Þjóðhvellur - 01.11.1909, Blaðsíða 4

120
Þjöðhvellur
þjóðh v. kostar io a. nr.,^borgast út í hönd.
Abyrgðarm. blaðsins er Hallgr. Benediktss., Berg
staðastr. 19. Heima kl. 3—4 og 8—10 síðd/ veiti
hann viðtöku stuttum og smellnum skrýtlum og ritgerð
um og kemur þeim til ritstj. blaðsins. A Bergst.str. 19
geta menn fengið blaðið keypt alla tíma dags.
Vegfarandinn: „Heyrðu piltur minn!
Hvað kemur til, að allar dyr og allir
gluggar standa opnir í mentaskólanum í
dag ?“
Skólapilturinn: „Auðvitað vegna þess,
maður minn, að í dag er skólinn 1 o k-
a ð u r
Köld eru kvennaráð.
Helga: „Ó, nú gætirðu þó sannarlega
gert mér greiða, Pétur“.
Pétur (sem er skotinn í Helgu): „Sjálf-
sagt, svo framarlega sem mér er það
mögulegt11.
Helga: „Ekkert er þér jafn auðvelt11.
Péíur: „Jæja, svo láttu það bara koma“
Helga: „Ég ætla þá að biðja þig í öll-
um guðanna bænum, að trúlofast henn1
Siggu vinkonu minni eins fljótt og þér er
unt, en giftast svo sjálfri mér á eftir. —
Ég þarf að hefna mín og storka henni sem
átakanlegast“.
Óvænt svar.
Landvarnarmaðurinn (við son sinn inn
an fermingar): „Hvaða hugsanir hreyfa sér
hjá þér, drengur minn, þegar þú sérð sjálf.
stæðismei'ki þjóðarinnar, íslenska fánann,
þenja sig undan vindinum hérna á stöng-
inni fyrir ofan okkur?“
Drengurinn: „Já — þá hugsa ég sem
svo, að nú sé stormur".
Frökenin (við drenghnokka í skriftar-
tíma í skólanum): „Gerðirðu það með
vilja, óþektarhnokkinn þinn, að setja
þessa stóru blekklessu á skrifbókina þína.
Segðu eins og er, eða þú færð löðrung!11
Drengurinn: „Nei, ég gerði það með
pennanum11.
Saumakonan (sem er að búa sig undir
brúðkaupið); „Ég vona að þú verðir vinnu-
kona hjá mér áfram, Sigga mín, eins fyrir
því, þó ég gifti mig“.
Vinnukonan (hugsar sig um): „IJr því
ég hef þjónað yður svona lengi, í meðlæt-
inu, meðan alt hefir leikið í lyndi — því
skyldi það þá ekki vera maklegt, að ég
gerði það eins í mótlætinu, þegar stríðið
byrjar fyrir a 1 v ö r u ?“
Hvernig haldið þið að þann mann hafi
dreymt, sem þessa stöku kvað upp úr
svefni? :
„Tindabykkja tímalaus
og Tálknafjarðar-glanni—
með þjalarbrot og þöngulhaus
og þoi'sklifur úr manni“.
„Neftollurinn“.
Gunna gamla og systir hennar, Rósa,
sátu uppi í kamiskytrunni sinni og voru
að súpa sopann sinn. J>á segir
Gunna gamla: „Ég vildi bara að guð
gæfi, að þeir færu ekki að hækka tollinn
á kaffinu, meir en orðið er, vegna þessara
ótætis bannlaga, þegar til kemur“.
Rósa: „Hækka tollinn! Ég skal segja
þér það, að þeir hækka bæði tollinn á
kaffikvörninni og sykurkvörninni sem við
látum ofan í okkur, og leggja þar að auki
n e f skatt á okkur, og alla aðra. Það
skaltu reiða þig á“.
Gunna gamla: „Hvað heyri égl Ætla
þeir nú líka að fara að tolla á manni
nefið. Nei, fyr skal ég láta tska það
af mér, lieldur en að borga þeim eins
eiris toll af mínu nefi. Það sver ég!“
Sú fylgdist ekki illa með Templara-
lireyílngnnni!
