Þjóðhvellur - 14.11.1908, Blaðsíða 2

94
ÞJÓÐHVELLUR
Úrsmíðavinnustofa; Carls Bartels,
Laugaveg 5. Telefón 137.
miöillinn, að t’óröur vœri lifandi og
heill heilsu. En þessi frétt hafði orð-
ið þeim »ofurefli«, segir sagan, og féllu
þeir í ómegín, eða einskonar dvala. —
En nú er eftir að vita, hvernig Pórði
alþm. hefur liðið þá stundina, sem
þessi öryggis-andarannsókn!!,vestri Bol-
ungarvík, átti sér stað.
Andatrúin lengi lifi!!
Borg'arafundur
var haldinn hér í Bárubúð á sunnudags-
kvöldið var. Málefni það, er þar var
til umræðu, hefur verið rætt og birt í
öllum blöðum vikunnar, svo wLjóðhv.K
lætur það þess vegna hlutlaust; hefur
enda ekki rúm fyrir langar fundargerð-
ir. — Pess skal að eins getið, að 20
minútum eftir að fundarstjóri setti
fundinn, rak umsjónarmaður hússins
höfuð sitt inn úr litlum dyrum í suð-
vesturhorni salsins og sagði hægt og
rólega, svo sem stiltum manni sæmir,
þegar háska ber að hendi:
»líg verd að biðja rnenn að fjar-
lægja sig — það er kyiknað í hjá mér«.
Pessi orð höfðu kyngikraft og kveiktu
í hverjum manni þarinni; gauragang-
urinn — ósköpin hefðu ekki orðið
meiri, þótt alt »dynamit« vatnsveitunn-
ar hefði sþrungið í loft uþþ á næstu
grösum, — þvi eins og bandóðir væru,
ruddust menn nú hver á annan og
brutust um hver um annan þveran,
rétt eins og þeir væru þarna kvikir að
sviðna í ljósum loga. Og nú tók ekki
betra við, því rafljósin slokknuðu og
kolamyrkur varð í salnum, og tóku þá
ýmsir að æþa og ólmast, en inni var
þó hvorki bjarma elds eða brunaloft
að finna, fremur en í vatnsveituþipu
neðanjarðar, og úti var heldur engan
loga að sjá. En það var nú svona
samt, að svo leit út, sem mannfjöld-
inn hefði endaskifti á því rétta ogstæði
í þeirri meiningu, að myrkrið í saln-
um væri glóandi glóð, en ekki myrk-
ur. Byrjuðu nú ólætin fyrir alvöru.
Nokkrir, sem lærthöfðu leikfimu, hófu
sig á loft, tóku sundtökin og veltu sér
á höfðum manna að glufu á norður-
vegg salsins og steyptu sér út. Sumir
ruddust á gluggana, alveg eins og þeg-
ar tuddar i ófriði eru reknir á víggirð-
ingar úr gaddavír, mölvuðu rúðurnar
með hnefunuro, settu lappirnar á
gluggapóstana og aðrar milligerðir og
Lífsábyrgöarfélagiö »Standard«,
Klapparstíg 1. Reykjavik.
ÞjódhvelJ frd byrjun
geta menn fengið keyptan. — Að
eins 30 eintök eftir. — Kostar 1
kr. og 40 au. — Blaðið mælir með
sér sjálft.
steyptu sér út; voru margir þessara
blóðugir og benjum særðir og móðir
eins og smalanautar, og máttu ekki
mæla vegna liræðslu og skrokkskjálfta.
Sumir voru nærri orðnir undir bend-
unni, vegna þess, að þeir höfðu mist
hatta sína og skóhlífar, regnkápur,
gleraugu og aðra sjónauka, og voru að
beygja sig niður til að ná þessu, en
voru nærri orðnir undirfyrir bragðið.
Flestir, sem ekki hlupu á gluggana,
komust að mestu óskemdir út, nema
hvað nokkrir höfðu orðið viðskila við
jakkana, og það sem áður var nefnt.
Aðeins einn maður misti alt af öðrum
fætinum: sokkinn, skóinn og skóhlíf-
ina; sá fór strax lieim. Annar misti
annan efrivarar-»hartann«, var slitinn
af honum; sá fór i snatri til rakara og
lét taka af sér hinn, en var óskemdur
að öðru leyti. Einn náungi, sem var
með hendina í fatla á mánudaginn,
sagði litla fingur á vinstri hendi slit-
inn af sér í bendunni, og gat þess um
leið, að liann yxi aftur von bráðar,
svo skaðinn yrði varla svo tilfinnan-
legur.
