Þjóðhvellur - 01.01.1908, Blaðsíða 4

72
PJÖÐHVELLUR
ÞJÓÐHV. kostar io a. nr., borgast út í hönd.
Abyrgðarm. blaðsins er Hallgr. Benediktss., Berg-
staðastr. 19. Heima kl. 3—4 og 8—10 síðd.; veitir
hann viðtöku stuttum og smellnum skrýtlum og ritgerð-
um og kemur þeim til ritstj. blaðsins. A Bergst.str. 19
geta menn líka fengið blaðið keypt alla tíma dags.
I»jóðhv. frá byrjun, 18 blöð, geta
menn fengið keyptan. Verð: i kr. 50 a.
hvað upp í sveit undan „bólunni". En á
sprettinum upp borgarstrætin varð stúlka
á vegi þessa nútíðar-Torfa. Hann nam
staðar, gerði henni grein fyrir ferð sinni
og fyrirætlun, og með því að hún hefur
andstygð á að fá bóluna — í bænum —
verður það úr, að hún leggur á flóttann
með honum — náttúrlega til að forðast
hættuna. En vegna þess, að hún, í þessu
flóttafári, hafði gleymt að gera pabba og
mömmu grein fyrir ferð sinni, áður en hún
lagði af stað, var hennar heitað daginn
eftir, eða svo, og náðist hún uppi á Kjal-
arnesi. Var hún þá flutt aftur hingað til
borgarinnar, en hann hélt leiðar sinnar
eitthvað norður og niður. — Sagan segir,
að þau hafi lagt drög fyrir — hjónarúm, þar
sem þau gistu, og er það í raun og veru
vísindaspurnsmál fyrir lækna, hvort slíkt
atriði geti að nokkru leyti verið sóttvarn-
arskilyrði, þegar um flótta undan bólu er
ræða. Það er sannarlega ekki blaða- eða
bögubósa meðfæri, að ígrunda slíkt spurns-
mál á vísindalegan hátt. — En þessi flótti
ber svo órækan vott um ljónshjarta kan-
didatsins, að hver dáðríkur drengur dáist
að shkri dirfsku. Og þá er það ekki síður
annálsvert, að nú á dögum skuli finnast
stúlkur svo stórhuga sem sú, er hér um
ræðir, stúlkur, sem ekki hika við að feta í
fótspor karlmannanna og fylgja þeim eftir
til ystu þramar á vegferð sinni gegn um
lífið — undan bólunni — í kærleika, trausti
og trú. -— Slíkt sóttvarnarbrask sem þetta
mun vera eins dæmi síðan á dögum Torfa
í Klofa, og því von, að það vekti almenna
eftirtekt um Reykjavík endilanga, er það
varð alþjóð kunnugt.
„Kristilegt vatn og kaþólskur eldur"
hlýtur að vera alveg ómissandi ferðanesti
á þannig vöxnum krossferðum um hávetur
hérna norður á Islandi
9. 2.
StÖliUV.
Ef að krónur ættir þú,
auðargrundin blíða,
þá yrðirðu „fröken", „frú",
frelsuð „pipri“ að kvíða.
Ef eg mætti unna þér
og ætti tímans völdin,
altaf skyldi’ eg una mér
hjá einni þér á kvöldin.
Vanaiega, virðist mér,
í veröld svo til gangi,
að friðla dragi flesta’ að sér
fríðrar drósar vangi. Q.
13 æ jar- molar.
Ljóðhv. vill geta þess að gamni sínu,
að fyrir jólin voru keypt af honutn 5
eintök frá byrjun, er höfð voru til
jólagjafa. Mega peir, sem eru honum
ókunnugir og ekki hafa keypt hann,
nokkuð af pví marka, að hann pykir
gott blað og skemtilegt. Til brúðar-
gjafa, afmælis- og sumargjafa væri hann
afls ekki fráleitur.
Alt hefur sínar undantekningar, og
svo er unt »Nýársnóttina«. Flestum
hefur pótt leikur sá hinn prýðifegasti
og skemtun hin besta. F.11 pó har svo
við, eitt kvöld, að danskur pegn var
par staddur meðal annara. Legar hann
hafði setið og horft á svo sem drukk-
langa stund, stóð hann upp og mælti:
»Jeg s e r ikke noget, h ö r e r ikke no-
get og forstaar ikke noget — saa
gaar jeg«.
Ef svo ber undir, að maður sér lög-
regluþjón af 1. flokki »leiddan heim«
af lögregluþjónum 2. flokks, er ekki
laust við, að manni verði hálf óglatt af
slíkri skrúðgöngu gyltra borða. En
eitt slíkt atvik sögðust menn séð hafa
fyrir 2—3 vikum. Varpar það nokkru
ljósi á slíkt atvik, að allir erum vér
breyskir menn.
I vetur hafa, eins og kunnugt er,
verið haldnar ýmiskonar skemtanir;
hafa margar peirra verið auglýstar í
grið á götuhornum bæjarins. Núna
eplir nýárið þóttust menn séð hafa
eina auglýsingu, er sérstaklega vakti
athygli. Par voru pessi fágætu atriði
talin þannig:
Afarskrautlegur upplestur.
Mjög áheyrilegt »Tableau« (tabló).
Ljúffengustu gamanvísur sungnar og
Afarskemtilegar appelsínur til sölu
allt kvöldið.
Kraftaverk »h e r s i n s«.
Um jólin komst i hendur mínar eitt
blað af »Herópinu«. »Hátíð er til heilla
best«, sagði eg og fór að skygnast í
skækilinn. En ekki hafði eglesið lengi,
þegar fyrir mér urðu þessi merkilegu
orð : »S á i r f r e 1 s a s t«.
»Hver þremillinn!« hrópaði eg upp
yfir mig. Geta peir nú ekki látið sér
nægja, að frelsa okkur vesalar mann-
skepnur? Ætla þeir að fara að faka
fyrir tunnur og keröld og önnur ílát?
Skárri er það búbætirinn! (Sjá Hei-
ópið nr. 2 p. á., 9. bls., 1. d.).
H.: Hefurðu heyrt pað, að peir eru
skólausir i Islandsbanka í vetur?
Ó.: Nei, pað er víst ómögulegt, að
þeir gangi á sokkunum.
H.: Nei, það gera þeir ekki. En eg
meinti, að þeir væru Schou-lausir.
Best sem vitlausast.
Verðlaunavísur IV.
1. Páfugls hana prangarinn
pantaði rana’ á hundinn sinn
úr gömlum vana, gatslitinn,
í grútar lana reikninginn,
2. feldi mó með fána í mund,
fór á sjó í grænum lund,
gerði spóa’ úr gömlum hund,
og grútar þró úr morgunstund,
3. heflaði sál í hjáverkum,
hafði kál í vösunum,
skrúfaði pál úr skinnbuxum,
og skapaði mál úr þorskhausum.
Kálgarðs þjóa krossfiskur
og kattar spóa landsuður
átu’ úr móa fuglsfiður
fyrir góu sólstöður.
l»eir, sem skulda fyrir Pjóðhv., eru
beðnir að borga, eftir að þeir hafa
fengið petta tölubl.
Prentsmiöjan Gutenberg.