Þjóðhvellur - 04.05.1907, Page 1

I
r*
\, ] . ( r.. /
'/£>OC<Ui.il W* <? V- ^vWi -
<a ww-~
|
ÞJOÐHVELLUR
BLAÐ TIL SKEMTUNAR, FRÓÐLEIKS OG ALVARLEGRA ATHUGANA
Nr. 9 REYKJAVÍK, 4. MAÍ 1907. 11, 2. ársfj.
C. & L. Lárusson, Laugaveg, 1, Reykjavik. Póstliólf A. 31. Telefón 10. Jónatan Porsteinsson, kaupm., Húsgagnaverslun. Laugaveg 31. Telefón (54. Jóliann Arinann Jónasson, Laugaveg 12. úrsmiður, Telefón 112.
íöbilöc/t §umai?!
Lögregluþjónarnir okkar.
Eg hefi oft gefið þeim auga bless-
uðum, og þótt aldrei liaíi eg ferð-
ust um útlönd, efast eg um, að
nokkursstaðar í víðri veröld sé
aumara og bágbornara lögreglueft-
irlit, en liér í Víkinni.
Nu í bili eru þeir 4, lögreglu-
þjónarnir okkar, — og eg skil varla,
að neinum dyljist, að þeir séu of
fáir, í jafn víðáttumiklum bæ. —
En slcppum því, og spyrjum held-
ur: Eru þeir starfa sínum vaxnir?
Eg leyíi mér að svara því neit-
andi; — ekki vegna þess, að eg virði
þá ekki sem Þorvald og Pál o. s.
frv., heldur af því, að mérhefir alt
af fundist, að tiltektir þeirra í starf-
inu gætu ekki vakið hjá manni
neina glæsiskoðun á þeim, sem lög-
regluþjónum.
Og er það ekki eðlilegt?
Hafaekki lögregluþjónarnir hérna
ekki tekist starfið á hendur óund-
irbúnir að öllu, þá er þeir liafa
fengið veitingu fyrir því?
Starfið það er of vandasamt og
aðgæzluvert til þess, að engan und-
irbúning eða lærdóm þurfi til þess,
að takast það á hendur. — A því
leikur ekki vafi.
En svo er að líta á annað.
Lögregluþjónarir eru látnir vinna
hér ýmislegt, sem ekki ætti að konta
þeim við — vegna þess hve fáir þeir
eru og starf þeirra víðtækt — og
einmitt vegna þess, live miklum
tíma þeir verja þannig, er það auð-
skilið liverjum athugulum manni,
að eftirlit þeirra verður fyrir það
enn þá aumara og amlóðalegra, en
það þó annars gæti verið.
Þeir eru t. d. látnir birta stefnur,
notaðir í hinar og aðrar sendiferðir
fyrir fógetaskrifstofuna þegar svo
ber undir, og ef til vill oftar en
þörf gerist, — og heyrst hefir það
jafnvel, að skuldheimtu hefðu þeir
með höndum við og við.
En undarlegast af öllu og jafnvel
ógeðfeldast er það, að sjá þessa ör-
fáu lögregluþjóna — sem gæta eiga
laga og réttar úti við — sem eiga
að vera á verði, eins og valir á
veiðum, um endilangan bæinn,
hanga tímum saman uppi í hegn-
ingarhúsi við vitnaleiðslur og rétt-
arhöld, hreyfandi varfa hönd eða
fót, heldur horfa í gaupnir sér með
þessari jmdislegu værð -— þessu
dreymandi augnaráði— sem í raun-
inni einkennir alla reykvíska lög-
regluþjóna — nema Porvald.
Og þótt bærinn hefði duglegustu
lögregluþjónum á að skipa, er mjög
liætt við því, að eftirlitið yrði veiga-
lítið, meðan starfi þeirra er þann-
ig skift.
En þessu verður að breyta, —
hjá því verður varla komist.
Pví svo lengi flýtur í þessu efni,
að ekki sekkur.
Og víst er um það, að væru Reyk-
vikingar ekki eins spakir og frið-
samir menn og þeir eru yfirleitt,
veit eg það með vissu, að sumir
okkar núverandi Iögregluþjóna,
hefðu tæplega fótavist nema öðru
hvoru.
Þá sjaldan, að eg hefi gengið um
stræti og götur þessa bæjar og gefið
auga lögregluþjónunum, minnisteg
ekki að hafa séð hjá þeim hinn
minsta áhugavott góðs eftirlits —
utan Þorvaldi — (við hann eru flest-
ir strákar skelkaðir); en annars
eru hinir vanalegast með höfuðið
liangandi í bringu niður, og lognast
þetta áfram liægt og letilega, líkt
og örkumla menn. Það hefir oft
komið fyrir, að þeir hafa ekki veitt
eftirtekt strákum, sem hafa verið
að slá gjarðir fram hjá þeim, eftir
miðri götu, eða strákum, sem hafa
verið í boltaleik, við nefið á þeim.
Og lögregluþjón hefi eg séð i svo
væru og innilegu samtali við wheldri
mann« á gölunni, að hann gat ó-
mögulega gefið sér tíma til að tvístra
strákahóp, sem var spölkorni ofar,
að áreita hált-kendan mannaum-
ingja, með ósæmilegum orðum og
athöfnum. Og svona mætti benda
á margt og margt.
Og mér hefir oft komið til hugar,
að það mundi ekki vera svo örð-
ugt röskum og órögum unglingi,
að breyta stöðu þeirra með því að
bregða á þá járnum; óvíst að þeir
yrðu þess varir, fyr en um seinan.
Þeir bjóða góðan daginn sjötta
hverjum manni sem fram hjá þeim
gengur, — taka í nefið — ja, við
skulum segja hjá fimta hverjum
náunga, og rabba við þriðja hvern
kunningja sein þeir hitta.
Og svona gengur það —!
Annars hefir mér stöku sinnum
komið það í hug, að sá mundi ekki
siður hygginna lögregluþjóna, að
gera sér far um að þekkja marga,
ganga með mörgum, eða láta menn
»veiða sig« sem kallað er, heldur
að vera dulur og fremur fáskiftinn
við náungann, og skifta sér lítt af
öðru en því, er skyldan býður.