Þjóðhvellur - 01.02.1909, Blaðsíða 2

98
Þjóðhvellur
Úrsmíðavinnustofa Carls Bartels,
Laugaveg 5. Telefón 137.
Tvær á tíili.
Ingibjörg saumakona situr við stofu-
borð sitt og er að sauma brjósthlíf á
krakka. Nú er barið á dyrnar.
Ingibjörg: »Hver fjandinn sjálfur
kemur til að teQa mann; aldrei heflr
maður stundarfrið fyrir þessum bölv-
uðum umrenningum. Kom inn!«
Jónína í Miðbænum (opnar dyrnar):
»Komdu blessuð, elsku Imba mín (koss).
Gleðilegt ár! (koss). Hvað eg er ljón-
heppin að liitta þig heima (koss). Þakka
þér hjartanlega fyrir nýjárskortið (koss),
sem þú sendir mér (koss) á gaml- (koss)
árskvöld (koss). F*að var þér líkt,
elsku vinan (koss). Hvað það var inn-
dælt; nýútsprungin rós á vetrardag;
sumardag vildi eg segja (koss).
Ingibj. (á milli kossanna): Já, altaf
sæl og blessuð vina, og gleðilegt nýár!
Kæra þökk fyrir kortið, — myndina aí
lækninum; —þú veist hvað mér kem-
ur, elskan; sestu nú niður og fjasaðu
ögn — eg meina segðu fréttirnar. Hvað
eg þráði að einhver kæmi til mín.
Hvernig heflr hann það annars karl-
inn þinn ?
Jónína: Hann hefir það gott, elskan
sú arna, eftir hætti, hvað heilsuna
snertir, en ekkert að gera; það er af
lukkan hjá trésmiðunum. Ja því líkt,
guð sé oss næstur. Það er ekki gott
að segja að hverju það stefnir vinnu-
leysið að tarna, — en sleppum því. —
Hvernig hefurðu það, Imba mín; þú
ert vel frísk? — en (skoðar hægri hönd
I.) ekki hefir þú sett upp hring um há-
tíðarnar, eins og sumar hinna.
Ingibj.: O-nei; það er heldur ekki
von; eg er farin að fella af og — þá
ekki nögu falleg — ójá —
Jónína (grípur fram í): Pað er nú
verst, — eins og þú ert líka falleg altaf
— ja, eg vildi bara að eg væri eins,—
þá skyldi eg eiga fleiri slifsin og svunt-
urnar. — En hvað er eg að fjasa —
Ingibj.: — eg held það sé líka hver
sæl og heppin, sem er laus við þessa
ólukkans karlmenn. Peir eru svei mér
ekkert girnilegir. —
Jónína: Blessuð segðu ekki þetta —
bara að þeir verði nógu dauð-»skotnir«
strax, — þá er svei mér enginn afslag-
ur að komast í kynni við þá — ef þeir
eiga eitthvað til, meina eg — þá þarí
maður svei mér ekki að kvíða lífinu;
— hugsaðu þér, þeir liggja á knján-
um — þeir skríða til þess að fá —
fá að kyssa á hendina á okkur, hvað
Lífsábyrgöarfélagiö »Standard«,
Klapparstíg 1. Reykjavík.
þá meira — og segjast vilja gefa —ja,
svo og svo mikið til að fá einn einasta
koss, — til þess að fá að kyssa olckur
á munninn. Hugsaðu þér bara. Fyrir
einn einasta koss er hægðarleikur að
fá gullfallegt slifsi og fínustu silkisvuntu.
— Er það líka ekki saklaust þó maður
lofi þeim að smella einum kossi eða
tveimur á munninn á sér? Eg held það
mannskemmi mann ekki mikið—jafn-
vel ekki, þó maður sé — giftur. Eg
talaðí líka við mann í fyrra kvöld eftir
kvöldsönginn, sem hafði orð á því
hvað þú værir gullfalleg og vel að þér
— hvað segirðu um pað!
Ingibj.: Nei, er það mögulegt, hver
var það — láttu það bara flakka.
Jónína: Ja, það er nú maður sem
segir sex. — Pað er nýdubbaði lög-
fræðingurinn hérna á móti. Maðurinn
minn þekkir hann, og bauð honum
heim á gamlárskvöld. Hvað hann er
skemtilegur og viðkunnanlegur og lærð-
ur — talar annaðhvort orð danskt —
hugsaðu þér hvað hann er lærður —
(hvíslar): Það skyldi ekki vera, að hann
væri skotinn i þér — nei — eg fullyrði
það ekki — en —
Ingibj.: — En hvernig sagði hann.
manstu það!
