Þjóðhvellur - 14.11.1908, Blaðsíða 3

9f>
Pétur Brynjólfsson, ljósmyndari,
Hverfisgötu. Reykjavík. Telefón 76.
afskiftalaust og gert mér gaman af,
því »sá sem grefur öðrum gröf, má í
hana falla sjálfur«.
Sam verj i.
Tveggjn manna tal.
Na rfi: Sælir nú, Sveinn minn. Þá
ertu kominn til bæjarins aftur. Hvernig
hefurðu haft það síðan í vor?
S v e i n n: f*akka þér fvrir. Eg hef
haft það heldur gott; fékk sæmilegt
kaup — og er nú kominn til höfuð-
staðarins til þess að eyða þviogsækja
skemtanirnar, eins og vant er, ef nokkr-
ar verða. Eg er léttlyndið sjálft —
heimsins barn í húð og hár, eins og
fyrri daginn.
N a r f i: — Ojá, það er gamla sagan,
sem endurtekur sig; þú kærir þig ekki
um að eiga peninga, karlinn, — þú tek-
ur lífið létt — og lætur slarka.
Sveinn: Auðvitað! Maðurerekki
að gera sér rellur út af morgundegin-
nm. »Lítið til fuglanna í loftinu« o. s.
frv., segir Salómon. Og eg breyti eftir
þeirri ritningargrein.—Hann var heims-
ins mesti kvennamaður á sinni tíð —
drykkjumaður og vitmaður. — Við skul-
um annars fara inn á »Reykjavík« og
fá okkur bjór. »Vínið hressir, huggar
og gleður mannsins anda«, segir Ben.
S. Þór., og það er satt; eg tek mikið
tillit til þess, sem hann segir, sá »vísi
mann«, enda er hann hinn eini vín-
sölumaður hér í borg, sem »dropann«
selur með »gratis« leiðbeiningum úr
hinni »heilögu skrift«; hann er sann-
trúaður maður, — vel sé honum«.
N a r f i (þegar þeir eru sestir við
borð inni á »Hótel Reykjavík«): Góð-
ur er Gamli Carlsberg. Skál!
Sveinn: Skál! besti vinur. Eg
endurtek það: Góður er Gamli Garls-
berg! Væri hann ekki til í veröldinni,
er eg viss um, að flestar af bestu til-
finningum mínum mundu drepast —
sofna fyrir fult og alt, vildi eg sagt
hafa. — »Vínið er spottari, sterkur
drykkur glaumsamur, hver sem af þvi
tælist er ekki hygginn«. segir Salómon.
En líklega hefur hann sagt það að
morgni dags, vegna illra áhrifa, er vín-
nautn hefur bakað honum kvöldið
áður, en gleymt að stryka þessi orð út
þegar frá leið; — farið fíkt fyrir hon-
um eins og manninum, sem samdi og
sendi yfirlýsingu eða augl. í biöðin
P J q Ð H Y B L E U
Carl Olafsson, ljósmyndari,
Austurstrætj 4, Reykjavík,
— sama morguninn og »timburmenn-
irnir« voru að lemja sál hans og sam-
visku eins og harðan fisk — og sagð-
ist ekki bragða vín frá »þessum degi«,
og hver sá vinur, sem byði sér það,
væri »versti óvinur sinn«. — Sannleik-
urinn er, alveg eins og Ben. S. Pór.
hefur svo fagurlega fram tekið, að
vín er best í »hófi«.
N a r f i: Rú varst Góðtemplar í fyrra
vetur, minnir mig.
S v e i n n : Jú, satt er það. Og eg
var líka meðlimur í Reykjavíkur-
klúbbnum, þúskilur; svo er ekki meira
um það.
Narfi (brosir með honum öllum):
Meinarðu, að þú hafir verið syndugur
templar.
Sveinn: Bull — eg meint — meinti
bara — ekki neitt. En heyrðu mig.
eru þeir byrjaðir að leika?
Naarfi: Nei, ekki ennþá. Reir
bjrrja í þessum mánuði.
S v e i n n : Guði sé lof. Eg fæ aldr-
ei nóg af skemtpnun, skal eg segja þér.
