Þjóðhvellur - 20.03.1907, Blaðsíða 2

26
Þjóðhvellur
Úrsmíðavinnustofa Carls Bartels,
Laugaveg 5. Telefón 137.
ar þeirra gátu ekki öðlast það sem þær
girntust —.
Af ættjarðarást eða velvild til þjóðar-
innar getur hann varla hafa ritað þannig.
Alveg er það þýðingarlaust af blaðinu,
sem birti grein Guðm., að vera við og
við að klóra yfir liroða greinarinnar með
nýjum skýringum, nýjum og nýjum skiln-
ingi. Menn möttu og skildu greinina
strax, — þar er um engar vatasamar rún-
ir að ræða, — enda fleiri sem skilja mælt
mál, en blaðið það.
Eg vil vekja eftirtekt á þessum tveim
mönnum, ef vera kynni, að menn við at-
hugun mættu í rnilli sjá, hver þeirra skarp-
ari er í því, að svívirða þjóðina:
Guðm. Friðjónsson er lslandingur —
hann smánar þjóð vora í hérlendu blaði
í „fúlustu" alvöru — leggur mannorð henn-
ar á höggstokkinn.
Georg Brandes er danskur rnaður —
hann dregur dár að áhugamálum vor-
um í dönsku blaði. Fyrir það dæma
blöðin hér hann til fyrirlitningar.
Dæmi menn nú um, alment og óvil-
halt, hvor ámælisverðari er — Brandes
eða Guðm. á Sandi. (Niðurl.).
H. B.
Yfh*
(Játvarður og Vilhjálmur talast við í
drykkjustofu í enskri höll. I'jónn kemur
inn og færir skriílegt skeyti, sem kemur
því til leiðar, að samtal þeirra breytir
stefnu alt i einu).
Játv.: Fari bölvað — það tjáir ekki,
— mér koma tengdir hreint ekkert við.
Eg tek af skarið með skotum, ef það
gengur svona áfram.
Vilhjálmur: Hvað ertu að fara mað-
ur — eg botna hreint ekkert í þessu
sem þú ert að segja. Þú ert bálvondur
alt í einu, heyri eg er! — Yið hvað
áttur
Játv.: Já — eg á við, — eg er að
hugsa um að láta danskinn snýta rauðu
með því að senda einn smá-tundurdólg
yfir til Kaupinhafnar.
Vilhf.: Og skjóta á hann? — Það er
ómögulegt; þér getur ekki verið alvara,
Hvern fjandann hafa þeir gert á hluta
þinn?
Játv.: í rauninni ekki neitt á hluta
minn. — En það er þessi rögg, sem þeir
eru að burðast við að sýna í nokkra
Lífsábyrgðarfélagið »Standard«,
Klapparstig 1.Reykjavik.
klukkutíma af árinu í landhelgis-vernd-
uninni þarna norður í Ishafinu. Hún
gerir mér ónæði.
Vilhj.: Nú — og hvernig þá?
Játv.: Það eru þessar eilífu kvartan-
ir þarna frá Húll, sem ætla að gera út
af við mig. Trollara-djöflar sem þar
eiga heima, og aldrei tolla annarsstaðar
en í landhelgi, þarna norður í Ishafinu
— eg meina, við Island er það, —
þeir hafa komið hingað aftur hund-
sneyptir og öllu sviptir, hver á eftir öðr-
um nú um hríð. Þeir hafa stolist þar
inn í landhelgi, — og svo hefir einhver
smádugga — sjaldan því vön — verið á
gæjum, gert sig fjári merkilega, rekið
trollarana til hafnar, dæmt þá í stór-
sektir, tekið af þeim allan fisk og færi
og gert þar af leiðandi stjórtjón einstök-
um mönnum hér. — Duggan er frá Dön-
um, ■— frá halanum, vildi eg sagt hafa,
sem gengur þarna norður úr þér, Vil-
hjálmur; — eg þoli ekki þessar kvartanir
frá Húll, eg kvekki danskinn — það dugar;
hann er ekki svo fyrirferðamikill, tetrið.
Vi/hf.: Það er svo! En annars er það
guðvelkomið, að eg taki af þér órnakið;
eg er nær Dönum. — A eg að segja
þér, hvernig eg fer að því? — Eg kippi
að mér halanum fyrir fult og alt - það
tekur 5—7 mínútur, — svo er alt búið
— ekki satt!?
