Þjóðhvellur - 01.03.1908, Blaðsíða 3
PJÓÐHVELLUR
79
Pctur Brynjólfsson, ljósmyndari,
Hverfisgötu. Reykjavik.______Telefón 76,
skjálftann" eru að reyna til að troða inn
í göfuga og dreriglynda menn, eitruðum
og dónalegum uppspuna, að þvt er snert-
ir Ballyhack-járnbrautina. Það er annars
ekki ný bóla hjá þeim. Járnbraut þessi
er eitthvert hið fegursta fyrirtæki, serri
hafið hefir verið á þessari öld. Hugmynd-
in um það, að sneiða ætti hjá Buzzard-
ville, hefir hvergi orðið til annarstaðar
en í hinum sauruga heila sjálfra þeirra,
eða réttara sagt, grútarsora þeim, sem
þeir hafa í staðinn fyrir heila. Þeim væri
nær, að jeta þessa lygi ofan í sig aftur,
ef þeir ætla ánnars að reyna til að kom-
ast hjá hirtingu þeirri, sem þessi við-
bjóðslegu vesaldarhræ eiga svo fyllilega
skilið".
„Tuddinn Blossom við „Þrumufleyginn
og frelsisorgið" þarna í Higginsville, er
aftur sestur að í Van Buren".
„Vér skulum geta þess, að beinasninn
og durturinn, sém stendur fyrir „Morg-
unöskrinu frá Mud Spring" hefur gert
sig sekan í lygi enn þá einu sinni, þar
sem hann segir, að Van Werther hafi
ekki náð kosningu. Blöðin hafa þann há-
leita tilgang að verja sannleikann, en
sporna við öllum afglöpum. Þau eiga að
sjá um að siðferði almennings fari fram,
að það lagist og komist á hærra stig.
Þau eiga að bæta mannkynið og auka
á allan hátt mannkosti þess og góðgerða-
semi, guðrækni og farsæld; og samt sví-
virðir þessi samviskulausi fantur hið göf-
uga ætlunarverk sitt, með því að breiða
út fals og rógburð, eitur og ólyfjan af
fremsta megni".
„Hvern þremilinn á Batterville að gera
plankabrýr? Ætli það væri ekki nær að
byggja þar ennþá eitt fangelsið og ennþá
eitt hreppsómagahús? Erþað nokkru lagi
líkt, að bæjarómynd, sem ekki hefur öðru
að tjalda en tveimur veitingahúsnefnum,
járnsmiðju og svo þessum blaðsnepli, sem
kallarsig dagblaðið „Húrra“,þurfi planka-
brýr. Bærinn getur fengið þær að láni
hjá Memphis. Þar kostar þesskonar svo
lítið. Þessi vesæli jarðarmaðkurBuckler,
sem gefur út „Húrra", malar um mál
þetta, afglapalega, eins og hann er van-
ur, en það tekur þó út yfir, að hann
þykist tala um það af skynsemi".
Lítið þér á! Svona á að semja þetta.
Það verður að vera eitthvað sem matur
er í. Mér verður óglatt af annari eins
grautargutlsgrein og þér hafið samið".
Þegar hér var komið sögunni kom múr-
steinn þjótandi inn um gluggann með
fjarskalegum gauragangi og lenti beint í
bakinu á mjer. Eg flutti stólinn, því mig
fór að gruna, að eg væri fyrir.
„Það er líklega ofurstinn", sagði ritstjór-
Carl Ólafsson, ljósmyndari,
Austurstræti 4, Reykjavík,
inn; „eg hef búist við honum í nokkra
daga. Hann kemur sjálfsagt hingað að
vörmu spori“.
Ritstjórinn átti kollgátuna, því jafnskjótt
og hann hafði slept orðinu, kom ofurstinn
inn um dyrnar, og hélt á reiðliðsskamm-
byssu.
„Góðan daginn", sagði hann, „jeg mun
hafa sómann af að tala við fantinn, sem
gefur út þessa blaðsneipu".
„Já, það hafið þér. Gerið svo vel að
tylla yður, en varið yður á stólnum, því
það vantar á hann eina löppina. Eftir
því sem eg veit best, veitist mér sú á-
nægja, að tala við hinn grobbna sána,
sem þykist heita Blathershite Tecumseh?"
„Jú, það er eg. Eg hef svolitla hönk
að toga við yður. Við skulum byrja þeg-
ar í stað, ef þér hafið tíma til- þess“.
„Ja, ég er nú reyndar að semja grein
um hinar gleðilegu framtarir, sem siðgæð-
in og mentunin hafa tekið, hér í Vest-
urheimi, en annars liggur ekki á henni.
Við skulum byrja.
