Þjóðin - 19.12.1914, Blaðsíða 2

2
þ JÓÐIN
ÞJÓÐIN
kemur út hvern langardag. Verð
árgangsins kr. 2,50 auk póstburðar-
gjalds.
Útg.: Fjelagið Þjóðin.
Ri stj.: Einar Gunnarsson.
Afgreiðslan í Austurstræti 16, uppi
opin virka daga kl. 10—10.
Pósthólf A. 26. Sími 77.
Fimlega leikið.
Sem stendur er „sjálfstæcHð"
aðheyja römmustu „frelsisbaráttu"
á móti sinni eigin stjórnarbót(i).
Að allra vitunci er þar aðal
lega í fjögur horn að líta. Fyrst
og fremst stendur konungsvaldið
með endursamþykta stjórnarskrá
að meðtöldum fyrirslætti —- alt
afgreitt með járnbrautarhraðanum,
3 umræður pr. eikt. í öðru lagi
stendur minni hluti, kinkandi kolli
til hásætisins með „framrjetta
hönd“. Og í þriðja og fjórða
lagi, standa tveir sandstólpar und-
ir sjálfu „stæðinu“ — sem þurfa
stuðnings og styrktar við, ef flokk-
urinn á að geta unnið það fá-
gæta afreksverk, að kveða niður
afturgöngu sjálfs sín í lifanda lífi.
Sandstólparnir eru stjórnarskrá
og fánamál og skal þess getið,
að engin önnur málefni er að nefna
í neinu sambandi við „hrófið“.
Sjálfstæðið hefir þegar sjeð sjer
fjóra leiki á borði, einn fyrir
hvert viðfangset'ni, og er ómaks
vert að líta á hvern fyrir sig.
Fyrst hefir því verið stungið
út, að þar sem konungur vefeng-
ir Sig. Eggerz um sannskýrslu
frá vilja „alþingis* — þá sje átt
við vilja alls þingsins, bæði meiri
og minni hluta. Og er það fljót-
sjeð, hve mikil speki felst í þessu.
Ráðh. á að sanna, að bak við
hann hafi staðið meiri hluti.
Annað átti konungur ekki við
— enda er það á stjórnskipulegu
máli sama sem vilji alþingis. Nú
hefir flokkurinn gert ráðh. þann
greiða, að auka sönnunarbyrðina.
Fyrsti búhnykkur.
Jafnframt þessu spilar sjálfstæð-
ið því út á móti andstæðingum
sínum í þinginu, að þeir sjeu sjer
öldungis sammála. Með þessu
kænskubragði vinst það, að kon-
ungur og aðrir sjá að ekki hafa
þá máleþnin aðgreint flokkana,
og er þá hægra um vik, ef til
kæmi, að velja frjálst um nýjan
mann. Djúpviskan í þessu verð-
ur því augíjósari &em allir játa,
að öll „frelsisbarátta" flokksins
einmitt snýst einungis um það
persónulega, að enginn af„hinum“
verði ráðherra.
Annar búhnykkur.
þá er nú farið að styrkja stoð-
irnar. Er það ekki öllum hent,
að láta andstœðar stefnur fara
samleið í málum, sem eru grund-
völlur flokkstöðunnar.
En sjálfstæðið sjer ráð við öllu.
Til þess að halda Landvarnar-
mönnum við hitann, er sett upp
nýtt tímatal í stjórnmálasögu ís-
lands. það er talið, að „hyrn-
ingarsteinn landsrjettinda vorraf
hafi verið lagður, þegar V^'tiýr
rak rýtinginn í bak Mgtgpúsar
Stephensens, er hann . þáver-
andi landshöfðingi — hafði unn-
ist með íslendingum 4 móti Dön-
um um lausn sjermálanna frá rík-
isráðinu (sbr. grein „að taka af
skarið“ 12. þ. m.). Nærri má
geta, að þetta er ljúffengt fyrir
þá, sem vörðu árum af æfi sinni
til þess að berjast á móti „upp-
gjöf landsrjettindanna", sem alli.r
töldu Valtý fyrsta frömuð aS;
Og auk þess er annað víst — og
það er, að ef Lv.m. fella sig nú
við þetta Ijúffengi, þá eru þeir
orðnir múraðir inn í bygginguna,
sem stendur á veiku viðunum.
þriðji búhnykkur.
