Þjóðhvellur - 26.10.1907, Blaðsíða 3

Þjóðhvellur
59
Pétur Brynjólfsson, Ijósmyndari,
Hvcrfisgötu.____Reykjavik.____Telefón 76.
um hann, er peir fara gangstéttina. En
sé svo, er sá átroðningur meiri en eg
gætipolað—ætti eg skúrinn — en vita-
skuld hefði hann pá alls ekki fengið að
standa til pess að slíta sundur fallega
gangstétt — pað eitt veit eg. — En hvað
svo sem um pað er, ætti bæjarstjórn-
inni að vera pað nægilegt, að skúr-
skrifli petta er óhafandi á gangstétt-
inni, og pyrnir í augum allra smekk-
manna — og parf pvi að rífast burt
sem skjótast. Henni má ekki pykja í-
sjárvert að taka pennan eina bæjar-
stjórnarsvip hurtu, sem nú lýtir stræt-
ið stórum. H a 1 ló.
Smáskrítin sjóferö um kvöld.
Mér fellur fátt jafnvel og pað, að
lesa góðar skáldsögur, en pó get eg
ekki unað inni við pann lestur á storm-
lausu, hlýju og heiðskýra haustkvöldi.
Pað var pess vegna aö eg gekk út
eitt góðviðriskvöldið fyrir nokkrum
dögum síðan og skelti aftur sögubók-
inni, er eg var að lesa, pví mjer líkaði
hún ekki. — Himininn var alskreyttur
norðurljósum, er brostu við mjer, peg-
ar eg kom út fyrir dyrnar. Pað var
orðið framorðið, klukkan var eitthvað
um 11. Eg gekk pennan sama, gamla
áfanga minn, sem sé norður á »Batt-
erí«, pvi hvergi uni eg mér jafnvel og
par, pað er að segja, pegar eg er í
bænum. — Eg fleygði mér niður í
gömlu, viðkunnanlegu hvosina mína,
tók »vasaglas« upp lijá mér, er eg ber
jafnan á mér, saup úr pví sæmilegan
teyg af góðu, svensku hvoðuvíni, sem
eg og fleiri nýtir Góðtemplarar drekka,
pegar enginn sér til, nema guð einn,
— og iag'ði mig svo á eyrað, en samt
ekki til pess að sofna, heldur til að
virða fyrir mér og dáðst að norður-
ljósunum, er ólmuðust sem vitlaus
væru um alt suðurloftið; stundum
hurfu pau hvert inn í annað, svo peytt-
ust pau hvert frá öðru, hlupu svo sam-
an aftur með geisihraða og brunuðu
svo í bræðrafélagsskap norður og aust-
ur allar peirra götur. — En svo eg hætti
mér ekki út í náttúrulýsingar, pá iá
eg pannig stundarkorn — Alt í einu
heyrði eg áraglamm; en eg lá kyr, pví
hvað varðaði mig svo sem um, pótt
einhverjir væru að gutla par í nánd-
inni. En forvitnin — pessi gamli fylgi-
fiskur minn, neyddi mig til aðgæslu;—
Benedict Gabríel Benedictsson, skrautskrifari,
Austurstræti 3. Reykjavik.
eg rendi mér ofurhægt upp á gras-
hrygginn og leit niður fyrir. »Hvern
and.......geta peir verið að gutla hér
í fjöruborðinu fyrir neðan«, sagði eg
við sjálfan mig, til pess svona hins
vegar að rabba svolítið við skynsam-
an mann. Eg horfði — horfði hissa
og frá mér numinn — pvi sjá: niður
ljöruna gengu rakleitt 2 stúlkur, önnur
vará kjól, en hin á peisubúningi, með
sjal yfir sér; pær litu á alvaraveginn, en
öllu var óhætt — enginn var á ferð—-
bátsmennirnir tveir hófu hendur á loft
— tóku sína hvora í faðm sér og settu
pær á póftuna með hinni mestu var-
úð — rétt eins og peir væru með eggja-
klút. Eg fór nú, eins og pið skiljið, að
verða ennpá forvitnari, glenti upp aug-
un svo áfergislega, að eg hef varla haft
viðpol í peim síðan. — Hvað gátu líka
tvær nettvaxnar stúlkur haft að gera
út á sjó um petta leyti. Veðriðvarað
vísu gott, lireinasta unun, en mér var
sama — petta var svo skrítið — pað
hlaut að vera eitthvað sérstaklega
heimulegt við alt petta. Eg varð eitt-
hvað undarlegur, horfði samt hugfang-
inn á pessa samkomu, og svo fór eitt-