Nú fer eg í klúbbinn, og nú fer eg í
templarafélagið, og guð veit hvað.
N a r f i; í templaraféiagið ? Og því
þá?
Sveinn: Það skal eg segja þér.
Skemtanirnar valda því. Nú í svipinn
veit eg ekki í hvaða stúku eg geng; það
er undir því komið, hver þeirra held-
ur fyrst afmæli, — eg fer nefnilega í
þá stúku, sem fyrst heldur afmælis-
skemmtun. þegar hennar afmæli er
um garð gengið, tek eg lausnarmiða
inn í þá stúkuna, er þar næst held-
ur afmælisskemtun, og held svo á-
fram þetta koll af kolli með lausnar-
miðann, þar til eg hef verið á skemt-
unum þeirra allra; svo, þegar vorið er
komið, segi eg mig úr fyrir alvöu, en
»geng svo inn« aftur í sama augnamiði,
þegar haustar. Petta er gangurinn í
því, góði, — skilurðu mig nú.
Narfí: Já, eg skil þig til fulls.
S v e i n n : Gott, — og nú veistu að
templarar geta hvorki rannsakað hjört-
un eða nýrun —.
B a n kó.
Húsmóðirin: »Má ég ekki bjóða
yður hálfan bolla t viðbótr"
V atnsberinn: „Þakk’ yður tyrir,
góða frú—nei; við skulum heldur hafa
hann fullan ; sá fyrri var að eins hálfur".
Regnsla „rukkaram“.
(Brot úr smáleik).
Jens verslunarstjóri: A morgun er
fyrsti dagur mánaðarins, og í fyrra-
málið í býti verðurðu að fara að
»rukka«. Reikningabunkinn er þuml-
ungi hærri en siðast! Hvernig list
þér á?
Jóhann rukkari: Líst mérá? Minn-
ist þér ekki á það; eg er alveg orðinn
dauðþreyttur á þessu bölvuðu rápi.
Mér hefur líka aldrei gengið eins illa
að fá reikninga borgaða, eins og í ár,
og þó er eg 15 ára gamall »rukkari«.
Eg er að hugsa um að segja af mér
því starfi og fá eitthvað annað að
gera hér við verslunina, sem er vin-
sælla. Hún hefur lika hag af, að fá
yngri og léttari mann á fæti, en mig.
Hvernig líst yður á þetta?
Jens: Hvaða slúður! Á morgun
verðið þér að »rukka« inn, og svo tölum
við síðar um breytingu á stöðu yðar við
verslunina.
Jóhann: Já, en þetla er orðið hrein-
asta drep að standa í þessu. Skuldu-
nautarnir flestir forðast mig, eins og
fjandann sjálfan; þeir eru nýteknir uj>p
á að skamma mig svívirðuskömmum;
þeir kalla mig Tyrkja, hund, svín og
fleira, þegar þeir verða vondir. — Til
dæmis seinast, þegar eg rukkaði stroku-
manninn (= nuddlæknirinn) um þessar
5 krónur, sparkaði hann í mig svo ó-
þyrmilega, að eg hef stungið við síðan;
og þegar hann sá, að hann hafði meitt
mig, borgaði hann mér undir eins
skuldina, og sagði, að eg mætti koma
eins oft til sin og mér þóknaðist; hann
skyldi nudda á mér löppina þangað
til égyrði jafngóður; þetta þáði ég í sak-
leysi, því ég hélt að ég fcngi »nuddið«
ókeypis, og gekk því til hans á hverju
kvöldi í 20 daga samfleytt. En hvað
skeði! Fyrir 5 dögum fékk ég reikn-
ing frá dónanum; það voru hvorki
meira né minna en 30 krónur, sem
hann færði mér til skuldar. Sparkið,
sem hann gaf mér, var ekkert annaö
en »spekúlasjón«! Er nú von að mað-
ur geti verið »rukkari«, þegar svona er
farið með mann?
Jens: Já, en þetta er nú eins dæmi,
og náttúrlega hefurðu ekki borgað
reikninginn.
Jóhann: Jú, eg borgaði reikninginn
orðalaust.
Jens: »Ertu gengin frá vitinu, mað-
ur?« Því gerðirðu það ?.
Jóhann: Hvernig getið þér talað?