Þjóðhvellur - 01.03.1908, Qupperneq 1

ÞJÓÐHVELLUR
BLAÐ TIL SKEMTUNAR, FRÓÐLEIKS OG ALVARLEGRA ATHUGANA
Nr. 20
Jóhann Ármann Jónasson, úrsmiður,
Laugaveg 12. Telefón 112.
Frá l>a'i*j íiii geta menn fengið
keyptan f’jóðhvell (20 blöð) fyrir að
eins 1 kr. og 60 au.
Síðasti samsöngurinn, o. fl.
(Aðsent).
Hann var haldinn í Bárubúð síðasta
laugardags- og sunnudagskvöld, undir
stjórn hr. Brynjólfs Þorlákssonar dóm-
kirkjuorganleikara.
Samsöngur þessi var eftirtektaverðari
-en allir aðrir samsöngvar, er áður hafa
verið haldnir hér á landi, að því leyti,
að öll lögin, er sungin voru, eru eftir
íslenska tónskáldið, hr. Svb. Sveinbjörns-
-son í Edinborg á Skotlandi, og er það
í fyrsta sinn, að til samsöngs hefir ver-
ið efnt hér, með tónsmíðar eftir einn
og sama höfund, íslenskan.
Svb. Sveinbjörnsson hefur til skams
tíma verið lítt kunnur löndum sínum
sem tónskáld, enda þótt einstök lög
eftir hann, svo sem lagið við »0, guð
vors lands«, hafl nokkuð haldið nafni
hans í minni, einkum hér i bænum.
— Bað var fyrst í sumar sem leið, að
menn hjer fóru að veita verkum hans
verulega eítirtekt. Pað gerði hin ágæta
tónsmíð hans við konungskvæði Bor-
steins ritstj. Gíslasonar.
Og nú hefur Brynjólfur, með sam-
söng sinum, aukið enn meir þekkingu
Beykvíkinga á þessum ísl. listamanni,
ogmunu allir þeir, semá heyrðu, kunna
Brynjólfiogsöngflokki hans bestu þökk
fyrir ágæta skemtun.
Af söngnum er það að segja, að hann
tókst yfirleitt mjög vel; eg á ómögulegt
með að gera upp á milli þessa samsöngs
og samsöngs þess, er hr. Sigf. Einars-
son hélt hér fyrir nokkru, því báðir
tókust ágætlega. En þann mikla kost
hafði samsöngur Brynjólfs fram yfir
hinn, að öll lögin voru með íslenskum
textum, en ekki útlendum, og var það
eitthvað svolítið þjóðlegra og viðfeldn-
ara, en verið hefir, enda voru menn
REYKJAVÍK, MARS 1908.
Jónatan horsteinsson, kaupm.,
Húsgagnaverslun. Laugaveg 31. Telefón 64.
iljótir að finna þann mun. — Það er
því vonandi, að eftirleiðis verði sung-
ið á íslensku, á þeim samsöngum, er
auglýstir verða fyrir fólk af öllum stétt-
um, — að öðrum kosti er illkleift fyrir
aðra, en sprengfærða tungumálamenn,
að sækja hér söngskemtanir.
Þess er rjett að geta, að flest af þvi
fólki, er þarna söng, hefur Brynjólfur
haft undir sinni hendi um mörg ár und-
anfarin. En síðan Sigfús kom til sög-
upnar, og fór að hafa hjer söngflokk,
syngur flest af söngfólki Brynjólfs hjá
Sigf. lika, svo að segja má, að þeir hafi
báðir mestmegnis sama söngfólkið. En
einmitt þess vegna, má ekki gleyma því,
að það er Brynjólfur, er mest og best
hefur, nú á síðustu árum, glætt hjá því,
flestu, sönghæfileikana, og því búiðmjög
í haginn fyrir Sigfús.
Pessa er hér getið, af þvísumirhafa
haldið þvi fram, að Sigfús hefði engan
mann úr söngflokki Brynjólfs.
En hvað svo sem þessu líður, er það
víst, að svo framt, sem þeir Br. og Sigf.
beita sínum miklu hæfifeikum við þenn-
an sameiginlega söngflokk þeirra, verð-
ur þess ekki langt að bíða, að höfuð-
staðurinn eignist listasöngflokk, sem
mikið kveður að á komandi tíð.
X e r x e s.
Pruma drepur hesta.
Austur i Hornaíirði vildi það fá'gæta
slys til fyrir skömmu (5. eða 6. mars),
að þruma drap þrjá hesta, er hafðir
voru í úthýsi. Hestarnir höfðu verið
5 saman alls í húsinu, og sluppu tveir
þeirra alveg óskemdir, að því er séð
varð. A húsinu sjálfu sáust engin
merki, önnur en þau, að þrjú lítil göt
voru í gegnum þekjuna, eins og eftir
byssukúlur, og dálítil hola í gólfið. —
Fregn þessa fékk skólapiltur, í brefi
úr Hornafirði, nú um síðustu helgi.
I, 4. sirsfj.
C. & L. Lárusson, Laugaveg, 1,
Reykjavík. Pósthólf A. 31. Telefón 10,
lí;inlíHs:i<»!t.
Mottó: „Það, sem þér gerið
einum af mínum minstu
bræðrum, það gerið þér
mér“. Biblían.
I fyrra, um llkt leyti og nú, bar svo
við, að maður nokkur, ungur og lítill
vexti, þurfti að fá peninga til þess að
eignast hlutabréf í fyrirtæki. Hann fór
þvl, eins og lög gera ráð fyrir, í banka
hér á næstu grösum til þess að leita hóf-
um peningalán. Upphæðin, er hann þurfti
að fá, nam þremur hundruðum króna.
Þegar hann kom í bankann, var honum
auðvitað vísað inn um hið „þrönga hlið"
— inn í bankastjórnarherbergið.
Sat hann þar á stóli, bankastjórinn, —
einn af konungum vors jarðneska Mam-
mons —, og blaðaði.
„Hvað þóknast yður?“ sagði hann, um
leið og hann stóð upp og gekk til lán-
beiðanda.
„Eg vildi vita, hvort eg gæti ekki fengið
300 krónur að láni hér hjá bankanum",
svaraði komumaður.
„Lán!? — Þér að biðja um láu?“ sagði
bankastjórinn, og var eins og hann virt-
ist hissa á þessari dirfsku. „Við lánum
ekkert nú, gigum enga(I) peninga — alls
enga!“ hélt hann áfram og horfði ein-
kennilega niður á manninn.
„Enga peninga?" spurði komumaður
brosandi. „Því trúi eg ekki. — Eg get
boðið fullkomið veð tyiir peningunum.
Eg hef tvo góða ábyrgðarmenn, og auk
þeirra læt eg hlutabréfið, sem eg ætla að
kaupa, fái eg peningana, liggja í bank-
anum til fre'-'iri tryggingar. Og ennfremur
býð eg annað hlutaþréf, er hljóðar upp á
300 krónur. Með öðrum orðum; 600
krónur í verðbréfum og tvo góða á-
byrgðarmenn býö eg bankanum til trygg-
ingar þessum 300 krónum", sagði komu-
maður, sem ekki gat fengið að tala út ó-
hindrað, því bankastjóri bar ótt á, meðan
lánbeiðandi gerði grein fyrir máli sínu,
og margstagaðist á orðunum:
Afgreiðsla pRjóðhvellsú er á Bergstaðastræti 19.