Tvær konur, sem gengu fram hjá Hótel
Island á laugardagskvöldið var, komust
svo að orði:
1. kona: „Eitthvað er á seiði í kotinu
því arna — hljóðfæraspil og allskonar
fagnaður — ja, sei, sei!“
2. kona: „O — þvílík spilling! Ég held
að -hann H a 1 b e r g láti svo sem ekki
vanta glauminn og glaðværðina í kring
um þessi drykkjusvín!"
Hjón rífast.
Hún :—„Einu sinni var öðru vísi ástatt
okkar í milli; það man ég. — Eða manst
þú ekki eftir því, þegar þú stóðst dauð-
skotinn og kengboginn á hnjánum fyrir
framan mig og sagðist heldur vilja búa
með mér í helvíti, heldur en að lifa al-
einn og án mín í Paradís".
Hann: „jú — enda hafa forlögin ver-
ið svo miskunnarlaus, að láta þá ósk mína
uppfyllast bókstaflega".
B.: (sem er húsbóndi og faðir fullvax-
innar dóttur); sÞelckið þér þennan versl-
unarmann, sem þér mættuð í dyrunum, er
þér komuð inn ?«
G.: „Já; hann er frámunalega heimskur
og vitlaus náungi!"
B.: „Hann vill friðlaust giftast dóttur
minni!“
G.: „Akkúrat, — þá getið þér séð,
hvort það er ekki rétt, sem ég sagði".
Fastir peningar.
Um listamanninn Rafael Santi, er
þessi saga sögð:
»E)nu sinni þegar hann var ungur,
hélt hann kyrru fyrir á veitingahúsi,
þar sem hann át og drakk og þáði all-
an greiða, án þess að hafa nokkurn
skilding til að borga með. Veitinga-
maðurinn komst um síðir í ilt skap
og heimtaði peninga sína. Rafael bað
hann að vera rólegan og koma að
tveimur tímum liðnum; peningana
skyldi hann þá fá. — Undir eins og
veitingam. var farinn, málaði Rafael á
borðplötuna silfur og gullpeninga, ná-
kvæmlega jafnmikið, og upphæðinni
nam, er hann átti að borga. Síðantók
hann pjönkur sínar og batt á bakið,
leiddi síðan veitingamanninn að her-
bergisdyrunum, henti honum á pen-
ingana á borðinu og flýtti sér burt.
En þegar veitingamaðurinn þreif til
peninganna, sátu þeir fastir og máttu
hvergi hrærast. Hann kallaði því á
húskarla sína og vinnukonur. En all-
ar tilraunir fóru á einn veg, því eng-
inn gat losað þessa undraverðu mynt,
er var »peningar og þó ekki peningar«,
frá borðplötunni.
Meðan veitingamaðurinn bölvaði
málaranum niður fyrir allar hellur,bar
nýjan gest að garði, sá var Englending-
ingur. Og undir eins og hann varð á-
stæðunnar vís fyrir geðvonsku hins
meinhæga veitingamanns, kej7pti hann
borðið af honum fyrir þrefalt hærri
upphæð, en skuld málarans nam.
Frá þeim tíma bar veitingamaðurinn
mikla virðingu fyrir málurum. En þó
bar það aldrei síðar við, að neinn
Rafael Santi yrði þar nætursakir öðru
sinni.
Nýtt kvikmyndaíélag,
sem kallar sig »H/F Alþjóðaleikhús(I)
Reykjavikur#, er nú farið að sýna
myndir í Bárubúð. Pað er búið að taka
hornafél. sáluga í þjónustu sína, og
þykir það meðal annars bera vott um,
að ekki verði elli því nauðsynjafyrir-
tæki að meini.
Petta tbl. Pjóðhv., sem er nr. 30, er
hið síðasta á þessum »ársfj.«; þess vegna
eru þeir, er skulda fyrirblaðið utanbæj-
ar beðnir að borga hið fyrsta.
Prentsmiöjan Gutenberg.