Þjóðhvellur - 01.01.1908, Qupperneq 3

Þ J Ó Ð H V E L L U R
71
Pétur Brynjólfsson, Ijósmyndari,
Hverfisgötu. Reykjavík. Telefón 76.
er fóru jafn-geist, með liúrrahrópum
og hamagangi. Var pað til aðsjá,eins
og' nærri má geta, all-tilkomumikið
skrúðhlaup, og nákvæmlega samboðið
allri stjórnsemi og skipulagi reyk-
víska slökkviliðsins. — Meðan básúnu-
hljómarnir brutust um í loftinu, varð
mýmörgum fyrir að spju'ja, hvað á
gengi í bænum. I öðrum hverjum
glugga var mannshöfuð, sem spurði
með ákefð, hvar eldur væri uppi. A
öllum veggsvölum var mannþyrping,
sem horfði í allar áttir, og bjóst pá og
pegar við, að heyra einhver reiðinnar
ósköp af yfirvofandi eldshættu. Menn
spurðu og spurðu, og peir, sem nokk-
urs höfðu orðið vísari, sögðu blátt
áfram, að petta væri brunamálastjórinn
í fullveldi sínu, er leika væri nú gam-
anleik til upplyptingar borgarbúum í
pessari viðburðarsnauðu tíð.
wLað var eftir honum, blessuðunnc,
sögðu nokkrar i pilsi við Austurvöll,—
er minntust meðhjálparans. Pærhöfðu
einhvern tíma orðið hrifnar af bæna-
lestri hans í kórdyrum dómkirkjunnar.
Jæja — sleppum andlegu masi.
Hvar sem auga festi á, var mann-
grúi, er leit í allar áttir, auðsjáanlega
snarviltur í pvi, hvort halda skyldi,
pví enginn vissi neitt, og allt var í
óreiðu — stjórnleysisfjötrum bundið
púsund sinnum fastar en áður. Menn
kölluðu á brunastjórann og heimtuðu
stjórn, röska stjórn!, kröfðust að fá að
sjá framan í »bæjarþilið« á honum, en
hann sást ekki, — enda gat hann ekki
verið alstaðar undir eins. — Og
pótt hann kynni að vera einhvers-
staðar par, sem atlögur til starfs og
stríðs í þessum ósköpum væru mestar,
pá vissi enginn hvar það var. — Loks
tvinnuðu nokkrir, er staddir voru við
Lækinn, þeirri sögu saman, að bruna-
málakongurinn hefði haldið inn allan
Laugaveg, einn á »sprautu« með Elías-
arhraða, og sjálfs síns almætti, eitthvað
upp fyrir Ár, — og' var við það látið
sitja í bili.
Hlupu nú menn í ýmsar áttir, sumir
upp að sprautuhúsinu efra og aðrir
fylktu liði um kirkjuna, brettu upp
ermarnar og fylltust vígamóð. Við
kirkjuna voru tveir góðkunnir menn,
með húfur borðalagðar; táknuðu pær
vald þeirra í þessum frelsisher, er
parna var saman kominn. — Loks
byrjuðu peir að pylja: Jón Jónsson,
Lórður Árnason, Oddur í Grjótagötu,
Bjarni við Laugaveg, Lárus við Lauf-
Benedict Gabríel Benedictsson, skrautskrifari,
Austurstræti 3. Reykjavík.
ásveg o. s. frv. Lásu þeir þannig lengi
pessa liðskönnunarskrá og krotuðu og'
krotuðu. Var öll sú nafnaskrá á ring-
ulreið og bandvitlaus, svo enginn botn-
aði neitt í neinu, eins og að ofan má
sjá, og lenti loks allur lesturinn í pví,
að leiðrétta skrána og benda á nýjar
og nýjar villur í henni. — Hætti svo
lesturinn loKsíns og vfirmenn og undir-
gefnir póttust pess vissir, að allir hefðu
mætt með tölu, og' allt væri liárrétt og
í bezta gengi (!!).