Legar menn voru komnir út úr saln-
um og búnir að þurka af sér svitann,
komust þeir að því, að það hefði þá
loksins enginn eldur verið inni í saln-
um!! og var það kostuleg uppfundn-
ing! — Allur þessi gauragangur gerði
hálftima hlé á fundinn, er byrjaði svo
aftur i fullum krafti, eins og kunnugt
er, eftir talsverðar bollaleggingar.
Sem betur fór, tókst strax að kæfa
þann eldsvoðavott, úti i mótor-skúrn-
um, er öllum þessum ósköpum hafði
af stað komið inni í salnum. Og með
því að sagt var, að brunamálastjórinn
hefði skipað svo fyrir, aö tveir menn
skyldu halda strangan vörð um mó-
torinn i Bárubúð næstu viku — svo
ekki kviknaði í á ný, meðan á borg-
arafundinum stæði! — látum vér hér
staðar numið, og þökkum fyrir kvöldið.
Einn i bendunni.
Klaeðáverzlun ‘Guðmundar Slgiu'ðssonar.
Reykjavík. Telefón 77
„Grlompur48,
M o 11 o : »Glompa hér og glompa þar,
glompur eru alstaðar«.
Petta vísubrot,æða hvað ég á að kalla
það, heyrði ég farið með ofan í vatns-
veitugryfjunni á Laugaveginum eitt
kvöldið, á dögunum, í kolníðamyrkri
og rigningu; þá var ldukkan hálf
tólf. Eg vildi skj'gnast um, hvort
mannskepna hefði oltið ofan i grj'fj-
una, en það var ekkert spaug að kom-
ast að því; maður gat átt á hættu að
bakkinn hryndi, ef maður færi of tæpt.
»Er nokkur þar?« kallaði ég. Stein-
hljóð. Eg hlustaði. Jú, ég heyrði
busl, líkt og þegar brotist er um í
vatni. »Hver er að vaða þarna of-
an í gryfjunni?« kallaði ég aftur. »Jónsi«
var svarað. xBlessaður reyndu að
komast upp úr þessu helvíti, maður;
þú ej'ðileggur alveg garmana þína,
hver sem þú ert«, sagði ég, »réttu mér
hendina, ég skal reyna að hjálpa þér
upp úr!« »Er það Brynki?« spurði
sá i gryfjunni; það levndi sér svo sem
ekki, að maðurinn var meira en mátu-
lega hýr. — »Já, víst er það Brjrnki«,
sagði ég, »réttu mér skankann, Jónsi«.
— »Burt með alla þína helvísku
skanka. Eg hef fyr gengið hér um
Laugaveginn án handleiðslu og ekki
orðið að meini, skal ég segja þér —
farðu »fortóið« — ég fer hér — þetta
er bölvuð for og súld, finst mér —
bæjarstjórnin þarf að bera ofan í stræt-
is-spottann þegar stj'ttir upp«, sagði
grj'fj umaðurinn drafandi. Svo tók
hann lagið : »Glompa hér og glompa
þar, glompur eru alstaðar«. Eg gat
varla hlátrL varist. Svo var steinhljóð.
Eg kallað, en nú hej'rðist hvorki stuna
né hósti. Eg leit svo á, að maðurinn
hefði lagt sig til svefns þar sem hann
var kominn. Eg gat því ekki annað
gert, en fengið mér mann og reipi og
dregið manninn upp úr — fyrir eigin
reikning, en ekki bæjarstjórnarinnar.—
Manninum útvegaði ég húsaskjól, og
svo er ekki meir um það.
Svo labbaði ég heim, útataður eftir
björgunina, en þó glaður í bragði, því
hjarta hins miskunnsama Samaríta
harðist í hrjósti mér og gerði migsæl-
an. — En það veit sá eini, að hefði
vátnsveitunefndin og bæjarstjórnin og
alt það dót legið í tálgryQunni á Lauga-
veginum þetta kvöld, í stað hins ölv-
aða Levíta, mundi ég hafa látið það
•>