Þjóðhvellur - 01.03.1909, Qupperneq 1

ÞJÓÐHVELLUR
blað til skemtunar, fróðleiks og alvarlegra athugana
IVv. 26
HEYKJAVÍK, MARS 1909.
II, 5. ársíj.
Jónatan Porsteinsson, kaupin.,
Húsgagnaverslun. Laugaveg 31. Telefón 64.
Carl Ólafsson, ljósmyndari,
Hafnaríirði.
Jóliann Ánnann Jónasson, úrsmiður,
Laugaveg 12. l’elefón 112.
Kunningja-hjal.
Pétur: Sæll og blessaður, kunningi,
hvernig líst þér á tíðina?
Páll: Bölvanlega. Hér er ekki ann-
að að hafa en eilíft öfugstreymi! Allt
fer aftur á bak, ekkert áfram, hnignun
speglarsigí hverju strái, hverjum steini.
Allir atvinnuvegir, allir, segi ég, eru á
hverfanda hveli, engir peningar, engin
framleiðsla, allt er í kaldakoli, nema
pólilíkin — liún lemur landið eins og
haíaldan; hún er líka málefni, sem hver
bjálfinn blaðrar um, en enginn botnar
minstu vitund i, ekki einu sinni pessi
6 eyru, sem út fóru með Sterling, eyru
segi ég, pví ég skil varla að pau geri
annað, en að hlusta á pað sem kong-
urinn eða ríkisráðið segir peim. Eða
hvað ættu pau að gera eða geta annað?
Hver af þeim er stjórnspekingur, má
ég spyrja?
Pétur: Eg segi ekki að neinn peirra
sé stjórnspekingur, en skynsemdar-
menn eru peir menn allir, og vits verð-
ur þeim ekki varnað. Eg fer svo
langt, pó óliklegt kunni pér að pykja,
að ég býst við miklu meiri árangri af
peirra terð, en millilandanefndarinnar
sælu, og vænti ég þú trúir ekki.
Páll: Nú já, pú ert við það hey-
garðshornið, drengurinn, paö var til
vonarinnar. Nei, Pétur, árangurinn af
pessari forsetaíerð verður enginn, nema
ef hann yrði verri en enginn. Pað
skal ég þora að sverja. — Eða hvaða
»fígúrur« gerðu pér vonir um að Björn
geri. Hann treður marvaðann og bölv-
aða hræsnina, hygg ég. Tala um frið
í dag og fríðasta samkomulag, en eitr-
ar svo fyrir allan frið á morgun, og
verður pottur og panna í hverskonar
ófriði og ósamkomulagi bæði heima
og heiman, býst ég við. Og Hannes
— hvað heldurðu að hann geri? —
Af honum stafar hvorki ílt né gott —
hann stendur íastur eins og hver ann-
ar rótfastur eikardrumbur, sem nær
yflr pvera götu; lengra kemst hann
ekki; — nú, og svo Kristján, hvað ætti
svo sem að liggja eftir hann? Ekki
nokkur minsta ögn — nema ef hann
léti undan síga og gerði pað fyrir
konung að taka við að Hannesi ráð-
herra, — og efast ég pó um að hann
leggi út í það—Björns vegna.
Pétur: Bölvaðar hrakspár ferðu með
maður. Og ekki leynir hann sér held-
ur, heimastjórnarsvipurinn, á pví sem
sem pú segir. Eða til hvers heldurðu
að kongurinn hafl farið að kalia pessa
menn á fund sinn, ef ekki til pess, að
hjóða íslendingum einhverjar breyting-
ar á frumvarpinu og gera einhvern
þeirra að ráðgjafa — en pað verður
Björn, á því er enginn efi. —
Páll: Björn verður ekki ráðherra
fremur en ég — og ég býst við, að
enginn þessara priggja nái pví hnossi,
taktu eftir. Og mér kæmi það svei
mérekki á óvart, pótt einhverjir alvar-
legir viðburðir i pólitikinni létu á sér
bera von bráðar, — eitthvað óvænt,
sem kæmi eins og fjandinn úr sauðar-
leggnum, og alla grunaði síst.
Pétur: Og viltu þá meina, að þessir
3 menn fari fíluför og verði sendir
heim aftur, án þess að geta haft með-
ferðis ofurlítinn árangur — eitthvert
umhugsunarefni handa alpingi í sam-
bandsmálinu, til viðbótar við pað sem
fyrir er?
Páll: Já, blátt áfram—aðþeirverði
sendir heim eins og hver önnur vöru-
tegund, sem ekki hefir getað unnið sér
álit á heimsmarkaðinum. — Eða hvað
heldurðu að kongur segi, pegar Björn
innir honum frá, að hann og hans
flokkur vilji ekki líta við pessu frum-
varpi, heldur róa því út á regindjúp
og sökkva pví niður með svo sterkum
stjóra, að pað komi aldrei að eilífu
upp aftur?
Pétur: Jeg býst þá alveg við þvi, að
konungur bjóði persónusamband — og
við því búast allir sjálfstæðismenn;
peir munu hafa fengið »pata« af pví,
að svo mundi fara, áður en þeir fóru,
forsetarnir, og hugrekkið ekki afþokk-
ast.
Páll: Og hvaðan?
Pélur: Hér er nokkuð til sem heitir
andatrú.
Páll (veiðimannlegur): Jú — það er
svo. Jeg gat ekki varað mig á pví. —
Svo þeir hafa leitað frétta þaðan um
árangur ferðarinnar?
Pétur: Já, svo heflr sagt mér sann-
orður maður.
Páll: Og var pá svarið sem peir
fengu skýrt og nákvæmt, ábyggilegt
með öðrum orðum.
Pétur: Jeg má ekki segja frá pvi að
visu. En af þvi að þú ert búinn að
lýsa svo miklu vantrausti á þessari
ferð, þá langar mig fjandi til þess.
Páll: Láttu það bara flakka; ég pegi
eins og grjótið.
Pétur: Jæja. Peir kváðu hafa haldið
samkomu og»sært« fram Kristján kon-
ung niunda, ekki í borðfót, hefdur
hefði hann birst þeim sýnilega, og tal-
að til þeirra, eins og prédikari við
söfnuð sinn. Hann hefði gefið í skyn,
að þegar alt annað væri protið, væri
útkoman persónusamband, og það yrði
árangur þessarar ferðar. Vilji sinnværi
líka sá, að ísland öðlaðist petta stjórn-
arfyrirkomulag, andi sinn mundi fylla
Friðrik konung og hann því að síð-
ustu veita ísl. þetta hnoss. — Og hvað
segirðu svo hér um, Páll?
Páll: Eg er fallinn í stafi og pori
ekkert að segja.
Pétur: A, var svo! Páll.
„Stigamenn“ AIþingis.
t5rír bréfkaflar.
1.
Mosf.sveit 29/s—'09.
„-----Mér fara ekki úr fötum viðtök-
urnar, sem eg fékk þarna í þinghúsinu
hjá ykkur. Eg var svo óhamingjusamur
að koma þar daginn, sem vantraustsyfir-
lýsingin vartil umræðu; egervissum, að eg
gleymi ekki í bráð því frjálslyndi, sem
Afgreiðsla ))Pjóðhvells(( er á Bergstaðastræti 19.