Voru pessu næst dælur knúðar fram,
og pær færðar suður á Tjarnarbakka
fyrir sunnar Báru, og ausið nokkrum
vatnsfötum í hverja, er síðan var varið
til að dæla á nokkra stráka, er stóðu
fyrir framan slöngukjaftana, alvatns-
kápuldæddir og drógu dár að slökkvi-
liðinu. — Voru svo dælurnar settar á
sinn stað aptur — að unnum öllum
þessum stórframkvæmdum og dæma-
fáu afreksverkum, og par hvíla þær
síðan. Yfirmenn neru hendurnar aí
ánægju yflr sinni frægu framgöngu og
kunnu sér ekki læti yfir þvi, hversu
æfingin hefði farið snilldarlega fram
og skipulega.
Fórum menn svo lieim, og bölvuðu
sumir sér upp á það, að þann djöful
skyldu þeír ekki láta narra sig út í, að
mæta á slíkum skrípaleik að sinni.
Pjóðhv. þótti þessi skemmtun hin
bezta og vonar, að það verði gert
»privat« fyrir sig, að halda slökkviliðs-
æfingar svo sem tvisvar í mánuði petta
ár. —
Getur ekki brunastjórinn komið pví
í verk i bæjarstjórninni nýju?
,1 ó s ú a.
Nýr „kompónisti“!!!
Reykjavík, hið fyrververandi „málgagn
sannsöglinnar“ skýrir frá því í næstsíðasta
blaði, að danska tónskáldið Rasmusen sé
komið hingað til borgarinnar. En af því,
að eg er dálítill „músicus", langaði mig til
að kynnast þessum fræga „kompónista",
jafnvel þótt eg þykist vita, að fyrst hann
heitir Rasmusen, geti hann ómögulega
verið tónskáld (sbr. Erik Bögh, að enginn,
sem heitir Jochumson, gæti verið skáld),
því ýmsar listir fá menn með nöfnum
sínum. Eg hef nú runnið um allan bæinn
Carl Ólafsson, ljósmyndari,
Austurstræti 4, Reykjavík,
að leita „kompónistans". en hvergi fundið
hann, og spurt eftir honuni bæði hjá Dönum
og Islendingum. Jafnvel sá eini Rasmusen,
snm hér er í bænum, þekkir eklci þennan
nafna sinn. Eg hefi hlustað og hlerað við
hvern glugga og hverjar dyr, en hvergi
heyrt röddina hans. I einu húsi heyrði eg,
að sungið var: „Sig bældi refur", en það
var þá ólukku gamla lagið hans Kerúlfs.
Hvergi heyrði eg til „kompónistans". Eg
hef bókstaflega gengið í hvert hús, en eng-
inn hefur getað gefið mér upplýsingar um
hann, og ekki einu sinni ritstjórinn sjálfur,
sem þó fullyrðir, að hann sé í bænum og
syngi þar í sífellu ný íslensk lög eftir sjálfan
sig. Mér fór að detta í hug, hvort hann
hefði ekki getað mist röddina í kvefsótt-
inni, sem gekk hér á dögunum, og farið
þá að reyna Kína-lífs-elixfr, fengið sér svo
sem 2 flöskur, tæmt þær og fengið svo
bráðan bana*) eins og stúlkan á Þurá,
En hvernig sem það nú er, þá bælir hann
sig, sá „refur“, einhverstaðar undir bjarkar-
rót, svo að ekki heyrist til hans.
Músicus.
Á flótta undan bólunni.
Þjóðhv. efast ekki um, að lesendur sínir
hafi lesið eitthvað um Torfa gamla í Klofa.
Eins og sagan sýnir var hann höfðingi
mikill og hetja hin mesta — hreinasti grjót-
páll samtíðar sinnar. Þegar Svartidauði
geisaði hér á landi, flúði Torfi af býli sínu
og tók sér bólfestu á afréttum og forðaði
með því fjölskyldu sinni undan drepsótt-
inni. Hefur það snjallræði hans verið haft
í minnum alla stund síðan víðast hvar um
land.
En allir tímar eiga sína afreksmenn.
Svo bar til um daginn, er sú fregn gaus
hér upp, að bólan væri í Láru, að nýr
Torfi kom fram á sjónarsviðið — og það
er nafnkendur kandídat. Þegar hann heyrði
fregnina setti hann krók á hala sinn, og
hljóp umsvifalaust burt úr bænum og eitt-
*) Les auglýsingu um Kína-lífs-elixír í
Þjóðólfi og Reykjavík 3. tbl.