Loks koma vinir fánans, sem
verður að tengja flokknum fast-
lega. í þessu felst tvent, og hvort-
tveggja verður að hittast, ef vel
á að vera leikið. það verður að
sannast og sýnast, að vináttan við
fánann íslenska sje í því fólgin,
að Þ‘ggia úrskurð fyrir lög, að
þiggja „staðarflagg“ fyrir þjóðar-
fána og að þiggja nýjan lit í hann frá
manni, sem einskis óskar ann-
ars, en að svívirða þessa ungu
íslendingahreifing - • með blæj-
una á bustunum og siglunum.
Og ennfremur verður það að
renna fánavinunum niður, að stór-
fje hafi átt að verja af landssjóði
til þess að borga valinni nefnd
fyrir „húsráð handa siðmenning-
unni“ um þáð hvernig „öll ríki
veraldarinnar og þeirra dýrð“ eigi
að haga sjer etc. etc.
Híer spilar sjálfstæðið út þeirri
yfirlýsing, að nú vití menn að
vjer eigum einungis skamt að
bíöa þessa fagnaðar, að fá,„bles-
ótta“ flaggið — og hlýtur það að
vera gleðiefni þeím, sem áður
híeldu það, rangiega, að vjer ís-
lendingar ættum að ráða fána-
gerðinni sjálfir — úr því að kon-
ungur boðaði oss það, fyrir milli-
göngu þáverandi ráðherra og vjer
höfðum samþykt bláfánagerðina
fyrst og fremst.
Fjórði búhnykkur.
Best af öllu er þó eitt — af
öllum brögðum leikfima sjálfstæð-
isins — að þegjn um þá sem
aldrei vildu láta fyrirsláttinn fara
þannig til konungs. — því sjálf-
stæðið veit, að ef sagt er eitt orð
um það, þá er það dautt.
Hverjum er tim
hættuna að kenna.
Hverjum verður það fært til
reikningsskapar, þegar þjóðin
opnar augun, aó landsmenn
standa í hæitu og ótta um stað-
festing stjórnarskrárinnar?
Allir sem um það mál hugsa,
vita að valdaflokkurinn, samtaka-
fokkurinn á aiþingi ber þar alla
ábyrgðina. — Meiri hlutinn réði
þar algerlega lögum og lofum,
tvímælalaust.
En hvað gerðu samtakamenr
irnir. þeir, þverskölluðust xgQ
öllum rökum um málið ,— 0g
tróðu meginatriði stjórnars’^rár-
innar undir fótum til þf .ss a5
flaustra frv. í gegnum þir Jgiö um..
rœðulaust. Stjórnar? ,|:rárþing
afgreiðir hjer stjórn T>rskrá ó-
rædda. Svo mikið þótti þeim
við þurfa. þeir vir,su sem Var,
að lögboðnar umr æöur h[utu aó
brjóta niður al c þetta spilahús
hálfyrða, sannle ;iksþrætni og öf-
ughenninga, ■ s em fyrirsláttarpóli-
tiken grundv allaðist á.
Ekkert e'r? sorglegri vottur þess
hve langt < ijúpspillingin í almenn-
ingsmálur ^ er oröiö híer, heldur
en þetta, opinbera, blygðunarlausa
stjórna /skrárbrot.
svo bæta þessir háu herrar
nú enn þá gráu ofan á svart.
þe ír heimta af þjóðinni að þeim
sie nú lyft upp sem „þjóðarfrels-
vrirm“, þegar þeir játa loksins
að nú beri að snúa við blaðinu.
Almenningur hjer á landi á að
hlaða undir þá nýrri meirihluta
stöðu af því að þeir þykjast nú
vera aft reyna að klóra yfir sitt
eigið glapræði. þeir segja sem
svo •— ef viö erum ekki látnir
óáreittir fyrir öll okkar axarsköft
— þá staðfesta „hinir“(!) stjórnar-
skrána.
þeLta á þjóðin að þiggja, sem
vörn frá „kaffisamkomunnia sem
fleyg.ði frelsismáli íslands, hlæg-
jandi, fyrirhyggjulaus fyrir fætur
ríkisráðsins danska.
íin það er alveg áreiðanlegt,
að þjóðin veit og skilur betur.