hvað um skrokkinn á mér, rétt eins
og amors-pilu eða einhverjum fjand-
anum væri skotið í mig — og var pað
ekki von — prjú, fjögur, fimm kossa-
hljóð, sem bárast svo fersk að eyrum
mínum í kvöldkyrðinni höfðu líka sína
pýðingu fyrir mig, áhorfandann — pau
komu frá bátnum — og svei mér, pað
lá við mig langaði í koss, — en svo
glitraði sjórinn undan árunum, og bát-
urinn hélt á burt, hægt og hljóðlega,
með tvær »dömur« og tvo »herra«. —
Svo nam hann staðar — eftir pá ferð, er
fjögur liðleg áratog gefa í blíðalogni —
fyrir norðan »Battarí«. — Eg fylgdi
bátnum með augunum; fari kolað, ef
eg gaf mér tima til að depla peim. —
Hvað parna fór fram í bátnum — ja,
pað er sérmál — óviðkomandi íslenskri
löggjöf— eins og svo margt milli lands
og eyja, í landhelgi við Island — en
hvað um pað; eg hafði aldrei séð slík-
an pátt leikinn á votum vegi svo skamt
undan landi Bessi aðferð hafði pví
eitthvað frumlegt víð sig fyrir mig sem
áhorfanda. Og hversu nauðsynlegt, sem
pað kann að vera, að fjölga mannfólki
á Islandi, er spursmál, hvort tilraunin
til pess í petta sinn var heppileg eða
heiðarleg, og læt eg öðrum eftir, að
að svara pví,— en pað sem eg sá, pað
hef eg séð, — og hér er pví ekki um
»röfl« að ræða.
Carl Ólafsson, Ijósmyndari,
Austurstræti 4, Reykjavik,
— Svo kom fleyiÖ aftur til sama lands.
Og pegar stúlkurnar stigu úr bátnum
aðundangengnum kærleiksríkum kveðj-
um — sló kirkjuklukkan tólf. Pá rendi
eg mér niður »Battaríið« og stóð á
á steini keipréttur; báturinn liélt ásjó
út, en stúlkurnar gengu upp fjöruna
og stefndu á alfaraveginn. — Eg var
svo sem tvo faðma á eftir peim, en pær
létu sem pær tækju ekki eftir mér. Eg
fór framhjá peim, bauð gott kvöld og
talaði um gott sjóveður; pær tók pví
vel og hlóu. — Eg gat dáðst að kæru-
leysi peirra.— Pá, sem var á kjólnum
pekti eg fyrir aðra, en hina ekki. Eg
hélt svo mína leið. Og hafi eg nokk-
urntima sagt með hjartans alvörur
»Ekki er alt gull sem glóir«, pá var
pað í petta sinn. — Fór eg svo í hátt-
inn og svaf til morguns.
Landvörn er upprisin!
Svo er að sjá og heyra, að pólitiskt
líf sé heldur að færast í aukana hér í
bænum, svona liægt og sigandi. — Nýr(?)
Landvarnarflokkur er risinn upp fyrir
nokkru — ómengaðir landvarnarmenn
komnir fram á sviðið,—er sagt. Fremst,
í brjósti fylkingar, er Bjarni frá Vogi,
pá Benedikt »Ingólfs«faðir og svo fjöl-
mennur hópur annara mætra manna
nafnkendra. — Björns er par hvergi
getið opinberlega. — Verulegra stór-
virkja frá pessum flokki geta menn
varla vænst að sinni, — pau munu lík-
lega láta sér hægt, par til nær dregur
næstu kosningum. Til pess tíma, trúi
eg, að temja eigi svo liðið, að fært sé i
flestan sjó, án valinnar leiðsögu. Ann-
ars hefur »Pjóðhv.« fátt af flokki pess-
um að segja, sem öðrum, pví hann er
engum ílokki háður, og vill ekki vera
pað. — En ekki mun pað ósatt mælt,
pótt maður segi, að ekki allfáir hafi
verið »innskrifaðir« í petta nýja félag.
og taldir meðlimir, án pess við pá væri
nefnt áður, hvort peir vildu vera með
eða ekki. Hefur víst verið litið svo á,
að annaðhvort væru peir svo band-
vanir frá eldri tíð, að peir hlytu að
fylgjast með straumnum óumbeðið, eða
pá svo ljón-sjálfstæðir, að tímanstönn
hefði ekki unnið bugá skoðunumpeirra,
frá peim tímum, er »pjóðræðis-böllin«
voru háð á sínum stað, og allskonar
samkomu-glaumur hélt liðinu saman,
í pað mund, er verið var að styrkja