I sama vetfangi skutu þeir báðir úr
skammbyssunum og þótti mér fremur ó-
viðfeldið að heyra hvellina. Kúla ofurst-
ans tók hárlokk af ritstjóranum, en nam
staðar ófan til í lærinu á mér. Hin kúlan
kom við vinstri öxlina á ofurstanum. Þeir
skutu aftur og hitti hvorugur, en eg fór
ekki varhluta, því önnur kúlan lenti í
handleggnum á mér. Þegar skotin riðu
af í þriðja skifti, urðu báðir einvígis-
rnennirnir sárir, en lítið kvað að því. Aft-
ur hafði eg einum hnúa færra eftir en
áður. Eg sagðist nú halda að eg mundi
bregða mér út; það liti svo út, sem eng-
um kæmi við, hvað færi á milli þeirra,
og auk þess væri fjarri mér að trana mér
fram í það, sem mér kæmi ekkert við.
Þeir báðu mig báðir að sitja kyrran, og
fullvissuðu mig um, að eg væri alls ekki
fyrir, en eg hafði, satt að segja, haldið
það hingað til.
Þeir fóru nú að tala um kosningarnar
og uppskeruna, en eg fór að binda sár
mín. En alt í einu hófu þeir skothríðina
að nýju, og drógu þá ekki af sér. Þe*r
skutu sex skotum og hittu þau öll. Eg
segi það hverju orði sannara, að fimm
skotin lentu í mér. Sjötta skotið særði
ofurstann banasári, en hann lét sér ekki
bregða, en sagði að eins, að hann yrði
nú því miður að kveðja, því hann ætti
erindi upp í bæinn. Hann spurði því
næst hvar grafarmennirnir byggju, og
hvar hann gæti keypt sér líkkistu, og fór
svo leiðar sinnar.
„Eg býst við gestum í dag, um mið-
degisleytið", sagði ritstjórinn við mig.
„Þér gætuð gert mér þann greiða, að lesa
prófaskir og sinna gestunum sem koma".
Mig grunaði, að það mundi ekki verða
neitt þægilegt, að taka á móti þessum
gestum, en skothrtðin dundi ennþá í eyr-
unum á mér, svo eg var svo ruglaður, að
eg gat ekki almennilega áttað mig áneinu".
Ritssjórinn hélt áfram: „Jones kemur
hingað kl. þrjú. — Hann skuluð þér lú-
berja. Gillespie kemur ef til vill svolítið
fyr. Honum eigið þér að kasta út um
gluggann. Ferguson kemur líklega hér
um bil kl. fjögur. — Drepið þér hann.
Eg veit svo ekki til að meira sé að gera
í dag. Ef þér hafið nokkurn tíma afgangs,
þá getið þér samið grein um lögreglu-
liðið, en hún verður að vera beiskyrt,
Takið þér duglega ofan í lurginn á lög-
reglustjóranum. Bareflin og svipurnar eru
undir borðinu. Hérna eru skammbyssur
í skúffunni. Skotíæri eru þarna 1 horn-
inu, en línskaf og umbúðir upp’.í glugg-
anum. Et þér verðið fyrir miklum meiðsl-
um, þá skuluð þér fara til Lancet’s, sem
býr hérna undir okkur. Hann auglýsir
íblaðinu —þessvegna leitum við til hans",
Ritstjórinn fór, en mér rann kalt vatn
milli skinns og.hörunds.
Þegar þrjár klukkustundir voru liðnar,
hafði eg ratað í svo voðalegar hættur, að
öll rósemi og glaðværð var botfin úr
huga mér. Gillespie hafði komið og
fleygt mér út um gluggann, Jones kom
líka, eins og búist var við, en þegar eg
var að búa mig undir að berja hann, þreif
hann af mér bareflið og lamdi mig eins
og harðan fisk. Svo komst egíklærnur
á einhverjum ókunnugum manni, setn
ritstjórinn hafði ekki minst á. Hann murk-
aði af mér höfuðleðrið. Svo kom annar
ókunnugur maður, sem hét Thompson.
Þegar hann fór, var ekki heil brú í mér,
en fötin héngu í dulum utan um mig.
Loksins húkti eg út’ í horni, en fyrir fram:
an mig var heill hópur af blaðamönnum
og bófum, stjórnmálamönnum og stiga-
mönnum, óður og uppvægur. Þeir öskr-
uðu og bölvuðu og veifuðu vopnunum
yfir höfði mér, svo að gneistar sindruðu
úr stálinu. Eg var kominn á fremsta
hlunn með að strjúka úr vistinni við blað-
ið, en þá kom ritstjórinn og nokkrir af
vinum hans með honum. Það var völlur
ur á þeim, og leit svo út, sem þeir hygðu
á stórræði. Það var fátt um kveðjur, og
nú dundu yfir slík ósköp og gauragang-
ur, að enginn lifandi maður getur lýst
því. Menn voru skotnir og reknir í gegn,
tættir 1 sundur og sprengdir í loft upp,
en sumum var fleygt út um gluggann.
Voðalegura blótsyrðum rigndi niður og