það er að vísu satt, að ekkert
mtí láta ógert til þess að hindra
ojr fordænia alt minnihluta-
nr.akk við Dani. Og þar getur
samtakaflokkurinn krafist þess að'
/nafa eindregið fylgi allra þjóð
legra íslendinga. En lengra nær
ekki og getur ekki náð tilveru-
rjettui þestsa svokallaða „flokka“:
— sem er ekkert annað en póli-
tisk rusíakista þeirra, sem sam-
bandsfarganið blöskraði.
S.
Fjalikongurinn
„Föún mín strax. — Fjallkong-
ur og skytta“ — sagði Jeremías
Herjólfsen, óðalsbóndi og hunda-
læknir í Götu, við húsfrúna.
Hún stóð með stórsleifina reidda
yfir einu bólgnandi, tútnandi blóð-
mörsiðri, sem var altaf að gægj-
ast upp yfir rjettan suðuflöt í
pottinum.
„Hvað, varstu kosinn ? Varst
þú kosinn ?“
„Ja, jæja. Flver annar, held-
urðu ?“
„Nú, jeg hjeít að enginn vildi
hafa þig í svo ábyrgðarmikla
stöðu. Eyðing refa er mikilvægt
málefni — já, eitt hið helgasta
veíferðarmál þjóð?irinnar“, sagði
hún — og varð móðursjúk af
fjálgleik.
„Bölvaði lífsdjaugur og þyrnir
minnar veraldlegu tilveru. Heyrð-
irðu ekki að jeg er fjallkongur
— safnari sauðamna — umfram
alt annað. það er — er miklu
helgara velferðannál“ (hann ap-
aði eftir frúnni) - — „heldur en að
íiá refsbelgi".
„Nú, nú góði., Jeg má þá lík-
lega fara að ka ffa þig herra Herj-
ólfsen. En s egðu mjer, varstu
ekki altaf í e:mhverju, sem menn
kalla minni 1 iluta í nefndinni ?“
„Já, mint hluta — jú, það
vænti jeg. Einmitt þess vegna
var jeg riu tekinn í þessa mjög
svo ábyr göarmiklu lífsstöðu“.
„Ah — lífsstöðu. Jeg hjelt að
menn væru kosnir bara um
tíma —“
»(* j, skrípamynd komandi and-
stæ /öinga fjallaforustunnar. þú
ef /nir mig til andmæla og mæðir
i jaig. Skílurðu enki mæltamálið"
— öskraðí hr. Herjólfsen. „Lífs-
stöðu — náttúrlega. Stöðu, sem
maður lifir á! Og hjeðan af
heiti jeg altaf' fjallkongur — og
skytta, hvað sem tautar. — Og
þetta um minni hlutann, sem þú
af meðfæddri einfeldni og æfi-
langri vanþekkingu leyfðir þjer
að víkja að. Veitstu ekki, að
minni hlutinn er sá, sem þarf
að fá nýjan mann kosinn. það er
nú allrahæsta lögmál — það er
grundvöllur allrar vorrar þjóðlegu
skipunar“ (fjálgleikur á Herjólf-
sen) „og eðlilega, mjög eðliiega.
H i n i r hafa sinn mann. Ekki
þurfa þ e i r að kjósa. Og hver
á svo að kjósa? — þeir sem
þurfa mann, eða þeir sem ekki
þurfa mann ? — He — Skilurðu
eða skilurðu ekki, minn kæri
keppakokkut “.
„Jú, nú skil jeg. Jú. þetta —
þetta held jeg að almenningur
h 1 j ó t i að skilja".
Iðrið toldi nú varla lengur undir
sleifinni — og fleiri og fleiri
tútnandi langar og bjúgu voru að
sækja upp í yfirborðið.
Hjónin störðu eitt djúpskynj-
andi, þögult augnablik hvort á
annað — og fjallkongurinn fór
að skifta um flíkurnar.
Vagn.
íiúðkeiparnir.
„Gáðu nú vel að því, Siggi,
hvort Tafías er allur jafn-gagnsær
í kvöld“, hvíslaði Guðmundur.
„Jeg sá áreiðanlega votta fyrir
beinagrind síðast*.
„þegið þið. Hann heyrir og
veit alt. Hann er að færast nær
söguöldinni“. það var Jón, sem
tók fram í um leið og hann leit
í homið til Ragnhildar. — Hún
var viðstödd. Hún skipaði Tafí-
asi að tala. — —
„Púnvetjar voru komnir aftur
með skip mörg og Inó farinn
suður og vestur með landinu sem
foringi þeirra, með allan flotann
frá stöðvunum eystra. Hann lagði
skipunum fyrst inn að Arnarbæli.