Játv.: Nei, fari bölvað; eg á tromp-
ið; þeir hafa — ja, þeir hafa mógðað
England!
Vilhj.: Þýzkaland á líka tromp. Tveir
eða þrír þýzkir trollarar hafa verið
dregnir fyrir lög og dóm þar norður
frá. Einhver Saxild hefir gert það —
bansettur Saxild — en þér að segja,
bráðduglegur karl — dvergur ötull. —
Eg tek halann!
Játv.: Hver er sjálfum sér næstur,
auðvitað. En eg held að við verðum
að lofa þeim að halda þessu „skítti",
greyjunum. Þeir þykjast eiga það hvort
sem er. Þessa eyju þarna í norðrinu
þykjast þeir vera að vernda. En eg vil
hafa frið að tæma glasið mitt í næði.
Eg kæri mig ekkert um kvartanir frá gjör-
eyðilögðum trollarakapteinum á meðan.
Vilhj:. Náttúrlega! Við hljótum að
beita bolmagni, — spornum við því að
landhelgisgæzlan við Isl. verði of ná-
kvæm, — það má ekki eiga sér stað að
láta dvergana áreita okkur — risana.
Játv.: Það er einmitt það sem eg
meina.
Vilhj.: Ha, ha, bravó! Eg er búinn
að finna ráðið: Við báðir, en sarnt hvor
Klaeðaverzlun Guðmundar Sigurðssonar.
Reykjavík. Telefón 77.
í okkar lagi, sendum henni skeyti, þjóð-
inni við Eyrarsund. Hún athugar tíðina
þegar hún Ies það — hún þorir ekki annað.
Játv.: Nú, já, — og svo?
Vilhj.: Nú — og svo hótum við henni
auðvitað blóðnösum, ef Saxild verður
ekki látinn fara af duggunni strax. Ger-
um síðan að skilyrði, að yfirumsjónin
verði fengin í hendur einhverjum þeim
heiðursmanni, sem gefur fulla tryggingu
fyrir þvf, að hann geti sofið sólarhring-
inn yfir.
Játv.: Látum þetta gott heita, svo
sendum við skeytið strax. — Ja, sú verð-
ur skelkuð, hugsaðu þér!
Vilhf:. Það vona eg. Við höfum lag
á að gera þá bandvana þessa litlu djöfla
hérna í kringum okkur. — Við erum
heimurinn!
JátvHeyr! Lifi England og Þýzka-
land. Skál! — skál!
Berg'inál
frá <3. bekk í
A: Það verður mikið um dýrðir þeg
ar kongurinn kemur, held eg?
B.: Enginn efi, geisilegur gauragang-
ur! Utlendir og innlendir ryðjast til
höfuðstaðarins. Hestar ætla að koma í
hundraðatali, hvað þá heldur menn.
A: En hvernig er það? Ekki getur
maður heilsað konginum upp á gamla
móðinn, með því að taka ofari,
B: Auðvitað ekki! Sú athöfn verður
að vera miklu fullkomnari.
A.: Nú og hvernig; þú hlýtur að vita
það? Hefurðu ekki verið í Höfn?
B : Jú. Menn verða að leggjast á.
hnéin, hefja bendur til himins og þegja.
A: Nú jæja; dugar það? Eg hugsaði
að það væri eitthvað margbrotnara!
B: Já, þessi aðferð dugar, sko, ef
kongurinn ekki talar neitt við mann. En
tali hann eitthvað við þann, sem heilsar
honum, þykir það kurteisast að krjúpa
á jörð niður og reyna þannig á sig kom-
inn að kvaka eitthvað á móti.
A: Þykir ekki ákaflega mikil upp-
hefð í því, t. d. í Kaupinhöfn?
B: Uss! maður lifandi, jú, jú; rnenn
verða stór-frægir, — fá stundum jafnvel
kross og fleira konunglegt dinglumdangl.
A: Því trúi eg, og satt að segja er
það efst í mér, að reyna að krjúpa, bara
ef eg kemst að.
B: O-já, — það er bara að þú kom-
ist þá að, því svo geta leikar farið, að