Þjóðhvellur - 01.02.1908, Blaðsíða 3

Pétur Brynjólfsson, Ijósmyndari,
Hvcrfisgótu. Reykjavík. Telefón 78.
pessi íyrstu spor yrði feigðarför tvegga
fulltrúa. — Það var alveg eins og
»maðurinn með ljáinn« vildi strax eiga
ítakí |)ess uiTf nýjfl, Víkverska vermireit,
bæjarstjórninni nýju. Pegar fundurinn
hafði sett smiðshöggtó á veigamestu
hlutverkin, voru hinir gildustu menn
og færustu úr hópnum valdir til pess,
að fylgja kvenfulltrúunum heim. I'að
er sem sé alveg spánnýtt embætti á
þessum friðhelga stað, og hlýtur með
tímanum að hafa mikla þýðingu fyrir
skilningstréð góðs ills, er standa kvað
nú í fullum blóma í bæjarstjórnar-
salnum. — Fundinum var nú slitið, og
fulltrúarnir kystust að skilnaði. Sænski
konsúllinn, sem nú, eins og opt áður,
hafði orðið launheppinn — hlaut þann
heiður, að vernda þann kvenkostinn,
sem um var kveðið um árið:
»Velkomin........besta frú!
þú blómstur meðal landsins kvenna,
er betur íerð með blek og penna
en blaðamannafjöldinn nú.
Sit heil á þínu heiðurssæti
í hölljnni við þingholtsstræti,
og lát þitt kæra.......blað
nú kvaka í landsins höfuðstað«.
þetta var meira en litill sæmdarauki
íyrir »ræðismanninn«, því konan er
kvenval — drotning bæjarstjórnarinn-
ar — og ber sýnileg merki lífsreynsl-
unnar og' margra góðra kosta. Pau
fetuðu sig áfram í myrkrinu, þetta jafn-
an og þéttan, hlið við hlið, og ræddu
af mikilli list um væntanleg risastig
þessa bæjar á komandi tíð. Djúpsæi
hennar hlaut að hafa í -sér svo mikinn
sannindakrapt, að draga til sín alla
hans athygli, og má þá vel vera, að
honum, svo biblíufróðum förunaut,
hafr flogið í hug hin lielgu Davíðs orð:
»Þú ert ljós á mínum vegum og lampi
minna fóta«. — Og nú voru þau kom-
in á Lækjargötuna; hún gekk húsa
megin, en hann lækjarmegin, eins og
fullhuga sæmir.
»Maður grillir varla þessar ófyrir-
gefanlegu götuglórur; þær eru óhafandi
með svo varhugaverðum stíg, eins og
Lækjargatan er. — Þessu verðum við
að breyta, besta frú«, má hann hafa
sagt, — án þess að gleyma orðum
Davíðs, — en hún þá svarað: »Já —
en á vórum vegum verða rafmagnsljós
of dýr. Eða hvaö segið þér um það?«
—En í þessu bili heyr-ði hún voðalegan
skvett, — það glitti á hvítfixandi öldu-
fallið; hún fálmaði og fölnaði — föru-
nauturinn var horflnn — horfinn!
ÞJÖEiHiV/gfLKRR
Carl Olafsson, ljósmyndari,
Austurstræti <4, IU'ykjavík,
Eri frá læknum rumdi: »púmp! —
hjálp — púh-ú-ú!«
. Förunauturinn flaut á yflrborði vatns-
ins, — en »ljós vega hans og larnpi
fóta hans« stóð á bakkanum — beidd-
ist líknar ofan frá og rétti út herða-
tréð, —/handlegginn vildi eg sagt hafa.
—og hóf svo upp þennan reykvíska
Odysseiv — heimti hann úr hverkum
dauðans — eins og Penelópa Iþöku-
drotning eiginmann sinn Odysseiv
til forna, eptir bardagann mikla við
Tróju. — Fulltrúinn fór heim og lagð-
ist í rekkju og breiddi feld yfir höfuð
sér, eins og Þorgeir Ljósvetningagoði —
og braut heilann um geisibjartan raf-
magnsblossa, er koma skyldi í Lækjar-
götuna, áður en árið rynni út----.