þar er nú kaliaður Holtsós undir
Fjöllum. þar var landið guðdóm-
lega fagurt og þar varð alt fram-
leitt af jörð, sjó og vötnum, sem
þurfti til lífsins.
Nokkrir austfirskir eftirleifa-
menn frá eldra kynstofninum
höfðu slegist í förina, og þá tóku
Púnverjar að kvænast hjer, og
búa stöðugum búum. þeir höfðu
með sjer konur bæði að sunnan
og frá Bretaeyjum. Dálítill þjóð-
stofn var að myndast — og þá
kom það fyrir, sem jeg veit að
þið munuð eiga bágast með að
trúa af öllu, sem jeg segi ykkur.
Einn langan, bjartan vordag sá
jeg Inó með nokkrum af höfð-
ingjurn sínum ganga hátt upp í
Holtsmúlann og skygnast vestur
yfir hjeraðið. Hann hafði með
sjer öll tæki til rannsókna og at-
hugana, sem hann var vanur á
þesskonar göngum og voru þau
rniklu fullkomnari en nútímamenn
grunar.
Sólin skein heit og björt yfir
öllu. Hafið breiddi sig spegil-
bjart eins og feikna feldur, strok-
inn og gljáandi, fyrir fótum Suð-
urlandsfjallanna.
Inó brá snögt við — og kall-
aði hátt til fylgdar sinnar. þeir
brugðu höndunum fyrir augun og
skygndust yfir sjóinn —• til aust-
urs. Ótöluleg mergð smábáta
skreið hratt í eina og sömu stefnu
utan að, upp að ósunum.
Höfðingjarnir töluðu skamma
stund saman. Svo voru gefin
merki frá ákveðnum stöðum eins
og gert hafði verið ráð fyrir þeg-
ar frá býrjun, ef líkt bærí að
höndum, því Púnverjar höfðu alla
skipun og viðbúnað eftir föngum
á fullkomnasta stigi og strangur
agi var yfir öllu nýlenduliðinu.
þrjár stórar vígsnekkjur lágu
tilbúnar að mestu fyrir festum
úti á ósdýpinu. Smærri og stærri
bátar þustu þangað út með lið
og fóru svo ýmist aftur til lands,
til þess að flytja meira lið fram,
eða skipuðu sjer eftir boði for-
ingjanna til þess að taka þátt í
bardaga með skipunum.
það var ráðið af, að mæta þess-
um flota, sem að kom, inni á ós-
unum sjálfum.
þeir sem fyrir voru þektu alt
dýpið vel og gátu víðast komist
í gegnum rásir, svo að skotmáli
varð náð yfir ósinn hvar sem var
frá bogum þeirra, slöngvum og
spjótum af skipunum, en á hinn
bóginn gat landliðið einnig komið
til gagns á móti bátaflotanum hvar
sem hann kynni að sækja að á
efstu grynslunum.
Orustan tókst inni á miðdýp-
inu. Bátaflotinn var látinn óhindr-
aður fyrst, og sigu vígskipin jafn-
vel undan til þess að draga óvin-
ina sem lengst vestur og norður.
Jafnframt voru úrvals skotmenn
látnir skríða fram með flæðarmál-
inu austur eftir löngurn sand-
granda, sem þá eins og nú greindi
mikínn hluta óssins frá sjónum.
þeir voru til taks, ef bátaflotinn
leitaði út aftur, að ráðast að ó-
vinunum við ósopið.
þessir haffæru húðkeipar komu
frá Hellulandi, alla leið yfir Græn-
land frá norðlægum vesturbygð-
um þar í landi suður fyrir Hvarf
og langt upp á austurfirðina græn-
lensku, þar sem þeir fengu leið-
sögu til íslands. Hafði þá um
margar aldir oft og einatt borið
við, að grænlenskir bá-tar höfðu
komist svo langt í austurísinn,
að þeir sáu hjer til landsins.
Hvar sem flotinn hafði komið
við rændu þeir, drápu og brendu
alt hvað fyrir varð. En ekkisett
ust þeir neinsstaðar að. þeir
reikuðu yfir íshöfin eins og börn
eyðimarkanna sumstaðar reika
yfir sandana miklu.