Jónína: O, hann talaði um gluggana
í húsinu á móti sér, hvað stúlkan væri
lagleg og myndarleg, sem sæti við þá
og saumaði allan daginn. Hvað það
væri viðkunnanlegt að horfa við og við
á svo geðugan andbýling. — Já, hann
hugsaði fleira en hann talaði, maður-
inn sá; þú mátt trúa því. Það skyldi
ekki detta ofan af mér eða neðan af,
þótt eg frétti, að þið þektust eitthvað
nánar innan skamms (brosir og deplar
augunum).
Ingibj.: Hvaða bull; svona hjal er
ekkert að marka — maður heyrir svo
oft sitthvað þessu líkt hjá karlmönn-
um. Þetta eru augnablikshöfuðórar
hjá honum, sem hverfa út í veður og
vind á næsta broddaballi. —
Jónína: Eg er nú engin málskrafs-
skjóða, eins og þú veist, Imba mín; en
svo eg segi þér meira, þá sagðist hann
sakna útsjónarinnar á kvöldin þegar
þú værir búin að kveikja og draga
niður gluggatjöldin. Svo leit hann bros-
andi til mannsins míns og sagði við
hann eitthvað á dönsku. Eg skildi það
ekki og karlinn minn vildi ekki segja
mér það, hvernig sem eg beidd’ ’ann.
Ingibj.: Já, en góða reyndu um fram
alt að fá það út úr honum, t. d. í kvöld
Klæðaverzlun Guðmundar Sigurðssonar.
Reykjavík. Telefón 77
Pétur Brynjólfsson, ljósmyndari,
Hvcrfisgötu. Reykjavík. Telefón 76.
þegar þið eruð háttuð — (hlæja báðar)
— og komdu svo á morgun, annað
kvöld, og segðu mér það. — En góða
— nú sýður á katlinum.
Jónína (smjattar): Eg skal reyna. —
En lieyrðu! Stína í Skálanum er búin
að opinbera.
Ingibj.: Sú gamla. — Og með hverj-
um?
Jónína: Einhverjum lura — öllum i
herðunum; eg sá þau í kirkjunni. Eg
er hissa að hún skyldi taka honum;
en Stína þarf nú ekki mikið að láta af
fegurðinni, greyið; og hún Gudda okk-
ar sagði hana lukkulega með þetta
»hanabein«, svo maður viðhafi hennar
eigin orð. —
Ingibjörg: Jæja, þá það. En hefirðu
heyrt, að Sveina í »fína húsinu« er bú-
inn að segja kærastanum sínum upp?
Pað kvað hafa skeð á nýársdag. Guð
veit, að það gekk alveg fram at mér
þegar eg heyrði það; eg ætlaði varla
að ná andanum. —
Jónína: Já, eg held eg hafi nú heyrt
það og ætlaði víst að vera búin að
minnast á það við þig. Eg var alveg
guðhrædd við þá tregn. En veistu
ástæðuna.
Ingibj.: Nei — þvi er nú skrattans ver,
Jónína: Hana veit eg, og það er
svei mér saga til næsta bæjar.
Ingibj.: Nei, er það mögulegt. Og
hver er ástæðan ?
Jónina: Og engin önnur en sú, að
að kærastinn sendi henni nýárskort og
bauð henni gleðilegt ár.
Ingibj.: Það er lífs ómögulegt!
Jónína: Ómögulegt? — Pað er eins
satt eins og guð á mig.
Ingibj.: — Og hvernig gat það kom-
ið til nokkurra máta að svíkja kærast-
ann fyrir það? Er það kannske ekki
tíska að senda kort til vina og kunn-
ingja, bæði á hátíðum og við ýms
tækifæri?
Jónína: Jú, eg held nú það. En á
kortinu, sem hún fékk frá kærastanum,
var mynd af — nöktum kvenmanni. Ja
þvílíkt. Guð varðveiti mig.
Ingibj.: Já, bölvaður dóninn, þvílíktt
Jónina: Já, eg endurtek það: bölv-
aður dóninn, þvilíkt taktleysi!
(Málhvíld, því báðum svelgist svo á,
að kaffigusurnar spýtast út um nefið),
(Frh. næst).