmu borðs-
ins.
»Já, einmitt það! Númer 1000!«
svöruðu þau bæði undir eins.
»Það er líka svo lítið! Fjörutíu
króna barnavagn, „flunkunýr" og í
„elegant standi“!« hrópaði afgreið-
slukonan og öfundin skein út úr
hverjum andlitsdrætti. — Hún hefur
víst átt smábörn heirna. —
Og það var satt. Vagninn var
nýr og ljómandi fallegur; mesta þing.
»Þetta getur maður nú sagt að sé
dráttur, góða fröken«, sagði versl-
unarmaðurinn hátt. En svo hvísl-
aði hann í eyra hennar: »Fyrir-
boði nýrra tíðinda!«.
»Hvað gat hann meint?« spurði
Lifsabyrgðarfélagiö »Standard«,
Bergstaðastræti 3.Reykjavik.
hún sjálfa sig augnablik. Hún braut
ekki heilann meira um það. Það
var enginn tími til þess.
»Jú, hluturinn er góður og nyt-
samur«, sagði liún dálítið feimnis-
lega og roðnaði. En hvað hafði
hún, ógift stúlkan, að gera við slík-
an lllut? (Meira).
Áskorun.
Veganefndinni ætti ekki að vera það
á móti skapi þó skorað sé á hana, að
láta nú þegar bera ofan í Bergstaða-
stræti og Spítalastiginn.
Þegar skúr kemur úr lofti, vaða menn
aurinn á þessum götum upp 1 hné, svo
að brýn nauðsyn er, að gert verði við
þessu nú þegar. — Þess skal líka getið,
að óþverrinn úr „löngu vilpu“, norðan
við Spítalalastiginn, er farinn að flæða
yfir Þingholtsstræti, móti húsinu nr. 24.
Eg vona, að hin afar kostnaðarsama
aðgerð á Þingholtsstræti hafi verið fram-
kvæmd í öðru augnamiði en því, að láta
leðjuna úr vilpunum fyrir ofan nema þar
staðar og gera hlandforir á strætinu.
____________ Borgari.
Nýjar trúlofanir.
Hinn 13. nóvember sl., kl. 2—3 síðd.,
voru þessar opinberanir gerðar bæjarbú-
um kunnar á götuhornum bæjarins:
Fjallkonan og Ingólfur,
allra geðugustu persónur, á bezta aldri;
hún hefur við og við haft dvöl í dular-
heimum Triers, en hann í Huliðsheim
um Garborgs. Þar næst eru
Þjóðólfur og ísafold;
þau hafa um langan aldur búið mjög ná-
lægt hvort öðru; hafa ekki þurft að hoppa
nema að eins yfir tvær sorprennur, er þeim
hefur langað til að hittast og fá sér koss;
hún er kona guðhrædd og syngur sálma
fram á nætur, en hann er aldraður karl
og harðger og lætur sér ekki alt fyrir
brjósti brenna. — Og loks
Þjóðviljinn og Lög-rétta,
mjög álitlegt gjaforð; hann er roskinn
og drýgindalegur og vill vera mikill
fyrir sér, líkt og hirðstjórar frá Bessa-
stöðum í fyrri tíð; hún er stúlka ung og
dálítið á „báðum áttum", eins og oft á
sér stað hjá stúlkum, sem ekki hafa náð
fullum þroska; en þessi galli hennar
hverfur smátt og smátt við hlið unnustans.
Þjóðhvellur óskar öllum þessum elsk-
endum til hamingjum af klökkum huga,
Klæðaverzlun Guðmundar Sigurðssonar.
Reykjavík. Telefón 77.
og vonar að sambúð þeirra verði björt
og broshýr þegar til kemur.
Þjóðhvellur hefur hugsað sér að biðla
til „Blödu“ Jónsdóttur mjög bráðlega;
hefði helst óskað að opinbera nú um leið
og hitt fólkið; en því miður hefur við-
kynning „Blödu" og hans ekki veriðsem
viðkunnanlegust, því karl pabbi hennar,
sem er dálftið ruddalegur og óviðmóts-
þýður stundum, hefur rekið hann út og
kveðið níð um Þjóðhvell, sem vitanlega
hefur verið borgað í sömu mynt, — en
nú er Þjóðhv. farinn að elska „Blödu"
aföllu sínu hjarta, og þegar opinberun-
in fer fram, skal hún verða auglýst á
öllum götuhornum bæjarins.
Reykjavík hefur enn ekki gert kunna
opinberun, en í almæli er það samt, að
„Plógur“ og hún muni taka saman, og
má segja, að Reykjavíkin fái þar reglu-
lega gott og álitlegt hlutskifti, úr því að
Þjóðhvellur á annað borð ekki vildi taka
ástum hennar. — „Plógur" ætti því ekki
að vera neitt dautur 1 dálkinn yfir vænt-
anlegu konuefni, því það er svo algengt
nú á dögum, að tekið sé niður fyrir sig.
Eftir því sem heyrst hefur, má ganga
að því sem vísu, að „Freyr" og Kvenna-
blaðið slái saman reitum og byrji brátt
búskap — það væri vel, ef þau ráð gætu
tekist. Og loks er giskað á, að „Dvöl"
og „Heimilisvinurinn" muni vera að
krunka saman. Og síðast en ekki síst
ber að geta þess, að Trú, Frækorn og
Kirkjublaðið munu í aðsigi með að sverj-
ast í fóstbræðralag til að koma á fót
öflugu kærleikssambandi í Betel — eins-
konar hjúskapardómstóli, er skeri úr ýms-
um flóknum hjúskapar-óknyttum, er fyrir
kunna að koma í blaða-búskapnum, veiti
skilnað, ef þess gerist þörf, og komi í veg
fyrir hann með bæna-ákalli, söng og
handayfirleggingu; auk þess kvað eiga að
lesa þar Mynsters-hugleiðingar kvöld og
morgna, þylja bænir á latínu og syngja
sálma, sem ortir eru í dularheimum, en
skrifaðir ósjálfrátt vestrí andatrúar-kirkju.
Yfir höfuð eiga þessar Betels-messur að
kristna svo blöðin og leiða þau á veg
dygða og mannkosta, að þau með tím-
anum verði í raun og veru ekkert ann-
að en kirkjublöð til eilífðar. Amen.
Eru þetta forlög — eða—?
Svei mér, ef maður er ekki alveg stein-
hissa á tíðinni — maður botnar ekki
minstu vitund í henni. Það er eins og
alt sé að skríða saman, kvikt og dautt,
— eins og einhver undarleg og óviðfeld-
in værð sé að færast yfir menn og mál-
efni. — Hvað segja menn um annað eins
og það, þegar blaðamenn — í hópum —
Reiðlijól tekin til gcyitislu ytir veturinn á llvrrfi*í*ölu O. P. P. CUuiiriitz,