Jeg lýsi ekki orustunni sjálfri.
Hún var grimm og blóðug eins
og vænta mátti milli láðs og lag-
ardýra í mannsmynd — sem bit-
ust á til bana í landsteinum og
fjöruborðum. En svo lauk, að
Norðlingarnir frá Vesturheimi báru
hærra hlut og brast flótti í lið
Púnverja. Skipin voru rekin á
grynningar og hroðin, en húð-
mennirnir sóttu að býlunum og
brendu þau. Flest fólkið gat þó
komist undan, meðan nokkur hluti
hermanna Inós ljetu síga undan
jafnframt sem þeir börðust og
veittu óvinunum viðnám. Báta-
herinn bjó svo um sig við Arn-
arbælisósinn, og bjóst til þess að
sækja síðar vestur á bóginn, þang-
að sem Púnverjar leituðu. Flótta-
liðið nam ekki staðar fyr en
komið var vestur fyrir Rangárn-
ar. þá tók Inó að hlaða upp
varnarvígi og búa um lýðinn við
frjósömu, sljettu engjarnar í Holt-
unum. Húðmenn sóttu fremur
seint og slælega eftir, en að lok-
um varð önnur stór orusta á
Rangárbökkum ytri, og þar fjell
Inó og mestalt lið hans og fólk.
þó komust fáeinir enn þá und-
an, og varð fyrirliði þeirra einn
Austfirðingur, miðaldra maður og
mesti kappi. Hann leitaði lengra
upp í láglendið, sem var miklu
viturlegra, því hinir sóttu varla
degi lengur frá skinnflotanum,
nema með smáum hópum, er
alltaf höfðu þó samband við
bátana.
þessar flóttaleifar voru þó enn
eltar, og mundu hafa orðið upp-
rættar til fulls hefði jeg ekki skor-
ist í leikinn. — Jeg sá enn færi
á að vinna gott verk — því þessi
ásókn var ranglát og ekki leng-
ur að skapi þess valds, sem rjeði
örlögum íslands Hafið hafði
endur fyrir löngu slegið og sleikt
laut í lágan sandhamar, sem varð
á vegi flóttaliðsins. Jeg sá í eld
ing huga míns hin miklu myrkra-
vígi á Suðurlandi hvelfast yfir nýja
frumbvggjandi kynslóð — og jeg
kveikti þetta djúpa, holla bjargar-
ráð í huga foringjans. — —
Fyrstu hellarnir holuðust í
sandhergin og þar var loks fundið
viðnám, sem varðveitti lífsneista
hins blandaða, fámenna lýðs á ís-
landi. — En húðkeiparnir hurfu
suður fyrir land og vestur, eftir
að hafa brent allar birki- og tága-
byggingar Púnverja-
Vesteinn.
Frá útlöndum.
Alþjóðasýningin í San Francisco.
Ákveðið er að sýning þessi
verði opnum 20. febrúar næstk.
og er undirbúningur hennar kom-
inn sao langt, að því er forseti
hennar Carles C. Moore skýrir
frá, má ætla að hún verði alveg
tilbúin er hún er opnuð. í upp-
hafi stríðsins var ætlað að ýms-
ar þjóðir hættu við þáttöku í
sýningunni, en svo verður ekki,
og sumar stríðsþjóðirnar hafa ein-
mitt aukið hlutdeild sína. Alls
taka 40 þjóðir þált í sýningunni.
Ný Ameríkulína,
American Exporters Line heitir
nýtt fjelag í Vesturheimi, sem
heldur uppi vöruflutningi milli
New Yourk og Norðurlanda í
stórum stíl, og hefir það 8 stór-
skip í förum. Fer skip í hverri
viku frá New Yourk, eða 52 skip
á ári. Viðkomustaðir hjer í álfu
eru Kaupmannahöfn, Málmey,
Helsingjaborg og Gautaborg og
ef til vill fleiri síðar. Fjögur skip
eru þegar lögð á stað með korn-
vöru o. fl. — það er tryggara á
þessum tímum að sigla undir
Bandaríkjaflagginu, en flöggum
Norðurlandaþjóðanna.
Krupps verksmiðjurnar
hafa aukið hlutafje sitt nú í
haust úr 180 miljónum í 250
miljónir marka. Er þetta ekki
lítill styrkur þýska hernum, sem
með þessu getur fengið eftir þörf-
um hin ágætustu stórskotavopn.
