Þjóðhvellur - 26.08.1907, Side 1

f " cL CwJ ':
ÞJOÐHVELLUR
BLAÐ TIL SKEMTUNAR, FRÓÐLEIKS OG ALVARLEGRA ATHUGANA
Nr. 13
REYKJAYÍK, 26. ÁGÚST 1907.
I, 3. árslj.
C. & L. Lárusson, Laugaveg, 1,
Reykjavik. Póstliólf A. 31. Telefón 10.
Jóhann Ármann Jónasson, úrsmiður,
Laugaveg 12. Telefón 112.
Um blaðið.
Triðji ársfj. Pjóðhy. hefst með pessu
blaði. Skal þess getið, að vera má, að
hann komi nokkru örar út nú er hausta
tekur en hann hefur gert í sumar, því
úr þessu fer fólki að fjölga aftur hér
í bænum, og gerir sér því von um rífari
sölu. -— Eins og kauþendur vita, bind-
ur Þjóðhv. bagga sína alt öðrum hnút-
um en hin blöðin, og vill helst ekki
líkjast þeim i neinu, — mun því hill-
ast til að beina leið sinni sem lengst
frá þeirra leiðum.
Pjóðhv. tekur það fram, að jafnframt
því scm hann vill reyna að vera léttur,
lipur og skemtinn, mun hann verða
þungur og óvæginn, ef svo ber undir,
og ástæða er til.
Sé einhver alþýðumaður misrétti
beittur, er honum velkomið að hitta
blaðið að máli og skýra málavexti og
mun það þátaka málstað hans, ef kostur
er; telur sér enda meiri gæfuveg í þvi, að
vera þeirra vinur, er sagðir eru að
vera iægra settir í mannfélaginu, en
hinna, sem álita sig höfði hærri en
alla aðra, bæði að metum, manngildi
og mannvirðingum.
Veislur.
Eins og kunnugt er, voruþær hreint
ekkert smásmíði veislurnar hjerna í
höfuðstaðnum og víðar í byrjun mán-
aðarins, sem yfir stendur. — Ef ein-
hverjum fanst hann vera eitthvað meira
en hreppstjóri, varð það að innilegri
löngun hjartans, að reyna að fá að
horða með konginum — tala fyrir hon-
um — lineigja sig íyrir honum ogguð
veit hvað. Og færri komust að en
vildu, því miður! — Annars eru þeir
mýmargir, bæði útlendir og innlendir,
sem elska góðan mat og magann virða
umfram flesta aðra hluti. — A vorum
dögum verður því varla annað séð, en
að veröldinni hafl tekist ágætlega að
Jónatan Porsteinsson, kaupm.,
Húsgagnaverslun. Laugaveg 31. Telefón 04.
breyta boðorðinu því: »að hafa ekki
magann fyrir sinn guð« í þveröfuga
stefnu. — Og þetta boðorð þannig
breytt, virðist nú hér vor á meðal standa
eins og fullvaxið blóm á veisluborð-
um höfðingjanna, eða þeirra, sem besta
hafa matarlyst.
Þegar fagna þarfgestum, þegar minn-
ast þarf merkilegra timamóta úr lífi
þjóðarinnar, úr lífi félaga eða einstak-
linga, þá þarf að éta, —• alt ónýtt ell-
egar; — að safnast saman undir mat-
arins merki — það er listin.
En hví að vera að masa um það,
þótt niiklar hafi hér veislurnar verið
nú um hríð?
Gestir eru gestir — og því tignari
sem þeir eru, þvi meiri gestrisni — þvi
meiri og betri mat. — Og víst er um
það, að margir hafa borðað hér með-
al vor, sem síður hafa átt skilið að fá
góðan kjötbita og grænar baunir en
þeir, sem lagt hafa á sig langt og örð-
ugt ferðalag, austan og sunnan um hyl-
dýpishaf — hingað í sælunnar reit —
í þ e i m erindum.
O-já, veislurnar hafa verið margar
og verða væntanlega til sóma í nútið
og framtíð — og margt fagurt orð hef-
ur flogið þar af vörum fram, endavið-
urkent fyrir löngu síðan, að um leið
og ljúffengum matarbita er hlej7pt nið*-
ur fyrir hlessað brjóstið, brýstoftupp
orð í sömu svipan, sem kitlar eyrað
ofur-viðkunnanlega, getur jafnvel töfr-
að tilheyrandan og skapað vonir —
en sem í rauninni reynist að eins fall-
egt orð — miklu þýðingarminna en
hjal ómálgans, sem ósjálfrátt byrjar að
temja tunga sína til máls. — Mikill
mælskustraumur yfir rjúkandi matar-
ílátum í veislum, liefur gjarnast svar-
ist í fóstbræðralag við matargufuna og
rokið svo með henni út í geiminn —
svo þýðingarverður hefur hann reynst,
uppgangurinn sá. — Og þótt blöðun-
um þyki nautn í því viku eftir viku, að
eyða dálkum sinum undir matarmas
velmetinna veislugesta — og fjöldinn
ef til vill hafi gaman af að vega það
á sína vog — draga af því sínar álykt-
anir, þá verður niðurstaðan sú, að alt
masið er steypt í sama mótinu, alveg
eins og' Kína-lifs-vottorðin hans Peter-
sens: Klíjugjarnt oflof, svipaðast þvi,
er á sér stað meðal innilegra drykkju-
bræðra á veitingahúsi, sem ausa hól-
inu í vitleysu hvor á annan.
Eins og kunnugt er, stóð bæjarstjórn-
in hjerna fyrireinni stórveislunni, sem
haldin var í barnaskólanum daginn eft-
ir að konungur kom að austan. Voru
þar vitanlega samankomnir allir hin-
ir dönsku gestir, ásamt fjölda embætt-
ismanna og borgara, konum þeirra og
dætrum. — En því verður ekki neitað,
að mér og mörgum öðrum fanst áskrif-
endalistinn til liófs þessa ganga með
meiri dul manna á mcðal, en viðfeldið
var, og margur virðulegur borgari, sem
alls ekki átti kost á að sjá listann. —
— En það segi ég, að liefði ég veislu-
ráð, mundi ég segja heiðvirða verka-
menn jafn-velkomna sem embættismenn
og aðra borgara, — en alls ekki hlcypa
þar inn embættismanna-drengjum, sem
hvorki lireyfa hönd eða fót til ærlegs
handtaks — heldur virðast kunnastir
því, hvað »fyl!iri« er og kvennafar.—
Pá mundi ég útiloka með öllu.
V e i s 1 u-g e s t u r.
Þjódhátíðin ó Þingvelli
2. ágúst 1007.
Ekki ætlar Pjóðhvellur að fara um
liana mörgum orðum, enda eru hin
blöðin svo oft búin að eta upp hvert
eftir öðru það, sem þar fór fram, að
menn eru yfirleitt orðnir sárleiðir og
jafnvel gramir yfir því margítrekaða
stagli.
Pað er þýðingarlaust, að slá stryki
yfir það álit, sem fjölmargir hafa á
»Þjóðhvell« geta menn fengið keyptan í Söluturninum á Lækjartorgi. — Eintakið á 10 a.