Eg get ómögulega varist að geta þess,
að þegar miklir menn detta í vatn, flýgur
mér ætíð í hug Sevs hinn gríski, þá
er hann varpaði sér ofan af Oij'mpí
niður í djúpið og synti langar leiðir
í graðungslíki, til þess að nema á burt
með sér Evrópu, dóttur Fönix kon-
ungs í Fönikíu og fá hana til fylgi-
lags við sig.
Appolló.
Almannarómur.
Það er altalað í bænum, að greinar-
kornið: »Á flótta undan bólunni» í síð-
asta blaði Þjóðhv., hafi valdið mjög
svo miklum ókyrleik hjá persónum
þeim, er þar áttu hlut að máli.— Það
var líka þörf á því, eða hitt’ó heldr!
— Var kannske ekki full von til þess,
að jafn-merkilegur »flótti« hefði sögu-
lega þýðingu fyrir vora þjóð.— Er svo
frá skýrt, að hlaupið hafi verið frá
éinum ritstjóra til annars til þess að
fá þátil skrifta móti »flóttagreininni«
og taka í lurginn á blaðinu. En eng-
inn þeirra kvað hafa treyst sér til að
lenda í blaðadeilum út af slíku, en
attur á móti geíið það ráð !), að leita
dómstóianna og láta þá skera úr þess-
um ósköpum(!). -— Það væri vit í því!
Og víst er um það, að matur yrðisHk-
ur málarekstur Þjóhv. — það mundu
lesendur hans sanna — og ábyrgðar-
maður blaðsins alls ekki teija þá aura
illa farna, er fyrir slíka málamjöð
yrði varið. — En það vill Þjóðhv. benda
víðkomandi »flóttamönnum« á, að þeim
er hjartanlega velkomið rúm í Þjóðhv.
fyrir grein eða greinar, svo framt, að

þeim finnst ástæða til að afsaka eða
athuga eitthvað, ér snertir:
»FIóttann undan bólunni«/,
Lögregluþjónar vvrir.
Það var ekki laust við að maður
gæti dáðst að því, hvað lögregluþjón-
arnir hjerna höfðu góðan tima 17. þ.
m., um kvöldið. Þeir höfðu sem sje
ráð á, allir fjórir undir eins, að staldra
við hjá Clausen í Bárubúð og hlustá
á hann.—
Skyldu þeir hafa gert það í embætf-
isnafni, eða bara svona hins’eginn und-
ir »eftirlitsins yfirskyni«?
Ef þeir, ailir undir eins, leika slíkt
að jafnaði, á hinum ýmsu samkomum
borgarinnar, er svo sem óþarfi að ef-
ast um löggæsluna annarstaðar í bæn-
um þær stundirnar. — 0, hún er ágætf
löggæslan sú! enginn efi — hí, hi, hí!
Habbakugg.
Clausen, A.,1 heldur ^fyrirlestur'.
Það var ekki laust við, að völlur væri
á Axel Clausen 17. þ. m., því þann dag
blöstu hér við á öllum götuhornum
allavega litar auglýsingar frá honum
þess efnis, að um kvöldið héldi hann
stór-merkilegan »fyrirlestur« í Báru-
búð um »piparmeyjar og fleira«. —
Flesta rak í rogastans, er þeir sáu
þetta, og hugðu, sem vonlegt var, að
Clausen mundi trauðla standa sem
vísindamaður á þessum svæðum. Leið
svo að kvöldi, að bollalagt var um
Clausen aftur og fram um allan bæ, og
varð sú niðurstaðan hjá flesttjm, að
eitthvað múndi vera »bogið við þann
lasm«. — Húsið var nú opnað eins
og lög gera ráð fyrir, og salurinn fylt-
ist á svipstundu fólki af öilum stéttum
og stærðum. En fátt var þar um kven-
fólk; aðeins nokkrar saumastúlkur á
ýmsum aldri innan þrítugs, og engar
sáustþar »þiparmeyjar«; hafa vafalaust
i) Hann er sonur Holgeirs sál. Clau
sens, er lengi var kaupmaður í Stykkis-
hólmi og síðast hér í Rvík. Axel er ung-
ur piltur, innan tvítugs, mannvænlegur,
djarfur og skynsamur fremur, en gáska-
fullur nokkuð með köflum, eins og títt er
Um æskuna, og hefur mjög svo gaman að
láta á sér bera, og gera „grín fyrir fólk1-
ið“ við og við. Ritstj.