Rannsókn
tunglsins.
Um engan himinlíkama vita
menn nánda nærri eins mikið eins
og um tunglið. Enda er það oss
langnæst, því að það er sjerstak-
ur förunautur jarðarinnar og til-
tölulega skamt í burtu. Er best *,
að gera sjer hugmynd um fjar-
lægð himinlíkamanna með því að ,
athuga, hvað lengi ljósið er á
leiðinni frá þeim til vor. Frá
næstu fastastjörnunum svokölluðu
er ljósið svo árum skiftir á leið- ^
inni hingað, frá sólunni er það
ekki nema um 8 mínútur, en frá
tunglinu er það að eins rúma
sekúndu til jarðarinnar. Hjer af .
sjest fjarlægðarmunurinn. f venju-
legu lengdarmáli mæld, má segja,
að fjarlægð tunglsins sje í kring-
um 400 þúsund kílómetrar. Nú
er ísland ríflega 500 kílómetrar
að lengd og verður því fjarlægð
tunglsins frá jörðunni hjer um
bil 800 íslandslengdir.
En með því að lítið græðist á
því að glápa á tunglið með ber-
um augum, þá er eðlilegt, að
menn spyrji: Hvað geta menn
minkað þessa vegalengd með bestu
kíkjum, sem til eru ? — þar til
er því að svara, að stærstu risa-
kíkjar stækka 4000 sinnum. Ef
tunglið er skoðað í þeim, er fjar-
lægðin til þess orðin að eins 100 f
kílóm., eða jafnlöng leið eins og
frá Reykjavík og vestur undir .
Jökul, eða austur að Heklu.
Svona nærri geta menn komist
tunglinu í kíki. — En menn nota
nú samt ekki svo stóra sjónauka
til þess að rannsaka það, því að
stækkunin er í raun og veru orð-
in of mikil og hreifing sú, er
andrúmsloft jarðarinnar gerir á
ljósið, er þá orðin svo stórskor- ;
in í kíkinum, að alt sýnis á iði. ,
— Menn láta sjer því venjulega
nægja stækkun, sem er 4 —8 sinn- ý
um minni. Enda er sú stsekkun 1
nægileg til þess, að nú hefirvís-
indamönnunum tekist að búa til
landabrjef af tunglinu, sem er full-
komnara viðvíkjandi öllu lands-
lagi þar, heldur en nokkurt landa- *
brjef af jörðunni, sem til er. Enda
standa menn miklu betur að vígi
með það að rannsaka landslag, s
þar sem menn geta sjeð yfir það <
úr margra mílna fjarlægð í háa -
lofti, en eins og hjer á jörðunni,
þar sem menn sjá ekki yfir neitt,
en verða að mæla alt út og hnit-
miða. Er auðsætt, að ekki er
einlægt best að vera sem næst
hlutunum, einkum ef skýrt yfir-
lit þarf að nást. Auðvitað nást
þá heldur ekki hin smæstu ein-
stöku atriði, t. d. gætu menn ekki
sjeð lifandi menn eða skepnur í
tunglinu, þótt þær væru til og
heldur ekki einstök hús. Aftur á
móti mætti sjá borgir, akra, engi
og skóga og ýms stærri mann-
virki, sem eru yfir 300 metra á 1
veg. Ef stríð væri milli þjóð-
flokka þar á líkan hátt og hjer,
mætti vel greina hreifingar her-
anna og ýmsar athafnir, svo sem
mikla stórskotahrið, brennandi
bæi o. fl. Yfirleitt gengur betur
að skoða yfirborð tunglsins hjeð-
an frá jörðunni, heldur en það
mundi ganga að sjá yfirborð jarð-
arinnar frá tunglinu, þótt vjer
værum komnir þangað með öll
bestu rannsóknargögn vor. Veld-
ur því lofthjúpurinn í kringum
jörðina, sem víða er þrunginn
móðu, þoku og skýjum. Loftið
og veðrið hamlar líka mjög
stjörnufræðilegum rannsóknum,
en stjörnufræðingar velja auðvit-
að veðursæla staði, þar sem loftið
er hreint og tært eins og t. d.
sumstaðar við Miðjarðarhafið.
(Niðurl.).
Norðlingamót
er á laugardaginn. Þátttakendur
skrifi sig á lista á afgreiðslu Þjóð-
arinnar, Austurstr. 14.